⫷ θάλασσας αλμύρα η ψυχή⫸

 

 

 

Ω! ψυχή μου ατίθαση
πάνω απ' το αγιάζι των λειμώνων των καιρών
στα ύψη όντας πετάς...............
τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες
παύεις εις την ψυχήν να κουβαλάς
ραντίζεις με μυρσίνες την ψυχήν
και με το λύχνο του άστρου ταξιδεύοντας
γυρεύεις στο κατάρτι να δεθείς
μαζί ..σαν άλλος Οδυσσέας κι εσύ
υψώνεις το κατάρτι σου στους χαλεπούς καιρούς
αυτή η στεριά σε λάβωσε..σε γέμισε σκουριές
αλμύρα θάλασσας εγέμισε η ψυχή
μα πάλιν θάλασσαν να σε ξεπλύνει αποζητάς
και κολυμπώντας στα νερά κείνης της θάλασσας
εις την πατρίδαν της Ιθάκης σου επιζητείς
ιδανικές σκιες να φέρουν στο αντηλάρισμα
ψυχής τραγούδια για να γράφουνε
σε κήπους μαγεμένους με αυλούς!

⫷  θάλασσας αλμύρα η ψυχή ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,