⫷οι άπληστες σκιές⫸

 

 

 

 

Κείνες οι άπληστες σκιές που καταπίνουνε

βυθίζουν των ανθρώπων τις ζωές..

εν ονόματι συνόρων..θρησκειών..κρατών

με ένα δρεπάνι θεριστή

απειλή επί κεφαλής των επαναστατών..

μα αδύναμες να καταπιούν

τα ταξιδεύοντα όνειρα στων θαλασσών

του μόχθου τις ελπίδες των πολλών..

αδύναμες ν' αντισταθούν

στο φως εκείνο των κεριών

που ανάβουνε

οι ανθρώποι στης ομόνοιας τα τραπέζια..

κείνες τις άπληστες σκιές

να τις ξορκίζεις εις το συναπάντημα

πριν να προκάνουνε

οι σημαίες ηλιθίων συνειδήσεις να γενούν..

γέννες να γίνουνται ανθρωπιάς

άρτυμα των εξόρυστων ψυχών

 αλτρουισμού  οι παρουσίες.

⫷ οι άπληστες σκιές⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ το άρωμα της θλίψης⫸

by Dorina Costras

 

 

Aναμεσίς της μέρας του φωτός

και του βαθέως σκότους της νυχτός

το ινετερμέδιο βαρύτονα μελωδικόν..

το άρωμα της θλίψης μου σκορπά βουλιμικόν

η κάμαρη ποτίζεται..ασφυχτιά μαζί μ' εμέ...

κι εγώ που ακουαρέλλες εζωγράφιζα εις τη ζωή..

έναν μονόλογο στα σιωπηρά αρχινώ...

τι έφερε τούτην την τραγική την αλλαγήν εις τα εντός..

σάμπως το κάρμα καιροφυλαχτεί

σε φιλντισένια παλκοσένικα αρνείται να σταθεί?

μα πάλιν η επίγνωσις βαθειά με τυραγνεί..

οι εραστές του κόσμου 

με την θλίψιν τους κοιμούνται αγκαλιά..

να 'ναι της θλίψης το άρωμα παρηγορητικόν?

μην είν' ο άγγελος της μοναξιάς

μην είν' το σύννεφο που προστατεύει απ' τη βροχή?

Κι όταν μονάχο του φρενιάζει το φεγγάρι στο στερέωμα..

παιδεύομαι να τραγουδήσω το ροδόχροόν του φως

τα ρόδα που μαράθηκαν εις τον κομό

στην άκρατη σιωπή μου τραγουδούν:

''είν' καταδικασμένοι οι εραστές

να αγκαλιάζουνε μες στους καιρούς αιώνων θλίψεις''.

⫷ το άρωμα της θλίψης⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ νοσταλγώντας των άστρων το φως⫸

 

Στον κάμπο αμέριμνα εκοιμότανε στους πρόποδες

στων ορέων της Ροδόπης μιας οροσειράς..

το όμορφο μικρό μου το χωριό

χωρίς να μοιάζει να 'χει επαφή..

απ' τον υπόλοιπο τον κόσμο ξεχασμένο..

μα μέσα εκεί ένας μικρόκοσμος ανήσυχος..ασφυχτιών

οι κάτοικοι ήσαν λιγοστοί..μα ως άνθρωποι ωραίοι

κι εγώ μικρή παιδίσκη..εἷς λιλιπούτειος αλχημιστής..

μου τριβελίζουν το μυαλό ακόμα οι αναμνήσεις..

παιδιόθεν αρεσκόμουνα ιστορίες να σκαρώνω

μ' αρέσανε πολύ τα παραμύθια που άπτονταν

της φαντασίας της ''επιστημονικής'' ενός μικρού παιδιού..ένιωθα μια ελευθερία εσωτερική..

όντας απέδραμα..

σε γαλαξίες όντας έφτανα επικοινωνούσα με τα αστέρια με τα φεγγάρια που καρφώνονταν στον ουρανό..οι εκκλείψεις της σελήνης φαγωμένα μισοφέγγαρα..

ο ήλιος που φοβόμουν να αντικρύσω με γυμνούς τους οφθαλμούς

όλα τα αστέρια με μαγεύανε..γλυκά με παρασέρναν

να κοιτώ νύχτες ατέλειωτες τον ουρανό

εμάθαινα τα ονόματα των αστεριών..

ξενύχταγα βραδιές και με την κώμη εκειάς της Βερενίκης .

 

 

Κι όσο η ζωή στην ύπαιθρο εκύλαε βαρετά..

αδιάφορα χωρίς να μας αιφνιδιάζει..

χωρίς να εκτυλίσσεται  το συνταρακτικόν ουδέν ..

πλην γέννες και θανάτοι........

στο ανοιχτό βιβλίο της μνήμης μου

σελίδα τη σελίδα αναζητούσα διακαώς

τα χνάρια απ' τις ρίζες μου

που θάφτηκαν σε τούτη την ευλογημένη γη

που γίναν άλας και τροφή

και πέρασαν για πάντα στο σκοτάδι.

Πάντα επίστευα από μικρό παιδί πως η προέλευσή μας ήτανε

θαμμένη κάτω από το χώμα ή στο βυθό μιας θάλασσας

κι ησύχαζα τα βράδια

αλλά καθώς μεγάλωνα..εδιάβαζα..μορφώνομουν σταδιακά

άλλαξα τρόπο σκέψης και μυαλά

έπαψα να κοιτάζω χαμηλά στη γης

τις ρίζες να σκαλίζω για να εύρω

εσήκωσα το βλέμμα μου στον ουρανό..κοίταξα αψηλά

εκεί ψάχνω τις ρίζες μας να βρω...πέρα απ' το φως ..

στα μακρινά..στα διάφανα..εκεί σιμά εις το Θεό

που ο ήλιος λάμπει καθαρά.

Τούτο το ερώτημα εκατομμύρια χρόνους μένει αναπάντητο

από που ερχόμαστε στ' αλήθεια και που πάμε?

Κι όσο κι αν η επιστήμη ξεχωρίζει τα ερωτήματα

απ' της θρησκείας τις γραφές και τα κιτάπια

τα ερωτήματα που απασχολούν το νου και την ψυχή

του ανθρώπου επάνω εις τη γη..πηγάζουν..παραμένουνε

άκρως θρησκευτικά..έτσι μας εγαλούχησαν

καθώς η θρησκεία δίνει ελπίδα στην ψυχή

πως συνεχίζεται η ζωή της..

Αέναο το ερώτημα της ύπαρξης

αέναος κι ο φόβος για το άγνωστο.

Στέκομαι μπρος στις φωτογραφίες των παπούδων μου

στον τάφο των γονιών μου..χαίρομαι που με γέννησαν στη γη

και νοσταλγώντας κείνο κει το φως που μου εχαρίσθη στις στιγμές

κρατώ στις τσέπες μου σαν βώλους παιδικούς

τους γαλαξίες ολάκερους ..ολόκληρο το σύμπαν..

 

Η μνήμη έχει πάντοτε την έλξη της βαρύτητας..

με έλκει συνεχώς με μίαν σαγήνην περισσή

γιατί διαπίστωσα με τον καιρό

όσοι έχουν μνήμη ζούνε το παρόν καθημερνά

όσοι δεν έχουνε..δε ζούνε αρκούντως πουθενά.

Ίσως ετούτη η μνήμη να γενεί η αφορμή

μαζί τους πάλι να βρεθώ εκεί ψηλά στους γαλαξίες

που ονειρεύτηκα παιδί.. εραστής αμετανόητος των αστεριών..

καθώς θαρρώ την αστρική τους σκόνη κουβαλώ

κι αν πάλι στους γαλαξίες τους αγαπημένους μου δεν βρω..

καθώς το σύμπαν είναι απέραντο..αχανές

κι αν πέτρωμα λαμπερό στη Γης βρεθώ

πάντα η ψυχή εκεί ψηλά στο φως θε να κοιτά

θα 'ναι σαν να μου γνέφουν.

 

 ⫷ νοσταλγώντας των άστρων το φως⫸ - Δοκίμιον Λυρικόν

         Υπαρξιακές αναζητήσεις - Σοφίας Θεοδοσιάδη

 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷από αγάπη⫸

art : Alla Tsank

Η καρδιά μου δεν επόθησε

φιέστες και στεφανώματα

φιοριτούρες δεν επόθησε

φιλιά σε σελοφάν..

λαμπιόνια που τυφλώνουνε των ομματιών

δεν ελαχτάρησε..δε γύρεψε..δεν ηύρε

μον' σαν αντάριαζε η ψυχή

τις νύχτες θέλησε να έρχεσαι

οι όρθροι σου οι λαγαροί

να διώχνουν τα σκοτάδια της

που ζωγραφίζανε τη μέρα οι ανθρώποι.

Από αγάπη σου μιλώ

και μην πικροχολάσαι

δεν είν' οι λέξεις μου καρφιά

που καταγής καρφώνουν

είν' παρασόλια της βροχής

τις καταιγίδες σου κωπάζουν.

Γι αυτό σου λέγω από εμέ να μη χαθείς

γενοῦ σταγόνες της βροχής

μαζί να τραγουδήσουμε τις λύπες μας

γι αυτούς που μίσεψαν αντάμα να θρηνήσουμε 

παρασυρμένοι στο όνειρο ας κυλήσουμε

 με τις αριές..βαριές τις στάλες.

⫷ από αγάπη ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ λευκή πεταλούδα - σονέτο 2 ⫸

Λευτερωμένη απ' το κουφάρι το νεκρό

λευκή πεταλούδα η ψυχή σου

πετάει ανάλαφρα σ' αλάργιους κόσμους

γυρεύοντας το λυτρωμό..

 

Ξεμάκραινες..ψιλόβροχο

κι όλο χαμήλωνε η φλογίτσα στο φιτίλι..

όλο γινόσουν πιο μικρός

γινόσουν μια κουκίδα..

 

μπροστά στο λίγο της ζωής

τόπος οδύνης η επίσκεψη

στο παγωμένο μάρμαρο 

 

ψιθυριστά οι χορταριασμένες πέτρες

στέλνανε φωνή

αντέχεις τον τον ίσκιο του θανάτου?

 ⫷ λευκή πεταλούδα ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ χρόνια γεμάτα αρώματα ⫸

Στο τάσι της ψυχής σταλάγματα

χρόνια γεμάτα αρώματα

από του κόσμου τα σοκάκια κλαδεμένα

σε μπουκαλάκια εσάνς μικρά 

με τέχνη συναγμένα.....

σε μονοπάτια απάτητα τα γύρεψα

στα βράχια του Ολύμπου κρεμασμένα τα εβρήκα σε φράχτες εσκαρφάλωσα των γιασεμιών εκλάδεψα λευκό της αθωότης

στων χρόνων τις κρυφές σπηλιές

τα εκρέμασα..εμείναν φυλαγμένα

μα στης καρδιάς μου την απαντοχή

κάθε που ένιβα το πρόσωπο

στον παλαιό καθρέφτη εμπρός τα εφορούσα..

ελιξήρια θαρρείς γιατρευτικά..

απ' το Θεό σταλμένα..

Δώρα Θεού στα φύλλα της καρδιάς

ραντίσματα...αγγίγματα

τις νύχτες που η βροχή αδιάκοπα

ύγραινε την ψυχή μου.

Στους κήπους μου ακόμα ευδοκιμούν

δυόσμοι και μαντζουράνες..

και ως εμέ με λιώνει ο καημός

κι εσένανε το χώμα..

έρχονται οι μάγισσες σκαλίζουνε

τις στάχτες απ' τις μνήμες μου

σε βρίσκω μέσα μου στο άρωμα των γιασεμιών

αρωματίζεις το κορμί πριν μαρασμός 

της γύμνιας μου των γηρατειών

της θύμησης το άρωμα σκεπάσει .

 

 ⫷ χρόνια γεμάτα αρώματα ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

 

 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ ταξίδι εις το αθέατον ⫸

Μία καινούρια γη θα ξεπροβάλλει απ' το χάος το αλλόκοτον

κι ένα φεγγάρι πελιδνόν θα κατεβαίνει απ' το στερέωμα

θα στέλνει φως ωχρόν να λαμπυρίζουν τρεμοσβήνουσες

ζωές που κρέμονταν μεταξωτές κλωστές..

της Λένας..της Ανθούλας...της Ευτέρπης..του Στρατή.

Σμιλεύει ο χρόνος τις γωνίες αιχμηρών καιρών

στους σμιλεμένους κύκλους θα 'σαι απών

αναμεσίς εις το αθέατον θα κατοικείς

αλεύρι τα οστά σου για καρβέλι..για ζεστό ψωμί

στη Γης που κουβαλεί στα σπλάχνα της

..ναυάγια..θρύλους..θεωρίες.

Από τα βάθη ο άνεμος θα φέρνει τις φωνές

κι εγώ δε θα 'χω θέση επάνω στην καινούρια γης

θα κατοικήσω δίπλα σου..άπελπις κοιμωμένη

καθ' ότι γαρ...........

κοινή η μοίρα των ανθρώπων εις την ζώνη την αδιάβατη

εκεί που καίγονται στην άβυσσο οι ψυχές

ταξίδι εις το αθέατον..δεν πρόκανα ούτε έναν ασπασμό  

στον τόπο σου της λήθης θα διαβαίνω..

 ⫷ ταξίδι εις το αθέατον ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

( Φιλοσοφώντας τον αέναο κύκλο της ζωής)

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,