⫷ο κόσμος όλος σ΄ένα θεατράλε ⫸

 

 

φωτο : από το διαδίκτυο

Αν συλλογάσαι..πεθυμάς .. 

νόστιμον ήμαρ της ζωής να δοκιμάσεις

μη φοβηθείς και μη δειλιάσεις

στο θεατράλε της ζωής ..στο σκηνικό της το μεγάλο

όταν δε νιώθεις τη χαρά

και δάφνες στο κεφάλι

βγάλε απ' τις τσέπες ψίχουλα που έχεις φυλαγμένα

τρίμματα μιας ζωής σε μια παράσταση στημένη

απομεινάρια μιας ελπίδας λιγοστής και προδομένης

θυμήσου στην παράσταση ρόλους και ιστορίες

λαβωματιές θυμίσου πρωταγωνιστών 

μα και εκείνων των κομπάρσων

τι μπέρδεμα στ' αλήθεια η ζωή.........

χόρεψε στα ανάμεσα μαζί κι εσύ

και χειροκρότα τους και  πάλιν σιωπηρά

σκληρή η μάχη επιβίωσης που δώσανε και δίδουν

ο κόσμος όλος σ' ένα θεατράλε καρμικόν

μάθε στα ύστερα στα χρόνια της σοφίας σου

τίποτα απ' τα ακριβά που έζησες 

αν δεν επέταξες τα βρώμικα εις την πυρά

αν δεν επέταξες την μπόλικην ''ψευτόσκονη''

οι θρήνοι θ' αντηχούν στις ρεματιές σου

αυλαία η ζωή..τους πρωταγωνιστές τιμά κι αμείβει.

⫷ ο κόσμος όλος σ' ένα θεατράλε ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷μονάχη θα πενθώ για τις στιγμές⫸

Είναι στιγμές που η σκέψη κολυμπάει

στης λίμνης μας τα πράσινα νερά

κι η βάρκα μας  χρυσόδετη με τ' όνειρο κινάει

σαν τότες που επέταε 

άσπρο γλαρόπουλο η ψυχή μου.

να βλέπω εμπρός τη λίμνη μας

να γέρνω απά στον ώμο σου

κι ο νους μου να λαγιάζει

να φεύγουνε οι σκέψεις μου

να ν' το φιλί σου βάλσαμο

σαν βότανο του Μάη.

Κι άλλες στιγμές,πόσες στιγμές

βλέπω να είμαι μόνη

γύρω μου βάσανο η οχλαγοή

άσκοπα φεύγει ο χρόνος.

Κι άλλες στιγμές μα τι στιγμές

σαν τότε που είμαστε του έρωτα παιδιά

να έρχεται ο ύπνος ο γλυκός

στο φράξο που εκοιμόμασταν

κι εχάνομουν μες στη ζεστή σου αγκάλη

αύρα νοσταλγική το νου θροϊζει..την καρδιά 

η μνημοσύνη επίσκεψη ζητάει

να θυμηθώ τα μάτια σου

ξεμάκραινες στων αστεριών

ξεθώριασε η μορφή σου.......

όσο αναπνέω μοναχή θε να πενθώ 

για  τις αδιατίμητες εκείνες μας στιγμές.

 

⫷ μονάχη θα πενθώ για τις στιγμές⫸

 - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷σονέτο της Πρωτομαγιάς⫸

 

 

 

 

Μυρίζεις τα βοτάνια των Θεών

απά στ' αμίλητα τα βράχια στους αιώνες

μ' άνθια χρυσοβελονισμένα αιμοστάζοντα

της ανθρωπότης πλέκεις τα στεφάνια.

Χορεύεις σαν παιδίσκη άγουρη

εις τα λιβάδια που λικνίζονται

στις τρυφερές θωπείες του ανέμου

γαληνεμένη πρόσκαιρα η ψυχή.

σκιές του παρελθόντος

τρέπονται σε άτακτη φυγή

σιμώνουνε λησμονημένες αυταπάτες...

Χρυσόδετο πακέτο ο Μάης των καιρών

σαν νύφη στο ροδόβαμμα η γης

στεφάνια που μου έταξες χρόνια αιμορραγούν.

⫷ σονέτο της Πρωτομαγιάς⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷πλημμυρίδες και άμπωτες⫸

Κι αν κάποιοι είναι καμωμένοι σαν κι εμέ

κι αν λαβωθήκαν τα φτερά στις κουπαστές

που φέραν οι καιροί των πλημμυρίδες

σιμά μου ας κάτσουν εν σοφία..με αγάπη περισσή

τα δύσκολα ατσαλώνουν την ψυχή

γιατί ωσάν κι εμέ κι αυτοί

εμάθανε εν μια νυκτί να μη φοβούνται καταιγίδες

ας κάτσουμε αντάμα κάτω απ' την ομπρέλλα του Θεού

αργεί Αυτός το ποίμνιόν Του δεν αλησμονεί

στο χέρι κουβαλάει δικαιοσύνη..

την Θείαν Δίκην κουβαλεί

εις τον καθένα και τα πρέποντα αποδίδει.

ας κάτσουμε στα ξέφωτα..μπροστά στα λιακωτά

θα γαληνέψουν οι καιροί

και το κακό το ριζικό με ξόρκια ας το δέσουμε

να 'ρθει ο από μηχανής Θεός

λες και σε πράξη θεατρική

να ξεμπερδέψει το σχοινί

να αλλάξει ρότα η ανθρωπότης

σκαρφαλωμένη η ελπίδα στο τελευταίο το σκαλί

πως θα ξανάρθουν άμπωτες εις τα λημέρια μας ξανά

τα πόδια να δροσίσουν..

Για..τι θαρρείς πως είναι οι άμπωτες

εν στιγμιαίον τρικύμισμα του μέσα μας

εν στιγμιαίον ξέσπασμα του πόνου της πορείας της ζωής

ώσπου τα νερά της θάλασσας τα έσω μας

παύουν να μαστιγώνουνε τα βράχια μας

ξαναγυρνάν γαληνεμένα στις ακτές

γίνονται πλημμυρίδες

το χρόνο μην αφήνεις να σε χειριστεί

το φως και το σκοτάδι αντάμα περπατούν

η ομορφιά και η ασχήμια χέρι - χέρι προχωρούν

δέξου ακομμάτιαστα την αγάπη του Θεού

δέξου το μεγαλείο Του..της Γένεσης του κόσμου...

⫷ πλημμυρίδες και άμπωτες⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷της συλλοής τα μύρα τα ακένωτα⫸

S. G. Anderson

Της συλλοής τα μύρα της ψυχής μου τα ακένωτα

στα πόδια τ' ακριβά Σου με ευλάβεια σκορπίζω

αγίασμα στα χώματα στον τόπο που έσταξε το αίμα Σου

απ' τα καρφιά που ετρυπήσαν το κορμί Σου

κι εγώ μετανοούσα και αμαρτωλή

που δεν επρόκανα του δήμιου το χέρι ν' αφοπλίσω

το μύρο των δακρύων μου 

θα ράνω στο ακάνθινο στεφάνι Σου

με το άρωμα του λιβανιού θα θυμιατίσω εις ανάμνησιν

την αέρινη εκπνέουσα Θεού πνοή..πνοή Σου

να γαληνέψουνε οι νεκρικές κραυγές..

να ημερέψουνε του Άδη οι φωνές

εις τους αιώνες για Ανάσταση μονάχα να μιλούνε

φαντάσματα να τριγυρνούνε τα καρφιά

μη βρίσκουνε αθώους να Σταυρώσουν.

ν' ακούγονται από μακριά τα σήμαντρα εαρινών εκκλησιών

να μου θυμίζουνε Χριστέ μου την πορεία Σου

να κρατηθώ απ' τον ιερό σκοπό για τη βαθύτερη φυγή σου

να απορώ και να εξίσταμαι..

πως να έζηα απάνω εις τη γης

χωρίς τη σμύρνα και το νάρδο στην ψυχή μου. 

⫷ της συλλοής τα μύρα τα ακένωτα⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷μέσα στους φρέσκους ροδαμούς⫸

στην εξοχή 10/4/2022

 

 

 

Στις απλωσιές της Άνοιξης

μέσα στους φρέσκους ροδαμούς

ν' ανθίσει συναισθήματα ελαχτάραε η ψυχή

με σπόρους να γεμίσει το κελάρι..

με ψίχουλα χορταίνουν τα σπουργίτια στις αυλές..

τρατάρισμα..τον εύγεστον καρπόν αποζήταε η αληθινή ζωή

εστένευε ο εγκλεισμός τα παραθύρια της..

οι πόρτες της γεμίζαν αγριάδα..

Ο δρόμος της της βούλησης

το φιδωτό της το δρομάκι ακολουθεί

την φέρνει στο μετόχι της..στην εξοχή

κωπάζουν οι αγέρηδες ψηλά εκεί

τους κόβουν οι ψηλές κορφές..

φορώντας χρώματα ανοιχτά

μ' ανάλαφρη περπατησιά

δένει τα πένθη των χαμένων ημερών

στη ρίζα τα φυτεύει ασπαλάθων..

Σε τούτη την απανεμιά..αποσταμένος περιπατητής

κλέβει αλκυονίδες ζεστασιές..

μες στα χειρόγραφα της σύντομης ζωής

στάζει σταγόνες ευτυχίας.

⫷ μέσα στους φρέσκους ροδαμούς⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

στην εξοχή 10/4/2022 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷της ποίησης αρώματα ⫸

Giovanni Boldini - Italian - A Beauty with Lilacs

Αερικό να γίνεσαι στου νου τις εκδρομές σου

ιχνηλατώντας μες στα μονοπάτια τους

των εμπνευσμένων και των ποιητών

να χάνεσαι στα λόγια τους

στις σκέψεις που αρώματα σκορπάνε.

Να ''κρύβεσαι'' στα δάση τους..

που στης ομίχλης των καιρών ..

αφήνουνε τις ηλιαχτίδες τους

σε χαραμάδες να τρυπώνουνε

στον κόρφο σου τον αδειανό

ήλιους για να γεννάνε..

Σ' αλαλαγμούς..και οδυρμούς

αδύναμων στην ''ίντριγκα'' ν'αντισταθούν..

κοντόφθαλμα τα βλέμματα μην ψάχνεις..

Κλείσε στο μπουκαλάκι το μικρό σου το ακριβό..

της ποίησης ''άρώματα''..

να 'ρθουν οι έγνοιες ν' αρωματιστούν

να σκεπαστούν ανάμνηση να γίνουν

κι όταν ανθούν οι πασχαλιές

να μπλέκονται τα άνθια τους

απρόσμενα στις σάρκες σου

μεθυστικόν το άρωμα

σε σένανε να φτάνει....

Άλλοι θα σε κατηγορήσουνε

θα λέν' πως είσαι αλαφροϊσκιωτη

κι άλλοι θα λέν' πως παρανόησες

που ψάχνεις μπουκαλάκι ακριβό

να φυλακίσεις το άϋλον

που ψάχνεις να τυλίξεις με τ' αρώματα της ποίησης

της γύμνιας της ζωής των τη λαχτάρα

μα εσύ θα 'χεις καλά κρυμμένο μυστικό

τα βήματα της μνήμης θα σε φέρνουνε

σ' αρώματα μιας άλλης εποχής

στα δύσκολα στα βυθισμένα χρόνια

κάτω απ' το λιγοστό λαδοφωτιάς το φως

που μάθαινες στιχάκια να σκαρώνεις.

 ⫷ της ποίησης αρώματα ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,