<< ξέρεις ποιός είμαι εγώ ρε ?>>.....Γκέμμα - Λιαντίνης

<< Γιατί ό,τι με γιόμιζε ταραχή, ήτανε κάτι πολύ σοβαρότερο. Ήτανε η βαθύτερη γνώση μου για το πόσο επιπόλαιη φάρα είμαστε οι νεοέλληνες.
Εαυτούληδες, εγωκεντρικοί, ματαιόδοξοι, μεσοβέζικοι, σαλίγκαροι στο καύκαλό τους, αγράμματοι, λαθρανασκαφείς των Αρχαίων, φοροφυγάδες, ανάγωγοι. Και μια αλαζονεία δώδεκα μποφόρ. Καράβι να μη μείνει στο Αιγαίο μας. Έφαγε ο λιγούρης και του βγήκε η ψείρα στο λαιμό.>>

<< Μα για ρίξε μια ματιά στο σκουπιδαριό σε όλα τα περιγιάλια μας. Και στους λερούς ασήμαντους δρόμους με τα λαμπρά μεγάλα ονόματα τους, που έκλαιγε ο Καρυωτάκης. Εκείνα τα σκυθοβαρβαρικά «Εμένα θα μου ειπείς τώρα, καημένε!» και «Ξέρεις ποιος είμαι 'γώ, ρε;» Ουά, οι γυψοκεφαλές και οι χλιμπίκουλες!>>............................................
 

<< Βρες μου μια θρησκεία, που ο ιδρυτής της να μην εστερέωσε το οικοδόμημα της απάνου στην θεμέλια πέτρα της πίστης για μια ζωή μετά θάνατο, κι εγώ θα σου δείξω πως η θρησκεία αυτή δεν έχει οπαδό ούτε τον ίδιο τον ιδρυτή της. Δε μιλώ για το Βούδα. Γιατί η νιρβάνα είναι εγκατάλειψη, δεν είναι περηφάνεια.

Με τους θεούς και τις θρησκείες ευρήκαν το δρόμο τους, κι εμπήκαν στο δρόμο τους όλα τα λερωμένα και τ' άπλυτα της ιστορίας.
Ιερατείο, συναγωγή, κατήχηση. (Δε λέω την ωραία λέξη εκκλησία, γιατί είναι ελληνική και δηλώνει τον αγνό και ρωμαλέο δήμο). Το αφιόνι, η παράκρουση, ο φανατισμός.
Το θεολογικό μίσος, το odium theologicum. Και από κοντά η δυσειδής μορφή και η δυσώδης σάρκα όλων αυτών των λειτουργημάτων. Το κηφηναριό δηλαδή και η παρασίτιση.
Οι ομφαλοσκόποι, οι θεόπτες, οι δαιμονόβλαβοι και οι δαιμονοκρουσμένοι. Kαι ψηλά ψηλά, εκεί πια είναι και δεν είναι. Εκεί θα ιδείς τα ινστιτούτα της αμάθειας, και τις λαμπρές ακαδημίες του σκότους.>>.............................................................................................

<< Όταν σου μάθουν κάτι επίμονα από τη νηπιακή ηλικία και μέσα στην αταβιστική χαραγή και σφυρηλάτηση για δεκάδες γενεές, τότε η δομή αυτή γίνεται θεμελιώδης στην υφή της ύπαρξης και της ουσίας σου. Η κατατύπωση τούτη στη σκέψη, στο χαρακτήρα, στην κοσμοθεωρία σου, γίνεται κάτι σαν κληρονομικός κώδικας. Δεν ξεριζώνεται με τίποτα. Για να το κατορθώσεις, πρέπει να γδάρεις το ίδιο το μυαλό σου. Όπως ο εκδορέας γδέρνει το δέρμα του ζώου. Θα χρειαστεί, δηλαδή, να ανασκάψεις ολόκληρη την ιστορία και τον πολιτισμό >>.

Δημήτρης Λιαντίνης- (  Γκέμμα - αποσπάσματα ) 
...................................................................................... 

άγνωστες λέξεις :
αταβιστική χαραγή = προγονικός εμβολιασμός- 

< γαλλική atavisme < λατινική atavus (πρόγονος) 

χαραγή =
Η χαραγή είναι μια διεργασία κατά την οποία αφαιρείται με εμβολιαστήριο φλοιός..
......................................................................................................................................................

''ταξιδευτές''- ( Δοκίμιον λυρικόν)

 Εσυναπαντηθήκαμε..πάει καιρός..μη με ρωτάς πόσος πολύς.. εσύ βοριάς..και ο νοτιάς εγώ που φέρνει μαϊστράλια..σαλτάραμε στην ίδια βάρκα τη μικρή..σαλπάραμε με δυο κουπιά αδύναμα..νιάτων θαρρείς μια τόλμη μας..και μιας φλεγόμενης δάδας ζωής..την απεραντοσύνη οριζόντων..θαλασσών θαλασσοπόροι..πειρατές.. κατακτητές της ίδιας της μικρής..πεπερασμένης μας ζωής..  ''μαγειρευτές'' και γευσιγνώστες'' παθιασμένοι..Έτσι απλά..τυχαία συνάντηση μες στην αρένα της ζωής και στην ''ακτή''..για μια   στιγμή..βαθιά εκοιταχτήκαμε..εσύ κι εγώ..''ταξιδευτές''..σαν συνομώτες μίας επανάστασης..σαλτάραμε και εσαλπάραμε στην ίδια βάρκα τη μικρή..σε ένα μονάχα τρεχαντήρι..

Έμοιαζε το ταξίδι μαγικό..χωρίς πυξίδα και προορισμό επί χάρτου.. άγνωστα τα λιμάνια και οι ανέμηδες..άγνωστες και οι απέραντες οι θαλασσοδιαδρομές εκείνες της αγάπης..εκπλήξεις που εγίναν ψίθυροι συμπαντικοί..τραγούδι γίνανε αιωρούμενο μες σε λιμάνια ερωτευμένων..


Συνεπιβάτες..ταξιδιώτες φλογερής διαδρομής.. διάρκεια και χρόνο δε γροικά να λογαριάζει..η αντοχή..η δύναμη για το επίμονο εκείνο το ταξίδι μας..άλλοτε ανθεχτική σε πλούσια λιμάνια οδήγησε..και άλλοτε σε όρμους ξεχασμένους..μα είναι το ταξίδι που μετράει για τους ''ταξιδευτές''..η πρόκληση..η εμπειρία.. το άγνωστο το νου τους ιντριγκάρει..Δεν τις μετρούν στ' αμπάρια αυτά της βάρκας της μικρής..αποσκευές που εσυγκέντρωσαν στ' ''αμπάρια της ψυχής τους μοναχά..έτσι αποκαμωμένοι θριαμβευτές καπεταναίοι άλλοτε..κι άλλοτε ναυαγοί ..μετρώντας λάθη..πάθη.. αγκαλιές..επιτυχίες και ναυάγια..κοιτάζουνε τη δύση του ηλίου και της ψυχής τους... 

Δοκίμιον Λυρικόν - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

μα ένας μικρούλης άνθρωπος..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Σου έμαθαν από μικρό παιδί να σιγοτραγουδάς περήφανα...ένα τραγούδι όμορφο...που για το πλάνεμα μιλούσε..Μα όσο τον κόσμο γύρναγες..και στα περβόλια του της γνώσης  επερπάταγες .. χιλιόμετρα διανύοντας..τόσο εσυναντούσες τα ''αρπαχτικά'' που τις θεωρίες σου ανατρέπαν..

 Κι εσύ εκεί επέμενες και το τραγούδι σου συνέχιζες..τα δώρα της ζωής τους τα ιλουστρασιόν και τα γυαλιστερά...να αποποιηθείς από επάνω σου..που σαν μια σκέψη ελκυστική ..το βράδυ σε επισκέπτονταν κρυφά και πονηρά...στην άκρη από το καθαρό το περιβόλι σου και να σε διαβρώσει προσπαθούσε...

Και προχωρούσες και σιγοτραγούδαγες κι αρνιόσουν τα φανταχτερά...τα όμορφα που υπόσχονταν παράδεισους επίγειους.. ..και το πρωί εκαυχιόσουν..που άντεξες και άλλη μια βραδιά...τα φύλλα σου ολόδροσα και καθαρά τα σπάνια τα άνθια σου να έχεις...

Τώρα κοιτάζεις γύρω σου..γεμάτη αδύναμη και ανθρώπινη.. μια αμφιβολία που το νου και την ευάλωτη καρδιά σου ταλανίζει.. Και σε ρωτάνε  μέσα σου οι φωνές..αν ντρέπεσαι που σκέψεις τόσο αταίριαστες στη ζήση τη δική σου την περήφανη ..και φευγαλέα έστω αν πρέπουν...

Μη ντρέπεσαι σου λέει μια φωνή...είσαι ένας άνθρωπος κι εσύ..με σάρκα και οστά..έχεις αδυναμίες αμέτρητες,όπως και  όλοι οι θνητοί..μολόγα τες ετούτες και αγάπα τες...και κοίταξε τριγύρω σου να δεις..έπρεπε να αγοράζεις αντιστάσεις ακριβές καθημερνά. .μέσα σε τούτο το ζεστό το Καλοκαίρι..

Γύρω σου οι επίγειοι παράδεισοι είναι πραμάτεια αλλονών..αυτών που λόγια  απερίσκεπτα..υπερφίαλα και φαφλατάδικα.. στις ''αγορές'' του εντυπωσιασμού της άοσμης της σκέψης τους σε σένα να πουλήσουν προσπαθούν..Δεν είσαι δα και ο Θεός..να στέκεσαι υπεράνω..μα  ένας μικρούλης άνθρωπος που έχει αδυναμίες..μα τούτη της ''αντίστασης'' η ομορφιά..απλήρωτη ..δεν έχει μάρκα με τιμή..στο τέλος του μετρήματος για το ''ταμείο'' σου ..του απολογισμού σου..

Kείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

Η γοητεία του κλασικού...

<< Οι περήφανοι Έλληνες αρνούνται τα εκατομμύρια του Cucci > έγραψε στα μέσα Φλεβάρη η Ολλανδική εφημερίδα << De volkskrant>>, σχολιάζοντας την απόρριψη πρότασης της γνωστής εταιρείας να κάνει πασαρέλα στον ιερό βράχο της Ακρόπολης.Αλήθεια τι υπέροχη είδηση να τη διαβάσει κανείς, σε μια περίοδο εθνικής ταπείνωσης που διέρχεται η χώρα μας, λόγω και της οικονομικής της δυσπραγίας και τόσων άλλων δεινών !

Δε με αφορούν , βέβαια , ούτε τα κίνητρα των αρμοδίων, που τους οδήγησαν να αρνηθούν την παράδοση ενός ιερού μνημείου στη λαίλαπα της εμπορευματοποίησης, αλλά ούτε και θέλω να ξέρω τους εσώψυχους λόγους ,για τους οποίους οι ιθύνοντες της εταιρείας Cucci ήθελαν να εμφανιστούν σέναν τέτοιο χώρο.

Η άλλη ,ωστόσο πτυχή του θέματος είναι που με γοητεύει και μένα και σας όλους όσοι θέλουμε να πιστεύουμε ότι κάποια πράγματα σ' αυτό τον τόπο δεν έχουν,ευτυχώς ξεπουληθεί ανεπιστρεπτί.Το κλασικό μας βοηθά ακόμη να αρνούμαστε το πρόσκαιρο, το φθαρτό, να αντιμιλάμε στην προεξάρχουσα γλώσσα του χρήματος. Θέλετε από φιλότιμο,θέλετε από ευθιξία,από ντροπή,από εγωϊσμό...Το ότι είπαμε όχι στα εκατομμύρια είναι που μετρά ! 

Εκεί που όλα μοιάζουν να έχουν επενδυθεί στη μέγγενη του χρηματιστηρίου και των διεθνών αγορών,έρχεται η φωνή της αξιοπρέπειας - έστω σπασμοδική- να υποδείξει την άρνηση της υποδούλωσης στο Μαμμωνά.Να μας υπενθυμίσει ότι κάποια πράγματα είναι αδιαπραγμάτευτα και τη στιγμή που η ιστορία στέκεται παράμερα έτοιμη να μας κρίνει..........................................
Μακάρι ο λαός μας να ξαναβρεί τη δύναμη, την ηθική και ψυχική ενάργεια να λέει  << όχι >> συχνότερα .....για να μπορούμε να νιώθουμε αυτό που είχε γράψει ο Χρήστος Καρούζος για τα μνημεία μας :
<< Από κάθε ελληνικό αισθανόμαστε,σχεδόν με το σώμα μας, να βγαίνει η ζεστασιά του ζωντανού >>.


Ηλίας Φερεντίνος - φιλόλογος συγγραφέας.

(απόσπασμα -  από το περιοδικό του Οικουμενικού Ελληνισμού.)
Τεύχος 79- Απρίλιος 2017...
 .............................................................................................................

στα εκκλησάκια της ψυχής σου τα κατάλευκα - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Είναι φορές που τρομαγμένος τρέχεις να κρυφτείς..στα εκκλησάκια τα κατάλευκα που χτίζεις πρώτα στην ψυχή σου..κι έπειτα σκαρφαλώνεις να τα βρεις..σ' αγίων τάματα..σπιτάκια.. Αγιοσύνη σου υπόσχονται..εξιλέωση..ελπίδας άγγιγμα σου τάζουνε εκεί στα ύψη και στις κορυφές..που είν' σκαρφαλωμένα..

Ψηλά τα χτίζουνε τα ελπιδοφόρα τα εκκλησάκια τα μικρά..ψηλά την περπατούν και ανεβάζουνε και τη μικρή τους την ελπίδα..μα πάντα αναπάντητο ερώτημα ετούτο θα αιωρείται και θα μένει.. Άραγε είναι και κατορθωτό..είναι ο χρόνος αρκετός επάνω εις τη γη..άγιος για να φτάσεις για να γένεις ?Είναι η θέληση αρκετή τα πάθη και τα λάθη ..απ' τα σκαλιά του εγώ να τα κατρακυλήσει..?

 Kι έρχεσαι εσύ φίλη γλυκειά και μου μιλάς γι άγιους και αγίες ..και μου μηνάς και σε  αυτούς την δόλια μου ψυχή να εναποθέσω..μα έχω μια φίλη απ' τα παλιά..εκεί κάτω απ' τον πλάτανο..συμπόσιο θαρρείς των φιλενάδων..που όλη απορία μου μηνά..πως γίνεται μου λες..τόση τυφλότητα..τόση ηλιθιότητα.. τόσος κοπαδισμός ..περί υποκρισίας το ανάγνωσμα..κατευθυντήρια δύναμη αόρατου θρησκευτικού χεριού..σε λάθος πίστη να οδηγεί ενίοτε.. κι αγίους για ανθρώπους ..γονυπετής να προσκυνά και μεγαλόσταυρους ο ''δόλιος'' να κάνει?

Κι από την άλλη μένει αίωρο το δικό σου το ερώτημα..μήπως μου λες..μήπως ετούτοι όλοι είναι πιο τυχεροί..που υπνωτισμένοι και κοιμώμενοι..εναποθέτουν..και γαντζώνονται ..από μιας ελπίδας μάταιης..έστω και φρούδας ελπίδας..κι ολημερίς κι ολονυχτίς..τα εκκλησάκια αναρτούν..να 'χαμε και να λέγαμε για τα ασπρισμένα των βουνών τα φτωχικά και του Αιγαίου τα ηλιοφωτισμένα? Ωραίοι οι συμβολισμοί..δίνουν ελπίδα με το φόβο !!!

Είναι ο κόσμος όλος ένα κατασκεύασμα..φτιαγμένο και ραμμένο μες στο νου και την ψυχή του καθενός για να τον κυνηγάει ..μήπως προκάνει άμποτε και κατορθώσει εκεί στα ''ύψη'' του..για να τον ανεβάσει..Λευκή η ψυχή του καθενός επιθυμεί για να ντυθεί.. λευκά τα στήνει και τα προσκυνά εις τα ψηλά..ίσαμε εκεί στις κορυφές των έλατων εκείνα τα ξωκκλήσια τ' Αη- Λια..ανάταση ..και κάθαρση..εξιλέωση ανηφορίζοντας..ψάχνει στις εκκλησίες τις αμόλυντες του νου..μήπως και ''καταθέσει'' και ''αγοράσει''...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
...............................................................................................................

στης βάρκας μου τον πηγαιμό....της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 Λέν' πως οι αναμνήσεις είν' σκιές που κατοικούνε στα κλειστά δωμάτια του νου..Λένε πως είναι οι χρυσές κλωστές που δένουν την ψυχή με κείνα που αγωνιούν να μη χαθούν..μην τύχει και χαθεί και το κουβάρι της ζωής μας..Μην τους πιστεύεις πια καρδιά μου εσύ..γιατί όσοι δεν ξέρουν..δεν πόνεσαν ..δεν τους μίλησαν όλα γύρω τους τα βράδια τα μοναχικά..τα βράδια που οι γωνιές οι σιωπηλές του απέραντου σπιτιού τους..κραυγάζαν..λέγαν λόγια τρυφερά..κι άλλοτε θυμωμένα..δεν εγνωρίσαν τις φωνές και τις σκιές ..που μες στις κάμαρές τους κατοικούνε...

Λένε πως είναι ανόητοι όσοι νομίζουνε.. πως έχουνε μνήμη τα άψυχα τα σπίτια..Ψέμματα πάλι σου 'πανε ψυχή μου ακριβή.. ναι..ναι..και έχουν και μνήμη και φωνή...τα βράδια με το μαξιλάρι αγκαλιά.. βόλτες πηγαίνουνε οι αναμνήσεις μας σε κάθε μια και γνώριμη γωνιά τους..

Στης βάρκας μου απ' το χάραμα τον πηγαιμό..στης λίμνης μου και στη γαλήνης της ψυχής..εκίνησα ταξίδι μακρινό..μες στο καρτέρι που μου στήσανε οι σκέψεις μου απ' το πρωί..να τις ξεφύγω άραγε θα είν' κατορθωτό ? Ψάχνω διέξοδο να βρω..τα σύννεφα καταμεσίς τα Αυγουστιάτικα να διώξω..άλλη παλέτα θέλει ο καμβάς ..είναι ηλιοφώτιστες οι μέρες εκεί έξω μου σφυρίζουν.. γαλήνια μοιάζουν τα νερά..τα κύματα δε μοιάζουν αφρισμένα..οι θάλασσες..εκείνες μοναχά παφλάζουν και ξεσπούνε στη στεριά..κι εγώ αποζητώ για μένα σήμερα την ηρεμία μιας ''λίμνης''..


Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη
..............................................................................................................

το ''αποτύπωμα''..στης Αρτοτίνας τα βουνά - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ανηφορίσαμε..σηκώσαμε την ψυχή ψηλά..εκεί ..στης Αρτοτίνας τα ψηλά βουνά..στους όγκους τους αγέρωχους στων χρόνων τη μανία..πετάξαμε μες στις χαράδρες την ασχήμια  και τις μυρωδιές απ' την καμμένη γη..που οι εικόνες των ειδήσεων εφέρνανε στα μάτια μας μπροστά..Τα καταφέραμε..σταθήκαμε ψηλά..εκεί τα περπατήσαμε..σταθήκαμε στα 1600 μέτρα υψόμετρο στα όρη  τα Βαρδούσια..τις Άλπεις της Ελλάδας μας ..τούτης της χώρας της μικρής με τις πανέμορφες βουνοκορφές..πνιγμένη μες στα έλατα.. την ομορφιά φυτέψαμε και τούτο το Δεκαπενταύγουστο.. ένα αποτύπωμα αφήσαμε πλανώμενο..στα ''Νεραϊδάλωνα''..εκεί ..τις νύχτες που οι Νεράϊδες τραγουδούν και στήνουν το χορό..μες στης Σαϊτας το ποτάμι..στα νερά...

Μια φωτογραφία της στιγμής.. το αποτύπωμα..οι πατημασιές μας πάνω στη γραμμή του χώρου και του χρόνου τη ρωγμή..το πέρασμα απ' τις κορυφές τις καταπράσινες..και τις απάτητες.. ορέων τόσο κοντινών..εκεί εις τα Βαρδούσια..ανάβαση.. χρωματισμένης ζωγραφιάς βουνοκορφών..αγέρας χιλιομύριστος ..άρωμα ..συνοθύλευμα ..μίξη χωρίς αντιγραφή...ρίγανης..τσάι του βουνού..κέδρου και έλατου οι μυρωδιές..αγέρας ζωογόνος.. 

Εχάραξε και τούτη η χαραυγή..λαλήσανε τα λιγοστά μες στο σκαρφαλωμένο πα στα έλατα χωριό κοκόρια..επιστροφή ετοιμάζουμε..το γέλιο που έφερε στα χείλη μας εκείνο το τραγούδι το Δημοτικό του γέροντα του αγέρωχου με την στεντόρεια φωνή..του γέροντα του μπάρμα- Αριστείδη..του φύλακα τούτης της βουνοκορφής..θα κάθεται στα χείλη μας..την αγριάδα των καιρών θα πολεμά..ωσάν που ξέρουν οι ακρίτες να το κάμνουν..

Φίλοι καινούριοι..επροστέθηκαν στο υπόγειο  το αφανέρωτο το παζλ..εκείνο της ψυχής..Τα καταφέρανε..μας συγκινήσανε..γεμάτη απ' το Ελληνικό φιλότιμο..που όμοιο στην οικουμένη ίσως δεν θα βρεις..απλόχερα μας επροσφέρανε..αποσκευές στο κατηφόρισμα.. ένα ματσάκι ρίγανη.. ένα ματσάκι τσάι του βουνού..κλαράκι το κλαράκι μαζεμένα..από τα χέρια αγαπημένων φίλων που   εμαζέψανε..εμαζέψαμε μαζί.. μ' ένα τραγούδι καρδιακό χαράς και σιγοτραγουδώντας..Πολύτιμα τα δώρα αυτά..αρωματίσαν τον αγέρα της ψυχής μας..

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

<< Παναγία και Υπεραγία>>....Φώτης Κόντογλου.

Οι αγράμματοι ποιητές των βουνών, μέσα στα τραγούδια που κάνανε και που δε θα τα φτάξει ποτέ κανένας γραμματιζούμενος,μιλάνε κάθε τόσο για τη θρησκεία μας,για το Χριστό, για την Παναγία, για τους δώδεκα Αποστόλους,για τους αγίους.
Σήμερα γιορτάζουμε την ένδοξη Κοίμηση της Παναγίας.
Σήμερα όλη η Ελλάδα μοσχοβολά από το ευωδέστατο σκήνωμα της Παναγίας, που είναι η μητέρα των ορφανεμένων,η ελπίδα των απελπισμένων,η χαρά των θλιμμένων, το ραβδί των τυφλών, η άγκυρα των θαλασσοδαρμένων.Κι απ' άκρη σε άκρη της Ελλάδας, στις πολιτείες ,στα χωριά, στα μοναστήρια και στις σκήτες, απάνω στα δασωμένα βουνά, στα λαγκάδια, στις σπηλιές, στα γαλανά τα κύματα που δροσοαφρίζουνε από τον πελαγίσιον αγέρα, στα νησιά και στα ρημονήσια ,στους κάβους , παντού αντιλαλεί η υμνολογία που ψέλνουνε οι ψαλτάδες ,για την ταπεινή βασίλισσα που κοιμήθηκε.

Το μελτέμι που φυσά το Δεκαπενταύγουστο και δροσίζει τον κόσμο,τα δεντρικά που 'ναι φορτωμένα με λογής λογής πωρικά,τα άγρια ρουμάνια,με τις αντρειωμένες βελανιδιές και με τα έλατα και με τα κέδρα, τα άσπρα σύννεφα που αρμενίζουνε στον γαλανό ουρανό, όλα είναι χαροποιά και μακάρια,όλα είναι ιλαρά από την γλυκύτητα της Παναγίας.Στα πέλαγα ταξιδεύουνε λογής- λογής καράβια και καϊκια πώχουνε γραμμένο απάνω στο μάγουλό τους το γλυκύτατο τ' όνομά της.
Ω! Αληθινά δική μας είναι η Παναγία,δικό μας είναι το Ρόδον το Αμάραντον !!!

<< Παναγία και Υπεραγία>>- Φώτης Κόντογλου - ( απόσπασμα )
Επεξεργασία κειμένου - Σοφία Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................

σκέψεις της πίστης μου....

 


Τούτη είναι η δικιά μου Παναγιά..μια ''έννοια'' που στέκεται στο πιο ψηλό το βάθρο..μα παίρνει σάρκα και οστά..γίνεται γήινη και αιωρείται ανάμεσά μας..

Τούτη είναι η δική μου Παναγιά.. γαλακτοτροφούσα..υπεράνω θρησκευτικών και εκκλησιαστικών στενοτήτων ..μεγαλόκαρδη συγχωρούσα..ελπιδοφόρα..παρηγορούσα ..ζεστή αγκαλιά..βλέμμα παγκόσμιο..

Τούτη είναι η δικιά μου Παναγιά..η νόνα μου ..η μάνα μου..η μάνα..η χάρη της ..το αόρατο χέρι της..η αναγκαία επίκληση του νου μας..το σημείο αναφοράς μας..η προστασία της ψυχής μας..

 Μια γιορτή.....για την ''εικόνα''της μάνας του Χριστού...που η αγάπη είναι ....που τη μετατρέπει σε εικόνα παντοτινής στοργής, η αγάπη είναι που την καθιστά απόλυτο σύμβολο της αιώνιας μάνας...χωρίς στολίδια και πλουμίδια..ταπεινά..ευλαβικά.....

 σκέψεις πίστης - η φίλη σας... Σοφία Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................

πως να ''αντέξω '' μάτια μου - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ένα τραγούδι μπερδεμένο με της θάλασσας το φλοίσβο αρχινώ.. στην άκρια του βράχου μου..που χρόνια τώρα κάθεται ασάλευτος.. μνήμες ανθρώπων ..τραγουδιών..αιώνες κουβαλάει..Πως να σωπάσω και ν' αντέξω μάτια μου γλυκά την εμορφάδα αυτού του κόσμου..λέει το άσμα το σοφόν..το χιλιοτραγουδισμένο.

Και πως να αντέξω μάτια μου ..πως να ''παρηγορήσω'' και τη μοναξιά τους την περιφερόμενη..τη μη συγκρότηση και των πολλών.. που απ' τα χαράματα θαρρείς..μια σκυταλοδρομία αρχινούν..την τρύπα της ψυχής τους για να κλείσουν..

Και πως να σώσω μάτια μου έμορφα..γλυκά..όλα τα τιμαλφή σου ..που μου χάρισες απλόχερα ζωή..σ' ένα σεντούκι τόσο δα μικρό.. που λεηλατείται καθημερινά..ανηλεώς και υπόγεια και υποδόρεια ..υποσκάπτοντας..και ωσάν τους τυφλοπόντικες εκεί εις τα λαγούμια..την αναταραχή στο στέρεο έδαφος..του νου σου επιχειρούν..στόχος η κάμψη πάντοτε της πεισματώδους δύναμής σου..Πως να αντέξεις δόλια μου καρδιά..τις τόσες πιρουέτες στις σκέψεις που στοχεύουνε τις κατασταλαγμένες ..Γιλέκο αλεξίσφαιρο..φόρμα αδιάβροχη..εξοπλισμός βαρύς ανάγκη επιτακτική..στο πανηγύρι αυτού του κόσμου να αντέξεις..

Είναι πρωί..όμορφη που είναι η απλωσιά της θάλασσας..ο φλοίσβος της ήρθε ως τα πόδια μου και με καλεί..να φύγω με το ''ιστιοφόρο'' μου.. του νου μου τα ολόλευκα πανιά..πέρα μακριά.. καταμεσίς του πέλαγου..τα δίχτυα μου να ρίξω στα βαθιά.. καινούργια πια και ''τιμαλφή''..κοχύλια να συλλέξω...
Κι έτσι θ' αντέξω μάτια μου όμορφα..την ομορφιά και την ασχήμια αυτού του κόσμου..θα μεταλαμπαδεύσω αν μπορώ..για να το καταλάβεις και εσύ.. περαστικέ διαβάτη της ζωής..πως να επιπλέεις στα νερά της δικής σου ύπαρξης και ζωής..και να μην καταδύεσαι στα άπατα και τα βαθιά..μισή ζωή αυτή που ζεις πως είναι..και πως έχεις .. με αγάπη θα σου κρένω...

Κείμενο- Σοφία Θεοδοσιάδη
..............................................................................................................

της ψυχής μου σταλαγμίτες..της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Μες στις ανήλιαγες σπηλιές..
στάλα τη στάλα έσταζε ο χρόνος προσπαθώντας..
γλυπτό να χτίσει στης ψυχής μου της μικρής..
να στάξει ..να κρεμάσει από ψηλά..
ονειρεμένους σταλαχτίτες..
κι έτσι απλά..χωρίς περίσκεψιν και αργοπορία πολύ..
να δει και να φυτρώνουνε στον κήπο της
 ονειρεμένοι σταλαγμίτες..

Συχνά εδιαλύονταν..εχάνονταν εις τη διαδρομή..θαρρείς ήταν οι αγέρηδες..θαρρείς η υγρασία..ζεσταίνονταν.. εχάλαγε η σύνθεση της μάζας του γλυπτού.. άμορφη μάζα μοναχά εγίνονταν ..μα άλλοτε εγέμιζε από κήπους με λουλούδια πλουμιστά..νούφαρα λίμνης που εμοιάζανε.. πετρώματα πολύτιμα..που καθρεφτίζονταν στη λίμνη της ψυχής μου...

Μέσα απ' τις χαραμάδες της σπηλιάς μου της κλειστής..βραδιές μου φεγγαροστόλιστες..φωτοσκιάσεις γλυκόχροες..ωσάν το φως γλυκό του λυχναριού..απαλύνουν τις σκληρές γραμμές μου του γλυπτού..που με τόση τέχνη και περίσσιο κόπο ελαξεύτηκε στο πέρασμα του χρόνου...

της ψυχής μου σταλαγμίτες - Σοφία Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................

τα λόγια σου... - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Τα λόγια σου.. εκατόφυλλης τριανταφυλλιάς τριαντάφυλλα φτάνουνε ως τ' αυτιά μου...Και η μυρωδιά  που αρωματίζει την ψυχή..ακριβό..πολύτιμο το άρωμα..το απόσταγμα..τη νιότη σου μια μοιρασιά θαρρείς..στη δύση του ηλίου μου ακουμπάς..Σ' ευχαριστώ για την πολύτιμη τη ''μοιρασιά''..ωωω μεγαλείο της ψυχής μου που εφύτρωσες απρόσμενα..έσκυψες πάλι απ' την αρχή για να μου ψιθυρίσεις..λόγια ξεχασμένα που μαράθηκαν στης προσμονής μου τα παρτέρια..

Μια πεταλούδα αδιάκοπα εντός μου φτερουγίζει..να ησυχάσω δε μ' αφήνει χρόνια τώρα από καιρό..Κύκλους γυρίζει και πετάγματα.. στον κήπο.. που στους δύσκολους καιρούς άνυδρος παραμένει..να φέρει τη δροσιά τολμά..με των φτερών τα χρώματα..με τα άηχα.. μεταξωτά πετάγματα..μια αρμονία στης ψυχής..ένα προσάναμμα στη φλόγα της καρδιάς..στο άσβεστο καντήλι..Ένα ταξίδι εντός μου ξεκινά..με δένει η πεταλούδα η μικρή πα στις χρυσόδετες κλωστές..πα στης ελπίδας της αέναης της νιότης της ψυχής μου...


τα λόγια σου - Σοφία Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................

Η Σονάτα του Σεληνόφωτος – Γιάννης Ρίτσος - ( αγαπημένο απόσπασμα)

Art: Andrzej Malinowski

Θα καθίσουμε λίγο στο πεζούλι, πάνω στο ύψωμα,
κι όπως θα μας φυσάει ο ανοιξιάτικος αέρας
μπορεί να φαντάζουμε κιόλας πως θα πετάξουμε,
γιατί, πολλές φορές, και τώρα ακόμη, ακούω το θόρυβο του φουστανιού μου,
σαν το θόρυβο δυο δυνατών φτερών που ανοιγοκλείνουν,
κι όταν κλείνεσαι μέσα σ’ αυτόν τον ήχο του πετάγματος
νιώθεις κρουστό το λαιμό σου, τα πλευρά σου, τη σάρκα σου,
κι έτσι σφιγμένος μες στους μυώνες του γαλάζιου αγέρα,
μέσα στα ρωμαλέα νεύρα του ύψους,
δεν έχει σημασία αν φεύγεις ή αν γυρίζεις
ούτε έχει σημασία που άσπρισαν τα μαλλιά μου,
(δεν είναι τούτο η λύπη μου – η λύπη μου είναι που δεν ασπρίζει κ’ η καρδιά μου).
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.

......................................................................................................................................................................

«Πανσέληνοι Έρωτες» είναι ο τίτλος της εκδήλωσης που είναι αφιερωμένη στην αυγουστιάτικη πανσέληνο και θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 6 Αυγούστου στις 9.30 το βράδυ στο Κάστρο του Ρίου. 

Η συναυλία, που εντάσσεται στο πλαίσιο των παράλληλων εκδηλώσεων του Διεθνούς Φεστιβάλ Πάτρας 2017, έχει σημείο αναφοράς το γυναικείο πατρινό σχήμα «A Companhia Artistica» που έχει προετοιμάσει ένα πρόγραμμα εμπνευσμένο από τα αυγουστιάτικα φεγγάρια και τα πλούσια συναισθήματα που κατακλύζουν τις ανθρώπινες ψυχές. 

Μια βραδιά λουσμένη με το φως του φεγγαριού, το μουσικό σχήμα «A Companhia Artistica» πρόκειται να ταξιδέψει το κοινό σε μελωδικά μονοπάτια, καθώς θα ακουστούν αγαπημένα κομμάτια καταξιωμένων συνθετών και ερμηνευτών όπως: «Caruso», «From Souvenirs to Souvenirs», «Those were the days», «Aranjuez mon amour», «Hijo de la luna», «ll mondo», «H καρδιά πονάει όταν ψηλώνει», «Νύχτα μαγικιά», «Ένας ουρανός μ' αστέρια» και πολλά άλλα...

Το μουσικό σχήμα «A Companhia Artistica» αποτελούν οι:
Σολίστ Σοπράνο: Πόλυ Νικολοπούλου
Πιάνο: Μαρία Νικολοπούλου
Φλάουτο: Μαρία Μεσσάρη
Βιολί: Έφη Κάλλιστρου
Βιολοντσέλλο: Ιωάννα Καζαντζίδη
Ενορχήστρωση - Διασκευή: Δημήτρης Αμπατζής
..............................................................................................................

Ƹ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒ << Aκριβή μου Σοφία...αφιερωμένο >> Ƹ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒღ

<< Aκριβή μου Σοφία >>
Ένιωσα και νιώθω την ανάγκη να σου προσφέρω αυτό το ελάχιστο,μικρό δωράκι..ως ελάχιστο αντί- δωρο προς τις μοναδικές στιγμές που ζήσαμε..την ψυχική τε και πνευματική τε προσφορά.. γιατί δεν ξεχνώ και κουβαλώ μέσα μου και την ελάχιστη προσφορά της αγαπημένης...
Γιατί αυτό το βιβλίο? γιατί η Τερέζα ?
γιατί ξεκίνησε από τα ίδια ιερά χώματα που κίνησε η γιαγιά σου, που ξεκίνησε η ράτσα σου,η γενιά σου,που ξεκίνησες κι εσύ...της ένδοξης Θράκης..γιατί είναι η γυναίκα σύμβολο,που τόλμησε, τόλμησε  όσα δύσκολα μπορούν ή αποπειρώνται να τολμήσουν οι κοινοί άνθρωποι,γιατί έδωσε,ήξερε να δίνει μέχρι να γίνεται και παρανάλωμα της πυρκαγιάς,γιατί ένιωσε όσο λίγοι,βίωσε, γιατί κατάφερε...γιατί η Τερέζα λοιπόν ?

γιατί ίσως στη ζωή της διέκρινα μια Σοφία,διέκρινα και σπέρματα και χνάρια της δικής σου ζωής..που σ' ευχαριστώ από καρδιάς για την εμπιστοσύνη σου..για τη ζεστή αγκαλιά σου..για τα σταλάγματα της ψυχής σου..για όλα..που υπήρξες στη ζωή μου..να υπάρχεις πολύτιμή μου...
από τα Αραχωβίτικα της Αχαϊας..
Σε φιλώ ..με αγάπη..

Δημήτρης Πορφύρης....4 /8/ 2017.
............................................................................................................. 

βράδια τ' Αυγούστου στον τόπο μου - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Εικόνες ..μυρωδιές..ήχοι που απομακρύνονται..μα πάντα τριγυρίζουν μες στ' αυτιά..των παιδικών μας αναμνήσεων τα πανηγύρια τα Αυγουστιάτικα ..ολοζώντανα θαρρείς χορεύουνε μπροστά μας..Βράδια τ' Αυγούστου..γεμάτα αστέρια ο ουρανός.. και οι καρδιές γεμάτες όνειρα κι ελπίδες..κάτω απ' τις ακακίες με τα στρώματα στο τσιμεντένιο της αυλής το πάτωμα..κορίτσια αγόρια ολάκερης  της γειτονιάς..στη μακρινή πατρίδα μου..τη Θράκη μου.. γεμάτη απ' τους θρύλους της ..τις όμορφες τις παραδόσεις της..όπως και κάθε τόπος άλλωστε στην όμορφη και την πολύπαθη  τη χώρα μου Ελλάδα.. 

Δίπλα και κολλητά απ' τα πανύψηλα..τα γέρικα τα πεύκα της εκκλησιάς μας του μικρού χωριού..να τραγουδάμε για να διώξουμε τα ξωτικά παραμονή που ανοίγανε οι ουρανοί καθώς έφτανε στο τελείωμα ο Ιούλης..και θα ξημέρωνε ο Αύγουστος..που χίλια ονόματα τον βάφτιζαν οι χωριανοί..ανάλογα με τις σοδειές..τα φρούτα..τα καλούδια..Μεσάνυχτα και τα τζιτζίκια και οι δεκαοχτούρες δε σταμάταγαν εκείνο το λυπητερό τους το τραγούδι..γεμάτα τα πανύψηλα τα πεύκα από φωλιές..και ούτε που τις αγγίζαμε..μας κυνηγούσε η μάνα μας ..γιατί ήταν ιερό έλεγε εκείνο το πουλί..με ανθρώπινη λαλιά..και μας μηνούσε..και μας έλεγε..θλιμμένα κελαηδώντας.. 

Λόγια που αποτυπώθηκαν  στο παιδικό μου το μυαλό..απ' τον παππού το Γιάννη..ήταν μεγάλος ''παραμυθάς'' της μάνας μου ο πατέρας..κουβάλησε απ΄ την πατρίδα του μπόλικες ιστορίες..λες κι ήτανε χρυσόδετο βιβλίο λαογραφικό..'Είχε έναν τρόπο να σου λέει πράγματα ανείπωτα θαρρείς.. που δεν επιτρεπότανε να λένε σε μικρά παιδιά..Μας έλεγε λοιπόν το μύθο που ήξερε από παλιά για κείνο το ''θλιμμένο'' το πουλί..σε όλου σας γνωστή δεκαοχτούρα.. και μας επονήρευε θαρρείς από μικρά..κι ας μοιάζαμε στα μάτια των πολλών αθώα ξεπεταρούδια..Έλεγε λέει πως: μια δασκάλα έστειλε ένα μικρό κορίτσι από το σχολειό..για να της αγοράσει μεταξωτή κλωστή και πράσινη.. ξεχάστηκε όμως η μικρή και της επήρε άλλο χρώμα.

Η δασκάλα την ξαναέστειλε μα το κορίτσι πάλι εξέχασε..κι έφερε διαφορετικό. Χολώθηκε η δασκάλα και  της πέρασε θηλιά σφιχτή εκείνη την κλωστή εις το λαιμό της.. Το κοριτσάκι τότε παρακάλεσε τον Θεό να τη μεταμορφώσει..κι ένα πουλί να γένει..Ο Θεός..που πάντα ακούει τις προσευχές των κοριτσιώνε των μικρών..άκουσε την προσευχή του κοριτσιού και του 'κανε τη χάρη.. το μεταμόρφωσε σ' ένα πουλί.. σε μια δεκαοχτούρα..Έτσι λοιπόν δικαιολογείται και η πινελλιά..ωσάν «κορδέλα» που φορεί εις το λαιμό το άτυχο πουλί..

Σκληρή η δασκάλα της ιστορίας αυτής..σκληρή και η θηλιά του μύθου αυτού..γι’αυτό και από τότε το άτυχο πουλί.. ένα κελάηδημα λυπητερό..ένα τραγούδι που σε παροτρύνει λες..σκέψεις να του φορέσεις  επάνω του..καθώς στην κάθε την περίσταση αρμόζει της ψυχής σου..Ίσως μαζεύτηκαν στον ιδιαίτερο ετούτο τόπο μου τόσα πολλά απ' το είδος τους πουλιά..άπειρες είν' κοπάδια ολόκληρα.. σήμα θαρρείς και είν' κατατεθέν..πολλές δεκαοχτούρες..για να θυμίζουν στους κατοίκους της περιοχής τα βάσανα..τις αγωνίες που περνούν..αφού είναι τόπος που ''φιλοξενεί'' ειδών ειδών και διαφορετικούς  ανθρώπους..και να βρίσκουνε γαλήνη και ηρεμία μόνοι τους..στη σκέψη τους..όταν τους κελαηδούν και τους εκμεταλλεύονται ''πολιτικά αηδόνια''.....

βράδια τ' Αυγούστου στον τόπο μου - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

⫷ αίωρες οι σκέψεις στην ακτή ⫸

Στην απλωσιά της θάλασσας..που όνειρα ταξιδεύει στα βαθιά.. και άλλοτε τα βουλιάζει..άλλοτε πίσω τα γυρνά και άγκυρα μες στην καρδιά μας ρίχνει..οι σκέψεις μένουν μόνες στην ακτή..καθώς ..εβράδιασε..περάσανε τα χρόνια..πέρασαν κι οι ανθρώποι και σε λεηλατήσαν..σημάδια αφήνοντας και τραύματα..μα και τατουάζ τριαντάφυλλα στο μέρος της καρδιάς σου..Αίωρο το συναίσθημα.. μετέωρο το βήμα του..ποιός να απαντήσει άραγε αν είν' κατάρα η ευχή..το ακατόρθωτο..το ιδανικό..να 'ρθει και να κουμπώσει στην καρδιά..αν είν' ευλογία ή σαράκι το άπιαστο να κυνηγάς..και στα κατάρτια πάντα την ψυχή να 'χεις ανεβασμένη..

Ευτυχείς θαρρείς οι ανυποψίαστοι..που μιας στιγμής ανόητης.. ασήμαντης..το σφιχταγκάλιασμα στην ευτυχία τους οδηγεί..Το πάλεμα μες στην αλάνα που άρχισες απ' τα μικράτα σου..ακόμα μέσα στην αλάνα της ψυχής..τη φλόγα αναμμμένη την κρατάει.. Στις ανηφόρες πίσω απ' το μικρό σπιτάκι του χωριού..έμαθες φόρα και ανάσες πιο βαθιές να παίρνεις..να ανοίγουν τα πνευμόνια..για να μαθαίνεις για τα ζόρια και τις ανηφόρες της ζωής..όταν σου μήναγε ο παππούς σου..

Εκεί ψηλά απ' τις κορυφές στους λόφους σου τους ανηφορικούς.. τώρα κοιτάζεις τον ορίζοντα και σκιάζεσαι.. ανεξερεύνητος σου μοιάζει ο κόσμος πίσω απ' τη γραμμή..πως να προλάβεις να διαβάσεις το βιβλίο της ζωής σε τόσο λίγο χρόνο ? Αχ ! και να ήταν η ζωή να 'ρχόταν δυο φορές..να ανέβω στις ψηλές κι απάτητες που θα αφήσω τις κορφές..να περπατήσω ακρογιάλια μες στα δειλινά.. στις αγκαλιές ..στη ζέστη των φιλιών ..στο άγγιγμα του βλέμματος εκείνου της ψυχής μου....

 
⫷ αίωρες οι σκέψεις στην ακτή ⫸
Δοκίμιον Λυρικόν - Σοφίας Θεοδοσιάδη
...............................................................................................................

στης ματαιοδοξίας μου τις ακτές..γεννιούνται ''αμαρυλλίδες'' - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Στο τέλεμα της κάθε μέρας μου..όταν τα αληθινά του δειλινού τα χρώματα..για να τρυπώσουν προσπαθούν και να φωτίσουν τα σκοτάδια της ψυχής μου..να ξεδιαλύνουν τις σκιές.. που ακάλεστες τολμούν μέσα να κατοικούνε..στέκομαι εκεί..αναλογίζομαι..πα στις ακτές του νησιού που εδιάλεξα..Γιουκάλι το ονομάζουνε οι σοφοί οι ποιητάδες..Διόλου πως δε με ένοιαζε πάει καιρός..δε μ' ένοιαζαν οι ''διακρίσεις'' και τα σχόλια τα ανούσια τα επαινετικά.. διόλου δεν με αγγίζανε οι άψυχες  περγαμηνές..χέρια άψυχα..ωσάν νεκρά που τις εναποθέτανε..στην ολοζώντανη ψυχή μου..

Τη ματαιοδοξία μου δεν την αγάπησα από παιδί..ποτέ δεν της εκράτησα το χέρι..να περπατάω με δαύτηνε αγκαλιά μου δε λαχτάρησα.. στους σκοτεινούς μου διαδρόμους..Ωσάν την κάμπια τρύπαγα εκείνο της ματαιοδοξίας..του κρυμμένου μου καλά ''εγώ''..γυαλιστερό κουκούλι..να βγω στο φως η αγωνία μου..μιας  πεταλούδας πέταγμα δώρο στον εαυτό μου.. 

 Εναγωνίως έψαχνα.. στόλιζα πάντα τα φτερά τα πλουμιστά..με εκείνες τις αχτίνες τις χρυσές..να 'χω ένα φως να με οδηγεί..ένα φακό πα στο κεφάλι μου.. το δρόμο να μη χάνω..όταν λαθεύω και γυρνώ στα άγνωρα..πλανευτικά της φαντασίας μου ακρογιάλια.. λουλούδια που φυτρώνουν σπάνια..κρινάκια μου μεταξωτά.. ''αμαρυλλίδες'' της καρδιάς μου....

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.

Θα ξετυλίγεις τις Σελίδες σου.. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Θα ξετυλίγεις τις σελίδες της δικής σου της ζωής ..καθώς θα συλλογίζεσαι και θα μετράς τους αναστεναγμούς..τις ομορφιές που αντίκρυσαν τα μάτια σου μες στα λιβάδια του έρωτα..του έρωτα για της ζωής τα τραταρίσματα..πότε πικρά..πότε ξινά..πότε γλυκά και δροσερά..μια θύμηση θα απλώνεται στα βλέφαρα.. που αργά  ανοιγοκλείνουνε..μη χάσουνε και ξεχαστούν..και κινδυνέψουνε να μείνουνε ερμητικά κλειστά..παλιού σπιτιού σαν ναν' τα παραθύρια.

Όλοι θα σε κοιτούν παράξενα..κανείς δε θα 'χει μηχανή ..έχουν από καιρό χαθεί θαρρείς.. οι αληθινοί οι φωτογράφοι..που ψάχνανε την οπτική γωνία του χαμόγελου που σκάει στα ''κατακόκκινα'' τα χείλη της καρδιάς σου...

Τα χρόνια..τις ρυτίδες..τα άσπρα σου μαλλιά..αυτά φωτογραφίζουν μοναχά..με φιλμ ασπρόμαυρο..δίχως τις έγχρωμες φωτογραφίες σου..που  σου στολίζουν  τα συρτάρια της καρδιάς σου.. Δε σκύψανε ποτέ στο σκοτεινό σου θάλαμο..ποτέ δε ζήτησαν τα αρνητικά των φιλμς..που είχες κρυμμένα στην ψυχή σου..Θιασώτες ζωής επιφανειακής..το βλέμμα είχαν άδειο και θαμπό.. μονάχα βαυκαλίζονταν για τον προσωρινό το χρόνο.. αλλοίμονο..που τους χαρίζονταν..νιώθοντας πάντα πως θα μένουν νιοί..στο χρόνο τους που ξεγελώντας τους ..ανώφελα κυλούσε...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................

Ƹ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒღ στο ημερολόγιο..στο μέρος της καρδιάς ღƸ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒ 26 /7/ 2017 - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Φίλη αγαπημένη μου....

Mέσα εκεί στο μέρος της καρδιάς..σ' ένα ημερολόγιο παλιό..είν' φυλαγμένο ένα μικρό δεντρί..φιλία το ονόμασα και χρόνια τώρα το φροντίζω και το πότιζα..πάνε θαρρώ σαράντα τόσα χρόνια.. Σε γνώρισα στην πρώτη νιότη μου..κορίτσι εγώ μικρό..κι εσύ γυναίκα λυγερή..στον πρώτο σου ανθό..περάσανε τα χρόνια..  Λιγόστεψαν κι ασπρίσαν πα στην πλούσια κόμη τα μαλλιά..και οι ρυτίδες χαρακώσανε το μέτωπο..μα ατόφια πάντα η ραγισμένη σου καρδιά..κρουνός αγάπης μες στους χρόνους παραμένει..

Οι χρόνοι είναι δίκαιοι σε όσους με αγάπη τους κοιτούν και τους βαδίζουνε.. και δώρα φέρνουνε θαρρείς στους οδοιπόρους της ζωής..μαζί με τις ''αλώσεις'' και καταστροφές των πρώτων τους των νιάτων..Μια γλύκα που απλώνεται στον ήλιο της σοφίας του προσώπου σου .. εικόνες μου γεννά..Σκληρύναν τα κιτάπια και οι σελίδες της ψυχής από τους κεραυνούς..που απρόσκλητοι κεραύνωσαν τα δέντρα της καρδιάς σου..Εξαναβλάστησες..πέταξες φύλλα νια..κι ας πέρασαν χρόνια πολλά μετά..

Έλεγες πάντοτε πως ήμουνα εγώ η χαρά της ζωής..αχ και να ήξερες αγαπημένη μου..πόση δύναμη έκρυβε η ήρεμη ματιά σου και οι σιωπές σου..το βλέμμα σου το διαπεραστικό..που χίλιες λέξεις μοναχό του μου μιλούσε..Χρόνια μετά κατέληξα..πόσο   διαφορετικοί  οι χαραχτήρες μας..που τόσο ταιριαστά..εκείνες τις ''κρυμμένες'' μας ψυχές αλληλοσυμπληρώνουν..Δύσκολα που φυτρώνουνε τα δροσερά τα φύλλα να 'ξερες..επάνω στα καμμένα τα κλαριά..Πόσες αλήθειες δεν εσυλλαβίστηκαν τα βράδια εκείνα τα αξημέρωτα..σε κείνα τα ταξίδια μας με τις λευκές τις νύχτες..επάνω στα καράβια που μας πήγανε σε μέρη ξωτικά.. μήπως και λησμονήσουμε εκειά την πυρκαγιά..που έπεσε στα δάση μας τα καταπράσινα..οποία ιδία η μοίρα μας..μας επεφύλασσε ενός χαμού..ενός φευγιού τη λύπη..Αγαπηθήκαμε καρδιακά..εσύ με τη γαλήνη σου..φορώντας ρόλους τάχα της αλύγιστης..κι εγώ σαν μία σπίθα από φωτιά..που ήθελε παντοτινά να καίει το δάσος της καρδιάς της..επορευτήκαμε μέσα απ' τους ρόλους που διαλέξαμε.. κι άλλους που μας φορέσανε ερήμην μας ..επάνω στο πετσί μας...

Κι ύστερα..τώρα λαβωμένες και οι δυο..σοφότερες θαρρώ.. λουστήκαμε μες στο ποτάμι μας της λήθης τους..της λησμονιάς παρηγοριά..το απωθημένο στα βαθιά..εκείνο της καρδιάς μας το σεντούκι..Το γέλιο μας εγύρισε στα χείλη μας..φίλη γλυκειά.. ήρθανε νέες εποχές..βλαστάρια εγεμίσανε τα δάση μας και πάλι..φωνές σαν θρόισμα ανέμου και σαν μυρωδιές..όπως την Άνοιξη π' ανθίζουν λεμονιές...έχουν ονόματα τα δέντρα μας τα ζωντανά..τις νύχτες μας τις σκοτεινές.. μοσχοβολιές μας στέλνουν.. ω ! πόσο δύναμη κρύβουν για τη ζωή μας τα παιδιά.........

  αποστολέας: Σοφία Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................

'' παπαγαλίζοντας''.... - της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Aρέσουνε οι φράσεις οι ''κλισέ''..που ανέξοδα.. απερίσκεπτα παπαγαλίζοντας.. γίνονται σημαία απραγμάτευτη στα χείλη των πολλών..αρέσουν στους ανθρώπους οι υπερβολές..κι αμάσητες συχνά τις καταπίνουν..Όχι την τρέλλα του ο καθείς την ακουμπάει και τη διαχειρίζεται ανάλογα με τις δυνάμεις του..και πως στην ιδιοσυγκρασία του ταιριάζει..Άλλος την κρεμάει στο λαιμό..κι έρχεται ένα απόβραδο που θηλιά την καταντάει..άλλος την κρεμάει στον ώμο του και στράτες παίρνει και τα μονοπάτια της ζωής..που σε μουράγια του ονείρου του οδηγούν..άλλος δεν την αντέχει αυτήν την τρέλλα του και εκτός ορίων βρίσκεται..και στην καταστροφή άμποτε οδηγείτε..

Μα είναι σοφία και σπουδή ζωής..την τρέλλα του ο καθείς να τη φοράει μοναχά γι αυτόν..όταν στις ''γιορτινές'' μα  και στις ''σχόλες'' μες στο χρόνο του..έχει την ''πολυτέλεια'' με τον εαυτό του να ασχολείται..Είναι σοφία και απόσταγμα ζωής..να βγάζεις το καπέλο σου σαν χρειαστεί..το βήμα αυτό το  σπουδαίο και το αποφαστικό να το τολμάς να κάνεις..το ένα βήμα πίσω απ' τη σκια..αγαπημένων σου ανθρώπων..να δίνεις τόπο και σκηνή στα θέλω των δικών σου και των γύρω σου..γιατί αυτό το βήμα μοιάζει στη στιγμή... πυρηνικής ενέργειας συμπυκνωμένη δύναμη..που γίνεται υποδύναμη στην εκκίνηση των άλλων.. 

Θαρρώ το άκρως εγωιστικό..καθημερινά την τρέλλα σου να την φοράς καπέλλο..Σαν είσαι ξεκομμένος από τη ζωή και ζεις μονάχα για τα θέλω σου..μην το ελπίζεις να γενείς κομμάτι αυτού του παζλ..της πολύχρωμης τούτης ζωγραφιάς που λέγεται ζωή..και την ορχήστρα της που έχει χίλια όργανα και χίλιες υποκρούσεις καταστρέφεις..

Στη γη καθείς μας ήρθε ολοκλήρωση  προσωπική του να γευτεί..καθώς μέσ' απ'  το μοίρασμα..και την ανύψωση του σκοτεινού του μέρους της ψυχής..την καταπάτηση συχνά των θέλω του των εγωιστικών..ωσάν ''αντάλλαγμα'' ακριβό στην ευτυχία και των γύρω του ανθρώπων να προσφέρει..αντλώντας γενναιόδωρα μέσα απ' αυτήν και την προσωπική του ευτυχία..Γιατί δεν προχωράει ο κόσμος μάτια μου με τα ''στενά''..κι εκείνα της ''ψευτομαγκιάς''.. τα ασυλλόγιστα..απερίσκεπτα..στις ''αγορές'' του εντυπωσιασμού της άοσμης της σκέψης τους..τα ανεφάρμοστα από τον ξεστομίσαντα..τα τετριμμένα του συχνά.. του εντυπωσιασμού κλισέ.....

Δοκίμιον - Σοφίας Θεοδοσιάδη
..............................................................................................................

σαν ''παρτιτούρα'' λες.. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη

''Γράφτηκαν'' στης καρδιάς σου το πεντάγραμμο..μιας παρτιτούρας λες..λόγια ταξιδεμένα  από μακριά..στου χρόνου σου τις διαδρομές ..όμοια με παρτιτούρες που παρέσυραν τα κύματα της θάλασσας.. για να τις ταξιδεύουνε σε αυτιά ερωτευμένων..σαν ακριβό βινύλλιο που δεν εματαγράφη..

 Σε απαλοχαϊδέψανε οι νότες που γεννήθηκαν στα λόγια τους.. σαν αεράκι δροσερό σε ηλιοκαμμένου πρόσωπο..δροσοσταλιά θαρρείς άγουρου πρωινού μιας Άνοιξης..Αναρωτιέμαι αν οι νότες ήταν εμπνευσμένες από εσέ..κόρη τρανή..να το θαρρείς πως μούσα εγένηκες ποτέ σου εσύ.. και δεν σου εδιδάξανε και την αφετηρία  τους..και τον βαθύ προορισμό τους..Ποιός ξέρει άραγε κι οι μουσικές αυτές οι ''ακριβές'' αν είχανε τον ίδιο αποστολέα τους  συνάμα και αποδέχτη.. ανάγκης γαρ της ίδιας της ψυχής τους?

Μες στην ξεχωριστή σου παρτιτούρα της καρδιάς.. ιχνηλάτης ακριβός..ο ίδιος σου εαυτός..και μπαινοβγαίνεις ..και αντλείς.. και γεύεσαι των λόγων της τα χρώματα..μα πάντα μία νότα αίωρη  πλανώμενη στου χρόνου τη ρωγμή..οχτάβα ψάχνοντας χρυσή..στης ουτοπίας σου των ήχων την απόσταση ξανά..να σου θυμίζει έρχεται..στοιχίζοντας τα λόγια τα κλεισμένα μες σ' αυτήν..μιας μελωδίας νιας..ολόδροσης.. που προσδοκά να γεννηθεί......

  σαν ''παρτιτούρα'' λες - Σοφία Θεοδοσιάδη
..............................................................................................................