''ΤΟ ΣΧΟΛΙΑΡΟΠΑΙΔΟ''.

Δεν είν' ναυάγια τα παιδιά
πουλί πετούμενο η σκέψη τους
ωκεανούς και θάλασσες
τους θόλους τους ουράνιους
κάθετα διασχίζει..
Ναυάγια χτίζουν οι τρανοί
χαρίζουνε για όνειρο
τρύπιο παλτό με τσέπες..
οι μπίλιες να σωριάζονται
με το όνειρο μαζί..
Μα εγώ είμαι σχολιαρόπαιδο
να μεγαλώσω αρνούμαι
λατρεύω το  εκείνο το παιδί
στο τζάμι κολλημένο που θωρεί
Άνοιξες Καλοκαίρια..
γελάω και κλαίω μ' όλα τα παιδιά
χρώματα δεν κοιτάζω..
μόν' μάτια δακρυσμένα να κοιτώ
η ψυχή δεν το αντέχει..
Δεν ξέρω τι είν' συστημικοί
τον κόσμο ασύνορα θωρώ
σχηματοποιημένα δε γεννήθηκα να ζω
ελεύθερη επιβίβαση
στης γνώσης το καράβι η λαχτάρα..
Ήρθε ο καιρός του οργώματος
τ' αλέτρι σκουριασμένο δεν οργώνει..
Παίζω στο δικό μου γήπεδο απ' το πρωί
καλά που το γνωρίζω..
Ο δάσκαλος η άμυνα
το σχολιαρόπαιδο η επίθεση
στης γνώσης το τσουβάλι..
Άνοιξε τους ορίζοντες..
και μη τους χαμηλώνεις
πάρε υνί να ν' κοφτερό
ρίξε σποράκια μες στις αυλακιές
να σκύβουν σαν πουλιά πετούμενα
τους σπόρους μέσα στα σχολειά
καρπούς τα σχολιαρόπαιδα
σε κήπους να φυτρώνουν..

''ΤΟ ΣΧΟΛΙΑΡΟΠΑΙΔΟ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΧΑΜΕΝΑ ΠΕΤΑΛΑ''..

art : Dorina Costras

Αράδιαζες τις λέξεις σε κλωστή
βελόνιαζες..μαγιάτικο στεφάνι 
μαργαρίτας για να πλέξεις..
στη χαραυγή το φόραγες
γλυκό παράπονο..γιορντάνι
αγκίδα τ' ακροδάχτυλο εμάτωνε
βουβός κόμπος στο λαιμό
οι φίλοι που εσταθήκανε
μακριά απ' την ψυχή σου..
Δάκρυα της Ηλέκτρας 
δεν ταιριάζουνε σ' εσέ
οι ρόλοι μοιρασμένοι απ' την αρχή
η επίγνωση ο αρωγός
καθάριας της ψυχής σου..... 
Κι έπειτα..σε μια ύστερη στιγμή..
στο σταυροδρόμι της ζωής
γλυκό το συναπάντημα
τ' αντάμωμα μεγάλο..
Ήρθε ένας φίλος στα απρόσμενα
εθάρρησες σοφία είχε περισσή.. 
στον ώμο του ακούμπησες
λόγια..ιδέες ..διαδρομές..
να διώξει τους Χειμώνες τους μακρείς
ν' ανθίσουνε στον κήπο σου
βιόλες και γιασεμιά...
κι εκειός..
τα φιλντισένια εξεκούμπωσε κουμπιά..
στον ήλιο να λιαστούν οι μαργαρίτες
ο γκρεμιστής να γίνει μονομιάς
σπασμένα επέταγε σωρούς 
ξάρτια..μαδέρια..και πανιά
ναυάγια και μουράγια πεθαμένα
αψηφούσε..

''Έλα ψυχή μου..αλλάργεψε
μη σε τρομάζει ο χρόνος
σπόρους αφήσαμε στο διάβα μας..
σε σταυροδρόμια χάθηκαν
σε λίμνες εριζώσαν''..
Τα λόγια του ήσαν βάλσαμο
σαν μυστική διαπασών
εγέννησαν τους ήχους της ψυχής σου
συνήθειο το 'χες δα από μικρή..
τους ανθρώπους να πιστεύεις..
Aγύριγο κεφάλι εσύ
μυαλό δε λες να βάλεις..
γράμματα έμαθες πολλά
μα στη ζωή δεν ελογάριασες
της προδοσίας η ανεμόσκαλα
φορεί παντιέρα ευωδιαστή
το στήθος της στολίζουν γιασεμιά...
Χαμένα πέταλα οι φίλοι που μας πρόδωσαν
στη λάσπη μαδημένες μαργαρίτες.
Έτσι εξέφευγες από την σκέψιν την οδυνηράν
Δια βραχέων λόγων..
σιωπηρώς.....
ανταπαντώντας και εις εαυτόν..
''ανθρώπινον εστί και το πλανάσθαι''...

''ΧΑΜΕΝΑ ΠΕΤΑΛΑ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΓΑΛΑΖΟΠΟΥΛΙΑ ΟΙ ΑΓΑΠΕς Π' ΕΦΤΕΡΟΥΓΙΣΑΝ''

Γαλαζοπούλια οι αγάπες π' εφτερούγισαν
σε λευκές  νύχτες σ' ουρανό
φεγγαρόλουστα μονάχες αλητεύουν..
λευκό αδειανό πουκάμισο
το αποτύπωμα ανεξίτηλο στο στήθος.
Να μένεις διάλεξες πεζός
η γωνιά η βολική σου σε κατάπιε
πλασμένος ήσουνα για τα τρανά
τα άπιαστα εσένα σου ταιριάζαν
εδιάλεξες τα καθημερινά
η δυναμή σου η μυική
στις πολεμίστρες των καιρών
εστάθη ηττημένη
αποκαθήλωσε το πέταγμα του νου
εσυνομώτησε με το ελάχιστον
κάτι σαν ομερτά συστημική
η επιβίωση ορθώθη κραταιά
ελήστεψε την ουτοπία της ψυχής σου..

Μες στη χοάνη εβούλιαξες
της ανημπόριας..του κορμιού
ανύποπτα στο χλευασμό
της ποίησης τα σκήπτρα σου
στους ελλειπείς επαραδώθης..
Δε σου ταιριάζει τέτοιο τέλεμα εσέ
για άλλα ήσουν πλασμένος
αντέννες ύψωσε εξαρχής
ο θάνατος του νου ο τρανός
εσένα δε σου πρέπει..
Το πιο γλυκό τ' ανθρώπου τέλεμα
είναι εκείνο που αγάπησε πολύ
π' άνθισε την ψυχή του...

Εστάχιασε ο καιρός..εκάρπισε η καρδιά
δρεπάνι ο πόνος μου για σε
δεμάτι στην ψυχή μου..
Μη με ρωτάς πως και γιατί
τα βάσανα που εσένα  τυραννούν
τραγούδι στην καρδιά εγώ τα κάμω..
είναι που τραγουδώντας τα..
τα ξένα βάσανα στο μεσοφόρι μου φορώ
δικά μου τα λογίζω..
Γαλαζοπούλια ήσαν τα πουλιά
αγάπης λαβωμένης στο φτερό
πετάξανε στη σιγαλιά
σε χρυσαφένια ακρογιάλια...

''ΓΑΛΑΖΟΠΟΥΛΙΑ ΟΙ ΑΓΑΠΕς Π'  ΕΦΤΕΡΟΥΓΙΣΑΝ''- Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''''ΠΩς ΤΟ ΜΕΘΑΕΙ ΤΟ ΚΟΡΜΙ''

by  Dorina Costras

Έλα καλέ μου ν' αλλαργέψουμε απ' τη Γης 
τα γήινα..τα καθημερινά
εμάς δε μας ταιριάζουν..
για μας εγράφηκαν οι μουσικές..
από αγγέλων χέρια..
Έχεις λεβάντας άρωμα ..
μεθυστικά........
στο δέρμα μου κατάσαρκα φωλιάζεις
με κυριεύει η θεραπευτική της μυρωδιά
ξέρει να με γιατρεύει..
τα φύλλα βρέχει της καρδιάς..
τα βράδια τα μοναχικά..
ποτίζουνε οι τοίχοι μου
φλογίτσες γίνονται αρωματικές
που καίν' το άρωμά σου..
πως σιγοκαίει ακόμα στην καρδιά..
πως το μεθάει το κορμί
το άρωμα το ακριβό
μου χάρισες μια νύχτα την ψυχή σου..

''ΠΩς ΤΟ ΜΕΘΑΕΙ ΤΟ ΚΟΡΜΙ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

'' ΜΟΙΑΖΕΙς ΤΗς ΘΑΛΑΣΣΑς''

Από μια θύμηση άνοιξα
με τα παλιά τα φυλαγμένα το ερμάρι..
μυριάδες λέξεις..χρώματα 
φωλιάζουν στη σκια του..
το ραβασάκι σου στα χέρια μου κρατώ
στο βότσαλο ακόμα τυλιγμένο
κιτρινισμένες λέξεις του..αχνές
δακρύζουνε τα μάτια της ψυχής..
Μοιάζεις της θάλασσας 
ψιθύρισαν τα γράμματα γλυκά..
μοιάζεις θαρρώ της θάλασσας
που 'χει ανοιχτή αγκαλιά..
με κράτησες ολάκερο..βυθίστηκα βαθιά
δροσάτες μελωδίες στις ψυχές..
ηδονικές του έρωτα χαράξαν τα κορμιά..
απόκαμα ......
έμοιαζες θάλασσας γυναίκας αγκαλιά
στο κύμα της ψυχής σου αποκοιμήθη
Πόσο στ' αλήθεια
θάλασσα - γυναίκα εσύ της μοιάζεις..
Έλα λοιπόν κοντά μου νοερά
να ξαναζήσουμε τα χρώματα
οι λέξεις σου ν' αγγίξουν την καρδιά μου
το αποτύπωμα ανεξίτηλο..βαθύ
ο κώδικας ψυχών 
εντός μου εγγεγραμμένος. 
Να το θυμάσαι..μην το λησμονάς...

<< η θάλασσα αγάπη μου..
παίρνει το χρώμα της αυτό
από τον ουρανό που την σκεπάζει..
Αν θέλησες να γίνεις ουρανός για εμέ..
εεε..τότε ναι..μη με ρωτάς
και μη μου βαλαντώνεις..
γίνομαι θάλασσα γαλάζια εγώ για εσέ..
το βότσαλο στολίζει την εξώπορτα
στο μέρος της καρδιάς μου
κρατώ σφιχτά το ραβασάκι το παλιό
κι ευχαριστώ τον άνεμο τον ούριο
που σ' έφερε σιμά μου >>....

''Μοιάζεις της θάλασσας'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

'' ΑΣΗΜΕΝΙΟ ΤΑΣΙ''

by  Dorina Costras

Ασημένιο τάσι ο ήλιος του πρωιού
καθρέφτης στα νερά της Ελευσίνας..
σε ασημένιο τάσι καθρεφτίζεται 
η αγάπη μου η παλιά.
στο πέλαο κρεμασμένο..
να 'ξερες πως λαχτάρισα
τον κήπο της να ανθίσω..
κατηφορίζοντας..
αναχωρήσεις και αφίξεις σχεδιάζει ο νους..
με όποια πυξίδα κι αν κρατώ
σ' όποιο λιμάνι κι αν με βγάζει
το πούσι της αγάπης σου
σκεπάζει την ψυχή μου..
Είν' οι αντέννες σου ψηλές
στέλνουνε κύματα ουρανού
παράσιτα αψηφούνε..
Κοίτα να δεις πως εκατάντησα για σε..
δεμένη στο κατάρτι σου
αιώνια να μένω στο για πάντα..
Φανέρωσέ μου μοναχά για λίγο να χαρείς
τα μαγιοβότανα που στάλαξες
στη μέθη της καρδιάς μου

να ψάξω το αντίδοτο να πιω
ν' αρνέψει η ψυχή παντοτινά
να 'βρω τη γιατρειά μου..

''ΑΣΗΜΕΝΙΟ ΤΑΣΙ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Στη siesta του Καλοκαιριού''....26/8/2019

Δε θέλω να με παγιδεύουν οι ορίζοντες
οι ευθείες τους γραμμές να με κλειούνε..
ελεύθερα σα γλαροπούλι να πετώ
τινάζοντας στον ήλιο τα φτερά μου..
Για..τι θαρρείς πως είναι ο άνθρωπος..
μάστορας είναι που μαζεύει υλικά
λέξεις ..εικόνες για να χτίζουνε
οικοδομήματα ψυχής..
λέξεις που να χαϊδεύουνε
να γράφουν νότες 
στο βινύλλιο της καρδιάς
λέξεις να ζωγραφίζουνε
ωκεανούς..ανοιχτωσιές..
όταν στενεύει η ψυχή
και φυλακίζεται ο νους..
τότες ως πρωτομάστορας 
μαντρότοιχους να χτίζει 
στις ξερολιθιές..
κι άλλοτες να γκρεμίζει.
συνήθεια λες απ' τα μικράτα μου...
Κι εγώ..
αμετανόητα στου χρόνου τις ρωγμές
να ατενίζω τον ορίζοντα ασύνορα..
να κυνηγάω πλατώματα
στα ονείρατα με πεφταστέρια τ' ουρανού
βροχή να γίνουμαι τη γης για να φωτίζω.. 
δεν ξέρω πως και το γιατί
θαλασσινά γυρεύω όνειρα
και στεριανά να χτίζω..
να μην σκορπούν εις τους ανέμους
του Καλοκαιριού..
τίποτα να μην χάνεται
τίποτα μη μου παίρνει.. 
Πάντα μου άρεσε εκεί εις τα κρυφά
μάζευα χρώματα κι αρώματα
κι όταν η καρδιά αιμάτωνε
κατάσαρκα εκείνα τα φορούσα..
κι ύστερα εζωγράφιζα ωκεανούς..
ταξίδια..πειρατές να συναντήσω..
μα η ψυχή απρόσμενα
σε Ιθάκες με οδηγούσε
τον Οδυσσέα μου να βρω
ναν' το ταξίδι αληθινό..
χωρίς παλάτια και μνηστήρες..

''Στη siesta του Καλοκαιριού'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''τα λόγια στ' ακρογιάλι''

art : Nicoletta Tomas Caravia

Στη θάλασσά σου ερήμην μου αφέθηκα 
το ακρογιάλι ετούτο μέσα μου
χρόνια το κουβαλάω 
στην αγκαλιά της εβαπτίσθηκα
για να γυρέψω τον τρανό εξαγνισμό..
κι από τότες και μεθύστερα
αρνούμαι στη στεριά μου να γυρίσω..
γοργόνα ντύνομαι τα βράδια μου
μέσα στους βράχους κολυμπάω..
ρωτώ αν ζεις ή αν όνειρο κακό
ήτανε το φευγιό σου..

Κοίτα να δεις ο θερινός καιρός 
πως με φορά..με θάλπει..
κρατώ..φυλάγω στα συρτάρια μου
τα όστρακα που μάζευες
για να μου τα χαρίσεις..
ήξερες πιότερο εσύ..
πως ο βυθός με μάγευε..
τ' απέραντα λιβάδια του με είχαν..

Είναι στιγμές..πόσες στιγμές
με την πλανεύτρα ανάμνηση
στης νιότης τα λημέρια περπατάω...
στο ίδιο μπόλι εμπολιαστήκαμε
πλανάραμε στην ίδια τρικυμία..
λιαστήκαμε στην ίδια ακρογιαλιά
π'  ακόμα λούζομαι μονάχη..
μπορεί η ακτή να παραμένει σιωπηλή
μα εγώ π' ελούστηκα 
στα γάργαρα νερά σου μια φορά
για πάντα εκεί θα κολυμπάω..
λευκή για σένα μια σελίδα θα κρατώ
τ' ανείπωτα να γράψεις στ' ακρογιάλι
βρέχω τον πόθο μου για σε
οι θύμησες καράβια..με βουλιάζουν.


''τα λόγια στ' ακρογιάλι'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Σελίδα ημερολογίου- "Φατήρ - Γιακά" στις 23 Αυγούστου

Ιστορίες που γράφτηκαν στο παιδικό το dna μας 
και τείνουνε να ξεχαστούν..θαρρείς και δεν υπήρξανε ποτές..
θαρρείς και δεν εζήσανε οι πρωταγωνιστές ..
καθώς ο χρόνος άλλαξε μέσα και επιβάτες...
23 του Αυγούστου σήμερα ..κι η μνήμη σεργιανάει..
Οι αραμπάδες στη σειρά..γεμίζανε το δρόμο..
Οι κουρελούδες είχαν την τιμητική..πολύχρωμες..
καινούριες σκέπαζαν τσαρδάκια με τα αμάξια..
εσκέπαζαν φατσούλες και ψυχές..
οι δυνατότερες εσέρνανε τα κάρα οι αγελάδες του μαντριού..
αγόγγυστα..λες και εθέλανε κι αυτές..
να προσκυνήσουνε τη χάρη Της
Τρανή η Παναγιά μας..
Κι η μάνα μας..αχ ! η πολύτιμή μου η ακριβή
τη γλάστρα έπαιρνε στην αγκάλη της 
τα κρίνα τα λευκά της Παναγιάς
ν' αφήσουμε στον τάφο στα εννιάμερα μας έλεγε..
κοίτα μην ξεχαστούμε..
Στο παναήρι κίναγαν..να προσκυνήσουνε στα εννιάμερα..
την κοίμηση της Παναγιάς..να πάνε τα σπερνά..
Εκεί απέξω από το Καβακλί..στον Βαθυρρύακο...
εις του Φατήρ- Γιακά τον κάμπο..
στους αμπελώνες μέσα στήνονταν μεγάλο πανηγύρι..
έτοιμα όλα αποβραδίς..τσαρδάκια και φαγιά..
Στρωσίδια και καρπούζια ήταν στο φόρτωμα κι ένα ταψί
για τη φαμίλια ολάκερη με μοσχομυριστά..
ετρύπαγαν τη μύτη ο δυόσμος το μακεδονίσι
 στης γιαγιάς Σοφίας τα γεμιστά..
Έτσι κινάγαμε στη χάρη της..προσκύνημα οικογενειακό..
χαρά και κούνιες κρεμαστές..εις το ξεσήκωμα αυτό..
λίγες μονάχα μέρες ύστερα απ' το Δεκαπενταύγουστο..
και η μνήμη να κρατιέται ζωντανή..
καθώς οι ιστορίες διαδίδονταν από στόμα σε στόμα 
για την εικόνα αυτή που ευρέθηκε στον τόπο αυτό 
από τον τσιφλικά τον άρχοντα..
τον μουσουλμάνο της περιοχής 
τον Φατήρ- Γιακά..καθώς του φανερώθηκε
 το όραμα το φωτεινό...

Κοίτα πως μπλέκονται οι ιστορίες των ανθρώπων πάντοτε..
όταν πατούν τα ίδια χώματα..
κι ας λένε πως λατρεύουνε θρησκείες διαφορετικές..
Τι σημασία τάχατες ..αφού μονάχα ένας είναι ο Θεός..
..Η Ιστορία βάζει το χέρι της..και η μνήμη σεργιανίζει..
Τι κι αν περάσανε τα χρόνια και οι καιροί..
σήμερα οι δρόμοι θα γεμίσουνε προσκυνητές
στο δρόμο οι γεροντότεροι θα κρατούνε την παράδοση
 τη μνήμη ζωντανή..Κομοτηνή ως Καβακλί 
 15 χιλιόμετρα είναι αρκετά..
τα κιτάπια της Ιστορίας να σκαλίσουν..
για να μας πίσω εκεί πολύ μακριά..
στο 1204 Βυζαντινές να μας διηγηθούνε ιστορίες..
Σήμερα τόσα χρόνια μετά..και το προσκύνημα 
Πανθρακικής εμβέλειας εις την μικρή Τήνο της Θράκης..
όπως γράφει μοναδικά
ο αγαπητός μου πρωτοεξάδελφος Ιωάννης Ελ. Σιδηράς..
εξαίρετος Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός..
εις την ομιλία του που δημοσιεύτηκε 
στις 23 Αυγούστου 2018 στο radiomax.
Κι εγώ.. το άρωμα της μνήμης μου φορώ..
μονολογώ βαδίζω στα λημέρια τα παλιά 
και κρένοντας σου λέγω......
Η Ρωμανία είναι μέσα μας ακόμα ζωντανή..βασανισμένη..
τα ονόματα τον τόπο δεν αλλάζουν...
και η Κιουμουρτζίνα - Κομοτηνή..κομμάτι της ψυχής μου...

Σελίδα ημερολογίου - Σοφίας Θεοδοσιάδη - 23/8/2019

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΜΗ ΤΗΝ ΜΑΛΩΝΕΙς ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ''

by   Dorina Costras

Δεν παίρνει από λόγια η καρδιά
και μη την εμαλώνεις
το μερτικό της ζητιανεύει απ' τη ζωή
σαν έρθει η ώρα η αγιασμένη
η ευλογημένη απ' το Θεό
Άνοιξης πεταλούδα ντύνεται
πετάει στους μπαχτσέδες
του έρωτα τρυγάει τους χυμούς
στιχάκια γράφει..σκαρφαλώνουνε
στων γιασεμιών τους φράχτες
οι γκιώνηδες τις νύχτες τραγουδούν
για τα μεράκια της ψυχής της..
σαν στέκεται στητός ..ορθός
ωραίος περιπαιχτικός..
ο έρωτας..της λογικής δραπέτης
γνωρίζει το..άδικα μην της κρένεις..
είναι ο έρωτας παιχνίδι μαγικό
λυγίζουνε Θεοί και τεθνεώτες..
είναι παιχνίδι κερδισμένο απ' εξαρχής
σ' όσους γλυκά αποφάσισαν
τα οχυρά να χάσουν ..

Ταγκό ο έρωτας για δυο
των νιάτων λένε πυρκαγιά
μα είναι και κάτι ύστεροι
οι έρωτες που καίνε με τις νότες..
εκείνες τις γλυκές..τις αισθησιακές
που ταξιδεύουνε το νου αλαργινά
που σιγοκαίνε και κρατούν παντοτινά...
Κλειστό κουκούλι η ψυχή
γεννιέται από το σκότος
μη με ρωτάς πως και γιατί
αδιόρθωτη..αμετανόητη η καρδιά
ραγίσματα ποτές δε λογαριάζει
μαζεύει αντοχές..ακροβατεί
μιας πεταλούδας το πετάρισμα
στη γύρη του έρωτα ποθεί
τρυπάει τη μεταξωτή κλωστή
ορμά..στις φλόγες λαμπαδιάζει..
με μυρουδιές..μ' αρώματα ψυχής
τα κάστρα μας γκρεμίζει....

''ΜΗ ΤΗΝ ΜΑΛΩΝΕΙς ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ''- Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,