Έμφορτη η ψυχή..πηγάδι ξεχασμένο π' ανασύρει..
κι ο κόσμος των αιώνια απελπισμένων ελλοχεύει
εντός μου επιστρέφει απ' την αρχή..καραδοκεί...
τα πλήκτρα της ψυχής μου καταγράφουν..ζωντανεύουν...
αληθινά σενάρια..κρυμμένα στα λευκώματα της νιότης μου
ζητούν ανάλυση..χρησμούς ευσπλαχνικούς..
ως άλλοι του Μαντείου υποφήτες...
Και ο Στράτος..
εντολοδόχος μέσα μου θαρρείς..καλεί σε μία δεύτερη ανάγνωση ζωής..
δικαίωση..αναπαμό..χοές στις λέξεις μου τα βράδια αποζητεί.
ΑΦΗΓΗΣΗ:
Περπατούσε
σκυφτός..παγωμένος..με βήμα αργό..είχαν αποκάμει τα πόδια καθώς κι η ψυχή..με τα χέρια στις τσέπες χωμένα βαθειά. Ζεσταμένος
είχε βγει απ' του καφενείου του μικρού του χωριού..που στη μέση η
ξυλόσομπα ζέσταινε όλη τη σάλα.. Λιγοστά..καπνιστά μεζεδάκια επάνω
εκεί..στη γωνιά του παλιού σιδερένιου ταβλά..κι οι ανθρώποι κι αυτοί
λιγοστοί..
Μαζεμένοι στις
εστίες τους κάθε βράδυ νωρίς..να προσμένουνε όλοι μαζί.. συνηθίζονταν
πάντα και κάθε χρονιά..για τη Γέννηση να 'ναι προσδοκούντες εκεί..να
στολίζουν..να παραμονεύουν να 'ρθει..να μπει..μες στο σπίτι το βρέφος το
νέο..και μαζί του να φέρει ..να κρατά..το χαμόγελο που είχε απ' τον
κόσμο σβηστεί..τη συμπόνια που τριγύρω εχάθη.. Την προσμέναν με κρυμμένη
βαθιά τη χαρά.. στα ροδουλά απ' το κρύο τα μάγουλα αυτού του μωρού..την
ευσπλαχνία ...την αγάπη..την αγκαλιά να τη νιώσουν
ξανά..
Περπατούσε..και κρύωνε..λες και είχε
κακιώσει ο καιρός..η βροχή και το χιόνι στροβιλίζονταν γύρω απ' το
τριμμένο απ' τους χρόνους παλτό..είχε
βήμα ταχύ..στις καπνοδόχους ο καπνός σκορπούσε βαρειά μυρωδιά θλίψης
έμοιαζε ετούτη η καπνιά στον δικό του αγέρα..Μα ένα φως.. εφωτίσθη το
πρόσωπο με μιας ξαφνικά και τα μάτια σηκώνει ψηλά.Ξαστεριά..ο
ουρανός..γεμάτος αστέρια..Τα ελιμπίσθηκε εκείνος ευθύς..δεν του άρεσε η κάμαρα που σε
λίγο μια λάμπα μονάχα θα φώτιζε εμπρός του..Εσταμάτησε στη μέση του
δρόμου και κλείνει τα μάτια με μιας..κι ένα σάκο στα χέρια κρατεί.. Θα
χωρέσει ο σάκος αστέρια πολλά..θα γεμίσει με γρήγορη μάξωξη απ' το
χέρι που δε σταματά..Βγάζει ευθύς απ' τη μέση τη ζώνη με μιας..Θα τον
δέσει το σάκο καλά..θα τον φτάσει στην κάμαρα εκείνη..όχι απόψε δε θάναι
με μια λάμπα αχνή μοναχά..Θα σκορπίσει τα αστέρια της νύχτας αυτής τα
λαμπρά..Θα στολίσει ένα δέντρο μονάχα κλαρί..Δεν τον νοιάζει αν είν'
έλατο..πεύκο ή δρυς..ένα δέντρο θα στήσει εκεί στη δική του γωνιά..θα
σκορπίσει τα αστέρια επάνω..
Τα ελιμπίσθηκε εκείνος ευθύς..δεν του άρεσε η κάμαρα που σε
λίγο μια λάμπα μονάχα θα φώτιζε εμπρός του..Εσταμάτησε στη μέση του
δρόμου και κλείνει τα μάτια με μιας..κι ένα σάκο στα χέρια κρατεί..Θα
χωρέσει ο σάκος αστέρια πολλά..θα γεμίσει με γρήγορη μάξωξη.. απ' το
χέρι που δε σταματά..Βγάζει ευθύς απ' τη μέση τη ζώνη με μιας..Θα τον
δέσει το σάκο καλά..θα τον φτάσει στην κάμαρα εκείνη..όχι απόψε δε θάναι
με μια λάμπα αχνή μοναχά..Θα σκορπίσει τα αστέρια της νύχτας αυτής τα
λαμπρά..Θα στολίσει ένα δέντρο μονάχα κλαρί..Δεν τον νοιάζει αν είν'
έλατο..πεύκο ή δρυς..ένα δέντρο θα στήσει εκεί στη δική του γωνιά..θα
σκορπίσει τα αστέρια επάνω..
Μοναχός θα καθίσει ..θα ανάψει φωτιά..λιγοστά και τα ξύλα που εμάζωξε απ' τις άκρες εκεί στα περβάζια των δρόμων..Δεν είναι ''άστεγος'' ετούτος ο άνθρωπος εδώ..μα όλοι λέν' ''άκληρος''..είν'
από χρόνια..Δεν νογάω να εξηγήσω τη λέξη αυτή..Λεξικά έχω ανοίξει πολλά ..Εξηγήσεις μου δίνουν σαφείς..μα εγώ να ταυτοποιήσω αδυνατώ
για άλλη μία φορά..την σπουδαία την έννοια αυτή..που σε βάζει μέσα ή έξω
απ' το γίγνεσθαι γύρω..Για επιλογή κανείς για τον άνθρωπο αυτό δεν
μιλά..Για ατυχία κανείς δε μιλά...Για το περιθώριο που γρήγορα κινείται
κανείς δε μιλά..
Σάμπως ξέρουν οι πολλοί οι ανθρώποι για τη νέα τη '' γέννα'' αυτή και πολλά..?
Τα
Χριστούγεννα λένε έρχονται πάλι ξανά και ξανά ..και ετοιμασίες
..λαμπιόνια..χιλιάδες λαμπιόνια.. τρέχουν να αγοράσουν πολλά..να
βρεθούνε στο κλίμα ..στο φως.. οι ανθρώποι..Να φυτέψουν και πάλι ..για
άλλη μια φορά..την ελπίδα στην άδεια ψυχή..Κυνηγώντας ελπίδα ..χαμένοι
για το φως..λησμονιά ας μην έλθει στο νου μας..Εκεί έξω..δίπλα ..και
τόσο κοντά..ένας Στράτος..ένας Αλέκος..μια Χρυσάνθη..μία Νανά..περιμένουνε αστέρια
χαμόγελου πάλι..Δεν κοστίζουν τα χαμόγελα καπίκια πολλά..κάτι ''κέρματα'' απλά..ευσπλαχνίας ..αγάπης ..αλληλεγύης ψυχής και καρδιάς..αληθινά..
Και ο Στράτος..
που οι άλλοι δηλώνουν ''άκληρος''
είναι.. του κολλούν ρετσινιά.. μαζεμένος εκεί στου φτωχικού τη γωνιά..δυο ποτήρια ρακί του είν' αρκετά..το σκοτάδι να διώξει..την σκληρή καταχνιά...
τα κοιτά μαγεμένος τα
αστέρια που σκόρπισε γύρω...Γεμισμένα ποτήρια κεριά..πλημμυρίζουνε φως
το δωμάτιο..Είν' το βλέμμα του ασάλευτο πια..έτσι βρήκαν παγωμένο το Στράτο το
πρωί στο χωριό..με τα χέρια γεμάτα αστέρια !!!Ετοιμασίες είχε για τα
αστέρια - λαμπιόνια πολλές..για μια ''γέννα'' εκαρτέραε επίσης κι αυτός..
με ένα ''σάκο αστέρια στο βλέμμα'' εκοιμήθη βαθειά..με τα φώτα στην ψυχή του από χρόνια σβηστά..είχε φέξει η μέρα..το όνειρο επληρώθη ξανά..στης Βηθλεέμ τον ουράνιο θόλο ταξιδεύει γαλήνια..στ' αστέρια..
'' ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ ΑΝΘΟΛΟΓΗΜΑ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
( Μ' ένα ''σάκο αστέρια στο βλέμμα'')
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
