''η σκόνη της ερήμου''....

Σε μασκαράτα θεατρίνος..εύελπις..
Ταρτούφος σε σκηνή υποκριτικής..
''αιμοδιψής'' χειροκροτήματος.. 
θιασώτης της τυφλότητος ερήμην σου..
εθόλωσε..επλάνεψε..τους οφθαλμούς
η σκόνη της ''ερήμου'' η ιντερνετική..
έπαψε ο καμηλιέρης της ψυχής..
οάσεις να γυρεύει..
Εδιάλεξες μια ευκολία στη ζωή..
στων αυτοπρόβλητων τους ''τοίχους''
να καυχιέσαι.. αναρριχιέσαι..
επευφημείς..
εικόνες ίδιες και απαράλλαχτες..
με της δικής σου ύπαρξης..
να μην την τσαλακώνουν... 
Κι εγώ..
χρόνια επάσχιζα..σου μάθαινα ανάγνωση..
γραφή..να φτιάχνεις λέξεις διαλεχτές..
τον ήχο τους ν' ακούς..
αόρατο ένα χέρι να σε οδηγεί..
την πένα μες στα σκοτεινά..
λέξεις που γυάλιζαν στην άκρη της ψυχής..
φωνή να τους φυτεύεις..
Μα εσύ...
εδιάλεξες..τυλίχτηκες με μιας..
στις γάζες σου τις προστατευτικές..
ετύλιξες τις ψευδαισθήσεις σου..
τις αυταπάτες πανδαισίας των χρωμάτων..
ολημερίς και ολονυχτίς..
ακατανόητα μονάχη σου...
ποιητικής αδείας συχωροχάρτι τάχατες
με μια ξεκούρδιστη τσαμπούνα..τσαμπουνάς..
''διάστρεμμα αστραγάλου'' του νοός..
ενίοτε κατάγματα ελλοχεύει...
στο χειροκρότημα ανάσαινες
δεν ήθελες να ''υπάρχεις''............

 ''η σκόνη της ερήμου'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
...............................................................................................................

''υψώνει το κατάρτι της..λικνίζει το πανί''..

Όταν τα βράδια πολιορκούν..
νεράιδες..μάγισσες..φαντάσματα..
του νου μου τα καστέλια..
φορώ τη μάσκα μου του ξωτικού..
σκοτώνω κακοφορμισμένα μου στοιχειά..
αδειάζω τη φαρέτρα μου..τόπο για να χωρέσω..
τα καλογυαλισμένα μου μπακίρια..ασημικά..
το βιος το ακριβό μου..
κινδύνεψαν οξείδωση.. κερώνω τα στο χρόνο.. 
με καθαρή ματιά τα πρωινά..
κοιτάζω στον καθρέφτη μου 
θρύψαλα  δε μαζεύω..

κι αν  τα ταξίδια μου τα εσωτερικά..
με φέρνουνε σε χαλασμάτων πόρτες..
τα κάνω χίλια δυο κομμάτια..τα σκορπώ..
και ρίχνω νέο βλέμμα τρυφερό ..
σε κείνη την κοπέλα τη μικρή..
ζωή την νοματίζω..
Απελπισμένη νοσταλγία για το παρελθόν..
δεν κατοικεί στην κάμαρα
νικώ τις αυταπάτες μου..ταξίδι αρματώνω..
λέμβος σωσίβια..αβούλιαχτο σκαρί..
η εσωτερική μου μετανάστευση..
υψώνει το κατάρτι της..λικνίζει το πανί..

''υψώνει το κατάρτι της..λικνίζει το πανί''- Σοφίας Θεοδοσιάδη 
................................................................................................................................................

''ζεστάναν τους Χειμώνες μου''...

Alberto Pancorbo- painter

Τα Καλοκαίρια της ψυχής μου χάρισα..
σ' όσους μου στάθηκαν 
και διώξαν τους αγέρηδες..
απ' τις φουρτούνες της καρδιάς μου..
ζεστάναν τους Χειμώνες μου..
την παγωνιά ελιώσαν..
αγκάλιασαν τη σκέψη μου..
νότες σκαλίσαν στην ψυχή μου..
να τους μετρήσω μπορετό..
είν' λιγοστοί..
στα δάχτυλα ενός χεριού..
εκεί θα τους γνωρίσεις.. 

Ξεχωριστοί..μοναδικοί 
οι άνθρωποι οι δικοί μου..
Θαρρείτε πως για συγγενείς 
εξ αίματος μονάχα σας μιλώ..
πλάνην οικτράν πλανάσθε.. 
για τα αδέλφια της ψυχής μου σας μιλώ..
τους φίλους μου τους καρδιακούς..
που γονατίσαν στην ψυχή μου..
Κάποτε που ήμουν νιά ονειρεύτηκα
τον κόσμο να αλλάξω με γραφές..
κι ύστερα γρήγορα κατάλαβα
μικρό το μπόι το ανθρώπινο
εις τις βουλές του Θείου..
τις παρουσίες εις το ζύγι μου
βαριά τις κουβαλάω..
η πορεία είν' μοναχική..
ανηφόρα έχει η αρένα..


Ξόρκισα έτσι τη μιζέρια..το κακό..
και πήγα παραπέρα..
έριξα χρόνια τώρα τη ζαριά..
ποντάρισα σε μένα..και στους λιγοστούς..
συνοδοιπόρους στ' ακριβά..
άνοιξα τα παράθυρα..
τ' ανήλιαγα τα εντός μου να λιαστούνε..
να διώξω τα φαντάσματα..
πίσω να μην κοιτώ..
δε θέλω τα χαιδέματα τα ψεύτικα..
τα χέρια τα πολλά να με αγγίζουν..
τα χέρια εκείνα επιθυμώ..
που σύνεφα να μοιάζουν μπαμπακένια..
Έτσι γροικώ τους φίλους μου εγώ..
μέσα από των ματιών μου τις σιωπές..
εκεί να με διαβάζουν.. 

''ζεστάναν τους Χειμώνες μου'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
..........................................................................................................

''μας κούρσεψαν κι οι έρωτες''

Να ερμηνεύσω αρνήθηκα..έρωτες 
που με κούρσεψαν..πριν γίνουν περασμένοι...
πέταξα την ασπίδα μου..έσπασα το σπαθί μου..
γυμνή εβάδισα..χωρίς την πανοπλία μου
άγονοι οι εγωισμοί...στου έρωτα τη δίνη...
κι ύστερα πα στην πέτρα της καρδιάς..
εβράχηκα απ' τα δάκρυα
κι εφύτρωσεν Ιμπάντιενς..
του έρωτος λουλούδι..

Μερώνει η μέρα..κι είν' γιορτή..
της αγάπης πανηγύρι..
τσαμπούνες θ' ασημώσω από νωρίς..
θα 'χω και συνοδειά τους 
δυο βιόλες απ' την Πόλιν ακριβές..
στην πόρτα σου για να βρεθώ..
να προσκυνήσω τον έρωτα..
π' ανθείς μες στην καρδιά μου.. 

με τα μεράκια της ψυχής..
ραμμένα στο τραγούδι χαιρετώ τον..
τον φτερωτό..της λογικής δραπέτη..
να πιάσω λέω εκείνο το σκοπό..
το μπάλο τον συγκαθιστό .. 
απ ' της Ανατολής..της μάνας μου 
τον μερακλίδικο τον τόπο....
εκειό..στο μαγερειό του έρωτα..
κανέλα και μπαχάρι η μυρωδιά του
ν' απλώνουν μυρωδάτα γιασεμιά 
τα διαλεχτά στιχάκια του.. 
φιλιά τα πέταλα να λύνονται....
στα ακριβά του μάτια.. 

Έτσι μ' αρέσει να σου τραγουδώ..
απ' της ψυχής γραμμένα
να 'ναι τα λόγια μεταξένια γιασεμιά..
στυπόχαρτο να γίνεται η καρδιά..
ζωή για να ρουφάει..
κρίνος να γίνεσαι στον κήπο μου...
στα πόδια του..στου γιασεμιού...
νερό ποτιστικό η μυρωδιά σου......

''μας κούρσεψαν κι οι έρωτες'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.. 
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''στο σπίτι το παλιό''

Στ' ανέμου το αδράχτι υφάδι μου παλιό
το ερειπωμένο σπίτι..
ο τόπος μου..παλιοί οι τοίχοι..η γειτονιά..
νότες μες σε πεντάγραμμο..
βυζαντινής μου μουσικής..
βαθιά ουλή στης μνήμης μου..
οι γλυκειές τοπολαλιές των ιδικών μου..
ανασεμιές τ' αποτυπώματα..
στα κάδρα τα παλιά των οι μορφές... 
Ταξιδευτής του κόσμου ελαχτάρησα..
τους μακρινούς..απάτητους..
περιδιαβαίνοντας τους τόπους..
είδαν τα μάτια μου πολλά..
χωριά και πολιτείες..
τα καρτ- ποστάλ μου ακριβά..
σε ερμάρια φυλαγμένα..
μα έναν τόπο εφωτογράφισα γλυκά..
παλιά η φωτογραφία της ψυχής μου..
το σπίτι το παλιό..με στέρεα υλικά..
ατέλειωτος ο γυρισμός..της αναστήλωσης
απ' το παλιό παράθυρο..
το αντίκρυσμα μικρής μανταρινιάς..
στον ασπρισμένο τενεκέ..
στης μάνας στο περβάζι μας
γεννά τη νοσταλγία...
ακόμα..ακόμα εντός μου..κατοικεί..
αχ..Θεέ μου πως ξεμάκραινες το χτες!!!

'' στο σπίτι το παλιό'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
................................................................................................................

''σε φόντο ασπρόμαυρο''...

Σε φόντο ασπρόμαυρο 
τις νύχτες πεταλούδες σκιαγραφείς..
τυφλή..μονάχη οδεύεις
εις τους κήπους της Εδέμ σου..
τι τάχατες ορίζει την Ηώ..
τι τάχα το σκοτάδι..
μιας πεταλούδας πέταγμα..
οι πόθοι σου οι κρυφοί..
κάλεσμα στο ζευγάρωμα..
στα άνθια..πα στα γιασεμιά..
τ' αγνάντεμα η μαγεία..
μια πεταλούδα χρώματα άλλαζε..
βασάνιζε το νου σου..
άλλοι το λένε δίψα για ζωή..
κι εσύ το λες λαχτάρα..
κι αν το χρυσόκουτο φαντάζει ακριβό..
είν' το τρελλό το πέταγμα..
η πεμπτουσία της ζωής..
στο πέρασμα..στο χρόνο..
στην άκρη των τσαλακωμένων σου φτερών..
το τσάκισμα ενθύμηση γλυκειά σου..
οι ψυχές πολλά ζητούν...
ίσως και τη δική σου..

''σε φόντο ασπρόμαυρο'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
..............................................................................................................

'' ταξίδεμα ''...

Κι εγώ που θέλησα ιστιοπλόος να γενώ..
καραβοκύρισσα..της βάρκας της μικρής μου
να ταξιδέψω τα όνειρα..καταμεσίς..
μες στους βαρείς Χειμώνες μου..
φύτευα Καλοκαίρια..
που θέλησα στεριές να πιάσω στέρεες..
στεριές που να με βγάζουν ναυαγό..
σε μια πατρίδα μου..του Πλάτωνα
στην Πολιτεία την ιδανική..
παρόμοια να φαντάζει..
φόρεσα το φουστάνι μου το θαλασσί..
πλήρωσα εισιτήριο ακριβό..
για να 'ναι διαρκείας..
εφόρτωσα και την πραμάτεια μου 
στ' αβούλιαχτο σκαρί μου..

Παράνομα εδιάβηκα..ακτογραμμές 
ζωγραφισμένες παραδείσια..κολύμπησα 
χωρίς βατραχοπέδιλα..σ' ερημικές..
μα και αμμουδιές χρυσές..
εμούσκεψα..ελέρωσα..
το θαλασσί φουστάνι...
Ελπίδα μου αβούλιαχτη..
μεράκια της ψυχής μου φορτωμένη..
η μικρή γαλέρα μου στου νου..
στ' ατέλειωγα ταξίδια..
αλλάξανε οι αγέρηδες..
αλλάξαν και οι καιροί..
κλάματα φέρνουν οι ανέμηδες..
στιχάκια λυπημένα..

Λένε πως πειρατές ληστέψαν τα πανιά..
ρημάξαν τα κουπιά της..
Κι έρχονται εκείνες οι στιγμές..
που ο νους μου ανταριάζει..
'' φουρκίζομαι'' και παύω να λαλώ..
ανήμπορους σαν μας θωρώ..
κομπάρσους σ' ένα θέατρο..
εκείνο της ζωής μας..
λεπίδες κοφτερές γδέρνουν τα όνειρα..
σφαγείς παραμονεύουν.. 

Κλαίει..θρηνεί ..οδύρεται η ψυχή..
που με χωρίς περίσκεψιν 
ελησμονήσαμε τον πάπυρο ..
με τ' ακριβό μελάνι..προμήνυε..
όνειρο..επανάσταση..
στ' αλήθεια τι σημαίνει...
Όρτσα να στρίψουμε πανιά..
έσω ο καιρός στην πλώρη μας..
πριν να λαλήσουμε ως άλλοι Επίκουροι
στου γάμου την παστάδα εγκαλούμενοι..
<< ουκ έστιν ο καιρός>>...

''ταξίδεμα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
................................................................................................................................................