⫷επί ματαίω η βαθεία κραυγή?⫸

φωτο : από το διαδίκτυο

Εκείνοι οι λιγοστοί που ετόλμησαν επίσκεψιν
εις τους λειμώνες των νεόπλουτων
τον κρεμεζί της γνώσης τον μανδύα φορεμένοι
δε στάθηκαν στους φράχτες τους
αρνήθηκαν πομφόλυγες και φληναφήματα
των ανοήτων λογοκόπων..
δεν έγιναν κισσός διαπλεκόμενος
εις τα περβάζια των
το μονοπάτι εδιάλεξαν το κακοτράχαλον
διαβήκαν των ασφόδελων την έρημο
εκατέβηκαν στον Άδη επί γης
αιμάτωσαν τα πόδια τους..
Με μίαν βαθείαν στερνήν κραυγήν
στα άδυτα εντός τους σωπασμένην
εις τα βουίσματα ολόγυρα απάντησαν..
επί ματαίω ίσως
για την ξεχαρβαλωμένην καθημερινότητα?
καθώς βαρύ το τίμημα εις τους ώμους των
μονάχοι.. έρμα νυχτολούλουδα
εις τους φράχτες να ανθούνε.
Άφησαν κατά γης τα όπλα τους
δεν πολεμήσανέ τους "τους"
που ελεκιάζανε τη σκέψη τους..
η αερινάδα της ψυχής των τους οδήγαε
αφέγγαρα ακόμα εξύπνααν
ο νους των ελαχτάραε τη δροσιά
να γεννηθούν τα κύτταρα απαρχής
μακριά απ' τα καπίκια των νεόπλουτων
που έρρεαν ασκόπως.

 
Πόσο τους έθλιβεν η ματαιοδοξία των
πόσο τους άγγιζεν ο θάνατος
σε άλλην τους επήγαινε διάστασιν ..
στων αστεριών το φως!

⫷ επί ματαίω  η βαθεία κραυγή?⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ οδεύοντας στο φως⫸

φωτο : από το διαδίκτυο

Αποβραδίς τις Κυριακές
ένα λιβανιστίρι εκράταε στα χέρια της
αγίας χέρια έμοιαζαν στα μάτια μου
θαρρείς κι αιώνες πριν εκουβαλάγανε
το Θείον οι παλάμες της...
θυμίαμα εγιόμιζε η κάμαρα
και ένα φως αλλιώτικο
πλημμύραε το σπίτι..
κι όντας ακούγονταν μακριά
οι καμπάνες απ' την εκκλησιά
δάκρυα έρχουνταν στα μάτια μου
εσίμωνα στο εικονοστάσι μας
εκοίταγα το τρίπτυχο
που εκουβάλησεν η νόνα μου
στην λιγοστή πραμάτεια της
απ' τ' αγιασμένα χώματα
όταν επήρε το δρόμο του ξεριζωμού
και άλλαξε πατρίδα
σταυροκοπιόμουν..επροσκύναγα
μπρος το καντήλι το ακοίμητο
που έκαιε νύχτα μέρα
τ' αγαπημένα εικονίσματα
π' εγλίτωσαν απ' τους αλλόθρησκους
οι σεβαστοί..σεβάσμιοι προγονοί μου..
Ω φως ευλογημένον καταφύγιον!
θαλάμι αγιασμένο της ψυχής μου
δεν κάμει διακρίσεις ο Θεός
σε στέλνει στο φτωχό καλύβι το μικρό
και στο τρανό ψηλό παλάτι
αλίμονο στους άπιστους
σε σπίτια που δεν έχουνε πνοή
δεν έχουν παραθύρια ανοιχτά
που δεν φυλάγουν στην καρδιά
το φως το υπερκόσμιον
ελπίδαν να σκορπά.. παρηγορίαν.

 ⫷ οδεύοντας στο φως⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# αντίο αύρες μου θαλασσινές #

Αντίο αύρες μου θαλασσινές της Αχαϊας
περβόλια του Αυγούστου μου μ' αλμύρα ποτισμένα
υπήρξα άραγες ποτές 

 στις ακροθαλασσιές που ανεμίσατε
"για" στάθηκα αόρατο ένα αερικό
της θάλασσας σπασμένο ένα κοχύλι
που το χαιδεύαν..το ξεβράζαν απαλά
τα μαϊστράλια του πελάου
κατοίκησα ποτές εις τους λειμώνες σας
χαϊδέψατε ..δροσίσατε τα φυλλοκάρδια της ψυχής μου?

Μη λυπηθείς φευγάτη μου καρδιά
που οι αύρες σου λικνίσαν το μαντήλι
τι κι αν κονσέρτο πένθιμο
και άλλοτες γιορταστικό επαιανίσανε στ'ακάλεστα
τι κι αν μαντήλι αποχαιρετισμού
λαλέματα σου μήνυαν φευγιό
δροσιά εγεύθης στο κορμί..
του δέρματος η μνήμη ενθυμείται..

γέννημα θρέμμα ενός βυθού
μια ιαχή απ’ τα πέλαα
ο τελευταίος ήλιος του Αύγουστου
μια βουβή αγιότητα
κι οι αύρες σου επιστρέφουνε
παντοτινά στην αγκαλιά σου.

# αντίο αύρες μου θαλασσινές # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# ανάερος στραφταλισμός #

φωτο : Σοφίας Θεοδοσιάδη

Κι εκοίταξα ανάερα εστραφταλίζαν τα νερά

λαμπύριζαν τα κύματα

ωσάν πυγολαμπίδες

στους όρμους τους απόκρυφους

π' απλώνονταν στα μάτια μου αναπάντεχα

 καθώς εταξιδεύαν τα στιχάκια μου

 κι εγίνονταν τα λόγια μου τραγούδι

 κι εσκόρπααν οι νότες του στα απόμακρα π ' επέρνααν

 καράβια του Ιονίου

ο μπάτης έρχονταν απ' τα βαθιά

ετραγούδαε μαζί μ' εμέ κι αυτός

και έφερνε τα λόγια σου τ' απόκοσμα

μέσα απ' τους καλαμιώνες.

Εκοίταα στο πέλαο

και αναστέναζα βαριά

σαν φύσημα ερχόντουσαν ετούτες οι φωνές

αναρωτήθηκα  με μιας

αν ήτανε αποκυήματα της φαντασίας μου

για τάχα της ψυχής σου τα σημάδια

ένα αεράκι με εχάιδεψε στα μάγουλα

κι ευθύς το ονείρεμα το πρωινό

από τα μάτια μου εχάθη.

# ανάερος  στραφταλισμός #

Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# με τα φαιόχρυσα φανάρια μου ποδηλατώ#

 

Οι κρόταφοι γκριζάρανε

κι οι αδηφάγες  ήττες της ζωής παραμονεύουν

ένα ερώτημα στα χείλη φτάνει σιωπηλό

τι απέγινε το σφρίγος της δικής μου της γενιάς

 που καταλήξαμε όλοι εμείς οι αποσταλμένοι?

Όλοι αλλάξαμε εις την μικρήν μας διαδρομή..

μα μερικοί συμβιβαστήκαν παντελώς..

και κάποιοι άλλοι πουληθήκαν μπιρ - παρά..

Η εμμονη στο "ολοι" καταστροφική..ισοπεδωτική

κάποιοι ελάχιστοι..μικροί

παρέμειναν ρομαντικοί

φωνάζουνε συνθήματα λυτρωτικά

και παραμένουν νέοι..

ψάχνουν για τη χαμένη ποδηλάτισσα

που 'κλεβε γιασεμόκλωνα

στις στράτες των ερώτων.

Με τα φαιόχρυσα φανάρια μου ποδηλατώ

μ' αρέσει να φωτίζω σπίτια και τις γειτονιές

βολτάροντας με το ποδήλατό μου

είν' μαγικές οι 

Χινοπωρινές οι ορθοπεταλιές

κοιτώ ψηλά τα "ρετιρέ"

εκεί που ελαχτάραε η ψυχή

να 'χει τα πρωινά για συντροφιά

πετούμενα ..πουλιά του ουρανού

καθώς φτερούγαε κι η ψυχή μου..

Επάνω εις το ποδηλατό μου γίνομαι παιδί

ξελαμπικάρει ο λογισμός

ανθούν γεράνια στο περβάζι της ψυχής.

Στις Χινοπωρινές μου ορθοπεταλιές ένα τραγούδι αρχινώ

πολλοί στις γειτονιές με λεν' τρελλή

ίσως στα μάτια τους να είμαι κι ένας βλαξ..

που δεν κυνήγησα καπίκια ..πλούτια  και παλάτια ζηλευτά

που δεν ηθέλησα 

να γίνω    εἷς ρακένδυτος

φτωχούλης οργωτής

στα χέρσα τους λιβάδια…

# με τα φαιόχρυσα φανάρια μου ποδηλατώ  # Δοκίμιον Λυρικόν- Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# τι να τα κάμω πια τα παραμύθια σας #

φωτο : από το διαδίκτυο

Τι να τα κάμω πια τα παραμύθια σας
τι κι αν μου τα τρατάρετε σε δίσκο μελωμένα
τι κι αν ποθώ το αίσιον το τέλος τους
δε μου μερώνουν την αγριεμένη μου καρδιά
ταιριάζουν περισσότερον σ' ανυποψίαστους
μα δεν ταιριάζουνε σε μένα..
τα πικραμένα χείλη μου
στα άγουρα τα χρόνια μου
σε δρόμους εσεργιάνισαν παραμυθιών
τα μάσησαν..τα γεύτηκαν..τα είδαν
στης ωριμότης μου αρνήθηκαν να τα γευτούν
τα εξεράσαν στον Καιάδα.
τώρα με βάρδους συντροφιά μου τριγυρνώ
στα μονοπάτια της ποιήσεως αργόσυρτα βαδίζω
γιατί εκεί θαρρώ θα βρω..
αληθινήν παραμυθίαν..

 
# τι να τα κάμω πια τα παραμύθια σας # Σοφίας Θεοδοσιαδη

( παραμυθία = η παρηγορία )

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# είμαι η ποίηση της άγριας τριανταφυλλιάς#

 

Φωτο : απο το διαδικτυο

Είμαι η ποίηση της μυρωδιάς των τριφυλλιών

εκεί γεννήθηκαν οι λέξεις μου 

 δροσοσταλιές σε πάχνες πρωινές 

ανάμεσα στις χλοερές τις θυμωνιές

είμαι η ποίηση της άγριας βατομουριάς

των ώριμων  των φρούτων που έσταζαν 

 το μέλι  εις τα χείλη μου το λιόκαμα..

"πριγκίπισσα" των κάμπων 

των σιτοβολώνων...των ηλίανθων..

Είμαι η ποίηση της άγριας  τριανταφυλλιάς

που εσκαρφάλωνε σ' απόκρυφα

στης ήβης μου τα χρόνια τα τρελλά

κι αιμάτωνε σ'  ερώτων μονοπάτια

 ως τρυφερό αγριολούλουδο ελούζονταν αέναα 

 στις ποταμιές ανθίζον..

Ω! τι γλυκεία η αγαπημένη νιότη μου

άρωμα στάζει του μοσχάτου σταφυλιού

κι ο νους μου μια απέραντη αμμουδιά

ψάχνει κοχύλια που είν' δυσεύρετα

σ' ακρογιαλιές γαλαζοπράσινες 

λησμονημένων θαλασσών.

# είμαι η ποίηση  της άγριας τριανταφυλλιάς#

Σοφιας Θεοδοσιαδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,