''το μυστικό''...

Σε μιαν εκζήτηση του χαμένου σου εγώ
στο φόβο της παγίδας του θανάτου σου εμπρός
με ρώτησες με δισταγμό..
είσαι μονάχη στη ζωή..και πως την επαλεύεις..?
Αθόρυβα το βλέμμα σου απάντησε..
καθώς είναι η σιωπή..
η δυνατότερη κραυγή μας..
Το πιο σοφό μας μυστικό..
της ευτυχίας της προσωπικής 
είναι να  '''ζευγαρώνουμε'''
πρώτα καλά με  τον πολύτιμό μας εαυτό 
πολύ και πριν  αναζητήσουμε ..
να ακουμπήσει  η δική μας η ψυχή
επάνω στην ψυχή του άλλου του ανθρώπου! 
Όταν έχεις γεμίσει μέσα σου....
έχεις ήδη αποδράσει στο ωραίον...
από την μιζέρια σου..του ανυπόφορου εγώ
της πληκτικής καθημερινότητας...
του χρόνου του κενού σου..
Το μυστικό είναι να χαίρεσαι με τα ολίγα...
τα απλά ..τα ασήμαντα... 
να καλοδέχεσαι όσα έρχονται...
που φορές -φορές φαντάζουνε αβάσταχτα....
κι όμως τα αντέχεις.....
να μην γίνεσαι αχάριστος.. 
η ζωή είναι μοναδική για τον καθένα από μας.
και δίνεται άπαξ..και δια παντός
 και αγύριγος ο χρόνος παραμένει..

''το μυστικό'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ αγαπώ την απλότητα ⫸

Με λόγια απλά..καθημερνά..
ξεσκέπαστα..επικίνδυνα αληθινά
που δε στοχεύουνε στο θυμικό
μα στις χορδές στοχεύουν της καρδιάς
έτσι μ' αρέσει να μιλώ..
σταράτα και με μπέσα..
Πάει καιρός που εμεγάλωσα
εγύρισα την πλάτη μου στο ολίγον
έπαψε το κυνήγι μαγισσών..
δεν ψάχνω μπούκλες στις τριανταφυλλιές..
με θέα τις οθόνες να γεμίσω..
άνοιξα το παράθυρο της γνώσης το σοφόν
οι χαραμάδες να γεμίσουν φως..
οσμίστηκα τον πλούτο τον κρυμμένο.
τις λέξεις εσεβάστηκα ..τις κατανοητές..
με την ανάσα μου τις πότισα..
εκείνες που ριζώνουνε ίσαμε τις καρδιές..
Θέλει φαντασία η ζωή ..απλότητα..αλήθεια
θέλει μουσικές για να την τραγουδάς..
με στίχους που να συγκινούν
τα φύλλα της ψυχής...
την ομορφιά θηλάζω τα πρωινά
σκίζω τους γκρίζους πάπυρους
της νύχτας τους βρεγμένους
ίσως να νιώθω κι ευτυχής..
στη μυρουδιά ενός μωρού
γυναίκα εγώ...
τα φίλτρα μου..μου γνέφουν...
στη μυρουδιά ενός καφέ..
σε μιας γαρδένιας τη μοσχοβολιά
στη μυρουδιά του σαπουνιού
πα στα φερσκοπλυμένα μου μαλλιά..
θαρρώ πως είμαι ζωντανή..
θαρρώ πατώ στη γη γερά... 
Έτσι είμαι εγώ..και κλαίω και γελώ..
σωπαίνω και φωνάζω..
μιλώ με τον καθρέφτη μου..
συχνά παρακαλώ τον..
συνομωτώ..ξορκίζω τον..
τα λάθη μου..τα σκιερά..τα πάθη μου
σε μένα να επιστρέφει..
στο δαχτυλάκι μου δεν κρύβομαι
δροσοσταλιές ρουφώ απ' τη ζωή..
μήπως και την προκάνω..

⫷ αγαπώ την απλότητα ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 Θέλει φαντασία η ζωή..μουσικές να την τραγουδάς...
γαλήνη..ψυχική ηρεμία για να την αφουγκραστείς...
ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ!!!

...................................................................................................................................................................

''ΠΕΘΥΜΙΕς''..

Πιότερο απ' όλα αν με ρωτάς
εκείνο που πεθύμησα 
σ' εκείνα του Καλοκαιριού..
είν' η ξυπολησιά μου...
σαν το μελίσσι που σε πανηγύρι γύρης χύνεται.. 
μικρά παιδιά ..νέοι..παλιοί..
ο καθένας μερτικό για να γευτεί..
λίγο για να φορέσει Καλοκαίρι..
να ζεσταθούν τα δάχτυλα απ' το χώμα το καυτό
να νιώσουνε την κάψα του..
πριν έρθουν και προλάβουνε οι αέρηδες οι δυνατοί..
τ' Αυγούστου τα μελτέμια..
με βήματα γοργά να οδηγήσουνε 
στου Φθινοπώρου τις βροχές
 και τα χρυσά τα φύλλα...

Ένα πανηγύρι αλλιώτικο..
ο ήλιος είν' στα κέφια του..εκείνα τα μεγάλα.. 
Βιβλίο της μνήμης μου χρυσόδετο
γεμάτο χρώματα παλέτας είν' Καλοκαιριού..
το πράσινο των κάμπων του μικρού χωριού.. 
μα και το μπλε της θάλασσας που ήταν κρυφή λαχτάρα.

Στης << ευτοπίας>> μου το καταφύγιο αδιάλειπτα ..
θαμώνας επιστρέφοντας να γίνομαι ποθάω...
οι πεθυμιές..καράβια με πανιά αβούλιαχτα.
μες στου μυαλού τις θάλασσες στο χρόνο ταξιδεύουν...

  ''ΠΕΘΥΜΙΕς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
..................................................................................................................................................

''Στου δειλινού το απόκαμα'''

Αδράχτι ο χρόνος που κλωθογυρνάει..
κλωστές κι ονείρατα να γνέθει..
κλωστές πα σε ανέμες πότε γκρίζες..
άλλοτες λευκές ..
χρωματιστές να βάφονται..
υφάδια αργαλειού ζωής..
να υφαίνουν δρόμους άλλοτε
σαν δίχτυα μπερδεμένους..
κι άλλοτε πάλι καθαρούς
 με δίχως..ούτε κόμπους..
δε σου γυρίζει πίσω ο χρόνος ό,τι έγνεσε..
μορτάκι αλήτικο..
τρέχει και τρέχει να προλάβει....

Κι εμείς σε μια πορεία αέναη..
το νήμα ακολουθούμε.. 
γι αυτό σου λέω τραγουδιστά 
έλα στη βάρκα μας κι εσύ
στου δειλινού το απόκαμα....
εκεί όπου της νιότης μας οι ''εκδρομές''..
δεν πάψανε στιγμή..για να μας τυραγνούνε..
με της ψυχής μας τα πανιά..
στα πέλαγα τα καταγάλανα 
παρέα με τους γλάρους ν' ανοιχτούμε..
να μας ''χτυπήσουν'' οι αέρηδες.. 
ν' ανάψουμε ξανά φωτιές..
να αυθαιρετήσουμε  ξανά απ' την αρχή..
της μοίρας τα κιτάπια μας 
μήπως κι αλλάξουν ρότα.............

'' Στου δειλινού το απόκαμα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη 
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Σας αφουγκράστηκα''...

Στον κύκλο σαστισμένη..σιωπηλή
στην πλάνη της ζωής μου αφημένη
μειοψηφία θέλω να γενώ
το συναρπαστικό..το άπιαστο να ονειρευτώ
λουσμένη στο ανέσπερον το φως 
τα μάτια της ψυχής να κολυμπήσω.. 

 Σας αφουγκράστηκα..
δεν παίρνω απ' το αρρωστημένο σας εγώ..
εξουσιολαγνείας............
το μέλλον στην ελπίδα το χρεώνω..
δε λένε ψέμματα οι στιγμές..
τις πεθυμιές ταχυδρομώ..μονολογώ...

Κι είναι στιγμές που θα 'θελα
σ' ένα δεντρί να γείρω..
να 'χει παχύ τον ίσκιο του
και πράσινο τριγύρω..

Να με δροσίζει το δεντρί
κι ο νους μου να λαγιάζει
να φεύγουνε οι σκέψεις μου
στα Τάρταρα να χάνονται
το σώμα γιατρεμένο να πλαγιάζει..

Να 'ρχεται ο ύπνος ο γλυκύς
μαζί του να με παίρνει
σαν τότε που ήμουνα παιδί
στο φράξο που εκοιμόμουνα
κι εξύπναγα αυγή..

Ν' αφήσω την πολύβουη..ανούσια ζωή..
μέσα στο χάος - πλήθος
να πάψω να ακούω τις λαλιές
ωσάν στον Πύργο της Βαβέλ
συγχύσεως το ρίγος..

''  Σας αφουγκράστηκα..'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΙΑΜΑ Η ΕΜΟΡΦΑΔΑ ΤΟΥς''...

Μνήμες και μνήμες να σε σεργιανούν..
να λες..να λες και να μη σώνουνται
εκείνα τα μασάλια στις ποτίστρες..
Στο αχνοφέγγισμα στολίζονταν
ο ήλιος σαν μαστίγωνε στης ρεματιάς
στα κρόσσια του το σκότος
νύφη με τ' άνθια στα μαλλιά..
ο μαγεμένος κάμπος της..
στα πράσινα λιβάδια..
γλυκολαλούσανε οι πέρδικες..
κλαίγαν οι δεκαοχτούρες... 
Ίαμα ..γιατρικό η εμορφάδα τους..
συνταίριασμα στου σύμπαντος το παζλ
οι πλεύρες στο ρυάκι μας..
τα καραγάτσια προσκυνούσανε..
οι κρίνοι ζωντανεύαν.
Κι εγώ που ξενιτεύτηκα..
που άλλαξα πατρίδα..
ψάχνω ες αεί εντός θωρώντας με..
ποιός είναι τάχα ο τόπος μου..
και ποια πατρίδα έχω..
είν' η πατρίδα μου εκείνη που με γέννησε
η διαλεχτή..?
εκείνη που με σπούδασε..?
εκείνη που εδιάλεξε ο έρωτας για με?
εκείνη που 'χω μνήμα καρδιακό..?
ποια τάχα να διαλέξω?
Μα πιότερο απ' όλες τους θαρρώ..
στη ζυγαριά βαραίνει..
ληστεύει το αντίδωρο στη μοιρασιά..
το ερημωμένο μου χωριό..
στη γειτονιά της βάλτας μου 
η αγάπη μου πλανιέται...
σ' εκείνο το κελαρυστό..ρυάκι
 με τους κρίνους τους λευκούς..
τα δάκρυα της Παναγιάς..καθώς
ξεπλένει την ψυχή μου..
αρωματίζει με την ευωδία κάθε πρωινό
το μεσοφόρι της καρδιάς μου..
στον τόπο τον αλλαργινό..
στης Θράκης μου τα μέρη...

'' ΙΑΜΑ Η ΕΜΟΡΦΑΔΑ ΤΟΥς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.. 
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

''Συνεπιβάτες σ' ένα πλοίο της γραμμής'' ..

 by   Felix Mas

Αρνούμαι να 'μαι ένα πρόβατο..
αμνός ή και ερίφιον..
στο βρώμικο μαντρί σας..
εις το κοπάδι το ασαλάγητο..χαμένο στα λαγκάδια..
ούτε και ''αρουραίος'' να γενώ..
σε αμπάρια πλοίων να τρυπώνω..
Πάντα το πλοίο μου στις ανοιχτές τις θάλασσες..
εκεί το οδηγούσα...
Πάνε χρόνια τώρα πια που δε βολεύομαι 
στο ''ξέφραγο'' και το βρεγμένο σας κατάστρωμα..
δε θέλω απ' τη μιζέρια να βραχώ..
στο σκότος για να ζήσω..
Το πλοίο της γραμμής μου δεν  εμπάταρα...
ούτε στα αμπάρια του ποτέ..
μαζί με ''αρουραίους'' εσυζούσα..
Ζητάτε να σταθώ μες στην καμπίνα σας..
κι ο ύπνος να με πάρει..
Πόσο στ' αλήθεια ανομοιόμορφο
φαντάζει το κατάστρωμα
στο πλοίο της γραμμής σας
πόσο χαμένες και απροσάρμοστες
μοιάζουνε οι βολεμένες οι ζωές σας..
Τρέχουν αλαλιασμένοι οι συνεπιβάτες μου
καθώς ανοίξαν οι κερκόπορτες..
ποντίκια από εμπρός τους προσπερνούνε..
τα τρωκτικά γαντζώματα..πληγές να επιφέρουν..
Δε με τρομάζει πια το θέαμα
γνώστη σοφό με καταστήσανε 
τα περισσά μου χρόνια..διδάχθηκα ανάγνωση
το εμπέδωσα βαθέως..
οι αρουραίοι μες στο σκότος ζουν..
στ' αμπάρια κατοικούνε..
από γεννήσεως του κόσμου αυτό
και η τάξη των πραγμάτων δεν αλλάζει..
έρχεται ο ζέφυρος και με παρηγορεί..
θα φύγουνε μου ψιθυρίζει στο αυτί
μες στις υγρές κρυψώνες τους
 οι αρουραίοι θε να σκορπιστούν 
δεν το αντέχουνε το φως..
η τύφλωση καραδοκεί..
το φως τους λιγοστεύει....
Εμέ..το πλοίο μου είναι της χαράς...
της αναζήτησης..των εικόνων και της έρευνας.
μιας ζωής αλλιώτικης..που εσείς ποδοβολάτε..
Άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι και διαφορετικοί..
εντάσσονται σε ομάδες .. 
επιζητούν απ' την αφάνεια διακαώς 
να μπουν σε ένα ''μαντρί''.
Πάει καιρός που ηχούν παράξενα 
τα λόγια τους στ' αυτιά μου...
Είρωνες ..αναζητητές..
μιας μοναξιάς που τους κατέτρωγε..
οι αρουραίοι τους στο φως για να βρεθούνε...

 ''Συνεπιβάτες σ' ένα πλοίο της γραμμής'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,