Μυρίζεις τα βοτάνια των Θεών
απά στ' αμίλητα τα βράχια στους αιώνες
μ' άνθια χρυσοβελονισμένα αιμοστάζοντα
της ανθρωπότης πλέκεις τα στεφάνια.
Χορεύεις σαν παιδίσκη άγουρη
εις τα λιβάδια που λικνίζονται
στις τρυφερές θωπείες του ανέμου
γαληνεμένη πρόσκαιρα η ψυχή.
σκιές του παρελθόντος
τρέπονται σε άτακτη φυγή
σιμώνουνε λησμονημένες αυταπάτες...
Χρυσόδετο πακέτο ο Μάης των καιρών
σαν νύφη στο ροδόβαμμα η γης
στεφάνια που μου έταξες χρόνια αιμορραγούν.
⫷ σονέτο της Πρωτομαγιάς⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου