''στη μέθη της αιωνιότητας''

Όταν εμίλαες στο Θεό μες στη σιωπή..τον συναντούσες στης ψυχής το μυστικό σου το μετόχι το βαθύ ..έδινες όρκο τα μικρά ν' απαρνηθείς..να τα αφήσεις ξεχασμένα στη φαρέτρα σου..αυτογνωσίας διδαχές καρτερικές..μονάχα να φροντίσεις στων ματιών το ημερολόγιο..αναμμένο το καντήλι να κρατείς..ως..εις το αιώνιον να αποκοιμηθείς..να αλαφροπερπατείς στα μονοπάτια..στις κοιλάδες που αντίκρυσες τις Άνοιξες..στα χρυσαφένια χρώματα των Φθινοπώρων που σε μάγεψαν..στης ροδομάγουλης της Μούσας ..που σου ταχυδρόμησε τα ερωτικά κοιτάγματα.. που σε πλανέψανε και κάνανε τη λογική να δραπετεύσει..

 

Ναι..ορκίστηκες.. μπρος την εικόνα Του.. σε εκοίταε συμπονετικά..θα άφηνες ξεχασμένα στη φαρέτρα σου τα λόγια τα ασυλλόγιστα όσων μαζεύαν συλλογές της αυτοπροβολής του άπληστου εγώ..συγχώρεση θα έδινες ειλικρινή..όσων ανύποπτοι γερνούσανε βουλιάζοντας σε έλη..σε ανοήμονα λιμνάζοντα λιβάδια..ορκίστηκες..κι ό,τι σε άγγιξε αρνητικά..και κάθετα σε σόκαρε..στον Καιάδα μία νύχτα θα πετούσες..Στων ομματιών το ημερολόγιο θα εκράταες γερά τους προβολείς..για να φωτίζουν το ευγενές..το καλοσυνάτο..τη γαλήνη..τη γοητεία των ανθρώπων που αγάπησες ..εκκολαπτόμενος βλαστός καρδίας ν' ανθοφορεί..εκείνη τη μαγεία των θα κρατούσες..

Στη μέθη της αιωνιότητας..στην παραζάλη της βαθειάς σου της κατάνυξης..αφέθηκες..το ένιωσες..πως δε χρειάζεσαι να κουβαλάς..τίποτα από τον κόσμο τους τον ευτελή..

ροές αδίσταχτες φυκιών σαρώναν τις ακτές τους..

χωρίς κραυγές..αθόρυβα οι ύστερες εξόδου σου σοφές διαδρομές..εις το λυκόφως των Θεών σε οδηγούσαν..

 

''Λυρικόν Δοκίμιον'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,