# με τα φαιόχρυσα φανάρια μου ποδηλατώ#

 

Οι κρόταφοι γκριζάρανε

κι οι αδηφάγες  ήττες της ζωής παραμονεύουν

ένα ερώτημα στα χείλη φτάνει σιωπηλό

τι απέγινε το σφρίγος της δικής μου της γενιάς

 που καταλήξαμε όλοι εμείς οι αποσταλμένοι?

Όλοι αλλάξαμε εις την μικρήν μας διαδρομή..

μα μερικοί συμβιβαστήκαν παντελώς..

και κάποιοι άλλοι πουληθήκαν μπιρ - παρά..

Η εμμονη στο "ολοι" καταστροφική..ισοπεδωτική

κάποιοι ελάχιστοι..μικροί

παρέμειναν ρομαντικοί

φωνάζουνε συνθήματα λυτρωτικά

και παραμένουν νέοι..

ψάχνουν για τη χαμένη ποδηλάτισσα

που 'κλεβε γιασεμόκλωνα

στις στράτες των ερώτων.

Με τα φαιόχρυσα φανάρια μου ποδηλατώ

μ' αρέσει να φωτίζω σπίτια και τις γειτονιές

βολτάροντας με το ποδήλατό μου

είν' μαγικές οι 

Χινοπωρινές οι ορθοπεταλιές

κοιτώ ψηλά τα "ρετιρέ"

εκεί που ελαχτάραε η ψυχή

να 'χει τα πρωινά για συντροφιά

πετούμενα ..πουλιά του ουρανού

καθώς φτερούγαε κι η ψυχή μου..

Επάνω εις το ποδηλατό μου γίνομαι παιδί

ξελαμπικάρει ο λογισμός

ανθούν γεράνια στο περβάζι της ψυχής.

Στις Χινοπωρινές μου ορθοπεταλιές ένα τραγούδι αρχινώ

πολλοί στις γειτονιές με λεν' τρελλή

ίσως στα μάτια τους να είμαι κι ένας βλαξ..

που δεν κυνήγησα καπίκια ..πλούτια  και παλάτια ζηλευτά

που δεν ηθέλησα 

να γίνω    εἷς ρακένδυτος

φτωχούλης οργωτής

στα χέρσα τους λιβάδια…

# με τα φαιόχρυσα φανάρια μου ποδηλατώ  # Δοκίμιον Λυρικόν- Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,