''ΠΑΡΑΜΕΡΙΖΟΝΤΑς ΤΟ ΑΜΠΑΛΑΖ''

Έγχρωμες μνήμες τη ζωή μου κυβερνούν
οι στάμπες της αγάπης τους.. 
υποδόρειες σφραγίδες 
δύναμη..ενσυναίσθηση ..
μια διδαχή εις τα κιτάπια μου
να δρασκελίζω την κενότητα
εις της μαγείας της αληθινής 
να στροβιλίζομαι
αγάπες βλογημένες να γυρεύω.
Ενδοχωρώντας............
μία θλίψη για τα σε με κυβερνά
δεν είναι που αφέθηκα 
στης φτώχειας της ψυχής σου τα λημέρια..ούτε που δεν μπορώ
να περπατώ στης γελοιότης και στης φτήνειας τα σαλόνια..
ασφυκτιώ..................
ωσάν το βλέμμα το κενό σου το θωρώ..
γεννιέται εντός μου η συμπόνοια..
άθελα η σκέψη μου σε κείνους λογυρνάει
που αγαπηθήκαν τελεσίδικα..μοιραία..
Αναρωτιέμαι ανεπιτυχώς
τάχατες είναι πρέπον για τον έρωτα
να ζεί..να  είναι ευτυχής
εις της Βιέννης και μονάχα τα σαλόνια?
Γιατί πικρά τ' ομολογώ
την άμαξα εφόρτωσες χρυσά
και εγκλωβίστηκες σαν του παραμυθιού το βασιλιά...
που ό,τι ακούμπαγε στήλη εγίνονταν χρυσού


στήλη άψυχη χρυσού και η αγάπη σου
θέρμης και ζέσης στερημένη..
Και μη θαρρείς πως δεν τα εκτιμώ 
και τα διαμάντια..τα φλουριά
μες στης ανέχειας τους καιρούς
τα λιγοστά καπίκια δε γεμίζουνε κοιλιές..
είναι απαραίτητα..πολύτιμα κι αυτά..
μα να...
Διαβάζω..σκέφτομαι..μονολογώ
η μάνα μου που ερωτεύτηκε αληθινά
που ο έρωτας εκειός με τον πατέρα μου
κάστρα εκατέλυσε..μπεντένια γκρεμιστήκαν
εκράτησε ζεστός μες στις ψυχές..
τη φλόγα έκαιε νυχθημερόν
στον φτωχικόν οντά..μισόν σχεδόν αιώνα..
τίποτα δεν εζήλεψε
από τα πλαστικά σαλόνια του συρμού
γιατί η φλόγα που τους έκαιγε
ήταν ορίτζιναλ..δρυός
εμύριζε του δάσους τη φρεσκάδα..
Τι να τα κάνω τα χρυσά συρίτια σας
εκείνο το φουστάνι με τα ανθάκια της
ανθούσε και τους κήπους της καρδιάς της..
Πάψε λοιπόν κόρη ανόητη να βαυκαλίζεσαι..
πάψε να παίρνεις πόζες σε βιτρίνες ακριβές
παραμερίζοντας το αμπαλάζ
ψάξε της πόρτας της αγάπης τα κλειδιά
αν θες σε έρωτες αληθινούς να σεργιανάς
βυθίσου στο αληθινό του έρωτα
το παραμύθι σίμωσε..αγκάλιασε 
τα αισθήματα τα δυνατά
λάβα ο έρωτας να καίει τα σωθικά..
η αγάπη σε χρυσή τη φυλακή δεν κατοικεί..
και άδικα σκορπιέσαι
μόνο σε πλούσιες καρδιές..
σε ακριβά ψυχής παλάτια κατοικεί..
εκεί και ενυδρεύει...

''ΠΑΡΑΜΕΡΙΖΟΝΤΑς ΤΟ ΑΜΠΑΛΑΖ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,