…κι ήρθες Εσύ..λύχνο της Γης..
γίνομαι βλάσφημη φορές
θεριά οι ανθρώποι δε μπορέσανε
το φως σου να σηκώσουν..
στις κακοτράχαλες χαράδρες της ψυχής
επεραμέρισες δειλά την κρήνη της οδύνης
εσκάλισες μια κρήνη νια
για να μπορώ να ξεδιψάω τους καημούς
μια συντροφιά παντοτινή στις προσευχές
σαν πεφταστέρι αλλοτινό..που μια στιγμή φωτίζει
τ' απέλπιδα τα βράδια τα μοναχικά..
που οι ψυχές της Οικουμένης γονατίζουν.
Μ.Εβδομάδα στων Παθών
κλαίω για τη θυσία Σου
επιθυμώ το Γολγοθά μαζί σου ν' ανεβώ..
εις τις μετέωρες περπατησιές
αργεί του Αναστάσιμου φωτός σου η αναλαμπή
μα στο αντιφέγγισμα μες στον καθρέφτη της ψυχής
το κάλλος σου πως θάμπει!
Θέλω να 'ρθεις..να κατεβείς..
κι άμα τη νιώσω εκειά την απαλή μαρμαρυγή
στο μέτωπο στα μάγουλα στα χείλη
είναι που εκατέβηκες για μια στιγμή στη Γης
με την Αγάπη έλουσες την Ανθρωπότης όλη..
είσαι ο Χριστός μην το ξεχνάς..
βαρειά η αποστολή σου!!!
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου