εξακοντίζει μέσα μας στοχαστικά σε ανύποπτες στιγμές
σκάβει βαθειά το μεγαλείο Του..την πεμπτουσία του Θεού...
θάβει σ' ανήλιαγες σπηλιές μας το πρωτόγονο..
μη μένουν άστεγα τα άνθια της αγάπης...
Κάθε που έρχονταν παραμονή Χριστούγεννα..
πάντα από νωρίς.. μόλις που εσουρούπωνε..
τα ξύλα έβαζε στο τζάκι η μάνα..δίπλα στη φωτιά..
τα χράμια ήταν τιναγμένα και λιασμένα απ' το πρωί..
στρωμένα μες στη σάλα τη μικρή..
μια σύναξη αλλιώτικη επεριμέναμε..
κάθε φορά που οι ελπίδες μας μεγάλωναν..
πως απόψε θ' αντικρύσουμε το αστέρι..
Το αστέρι εκρύφτηκε..το αλλιώτικο..το φωτερό..
στην κρύα του Δεκέμβρη τη βραδιά..
που επερόνιαζε τα κόκκαλα..κοκκάλιαζε τις μύτες..
τα κάλαντα σωπάσανε..σαν έπεσε το βράδυ..
σκοτάδι έγινε πηχτό..βαθύ.. τώρα μονάχα τα αλυχτίσματα
απ' τα τσοπανόκυλα.. εσκίζαν και χαράζαν τον αγέρα..
μα ο πατέρας αργούσε να επιστρέψει απ' τη δουλειά..
εδούλευε και τις παραμονές πάντοτε ο πατέρας..
Η μάνα άναψε τις δυο τις λάμπες να φωτάει η σάλα κι ο οντάς..
άχνιζε η σούπα η Χριστουγεννιάτικη..
τα σωθικά μας να ζεστάνει..
Κανείς δεν το περίμενε εκείνο το μαντάτο..
το βράδυ τούτο το ξεχωριστό..
που ο Χριστός γεννιόταν στις σπηλιές τις φτωχικές..
μα και στις πλούσιες τις σάλες κυριών..
γεννιότανε και κατοικούσε και σε ευαίσθητες..
τις παιδικές αθώες καρδιές μας..
ήρθε απρόσμενα..απόψε που οι ουρανοί ανοίγανε ..
τη γέννα να μηνύσουν..
ατύχημα το είπανε εκείνο το ''φευγιό''..έτσι απλά..
''έφυγε ''από ατύχημα μας είπανε..
η εξαδέλφη η πονεμένη μας..
η δόλια η αγγελένια Ελενίτσα..
Ποτέ της δεν τα άκουσε τα κάλαντα..
ποτέ της δεν μας τα τραγούδησε..
ήτανε λέγανε ''δαιμονισμένη'' η μικρή..
κουνιότανε και μούγκριζε..ωσάν το άγριο θεριό..
Δεν ξέρανε και γράμματα οι θείοι μου πολλά..
δεν εκαταλάβανε απ' την αρχή..
πως το κοριτσάκι το όμορφο..
γεννήθηκε χωρίς λαλιά.. ούτε και άκουγε ποτές..
ήτανε μια κωφάλαλη
θα λέγαν σήμερα με βεβαιότητα οι ειδικοί..
και οι επιστήμονες..που τώρα τα κατέχουν..
ναι..έφυγε..μια Παραμονή Χριστούγεννα..
καθώς σεργιάνι την εβγάλανε τα αδέλφια της..
που ήρθανε απ' τα μακρινά..της ζωής τους μετανάστες..
άλλοι πολιτισμοί προχωρημένοι εκεί..
δεν κρύβανε τα διαφορετικά παιδιά..
Έτσι..να δει..και να γευτεί εικόνες γέννησης.. στη Φάτνη ..
στην πλατεία μας την επαρχιακή..που εφρόντιζε από νωρίς
τη φάτνη ζεστασιάς για να στολίσει....
Μα το κοριτσάκι ξέφυγε..δεν πρόσεξε..
ίσως και να αγριεύθηκε από τον κόσμο τον πολύ..
τα κορναρίσματα στ' αυτιά της ήχοι άγνωροι
και της Ελενίτσας πια το βλέμμα ασάλευτο..
στο χτύπημα της κούρσας το βαρύ..
τα χέρια της γεμάτα ''αστέρια''.. λαμπιόνια
που μια γέννα εμηνάγανε..τα μάτια παγωμένα..
έπαψαν πια να καρτερούν..
ν' αγγίζουνε το φως το ιλαρόν..
Ατύχημα το είπανε..κι έμεινε το χαμόγελο..
για μια πρώτη και ύστερη φορά..
στα χείλη της μικρής μας..
σαν παγωμένο αποχαιρετιστήριο..
στον κόσμο που δε πρόλαβε..
ίσως και να μην τα κατάφερνε..
ποτέ να τον γνωρίσει..
Πήρε μαζί της εικόνες θαλπωρής..
μιας γέννησης που δεν κατάλαβε..
και μουσικές που δεν τις άκουσε..
της μπάντας στην πλατεία..
Κι εμείς..ζεστοί.. προστατευμένοι..
μες στο φτωχικό μας το ζεστό..
παγώσαμε απ' το χιονιά..που πάγωσε με μιας
και τις αθώες παιδικές..ανυποψίαστες καρδιές μας..
Αλήθεια εσκεφτόμουνα μικρό κορίτσι εγώ:
μήπως η γέννηση αυτή επισκίαζε το ''φευγιό'?
μήπως και κάθε νέος ερχομός..μια γέννηση..
δεν είναι ο νικητής στο δράκο του θανάτου?
και μήπως τάχατες η γέννηση δεν περπατεί..
χέρι- χεράκι με το θάνατο στις στράτες της ζωής μας?
μα πως..βλέμματα ανταλλάχθηκαν..
στης λάμπας μας της φτωχικής..
το γλυκερό..το χαμηλό το φως.. πως γίνεται να σε πατούν..
έτσι απλά.. πόσο το άδικο μας έζωσε..για μια μικρή..
που φωνές και κορναρίσματα δεν ήξερε να ακούει..
Αποκοιμήθηκα πα στο μαξιλαράκι μου στο χράμι το ζεστό..
μαζί με τις ξαδέλφες μου ..τις ''ψηλομύτες'' που το παίζανε..
και μας ξεσινερίζανε που λένε στο χωριό μου..
Κείνο το βράδυ τις αγάπησα διπλά..όχι από λύπηση..
ούτε και απ' τη θλίψη μοναχά.. μα .
.εκατάλαβα πως είναι μαγικό
να βρίσκεσαι κοντά με τους ανθρώπους..
όπως κι αν σκέφτονται αυτοί..και χέρι να απλώνεις..
όταν το χιόνι απ' το παράθυρο..μπαίνει και στην καρδιά..
Είναι λυτρωτικό..μαγευτικό..το φως να διαλύει το σκοτάδι..
να ρίχνει μίσος που υπόβοσκε..βαθειά εις τον Καιάδα..
Είναι παράξενη η ζωή..και μας τρατάρει αναπάντεχα..
και μας τρατάρει ανατροπές.. και μας τρατάρει θλίψεις..
καθώς η μάνα μου μας τράταρε..
ζέστανε τις ψυχές μας.. και πήγε για το μοιρολόι του φευγιού..
παραμονή Χριστούγεννα ..
να λέει στιχάκια τα λυπητερά.. μαζί με το Ωσαννά !!!
Καθώς μαζεύαμε τα χαρτομάντιλα της θλίψης μας
εκεί..μες στα υπόγεια του νου..εφύτρωνε η συμπόνοια.
Και πριν καλά καλά αλέκτωρ να λαλήσει τρεις..
ηχήσαν οι καμπάνες στις ψυχές..γεννιόταν και απλώνονταν
η αγάπη..η ευσπλαχνία..η ψυχοπόνοια την εγέννησε
κι η χάρη Του..
που εδιάλεξε μεσάνυχτα να γεννηθεί στη φάτνη..
Μας βρήκε αγκαλιασμένες το ξημέρωμα...
στο χράμι το ζεστό.. η αγάπη είχε τρυπώσει από παντού..
γεννήθηκαν καινούριες οι καρδιές μας...
Η μάγισσα της ανθρωπιάς εστάθη πάνω απ' τα κεφάλια μας
αλαφροπερπατούσα..σιωπηλή..
το άγγιξε το θαύμα της αγάπης...
Θα μείνω σιωπηλή για λίγο τούτη τη νυχτιά..
ψηλά στο σκοτεινό του ουρανού μας το στερέωμα
το βλέμμα θα καρφώσω..
θα ψάξω το αγγελούδι για να βρω..
που θα 'χει σκεπασμένη την ψυχή σου..
θα τα μετρήσω τα αστέρια μου τα λαμπερά..
κάπου εκεί θα το γνωρίσω το δικό σου..
ίσως ν' αφήσω ένα δάκρυ μου να πέσει καταγής
καθώς τα δάκρυα της συμπόνοιας μας στο διαφορετικό
γίνονται σπόροι..φύονται ζουμπούλια..μαργαρίτες...
αδικημένο κοριτσάκι μου..αμίλητη Ελενίτσα μου για σε..
που μια Παραμονή Χριστούγεννα..
έφερες την αγάπη πάλι με εκείνο το φευγιό..
αντάμα με τη θλίψη και τη Γέννηση...
τη σκόρπισες απλόχερα..στις παιδικές ψυχές μας..
Τάχατες είν' σημάδι ο θάνατος..στο εφήμερον
να λιώνουνε οι πάγοι στις ψυχές μας
για τάχα η Γέννηση σαρώνει το χιονιά
στις πονεμένες τις καρδιές...
απλώνει την ελπίδα?
''Ήτανε μια Παραμονή Χριστούγεννα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
( αληθινό σενάριο της ίδιας της ζωής )
░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου