ανοίγουν οι κρουνοί του ουρανού
χείμμαροι στάζουν στα λιβάδια της
φυτρώνουν ταπεινά τα χαμομήλια
με τα λευκά τσεμπέρια τους
με κίτρινα σκουφιά..
Στη χλόη ξαπλώνω ψάχνω την Ανάσταση
μα η Ανάσταση δεν είναι εκεί
παραμονεύει εντός μου..
εις τα κελάρια μου τα σκοτεινά
ρίχνει απ' τις γρίλλιες τρεμοπαίζον φως
στα φυλλοκάρδια της ψυχής μου..
Κι εγώ φτωχή μες στο ''λουλούδιασμα''
στης αρμονίας στης φύσης το απαύγασμα..
αρνούμαι να ασπαστώ το φόβο μου της γήρανσης
και αυτοπαγιδεύομαι απ' των χαμομηλιών το άρωμα
κρεμώντας την ελπίδα στα χλωρά τους βλασταράκια.
« Γεννάει η φύση ποίηση » - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου