''αγνοί κι ωραίοι''

by Alex Alemany

Έτσι σε βρίσκουν οι μεγάλοι Έρωτες

και σε τυλίγουνε σφιχτά στο μεταξένιο πέπλο τους

σπάζουν το ρόδι στο κατώφλι σου

σταλάζουν το ροδόνερο στις στράτες σου

αγνοί κι ωραίοι..ημίθεοι..καίγονται στου Έρωτα

στα καυτερά λιοπύρια του..

αγνοί κι ωραίοι γεύονται τους σπόρους της ζωής

πότε φυτρώνουνε σε κήπια ανθηρά

και άλλοτες σέπονται αφύτρωτοι στο χώμα..

οι εραστές......

Στέλνεις χοές εις τους θεούς..παρακαλάς..

προσεύχεσαι στα σκοτεινά..να σε αντέχουν τα σχοινιά

της σκούνας που εσάλπαρες του Έρωτα

να μη σε κατεβάζουν  καταγής

πονεί στο χώμα η ύλη της αγάπης  μοναχή

ξεραίνονται κι οι σπόροι...

λίγοι ..ελάχιστοι οι τυχεροί

π' αντέξανε τις καταιγίδες των καιρών

καρπίσανε σε οπωροφόρα χώματα

επρόλαβαν..αρδέψαν ως το τέλος τις ψυχές

επότισαν τα διψασμένα πάθη..

Σοφίας Θεοδοσιάδη..

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''στη μέθη της αιωνιότητας''

Όταν εμίλαες στο Θεό μες στη σιωπή..τον συναντούσες στης ψυχής το μυστικό σου το μετόχι το βαθύ ..έδινες όρκο τα μικρά ν' απαρνηθείς..να τα αφήσεις ξεχασμένα στη φαρέτρα σου..αυτογνωσίας διδαχές καρτερικές..μονάχα να φροντίσεις στων ματιών το ημερολόγιο..αναμμένο το καντήλι να κρατείς..ως..εις το αιώνιον να αποκοιμηθείς..να αλαφροπερπατείς στα μονοπάτια..στις κοιλάδες που αντίκρυσες τις Άνοιξες..στα χρυσαφένια χρώματα των Φθινοπώρων που σε μάγεψαν..στης ροδομάγουλης της Μούσας ..που σου ταχυδρόμησε τα ερωτικά κοιτάγματα.. που σε πλανέψανε και κάνανε τη λογική να δραπετεύσει..

 

Ναι..ορκίστηκες.. μπρος την εικόνα Του.. σε εκοίταε συμπονετικά..θα άφηνες ξεχασμένα στη φαρέτρα σου τα λόγια τα ασυλλόγιστα όσων μαζεύαν συλλογές της αυτοπροβολής του άπληστου εγώ..συγχώρεση θα έδινες ειλικρινή..όσων ανύποπτοι γερνούσανε βουλιάζοντας σε έλη..σε ανοήμονα λιμνάζοντα λιβάδια..ορκίστηκες..κι ό,τι σε άγγιξε αρνητικά..και κάθετα σε σόκαρε..στον Καιάδα μία νύχτα θα πετούσες..Στων ομματιών το ημερολόγιο θα εκράταες γερά τους προβολείς..για να φωτίζουν το ευγενές..το καλοσυνάτο..τη γαλήνη..τη γοητεία των ανθρώπων που αγάπησες ..εκκολαπτόμενος βλαστός καρδίας ν' ανθοφορεί..εκείνη τη μαγεία των θα κρατούσες..

Στη μέθη της αιωνιότητας..στην παραζάλη της βαθειάς σου της κατάνυξης..αφέθηκες..το ένιωσες..πως δε χρειάζεσαι να κουβαλάς..τίποτα από τον κόσμο τους τον ευτελή..

ροές αδίσταχτες φυκιών σαρώναν τις ακτές τους..

χωρίς κραυγές..αθόρυβα οι ύστερες εξόδου σου σοφές διαδρομές..εις το λυκόφως των Θεών σε οδηγούσαν..

 

''Λυρικόν Δοκίμιον'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

''φύτρο της Γης ''

φωτο : από το διαδίκτυο

Η Γης σε εμαγνήτιζε..

η θάλλουσα αγάπη σου 

να ενδίδεις σε καλούσε ανεπιστρεπτί

αποζημίωση καταθέτοντας ζητούσε. 

μάγια άλυτα η μυρωδιά απ' το χώμα της

κρύβανε μέσα σου την αναζήτηση για το Θεό

σ’ αυτό τα δάχτυλα να ακουμπάς
να γέρνεις το κεφάλι
και ν’ απιθώνεις το αυτί
τη μυστική της μάνας-γης φωνή

φύτρο της Γης

να αφουγκράζεσαι στοχαστικά..
να κολυμπάς στη διαφάνεια..

τα χωματένια καρδιοχτύπια της
τον τρόπο που μιλούσανε τα οστά

σ' εκείνο το κρυφό φανέρωμα στο όργωμα

την πεμπτουσία της γενέθλιας γης

και τη ρευστή της γοητεία αποζητούσες.

Κι εν τέλει στη σειρήνια φωνή της σιωπής

λιτή.. απέρριτη η φύση ασκητική

εκεί που έλεος ζητούσε η ζωή 

εταχυδρόμησε δροσοχαιρετισμούς

εφύλαξα το καπέλο σου το ψάθινο

εκείνο με το γείσο το διαχρονικό 
με την αυγερινή ευφροσύνη σου
γεμάτο απ' τη χλόη της ανατολής
μυρίζει ακόμα την αλήθεια σου
σέμνωμα εσύ..φρύγανο ταπεινό

στους κήπους τους μυριστικούς

εκεί εκατοικούσες..

στην ισορροπία της φύσης σου

στην αρμονία εστάθης..

'' φύτρο της  Γης ''- Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Βουλιάζει η νοσταλγία στα νερά''

 

artworks : Renata Krawczyk

Βουλιάζει η νοσταλγία στα νερά

ψάχνει τα μυστικά μας

μα έμεινε δίχως χέρια η καρδιά

ν' απλώσει την ψυχή σου ν' αγκαλιάσει.

Εβράδιασε η σκέψη μου..

μια πίκρα αμίλητη  

αργόσυρτα στα ύστερα  με πάει..

φέρνει κι η λίμνη απ' το  βυθό..

λόγια σοφά λησμονημένα..

ψυχής ''γεμίσματα'' λογίζονται..

στη μέθη της ζωής πως μ' επιστρέφουν!

σε ψάχνω στ' αρμιρίκια μέσα στις σκιες ..

χοές στέλνω στου Άδη τους Θεούς..

βουτάω στης λίμνης 

εις του κάτω κόσμου τα νερά

μα δε σε βρίσκω πουθενά..

βουλιάζει η νοσταλγία στο βυθό..

ξεμάκραινες στων αστεριών

δε φτάνω εκεί ψηλά να σ' ακουμπήσω..

 

''βουλιάζει  η νοσταλγία στα νερά''  - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''καράβια είν' τα λόγια μας''''

φωτο : από το διαδίκτυο

Μες στο παλιό τ' αραξοβόλι της των λογισμών

η κόρη επέστρεφε μονάχη  στην ακτή

έλυνε κόμπους ναυτικούς..

τις σκέψεις ελευθέρωνε στου κάβου το σχοινί της..

μην τις βουλιάξει η θάλασσα στα άπατα

τσακίσουν τα καράβια της..βοριάδες τραμουντάνες

Και τι θαρρείς!

Καράβια είναι τα λόγια μας..καράβια είν' οι σκέψεις

λιμνάζουνε τα λόγια τ' αταξίδευτα..

καράβια γίνουνται σαν ταξιδεύουνε

σε πεινασμένων γειτονιές..κάμαρες ξεχασμένων

γιατρεύουνε καημούς ανομολόγητους

σκορπούν παρηγορία..

διώχνουν τα θυμωμένα Καλοκαίρια τους

ντύνουν τις γυμνωμένες τις ψυχές

σαν τις ταχυδρομείς με το νερό

ποτίζουνε..ριζώνουνε στη λίμνη της καρδιάς τους..

η ενσυναίσθηση..το μοίρασμα

είναι η συμπόνοια κι όχι η λύπηση βοτάνι μαγικό..

στων συνανθρώπων στο λιβάδι η μαγεία..

''καράβια είν' τα λόγια μας'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Ένα Κορίτσι ήσυχο''

Έργο της εικαστικού Ειρήνης Ηλιοπούλου

 

Με το αλφαβητάρι του..

μ' έναν παλιό κονδυλοφόρο και χαρτί..

κινώντας απ' τους βάλτους τους υγρούς

εξεχύθηκε μια χαραυγή..πατρίδα νια για να 'βρει..

Όλοι στη μέση του χωριού το ορμηνεύανε ..

μιαν άλλη μεγαλύτερη..από τούτηνε πατρίδα να διαλέξει..

να 'χει περβόλια ζηλευτά..πηγάδια με νερά..

να 'χει ανθρώπους με γαλήνη στην ψυχή

με ιδέες ζυμωμένες..

σ' ένα βαγόνι ..παλιοβάγανο

μιας μνήμης αλησμόνητης ο δρόμος ο κρυφός του..

μιας θαλασσοταραχής..ψυχής και σώματος..

η κακοτράχαλη η στράτα του στου ευρεμού του την πατρίδα..

Ένα κορίτσι ήσυχο...

μες στις απόκρυφες φωλιές της γης..κένταγε τ' όνειρό του..

κι έρχονταν οι βοριάδες οι σκληροί..γκρεμίζαν τις φωλιές..

τόξα και βέλη και ακόντια δεν κράταγε για βόλια..

στα χέρια του..στα δάχτυλα έναν μονάχα κράταγε..

αιχμηρό κονδυλοφόρο μίας πέννας..

ελύγιζε η πέννα του στιγμές..

στην αναζήτηση πληγώνανε οι λέξεις  οι αιχμηρές

πληγώνανε τις έννοιες..του προδομού οι πατρίδες..

γεμίζαν πίκρα την ψυχή..και πως να τηνε γειάνει..

μες στο βαγόνι της επιστροφής στ' ονείρεμα του χρόνου

καλύτερη δεν ηύρε κι ας πλανήθηκε

από τούτην που το βάφτισε στην Πολιτεία του Πλάτωνα

εις τα στενά σοκάκια του Σωκράτη..

Θα παραγγείλω για χατήρι του απ' την Ανατολή..

ροδόνερο της λύπης..

είναι πως λένε φάρμακο..γιατρεύει τις πληγές..

τα χίλια μύρα τ' ακριβά..

στον κήπο του αποβραδίς θα 'ρθω για να σταλάξω..

τον πόνο που το μάρανε..να τον ροδοποτίσω..

''Ένα Κορίτσι ήσυχο'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

''βράχια αθέατα''

Andrzej Malinowski

Υπόγεια ρεύματα με πλάνεψαν

με ταξιδέψαν και με βγάλανε σε μακρινό γυαλό

στο ονείρεμα..αφέθηκα μες στα γαλαζοπράσινα νερά...

θέλησα βράχος να γενώ στην άκρια της θάλασσας

να σκάει το κύμα να δροσίζομαι..

να βρέχεται ως τα μέσα η ψυχή μου..

μ' απ' την πολλήν αλμύρα που με κέρασε

μου έκαψε τα σωθικά

έγινα πέτρωμα στην έρημη ακτή..

βράχια αθέατα βουλιάξανε στα μέσα μου

και από τότες και μετά αντέχω τους Χειμώνες..

αυτός ο βράχος μέσα μου

μονάχος μέσα στη σιωπή με κατοικεί

έρχονται οι γλάροι και του κάνουν συντροφιά

επάψαν να περνούν αποδημητικά πουλιά

δε χτίζουν τις φωλιές τους..

μον' στα κουφάρια που άνοιξαν τα αφρισμένα κύματα..

κρύβονται..........

γεννάνε μυστικά τα βράδια οι Αλκυόνες..

είναι παρήγορη η σκέψη όσο να πεις

να σου εμπιστεύεται τα αυγά της μια Αλκυόνα..

φέρνει μαζί παράταιρα..μικρή μικρή την Άνοιξη

τα πετρωμένα τα κομμάτια μου βουλιάζει στο βυθό

επίορκος γίνομαι της αντοχής..

φορώ κατάσαρκα το ονείρεμα

ξαναγεννιέμαι πα στο βράχο Αλκυόνα..

 

''βράχια αθέατα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

'' των λιθαριών φωνές''

εικαστικός Σωτήρης Σόρογκος

Καιρός λοιπόν να χτίσεις ένα οικοδόμημα

τυρρανικά η μνήμη..ανελέητα προσκαλεί

να χτίσεις ένα σπίτι απ' την αρχή

με πέτρες και λιθάρια απ' τα ερείπια

που εσωριάστηκαν στα πόδια σου στους χρόνους..

φωνές των λιθαριών τη μνήμη τυραννούν.. μην τις αλησμονάς

βαρειές οι καταγραφές τους..

το ρέον μάγμα..τη λάβα εις την τήξιν ψηλαφεί..

σε στάμπες που αιμορράγησαν

πατρίδες που μας εκατοίκησαν..

νταλγκάδες που μας τυραννούν

σεκλέτια που μας ηύραν..

πόροι γινήκανε της μνήμης τα λιθάρια ανοιχτοί

μην δυνηθείς να τους ξεπλύνεις με νερό

θύλακες λάμψης παλαιάς..

γυμνά μη μένουν στείρα τα λιθάρια..

ουλές σοφίας στη μεμβράνη της ψυχής καραδοκούν

για τούτο τα λιθάρια να τα σέβεσαι..

μην τα κατρακυλάς.........

σε μονοπάτια άστα ν' αναπαύονται πετρόστρωτα

φάντασμα ο χρόνος κρύβεται στα μέσα τους

κι όταν ο ήλιος καταφέρνει κι εισχωρεί

στις εσοχές τους να φυτρώνουν άγρια άνθια..

'' των λιθαριών  φωνές'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,