''φύτρο της Γης ''

φωτο : από το διαδίκτυο

Η Γης σε εμαγνήτιζε..

η θάλλουσα αγάπη σου 

να ενδίδεις σε καλούσε ανεπιστρεπτί

αποζημίωση καταθέτοντας ζητούσε. 

μάγια άλυτα η μυρωδιά απ' το χώμα της

κρύβανε μέσα σου την αναζήτηση για το Θεό

σ’ αυτό τα δάχτυλα να ακουμπάς
να γέρνεις το κεφάλι
και ν’ απιθώνεις το αυτί
τη μυστική της μάνας-γης φωνή

φύτρο της Γης

να αφουγκράζεσαι στοχαστικά..
να κολυμπάς στη διαφάνεια..

τα χωματένια καρδιοχτύπια της
τον τρόπο που μιλούσανε τα οστά

σ' εκείνο το κρυφό φανέρωμα στο όργωμα

την πεμπτουσία της γενέθλιας γης

και τη ρευστή της γοητεία αποζητούσες.

Κι εν τέλει στη σειρήνια φωνή της σιωπής

λιτή.. απέρριτη η φύση ασκητική

εκεί που έλεος ζητούσε η ζωή 

εταχυδρόμησε δροσοχαιρετισμούς

εφύλαξα το καπέλο σου το ψάθινο

εκείνο με το γείσο το διαχρονικό 
με την αυγερινή ευφροσύνη σου
γεμάτο απ' τη χλόη της ανατολής
μυρίζει ακόμα την αλήθεια σου
σέμνωμα εσύ..φρύγανο ταπεινό

στους κήπους τους μυριστικούς

εκεί εκατοικούσες..

στην ισορροπία της φύσης σου

στην αρμονία εστάθης..

'' φύτρο της  Γης ''- Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,