*Ευλογημένη εσύ...*

*Ευλογημένη εσύ...*
σου εχαρίσθη απλόχερα η γέννα της σποράς..
ευλογημένη γιατί άγγιξες..
στιγμές..πόσες στιγμές..το γήινο στο Θείο..
ευλογημένη που περπάτησες ξυπόλητη τη γης..
ευλογημένη που δε στήριξες το πέλμα της ζωής..
σε μιας παπουτσοθήκης ψόφια δέρματα ακριβά..
ευλογημένη που δεν στήριξες..
ολάκερη την κοσμοθεωρία σου
σ' ένα ζευγάρι μάρκας γόβες μοναχά..

*Ευλογημένη εσύ..*
γιατί η ματιά σου άγγιξε..μιας λιβελούλας πέταγμα
ευλογημένη που ο έρωτας για σε ιερός..
 που ο αγοραίος έρωτας δεν σ' έρριξε στα βέλη..
το θάμπος της χλιδής του σε ξεπέρασε..
ο καθρέφτης ακριβός δεν παραμόρφωσε..
το είδωλο της ομορφιάς του αληθινού σου κόσμου..
ω!!! μάταιος κόσμος κάλπικος και ψεύτης !!!
στημένος σε κανίβαλλων σεργιάνι..


*Ευλογημένη..που δεν πιάνεσαι *
στων <<μασκαράδων>> το χορό..
ευλογημένη που στης γνώσης..
της επίγνωσης..της ενσυναίσθησης 
στο μονοπάτι σου το δύσβατο..
ζωή ρουφάς αληθινή..ξερνώντας το επίπλαστον..
ευλογημένη που τις νύχτες ψάχνεις σαν το ξωτικό..
χορό τρελλό..που σε ανεβάζει στα ψηλά..
συνάντηση αγγέλων και ψυχών..
απά στης ταπεινότητας..
 ουράνιας τη σκάλα !!!

*Ευλογημένη εσύ...*  - σε ποίηση της Σοφίας Θεοδοσιάδη.
...........................................................................................................

'' ατενίζοντας ''............

Οι πλέον αποτρόπαιοι οι κρότοι σου..
απρόσμενα..αναπάντεχα..βοούσαν 
στην έμπαση του δειλινού..
στης σιγαλιάς σου την ηχώ..ξαφνιάσματα
λες και δεν κάτεχες η ασπούδαστη..
πως τα αστέρια σου εγεννιόντουσαν εκεί..
τι θάμμα μπρος στα μάτια σου..κι εσύ
βουλιάζοντας ..σκεπάζοντας με κύματα..
μες στο βυθό σου κρύβοντας  ναυάγια..
ολόρθη..απέναντι εσύ..εγώ..η θάλασσα
ως τη γραμμή του ορίζοντα..
στις σκέψεις θα σαλπάρεις..
νίκες ζητάς..να το ξορκίσεις το κακό..
Και μη θαρρείς πως θάρθει κάποιος
καμπανάκι να χτυπήσει..να ακουστεί
και μη θαρρείς πως θα βουλιάξεις μονομιάς..
στης λίμνης  της ψυχής σου το λαβύρινθο..
θα 'ρχεται αργά αργά..
ύπουλα και αθόρυβα..
η πτώση σου και η συντριβή..
και καταγής θα κατρακυλιστείς ..
στο ύστερο σκαλί...
δεν είναι οι φθορές σου και τα γρατσουνίσματα 
μαχαίρια ξένα κοφτερά..
είναι οι φθορές οι εσωτερικές..
ραγίσματα ..ρωγμές..στου είναι σου τη ζήση..
μόνος εσύ..θύτης και θύμα ενίοτε..
του νου σου οι μαχαιριές..
δουλειά διαβόλου που εντρύφησε στα άδυτα
στους λαβυρίνθους του μυαλού σου?
ιστός που πλέχτηκε αργά αργά..
παγίδα έμοιαζε ευχάριστη..
στο κατρακύλισμα της κατηφόρας..?
κάθαρση ..αυτοϊαση ''ληστών'' ψυχής αναζητάς..
η έμπαση της θάλασσας..σύμμαχος αναδύσεως.. 

 '' ατενίζοντας'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
............................................................................................................

''το φευγιό ''......δικαίωμα στη μνήμη 1922

 Πίνακας : Willem Haenraets

<< Έφυγα από την Κερασούντα μου ένα πρωί 
και με τον πάππο σου επήραμε δρόμο για το λιμάνι...
και από εκεί..με την καρδιά μας ραγισμένη
και το βλέμμα πίσω να ξεμένει να κοιτά..
αρχινίσαμε ταξίδι μακρινό πολύ..
χωρίς πυξίδα..δίχως χάρτη..
για μια πατρίδα που δεν γνώριζα..
μονάχα μου την είχα ακουστά
κι ούτε ποτές μου ως τότες  την ματάδα.
Εγώ κορούλα μου από μικρή ταξίδια ονειρευόμουνα..
μα όχι τα ταξίδια του διωγμού,από τον τόπο που γεννήθηκα..
από τη γη της ρίζας μου..απ' την αγαπημένη μου..
την ανθισμένη στην ψυχή μου  Κερασούντα.
Αγκαλιά με τον μικρούλη μου, το Χρήστο μου 
πέντε μηνών μωράκι και τον πατέρα σου
 παιδάκι αμούστακο..με το μικρό το κοντοβράκι..
τον Ηλία μου, εβρέθηκα ένα πρωί..
στης Τραπεζούντας το λιμάνι..
ταξίδι για το άγνωστο να ξεκινήσω μου έμελλε..
ταξίδι που δε διάλεξα μονάχη μου
και με το σύντροφό μου, ταξίδι που μου επέβαλλαν 
αγρίως και εκβιαστικά οι θύτες μου και θύματα οι ίδιοι.. 
μιας διχόνοιας που υπόσχονταν τα κέρδη και τα εδάφη..
οι μέχρι πρότινος καλοί γειτόνοι μου οι Τούρκοι..
πάντα διαβαλλόμενοι..από τις πονηρές..
εκείνες τις μεγάλες που τις λέγανε..
τις σαρκοφάγες τις δυνάμεις..

Μα πάντα μες στη μνήμη μου κορίτσι μου μικρό,
εκεί θα μένει η στιγμή,σ'εκείνο το λιμάνι.. 
της Τραπεζούντας μας της όμορφης,
εκεί θα μένει χαραγμένη η στιγμή.. 
που το μωρό μου θάφτηκε απρόσμενα ..
ολοζώντανο  στης θάλασσας τα κρύα τα νερά..
καθώς από τον πανικό,την αγωνία και το σπρώξιμο 
και των συγχωριανών μου..επάνω στο βαπόρι να βρεθούν
και όπου φύγει - φύγει  να γλιτώσουνε
και απ' τη χατζάρα του εχθρού..να σώσουν το κεφάλι .. 
του βρώμικου χεριού του ''εχθρού''..αδίσταχτο..
παρέσυραν και άδειασαν την αγκαλιά μου απ' το μωρό...
Κι έγινε η θάλασσα του λιμανιού της Τραπεζούντας μας.. 
ο τάφος ο παντοτινός του άμοιρου μωρού μου...

Έτσι θυμάμαι εγώ ψυχή μου τον ξεριζωμό 
από τη μακρινή πατρίδα μου την Κερασούντα το 1922..
σαν ανεβήκαμε επάνω στο παπόρο το παλιό..
και  στην Ελλάδα μ' έφερε 
τη μακρινή..την άγνωστη πατρίδα μου ως τότε..
Τι να σου λέω τώρα εγώ πουλάκι μου..γιαβρί μου..
γιατί η καρδιά μου ολημερίς
τραγούδια ζωγραφίζει..μοιρολόγια..
κι εσύ ρωτάς..και απορείς που δεν τα σταματώ 
και με μολύβι σου μηνώ καταγραφή..
μη και τα λησμονήσεις..

Σαν μεγαλώσεις και γενείς κορίτσι Ροδαλένια μου μικρή..
ποτέ να μην ξεχάσεις...όχι για να μισείς..
μα να θυμάσαι πως οι άνθρωποι 
σ' ανήμερα μεταμορφώνουνται ''θεριά''
μπροστά στην αρπαγή..και στο δικό τους το συμφέρον...

Έτσι ξεριζωθήκαμε εμείς !!!
 ατενίζοντας στο βάθος τους θανάτους μας τους άδικους..
 γενοκτονίας στις πορείες του θανάτου τις ''λευκές''..
των αδελφών μου των μικρών στα Τάγματα Εργασίας..
και εκείνον τον πνιγμό ενός μωρού..
που έμελλε να γίνει  άθελα..αγνοώντας με το θάνατο
ο ''σωτήρας'' στο παπόρο των παιδιών μου..
Λεχώνα εγώ..και βύζαξαν το γάλα μου..
στη θέση του..του Χρήστου μου..αντίς νερό τα στήθια μου..
που εστάζανε το λιγοστό μου γάλα...
Έτσι ξεριζωθήκαμε εμείς..με τις καρδιές κομμάτια ραγισμένες..
με τσαλαπατημένη την ανθρώπινη αξιοπρέπεια..

Τι ωφελεί τη σήμερον
 που τις φωτογραφίες μας της εξαθλίωσης διακινούν..
σε εορτάς και πανηγύρεις..
δεν είναι που το θυμικό..με τα ''μυξιάρικα''..
ούτε η θεωρία και η θεώρηση εκείνη
των ψυχοπονιάρηδων..των αγνοούντων πλήρως
έννοιες ξεριζωμού..
εμπόρευση του πόνου οι μικροπωλητές..
τον κόσμο που θα αλλάξει..
γιατί οι καρδιές οι τσακισμένες δεν χωρούν
στο κάδρο μιας φωτογραφίας της στιγμής..
η στάση..το γονάτισμα ευλαβικά..
..η σκέψη η αληθινή..του νου η καθοδήγηση..
 η επίγνωση..θα προχωράει τον κόσμο παραπέρα..
Έτσι μας ξεριζώσαν τις ψυχές... έλεος δεν ευρέθη..>>

 << το φευγιό  >> - Δοκίμιον Λυρικόν
   της Σοφίας Θεοδοσιάδη- εκπαιδευτικού
............................................................................................................

# στα κόκκινα πατίνια σου#

Θυμάσαι τότε που έτρεχες πρώτη να στολιστείς..
να βγούμε για σεργιάνι?..
πάντα σου άρεσε να βάζεις τα καλά ..
τα λουστρινένια παπουτσάκια σου..για να λαμποκοπάς..

 
Έσυρες σήμερα στα μάτια μου μπροστά..
σαν όνειρο θαρρείς..μιας αναγνώρισης..
εκείνο το ερμάρι το παλιό..
στης μέρας σου της γέννησης μια θύμηση τα κόκκινα..
τα Πασχαλιάτικα παπούτσια σου τα φτερωτά..
εκείνα με τα κόκκινα κορδόνια τα μεγάλα τους..
όμοια φτερά αετού θαρρείς κυκλώνανε..
σχίζανε τον αέρα της ζωής..
ταξίδια πάνω από πολιτείες..καταχτήσεις μαγικές..
ταξίδια γεύσης ομορφιάς..περπατησιάς
μιας λουλουδένιας σε ανθόκηπους πολύχρωμης ζωής..
πέρασες απ' τα γκρίζα σύννεφα στα ξαφνικά..
ήταν οι αγωνίες σου..οι δυσκολίες και τα τραύματα
που από νωρίς σου ετράταρε η ίδια η ζωή..
στην εμορφάδα σου εναντιώθηκε..
σκληρό το μάθημα για ανάγνωση..
σκληρό βαθύ και αδυσώπητο..
έχριζε επίγνωσης πικρής..
δεν το 'βαλες στα πόδια..ο πανικός νικήθηκε
αδύναμος σαν νικητής..ο τρόμος  ο κρυφός σου
δεν το κατόρθωσε..στα σημεία ενικήθηκε..
μικρή ''χαριτωμένη'' μου..
κόρη γλυκειά με ενσυναίσθηση..
έδεσες πάλι τα κορδόνια τα μεταξωτά..
εβγήκες στην αρένα απ' την αρχή..
δύναμη..βήματα γερά..πατήματα ανάλαφρα 
προσμένουνε την σήμερον..
που ο χρόνος σου εχαρίσθη..

 
Τι με κοιτάς με τα μεγάλα μάτια σου..
απορημένα κοριτσάκι ?..
κίνησε..βγες..στολίσου και περπάτησε..
με τα πατίνια σου ..τα βήματα ανάλαφρα..
θα την οργώσουν τη ζωή..σε καρτερεί..
σβήσε με τις πατημασιές..το γκρίζο από το κάδρο..
Χρόνια σοφά..χρόνια καλά..
χρόνια γεμάτα με στιγμές αληθινές..
χρόνια με τα πατίνια σου τα κόκκινα..
πάντοτε φορεμένα...

 # στα κόκκινα πατίνια σου# - σε ποίηση Σοφίας Θεοδοσιάδη.

......................................................................................................

Τι περιμένεις..φόρεσε τα κόκκινα πατίνια σου..και
στροβιλίσου στης ζωής τις πίστες ακριβή μου !!!

Χρόνια πολλά..γλυκά Ηλιανή μου !!!
η μάνα σου ......




...........................................................................................................

''της επιβολής του άπληστου Εγώ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Καθένας άνθρωπος ξεχωριστός μαθές..
και ένας άλλος άνθρωπος στο πλήθος..
μόνος στης καλοσύνης..στης κακίας το σκαλί
μόνος..αυτοπροστατευόμενος..συχνά εκτεθειμένος
γυμνός στον ακριβό καθρέφτη της ψυχής..
ερευνητής του εαυτού..θαλασσοπόρος της ζωής..
ολιγαρκής..και άπληστος στης πιάτσας το παζάρι..
ζυγίζουνε τα τάλαντα στην ίδια ζυγαριά..
οϊμέ και τρισαλί μας..
κανείς ποτέ δε μπόρεσε..δεν άλλαξε τους νόμους..
σαν δεν θα πάρει απ' το πρωί..ο άπληστος..
και στη δική σου τη φαρέτρα αδυνατεί..
δεν θα εναποθέσει..καθώς αρπακτικόν..
νύχια κρυμμένα γερακιού..στο πουπουλένιο σώμα..
χαριεντισμοί..για μια επιβεβαίωση της ύπαρξης..
υποκρισίες του Ιούδα που δεν πέθανε..
φιλιά προδοτικά..και χαριεντίσματα σαχλά
μέχρις που να κερδίσει..το κέρδος το ανούσιον..
φλουριά και λίρες κάλπικες εις τον καιρό 
βρίθουν μες στο πουγγί του..
ξεγελασμένος..δέσμιος..στο αχόρταγο Εγώ του..
χτίζει λιμάνια..κάστρα..πολιτείες και χωριά
 πύργους μαλαματένιους.. χρυσοποίκιλτους ναούς
στην αγορά της επιβίωσης..πολλά τα τάλαντα 
εκείνα της ψυχής τα αποθέματα..
που σε κατάθεση ανάλογη..
προβαίνει ο καθείς για να πορέψει..
για εκείνο του το βόλεμα το επιφανειακόν..
ίντριγκες..και τεχνάσματα..μιας εξουσίας
της επιβολής..του άπληστου Εγώ...
καθώς αυτογνωσία ..σεμνότης πέταξαν μακριά..
δυστυχισμένος..μόνος και γυμνός...
στης ουτοπίας του το δάσος..
βουβό..υπόκωφο το κλάμμα του το γοερό
ο μανιώδης προσπαθών..επιβολέας ο άπληστος..
του υπερτιμημένου Εγώ του...

'' της επιβολής του άπληστου Εγώ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
...........................................................................................................

''μην κλαις μαμά''...

Μην κλαις μαμά..
τρεις λέξεις γίνηκαν με μιας κουπιά.. 
ταξιδευτές στη βάρκα τη μικρή μου..
ταξιδευτές που εξορκίσαν το κακό..
η δύναμη ενίκησε το απρόβλεπτον..
πάλεψε με το ''γίγαντα'' 
που επλησίασε απειλητικός..
το σκότος της νυχτιάς εκυοφόρησε ολονυκτίς..
εγέννησε το φέγγος της ημέρας..
Αλλιώτικα ξημέρωσε η μέρα απ' την αρχή..
είχε το φως μιας Κυριακής λαμπρής..διάφανης
γέμισε η κάμαρα απ' τον ήλιο της φωνής σου...
κοίτα πόσο ψηλά εστάθηκε ο ήλιος πάλι σήμερα..
πως την αγκάλιασε και πάλι τη ζωή σου?...
Μην κλαις μαμά τα πρώτα λόγια σου..
κόρη ευάλωτη..γλυκειά και θαρραλέα..
μην κλαις μαμά..είμαι δω..
κώδικας επικοινωνίας..σαν μια ''ομερτά''
αγάπης περιρρέουσας..ανιδιοτελούς..
ενδοεπικοινωνίας με κεραία δυνατή..
στερεωμένη με των χρόνων της παιδείας σου ..
και ναι..η γιορτή μιας μάνας είναι αυτή..
μεγάλη..ατελεύτητη..όταν το χαμογέλιο ανθεί..
στα χείλη των παιδιών της...
πάντα ελάτρευα το φως..μισούσα το σκοτάδι..
τώρα συμμάχησα με της νυχτιάς το θάμπος της..
κατάλαβα..αφουγκράστηκα..πως είν' αυτή..
εκείνη επεξεργάζεται ολονυχτίς..
η σκοτεινή η νύχτα ο γεννήτορας..
των φωτεινών ακτίνων μας της προσμονής..
που κατακλύζουνε..λαμπίζουν την ημέρα..

'' μην κλαις μαμά'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................

''φύλακας άγγελος'' - Σοφίας θεοδοσιάδη

Κι αν τους αγγέλους για να μιμηθώ..
αδύνατον φαντάζει μες στα χρόνια..καθώς
έρμαιο των ανθρώπινων παθών..ο άνθρωπος..
δίπλα σου σήμερα σαν άγγελος..
εις το στερέωμα για σένα νε θ' ανέβω..θα σταθώ
παρμένα τα φτερά μου απ' της αγάπης μου..
της μητρικής αγάπης ανεξέλεγκτης..
του αγγέλου τα φτερά θα δανειστώ
στο προσκεφάλι σου τα χέρια μου θ' απλώσω..
αόρατος σαν άγγελος σωστός..
αεικίνητος..γεμάτος φορτωμένος με αρώματα
να τυλιχτούνε στο λαιμό τον ακριβό..
για την υγειά σου να σταλάξω..να σκορπίσω..
μην το ξεχνάς μικρή μου εσύ..
ήρθε για με αλίμονο
η ώρα η δεινή..να αντιστρέψω τη..
τη ρήση του Ελύτη τη σοφή..
στα χείλη μου που ακούμπαγες..
κάθε που εγονάτιζα..να σου την ψιθυρίσω: 
<< πάντα εσύ το αστεράκι και
πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο>>
μαζί θα πορευτούμε στη χαρά..
κοινός ο κώδικας..μοναδικός για μας..
συμπορευτές στης ευτυχίας στο στρατί..
συνοδοιπόροι στον αγώνα..
<< Καλή επιτυχία λατρεμένη μου>>..
στο δύσκολο που σε συνάντησε..
για να σε δοκιμάσει..
ο φύλακάς σου ο άγγελος..η μάνα σου..
Τι τάχατες μας νοιάζει τι θα πουν..
οι στρουθοκαμηλίζοντες..που παίρνουν
σβάρνα απ' το ξημέρωμα τις γειτονιές..
να διαλαλήσουνε με το ντελάλη  της ψευτιάς..
πως όλα βαίνουνε καλώς στην ''Αποικία''..
που κρύβουνε σφιχτά τα συναισθήματά τους..
Εμάς η μάνα μας μας έμαθε..
όταν πονάμε και ραγίζουμε να κλαίμε..
κι όταν χαιρόμαστε αληθινά..
ο λόγος σαν υπάρχει της χαράς..
κι όχι στα χάχανα τα ανούσια μαθές..
σαν ελιξήριο το γέλιο να σκορπάμε..
Έσω ο καιρός της προσμονής για τη χαρά..
κόρη ακριβή..μικρή μου χαϊδεμένη..

''ο φύλακας άγγελος'' - Σοφία Θεοδοσιάδη
............................................................................................................

''γιορντάνι στα μαλλιά'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Το πλουμιστό της το φουστάνι φορεμένο
σε καλεί..κορίτσι λες που στον καιρό του ανθεί..
σου κλείει το μάτι συνομωτικά..
η φύση η μαγεύτρα..
να περιπλέξεις ομορφιά..μπερδεύει τα..
τα όνειρα με ελπίδες..πλέκει..
στεφάνια να γεννούν στα όμορφα..
στα κατσαρά σου..τα λυτά..
στα καστανά σου τα μαλλιά..
να φυτευτούνε οι μοσχοβολιές..
να το ξορκίσουν το κακό..
αποβραδίς θα βγούνε οι νεράιδες στα κρυφά..
θα 'ρθουν στο προσκεφάλι σου να στήσουνε χορό..
τα λούλουδα όλα μας μηνούν..ψιθυριστά
Πρωτομαγιά..άλλοι τη λένε εργατική..
βαριά η φόρτιση συναισθηματική..
η μέρα της ελπίδας για το νέο..
το νέο..το νιογέννητο ανθηρό ξεκίνημα..
της φύσης..της ανάδυσης τ' ανθρώπου...
στης λίμνης σου την άκρια..
γιορντάνι να σου πλέξει γιορτινό....
ν' ανθεί στην κεφαλή σου η εμορφάδα σου..
αέναα στο χρόνο να σκορπιέται......

 ''γιορντάνι στα μαλλιά'' - Σοφία Θεοδοσιάδη
........................................................................................................... 

''στου φεγγαριού παράγγειλα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Τις νύχτες μου τις βροχερές..εμούσκευε η ψυχή μου..
στου φεγγαριού παράγγελνα..αποζητούσα τη ματιά του..
άλλοι θαρρούσαν πως στη σκοτεινιά.. 
λύκοι ουρλιάζαν μοναχά..στο φέγγος του
εβγαίναν ζερζεβούλια..
ποτέ μου δεν το εφοβήθηκα το φέγγος του..
είν' η ματιά στου φεγγαριού..που ελπίδα μας
 κρυμμένη μες στους μύθους κουβαλά..
 μαζί του θα συναντηθώ..να του μιλήσω πάλι απόψε..
να του το πω ψιθυριστά..να το παρακαλέσω..
ν' ακούσει το παράπονο..
το κλάμα μου τραγούδι να το κάμει..
να αφήνει τα τα αστέρια του ουρανού τα λαμπερά..
μη τα σκιάζει με το φως του...
δίχως αστέρια το στερέωμα..θαν' κουρελού φτωχειά..
μα εκείνο το αστέρι που το τριγυρνά..
εκεί προς το ξημέρωμα..που Ανατολή μηνάει..
τ' αυγερινού τ' αστέρι μου.. 
ν' αφήνει το να λάμπει ..να φωτά..
είναι το αστεράκι μου..
ο λόγος στο στερέωμα..της ύπαρξής μου όλης..
έχει ταυτότητα..όνομα και αριθμό..
στο μέρος της καρδιάς μου..
μοιάζει της κόρης μου της λυγερής..
στολίδι του ουρανού μου....

''στου φεγγαριού παράγγειλα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
...........................................................................................................



...................................................................................................................................................................

''το γέλιο και το δάκρυ σου'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Αλλιώτικο το γκρίζο της νυχτιάς..
πάχνης πυκνής..κρυσταλλωμένα σταγονίδια καρδιάς..
''τοξεύει''..ελλοχεύει.. των επί γης αγγέλων τα φτερά..
έτσι σαν άγγελος ετρύπωσες εκείνη τη νυχτιά..
εφώτισες..ελεύκανες.. τη ''φτωχική'' ζωή μου..
γέννας ελπιδοφόρας  εποχών ισχνών..
χάρες αγγέλων..φορεμένη αιθερικών φτερά..
δε μοιάζεις το του κόσμου τούτου..ξωτικό..
το μαγισσάκι που γυρνάει απάνω απ' τις καρδιές..
το μαγισσάκι που 'χει για ραβδί..
νήματα αγάπης μεταξένια..ιστών..δημιουργίας..
ωσάν τους ζηλωτές τ' άλλα τα ξωτικά..
δεν έχουν τη θωριά σου..τη μιλιά σου
το γέλιο και το δάκρυ σου ρωγμή μες στη νυχτιά μου
Τα δάκρυά σου μάζεψα σ' ένα ποτήρι διάφανο ..
γέλιο να σου τα κάμω..
κρυστάλλινο ποτήρι ακριβό..παιδί από κρύσταλλο
πολύτιμο στην αγορά.. κρύσταλλο του Μουράνο..
για με..φως λαμπερό των δύσκολων καιρών..
Έτσι κι αλλιώς παρέα μου παντοτινή..
το δάκρυ και το γέλιο μου..της ύπαρξης 
με τίποτα δε θ' άλλαζα ..
με τίποτα λιγότερο για σένα..
το γέλιο σου..καθρέφτης διψασμένων των ψυχών..
αστείρευτη πηγή..των διψασμένων οδοιπόρων...

 ''το γέλιο και το δάκρυ σου''- Σοφία Θεοδοσιάδη
..................................................................................................

στην κόρη μου....
στην Ηλιάνα μου..........
σε σένα λατρεμένο μου παιδί..
με ποίηση βαθιά..θα σου το τραγουδήσω..
αυτή που μοναχά για σένανε ταιριάζει.......
η μάνα σου..
η Σοφία σου....


............................................................................................................

''άνθιση και φθορά ''

Άνθιση και φθορά..
Γέννηση και θάνατος...
Παρόν και παρελθόν..φορτωμένο μνήμες ...
λήθη και μνήμη ...
Κι η ποίηση...το δειλά όμορφο ...
το κρυμμένο κι αφανέρωτο..δυνατότερο..
άκαμπτο..από το φανταχτερά ωραίο...
Κι ο έρωτας...η κρυμμένη βαθιά ...
η σιωπηλή ομορφιά της καρδιάς..
εκφραστικότερη  της κραυγαλέας...
Τι γρήγορα γεμίζουν οι σελίδες μας...
τι γρήγορα στεγνώνει το μελάνι...
χτυπούνε πένθιμα της χαραυγής τα σήμαντρα..
λέν πως θρηνούν τα χρόνια μας..
μιλούν για Αγίους και σωτήρες θαυματοποιούς..
στης προσμονής του αέναου θαύματος..
κρατιέται η ανθρωπότης..

  ''άνθιση και φθορά '' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................. 

''περί θετικότητας'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.

Όντας εις το ξημέρωμα..και πεταρίζοντας 
στην ομορφιά της χαραυγής τα βλέφαρα..
μία πιπίλα σου χαρίζουνε..στα ψεύτικα..
οι ελαφρείς των ελαφρών και οι παρασυρμένοι
εκείνα τάχατες της θετικότητας λημέρια περπατώντας..
πιάνουν νωρίς δουλειά απ' το πρωί
εκείνοι που τις νύχτες τους ασφυχτιούν..
γεμάτοι από τα τραύματα ..
της υποκρισίας ενστερνιζόμενοι 
λόγια τ' αέρα για τους θετικούς 
των συναναστροφών τους των ανθρώπων..
ανίδεοι και αδαείς..''λατέρνες'' σκεβρωμένες..
ντυμένες με άνθια πλαστικά..το καμουφλάζ..
χρίζουνε θετικούς τους ανειλικρινείς..
που χάχανα γεμίζουν τις πληγές τους..
κοιτούν ψηλά και αφ' υψηλού
καθημερινά επαίτες του βαυκαλισμού..
χρίζοντας θετικότητα ..
της ελαφράδας το ασήμαντον..
την δίψα..την κενότητα..για το επίπλαστον 
εκείνη της διαδρομής..της μη επίγνωσης..
της μίζερης ..εικονικής ζωής τους..
στης ηρεμίας τα λημέρια τάχατες 
με δεκανίκι τους τους ''θετικούς''
ψάχνουν να κατοικήσουν..
Ω!οι απελπισμένες τους της μοναξιάς ψυχές
εχάθη η επικοινωνία η αληθινή..
βαφτίσαν θετικότητα το πρόχειρον..το βολικόν..
προβάλλουν το απόλυτον το τίποτα..
κρύβουνε το συναίσθημα τ' αληθινό..
κουκουλωμένο εις το πάπλωμα..
που αγόρασαν φτηνά..μες στα παζάρια
της αποφυγής..μακράν του αγγίγματος 
εκείνης της λεπτής γραμμής..
που οδηγεί εις το  ανθισμένο τους χαμόγελο..
απόρροια επιλογής..βαδίζοντας στη γνώση.. 
τρατάρουνε και μας καλούν..
γελοιωδώς φαντασιαζόμενοι..
λογής - λογής τα ψεύτικα χαμόγελα..
οι αθλίοι οι χαχανιστές..
ο παραλογισμός χτυπάει κόκκινο..
σέρνοντας τα ηρεμιστικά..στην ώρα
της χαώδους μοναξιάς τους..
παγιδευμένοι στο συρμό της εποχής..
που εξόδεψε μελάνι με τους τόνους..
στην αναζήτηση της θετικότητας.. 
που είναι το ζητούμενο και ο αυτοσκοπός
αρνούνται την αυθεντικότητα..και 
την πραγματική τους τη ζωή..
που δεν τρατάρει μόνο χάχανα..
μα και δάκρυα και γέλια..
Υφάδι ο άνθρωπος με χρώματα..
όλα τα χρώματα στημόνι της ψυχής του..
δε γίνεται απ' τα χαράματα..αποβραδίς..και εσαεί..
να κυνηγά το ψεύτικο συναίσθημα..
που έχει ένα χρώμα μοναχά..
των υποκριτών φορώντας το το φόρεμα
που γράφει ''θετικός''..
ο αρνητής της κάμπιας του που βγαίνει πεταλούδα..
στα χάχανα χαμένος του..κάμπια θα παραμένει...

'' περί θετικότητας'' - Σοφία Θεοδοσιάδη..
............................................................................................................

Ƹ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒღ κρυμμένο γράμμα 17 ღƸ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒ.

Μου έκλεισε το μάτι μια νότα
μου χαμογέλασε ένας στίχος
κι εγώ πως να αρνηθώ..
τον τραγούδησα..
Πάρε μαζί σου αυτό το χελιδονάκι 
γέλιο μου.. και κίνησε..
Φόρα στο πέτο σου 
τη μαργαρίτα των ματιών μου..
εκεί..στις ώρες του καφέ φωλιάζω.
στο αγαπημένο βλέμμα
ένα κολιμπρί της αγάπης.. 
να πεταρίζω αδιάκοπα..

nikos Davios.... 15/4/2018 
στη Σοφία...
...............................................................................................

''ψελλίζοντας τον έρωτα'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.

Αγαπημένε μου..........

μας κύκλωσε η Άνοιξη..μας ''απειλεί''..ασφυχτικά

δεν το ακούς το μακρινό τραγούδι μας...
γραμμόφωνο θαρρείς..σε ξεχασμένο καφενείο..
φέρνει τις νότες μοναχά για μας..
τους ήχους μας μοιράζει..πετά..
μας πλησιάζει επικίνδυνα..
επάνω από τα βάτα πια δεν στέκεται της λίμνης..
χορδές μεταξωτές βιολιού..στα νούφαρα δοξάρι..
λυπάμαι που άργησα αποβραδίς..
φεγγάρι μου τα φταις κι εσύ..που έλεος δε δείχνεις..
φοβούμαι μη και δεν προκάνω τα..
τα μαραμένα νούφαρα να κλαίω στην άκρια 
μέσα στις βατιές..πριν να γενεί..
στο στήθος σου το τριχωτό..χάδι για να τα κάμω...
έλα κοντά μου απόψε..μη με φοβηθείς..
χάρισε..και μη λυπηθείς..σκόρπισε το κορμί σου..
εκεί στην άκρια της λίμνης μας..της λίμνης της κρυφής..
μαζί..μονάχοι μας..και μη τσιγκουνευτείς..
να σκορπιστούμε..ρουφώντας το 
νέκταρ πολύτιμο θαρρείς στις θυμαριές..
είναι αργά μεσάνυχτα..κι είναι φορές που νιώθω..
πως θα 'πρεπε να ζω σε μία άλλη εποχή..
ρομαντικής το ξωτικό..
να μην ηχούν τα λόγια μου παράξενα..
να βρίσκουνε αντίκρυσμα..σε ανοιχτές καρδιές...
σε πανηγύρι να κινούν οι αισθήσεις μας ολόγυμνες..
σε ένα σεντόνι αμαρτωλό..γλυκά προστατευμένες..
στο μαξιλάρι της ψυχής μου το μεταξωτό..
βελούδινα τα όνειρα κουρνιάζουν..
εσύ κι εγώ..ψελλίζοντας τον έρωτα..

 ''ψελλίζοντας τον έρωτα''- Σοφία Θεοδοσιάδη
..........................................................................................................

............................................................................................................

''πολέμους εψιθύριζαν'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..

Θα 'θελα να ξυπνήσω μιαν αυγή
λουλούδινα στεφάνια για να πλέξω..
τόσα να γίνουνε πολλά..
όσα οι ανθρώποι πα στον κόσμο..
γιορτή να γίνεται των λουλουδιών..
για τη χαρά της σκέψης..της ειρήνης ..
Θα 'θελα ολούθε να προλάβουν 
να ρουφήξουν τη ζωή..
χυμούς ..καρπούς και πάθη
μη χάσκουνε και μας κοιτούν..
είναι μικρός..μακρύς ο δρόμος ..
στην έμπαση αιφνίδιος ο ερχομός..
μικρός της  αποχώρησης εκτός της..

 
Πολέμους εψιθύριζαν..δολοφονούσαν Άνοιξες..
είχανε βγει για πάρτυ οι αρχοντάδες των λαών..
είχε μαζί τους βγει και ο εγωισμός..
συμφέροντα μεγάλα τα βαφτίσαν
να πάρουν λένε και από θάλασσες..
τις θάλασσες δικές μας και δικές τους..
παράνοιας τα σύνορα τα νοητά..
ό,τι μπορεί για να καεί να τους ζεστάνει..
όχι ..να μη ζεστάνει όλους μας..
όχι..μονάχα για τη ράτσα τους να γίνει η μοιρασιά..

 
Ταλαίπωρη ανθρωπότητα και δύστυχη..
ταλαίπωροι ανθρώποι..
πολιτισμό εφτιάξατε θαρρείς..από γεννεσημιού..
σπουδαίος λέει ετούτος ο πολιτισμός..
ωσάν της θάλασσας στα ψάρια κολυμπώντας..
και ο μικρός καταβροχθίζεται από το θεριό..
κι όλα βαίνουνε καλώς..
στο Θεατράλε της σκηνής..
και του μικρού..του μέγα κόσμου

 
Κι εσύ καλείσαι να κοιτάς με μάτια καθαρά..
τις ομορφιές με χρώματα να τις κεντάς..
ατόφιες και απλήγωτες..ανήμπορος.. 
να προσπαθείς να τις μοιράζεις..
πολέμους πάλι εσκαρφίστηκαν 
μες στα ψυχρά λημέρια τους..
σάμπως και οι πολέμοι τους 
κοπάσαν και ποτές?

''πολέμους εψιθύριζαν'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................


............................................................................................................

''φως Αναστάσιμο προσμένοντας'' --- Σοφία Θεοδοσιάδη

  

Μέσα απ' τους κρότους.. τα πυροτεχνήματα..τις λάμψεις και τα Ρέκβιεμ..
τα φορεμένα γιορτινά τους τα χαμόγελα..
ελπιδοφόρας συντροφιάς ήχοι καμπάνων μακρινοί..
θα ψάξουν ..θα αφουγκραστούν..θα θυμηθούνε..
θα τολμήσουν στην ταφόπλακά σου εμπρός για να σταθούν..
να ανεγείρουν τα βαριά τα σκουριασμένα τα πετρώματα...
Κι απόψε δε θα φοβηθούν..καθώς εγίνανε της μόδας οι ταφόπλακες..
ανέκαθεν..μιμούμενοι Πιλάτους και Ιούδες και Καϊάφα..
θα κλείσουν  και τα μάτια και τα αυτιά..
θα αφήσουν πίσω το Σταυρό..τα αγκάθια ..τα καρφιά..
κι απ' τη δική σου εξύψωση..ανέγερση..κι αυτοί θα αναστηθούν..
Δεν την αντέχουν την ταφόπλακα.. 
που σκέπασε βαριά τις ιδέες Σου Θεάνθρωπε.. 
τολμώντας στην αποψινή βραδιά..
να ξερες πόσα θέλουνε μαζί σου για να μοιραστούν!!!!
σε μια μια μονάχα Ανάστασης βραδιά..αποζητώντας Έλεος..
Μα για τις άλλες τις ταφόπλακες τις καθημερινές..
κανείς δε θα τολμήσει να μιλήσει..
Εκείνες που φορτώσαμε στις άδολες τις πλάτες τους...
μιας νεολαίας αθώας και ανυποψίαστης...
εκείνες τις ταφόπλακες..που κιτρινίσανε 
σα μάρμαρα απ' των χρόνων τη σκουριά.. 
αλήθεια..σχεδιάζουμε να τις ανασηκώσουμε..
και Ανάσταση να διαδραματιστεί..στα απορημένα μάτια ? 
Κι ο Γολγοθάς παραμονεύοντας..ολόρθος και αληθινός 
και ανηφορικός και δύσβαστος συνάμα...
ζωγραφισμένος θα σταθεί..στων ομματιών..
των νηστικών μικρών παιδιών..των κουρελιάρηδων...
των πεινασμένων..των ανήμπορων και απροστάτευτων ..
χωρίς κοινωνική..ουσιαστική..αξιοπρέπειας φροντίδας του ατόμου.
Μα ναι.. η Ανάσταση κι εκείνη θα καραδοκεί ...
θα ελπίζει..θα αγωνιά..μαζί μας 
θα προσμένει..θα ευελπιστεί..σε μία νέα Άνοιξη...
σε μια καινούρια Αναστάσιμη ψυχής μας Πασχαλιά..
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ !!!

''φως Αναστάσιμο προσμένοντας'' --- Σοφία Θεοδοσιάδη
..................................................................................................

'' στο πένθος Σου με βιόλες θα σταθώ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Με θλίβει να το τραγουδώ..και λύπη με γεμίζει..
αρνούμαι να παραδεχτώ για τη ζωή..
πως ''κείτεται εν Tάφω''..σχήμα οξύμωρον..
ζωή σημαίνει δράση..αναγέννηση..
μα εσένανε προσπάθησαν Χριστέ ..
στον τάφο για να κρύψουν τις αλήθειες σου
αλήθειες που δεν άντεχαν..κοντράραν ..
κάτω από την ταφόπλακα σκεπάζανε
τη γύμνια τη δικιά τους..
Καθώς βαδίζω στη Μεγάλη Εβδομάδα σου..
που για χατήρι Σου λογίστηκε Μεγάλη..
με απορημένα μάτια θα κοιτάζω καταγής..
με βλέμμα θλίψης θα μαζεύω και τις πασχαλιές..
στον Τάφο το χωμάτινο να τις σκορπώ..
που εδέχθη το κορμί Σου..
Πως να σ' αφήσω με τ'ακάνθινο στεφάνι Σου
να κλείσω και τα μάτια μου στο μέτωπο
που αιμορραγεί ακόμα σήμερα..
πως να αφήσω έναν κόσμο ολάκερο
με αγκάθια να στολίζει μίαν Άνοιξη
ακάνθινα στεφάνια για να πλέκει στα μαλλιά..
Πήρα τις βιόλες και τις πασχαλιές..εκίνησα να Σ' έβρω
κάθε που μια ταφόπλακα σκεπάζει ερμητικά..
λόγια αγάπης ..συμφιλίωσης..λόγια αδελφοσύνης...
ο κόσμος γίνεται φτωχότερος των ζωντανών..
χορεύει ο θάνατος ..θερίζει την αλήθεια...
Όχι το πένθος Σου δε με νικά...
μου ανοίγει βήματα γοργά..κατάματα
κοιτάζω τους καφρέφτες που αντανακλούν..
στο φωτοστέφανο το λαμπερό..
της όμορφης..της αξεπέραστης..
γεμάτης ιδέες κεφαλής Σου..
στα επαναστατικά Σου οράματα..δε μπήγω τα καρφιά
με μιας το ακάνθινο στεφάνι σου ξεχνώ..
φέρνω στη μνήμη Σου στεφάνι λουλουδένιο..
στεφάνια πλέκουν βιόλες για εκειούς
που σταυρωθήκαν για τα πάθη τα μεγάλα..
και μυρωδάτες πασχαλιές π' ανθίσαν πρώιμα για Σε..
όμοιες  τριγύρω Σου να τις σκορπούν..
όμοιες  και ανεξίτηλες ωσάν τα λόγια τα σοφά..
όμοιες με τις μοσχοβολιές της όμορφης ψυχής Σου..


'' στο πένθος Σου με βιόλες θα σταθώ'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..........................................................................................................

Γλυκύ μου Έαρ....πάντα θα σε τραγουδώ............
με μελωδίες κατανυκτικές..μέσα από το Θείο δράμα..
γεννιέται η ελπίδα πάλι απ' τη Θυσία και τη Σταύρωση..
τ' ανθρώπου την Ανάσταση εντός μας καρτερώντας ...
 με μια εξαίσια μουσική !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
η φίλη σας Σοφία..............

............................................................................................................

'' φθαρτής σαρκός'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.

Στήνομαι αντίκρυ στην ηθελημένη μας προσποίηση

αποφυγής..της βεβαιότητας της μόνης..της θνητότητας..

στο κάδρο της ζωής το περιορισμένο μας

στολίδια βάζω στην κορνίζα τη χρυσόδετη..

στιγμές κολλώ με ένταση..με χρώματα και φως..

γίνομαι σκηνοθέτης σαν λιγοψυχώ 

δίνω το σκήπτρο της δικής μου της ζωής..

τα χέρια εμπιστεύομαι της ίδιας της ζωής

και προσδοκώ το απρόβλεπτον..

μέσα απ' τις ανόμοιες των χρόνων διαδρομές μου..

Εκεί στα φίλτρα μου του νου

φιλτράροντας..αποστάζοντας τις θύμησες

παίρνουνε δύναμη..μορφή οι λέξεις μου

και γίνονται ταξιδευτές διαδρομών

σε άγραφες σελίδες ως τα τώρα..

Μια αγωνία με κατέχει απ' τα μικράτα μου

και τούτη η αγωνία μου..''καύσιμο'' καίγεται ακριβό

της κίνησης της μηχανής που οργώνει τη ζωή

και την πηγαίνει σπέρνοντας..

συγκομιδώντας το..το καρποφόρο μου χωράφι..

Γινάτι μου τρανό η συγκομιδή..

γινάτι μου τρανό και η απόλαυση 

της γεύσης των καρπών της..
Συγκρούσεις..μάχες άνισες..
της εσωτερικής μας θλίψης δια το φθαρτόν
διεκδικώντας και αντιμαχόμενη
διεκδικώντας τρόπαια..
τρόπαια του ''φωτός''..
Είν' δυστυχία όσο να πεις..
εκείνη η παραίτηση ψυχές σαν καταλύει...
είν' δυστυχία ο συμβιβασμός..
η μυρουδιά της καμαρίλας της..
καθώς φοριέται φόρεμα φλοράλ..
στο δέρμα το φθαρτόν...............

'' φθαρτής σαρκός''- Σοφία Θεοδοσιάδη
............................................................................................................

''στο κάρινο το ερμάρι το παλιό'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..

Στο κάρινο το ερμάρι το παλιό..

με το τριανταφυλλένιο πόμολο..

έκρυψα ..
βύθισα το σακουλάκι με το σπόρο σου..

μικρά σποράκια τα στιχάκια σου..

άλλοτε λύπες κι άλλοτε χαρές..
φυτρώνανε  σε κήπο..

μα ο κήπος εμεγάλωσε..κι έγινε περιβόλι..
τώρα τα άνθια τους γεμίσαν τα κλαριά..
στους φράχτες της ψυχής μου αναρριχώνται..
Άνοιξη λες..στολίζουνε..
στολίζουν την ασχήμια που σκορπούν...
εκείνα τα πολιτικά..τα βραχνιασμένα αηδόνια..
φυτεύουν σπόρους χαλασμένους στις αυλές..
για να θερίσουνε τα γαϊδουράγκαθα στο θέρος..
κι εσύ..σαν γνήσιος θεριστής..
σοφά και βασανιστικά..
να ξεχωρίσεις θα κληθείς..τη βρώμη από το στάρι...
μα τυχερό κορίτσι εγώ..είμαι ακόμα ζωντανή..
συλλέγω..και τολμώ..εκείνα τα στιχάκια..
πλούσιος σπόρος καρπερός..
εκείνα της ελπιδοφόρας σου της ποίησης..
ελπιδοφόρα φυτεία προσμονής
μες στο ερμάρι της ψυχής μου.........

''στο κάρινο το ερμάρι το παλιό'' -  Σοφία Θεοδοσιάδη.
...........................................................................................................