⫷σπασμένοι καθρέφτες⫸

Κι εσυ φλερτάροντας του ήλιου τις αναλαμπές
κλέβεις τα χρόνια που  'φυγαν..
Δε ζεις για το αύριο μοναχά ..
επιθυμία σου τρελλή να ζεις τρελλά για τώρα..
Σ' ωραία στιχάκια να εντρυφείς..
χυμούς να κλέβεις  της ζωής..
εκείνης της αληθινής ζωής..
γλυκόπιοτο λικέρ να σε κερνάει
μακριά απ' τις αγκυλώσεις της μιζέριας της..
τα φαύλα..τα λερά.. τα ξεφτισμένα..
να σπάζει τους καθρέφτες σου
και πάντα να σε δείχνει νια
θυμίζοντας τα χρόνια τα μεστά που επερπάτησες
στα πεζοδρόμια..στης Γης τα μονοπάτια
αγέραντη να μένει ως το τέλος η ψυχή
ν' ακολουθεί τους χτύπους της καρδιάς...
Και κάπου εκεί λοιπόν στα 60+ και βάλε
ψηλά τακούνια δε φορείς...
μα τρέχεις πίσω από τη ζωή ..
με χαμηλόσολα.. για να πατείς στα σταθερά
μήπως και την προκάνεις.....

η φίλη σας Σοφία............................

 ⫷ σπασμένοι καθρέφτες⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷ μια πεταλούδα στη σιωπή⫸

 

Μια πεταλούδα στη σιωπή
ετούτη εδώ την Άνοιξη
τα μάγια τα δεμένα μου λυτρωτικά
με τα γαλάζια της φτερά..
τα άχρεια κόβει νήματα..
ζυγώνει και τα λύνει...
στον κάμπο της ψυχής εφώλιασε κρυφά
αλλάζει σχήματα μορφές..
τριγύρω στων ματιών μου πεταρίζει...
στο άγγιγμά της παραδίνομαι
γαλάζια βάφει τα όνειρα
στης θάλασσας τ' απέραντο να μοιάζουν
κολλάει τα σπασμένα μου φτερά
το μαύρο τους ξορκίζει..
πετάω μαζί της στ' αψηλά
λύνομαι ασυγκράτητα
απ' της Γης το χαλινάρι..
τον κύκλο ζωγραφίζω της ζωής
αέναα γεννιέμαι..
Τι νόημα στ' αλήθεια θα 'δινα στο πέρασμα
στο παραμύθι αν εκκώφευα
στον ήχο των φτερών της αν δεν εζωντάνευα
την κάμπια μου..
τρελλή για να την κάμω πεταλούδα? 

Δεν ξεμακραίνω από τα γύρω της
της στήνω καραούλι..
τρέμω στη σκέψη μην τσουρουφλιστεί
στου κάμπου της αγάπης τα λημέρια..
Μαζί μου έλα και μη φοβηθείς....
στης πεταλούδας τα φτερά
το άγγιγμα να ψάξεις
μιαν Άνοιξη να ζηλωθείς
φόρεσε τη χρυσόσκονη
ζωή για να σου μοιάζει
μην τις σκοτώνεις τις σκιές
το νέκταρ ρούφα του έρωτα
κι αυτό μονάχα φτάνει
να βαφτιστείς στην κολυμβήθρα της ζωής..
μην τα τινάξεις τα φτερά
του πόθου η σκόνη του γλυκά να σε σκεπάζει.
Στου κάμπου φέρε τέμπερες
ζωγράφισε απ' την αρχή
τη διάφανη..γαλάζια πεταλούδα σου
πέταξε το μαντήλι σου της πίκρας σου..
στης αντηλιάς του δειλινού
χόρεψε στη σκια της..

⫷ μια πεταλούδα στη σιωπή⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ θάλασσας αλμύρα η ψυχή⫸

 

 

 

Ω! ψυχή μου ατίθαση
πάνω απ' το αγιάζι των λειμώνων των καιρών
στα ύψη όντας πετάς...............
τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες
παύεις εις την ψυχήν να κουβαλάς
ραντίζεις με μυρσίνες την ψυχήν
και με το λύχνο του άστρου ταξιδεύοντας
γυρεύεις στο κατάρτι να δεθείς
μαζί ..σαν άλλος Οδυσσέας κι εσύ
υψώνεις το κατάρτι σου στους χαλεπούς καιρούς
αυτή η στεριά σε λάβωσε..σε γέμισε σκουριές
αλμύρα θάλασσας εγέμισε η ψυχή
μα πάλιν θάλασσαν να σε ξεπλύνει αποζητάς
και κολυμπώντας στα νερά κείνης της θάλασσας
εις την πατρίδαν της Ιθάκης σου επιζητείς
ιδανικές σκιες να φέρουν στο αντηλάρισμα
ψυχής τραγούδια για να γράφουνε
σε κήπους μαγεμένους με αυλούς!

⫷  θάλασσας αλμύρα η ψυχή ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# Τα σύννεφα π' αγάπησα #

N.Mάκρη 6/4/2023

 

Τα σύννεφα π' αγάπησα παίζουν κρυφτό
μακρείς και δύσκολοι καιροί
τα παραδέρνουν άνεμοι Χειμώνα Καλοκαίρι
φορεί η σελήνη απόψε φερετζέ
βροχή και άνεμος..βουή και αγριοκαίρι.
Το μέρωμα της απογείωσης η ώρα μυστική
θεόσταλτος συνεπιβάτης της απογειώσεως
εύελπις της Ανοίξεως ταγός
μονολογεί αγναντεύοντας τον γκρίζον ουρανόν.

 Ω σύννεφα!!!
κρεμιέστε στα αιώνια παραθύρια τ' ουρανού
για κοίτα εκεί..
''έσκασε επιτέλους σήμερον ολίγον γαλανόν ουρανόν''
χιόνι τα σύννεφα στον ουρανόν
ονειρολάμνοντας διαβαίνουν εμπροστά μας
μαγευτική η αιώρησις
χώρες αφήνουν σε χώρες παν
τις πτήσεις των να αγαπάς..
αφήνουν τα δεινά σου καταγής
σε παίρνουνε ψηλά..σε ταξιδεύουν!

 ##Τα σύννεφα π' αγάπησα ! ## - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ Εαρινή απόδρασις εις τόπον μυθικόν⫸

 

 

 Τις απλωσιές της Άνοιξης
χρόνους ελαχτάραε η ψυχή
με σπόρους να γεμίζει το κελάρι..
με ψίχουλα χορταίνουν τα σπουργίτια στις αυλές..
τον εύγεστον καρπόν αποζητά η αληθινή ζωή
εστένευε ο εγκλεισμός στα παραθύρια της..
οι πόρτες της γεμίζαν αγριάδα..
Ο δρόμος της της βούλησης
το φιδωτό της το δρομάκι ακολούθαε
την έφερνε εις το μετόχι της..
ξορκίζοντας της πολιτείας τους δαίμονες
ισορροπώντας το ταξίδι της ζωής της..
ποδηλατώντας..
εις τόπον μυθικόν την εξεπέζευεν
κωπάζαν οι αγέρηδες στα όρεα
έδενε τα πένθη των χαμένων ημερών
εφύτευε βολβούς σε ρίζες ασπαλάθων..
Σε τούτη την απανεμιά..αποσταμένος περιπατητής..
έκλεβε αλκυονίδες ζεστασιές..
μες στα χειρόγραφα της σύντομης ζωής
εστάλαζε σταγόνες ευτυχίας.

⫷ Εαρινή απόδρασις εις τόπον μυθικόν⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

#Αταχυδρόμητες αρχέγονες περγαμηνές #

Αταχυδρόμητες αρχέγονες περγαμηνές
π' αλήτευσαν σε στράτες των ονείρων
κρυμμένα έχουνε φεγγάρια στου Μάη τις αστροφεγγιές
και μες στις έναστρες σιωπές
έρχονται απρόσκλητες τα βράδια στις αυλές
για να θερίσουν των ονείρων μας το θάμα
κι ύστερα χάνονται πίσω από τις σκιές
μες στις φθαρμένες απ' τα χρόνια τις περγαμηνές
πυρετικά γεννιούνται οι ψίθυροι
'' της ποίησης του έρωτα''
μα σαν βρεθούνε στις ατέρμονες τις προσμονές
μένουν για πάντα τυλιγμένες
δεν φτάνουν ως στης Γης τα χαμηλά..
των αστεριών τα χάδια......
δεν ξετυλίγεται στων ομματιών
της Άνοιξης το θάμα!

 # Αταχυδρόμητες αρχέγονες περγαμηνές #  - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

« Γεννάει η φύση ποίηση »

Γεννάει η φύση ποίηση
ανοίγουν οι κρουνοί του ουρανού
χείμμαροι στάζουν στα λιβάδια της
φυτρώνουν ταπεινά τα χαμομήλια
με τα λευκά τσεμπέρια τους
με κίτρινα σκουφιά..
Στη χλόη ξαπλώνω ψάχνω την Ανάσταση
μα η Ανάσταση δεν είναι εκεί
παραμονεύει εντός μου..
εις τα κελάρια μου τα σκοτεινά
ρίχνει απ' τις γρίλλιες τρεμοπαίζον φως
στα φυλλοκάρδια της ψυχής μου..
Κι εγώ φτωχή μες στο ''λουλούδιασμα''
στης αρμονίας στης φύσης το απαύγασμα..
αρνούμαι να ασπαστώ το φόβο μου της γήρανσης
και αυτοπαγιδεύομαι απ' των χαμομηλιών το άρωμα
κρεμώντας την ελπίδα στα χλωρά τους βλασταράκια.

 « Γεννάει η φύση ποίηση » - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,