''Χρόνια Πολλά Aστέρι μου'' !!!

''Διάττοντες αστέρες''..
σπάνιας μιας λάμψης..φωτεινής
''ωσάν τα πεφταστέρια τ' ουρανού''..
που στης ζωής  της Γης μας το διάζωμα ..
για μια στιγμή κρατούν..
Περαστικοί..
διαβάτες μ' ένα εισιτήριο χωρίς σαφή προορισμό ..
γνωστούς σταθμούς..και καταλύματα γνωστά..
απρόβλεπτα..από το πουθενά..
ερχόμαστε στης ζήσης το χορό..
και μέσα στο στημένο από ψηλά 
θεατρικό σε μιας παράστασης το σκηνικό..
να αυτοβελτιωθείς..να ολοκληρωθείς..
το φωτοστέφανο π' αρμόζει για τα σε 
καλείσαι να προλάβεις να αποχτήσεις..
Μα εγώ δεν περιμένω να γευτούν τα μάτια μου..
τη λάμψη σου μια μέρα μοναχά..
Πήρα φως άπλετο και λαμπερό
από της γέννησής σου..
στον επιθυμητό σου  ερχομό εγέμισα..
εφώτισα τις λάμπες της ψυχής μου..

  Χρόνια πολλά αστέρι μου !!!  
Να λάμπεις ..να φωτίζεις..
ωσάν τους σπάνιους  ''διάττοντες''
που κατοικούν στον ουράνιο θόλο επιλεκτικά.. 
Κι εγώ..
η μάνα σου ..που σε αγαπά ανιδιοτελώς..
κι είναι φορές το μητρικό της το συναίσθημα
εμπλέκεται ιδιοτελώς..
σαν λόγια γράφει για εσένανε..
μην τύχει και υπερβάλλει..
έρχεται η πέννα της και με παρακινεί..
το χαραχτήρα σου..
την τρυφερά δυναμική προσωπικότητα..
εις τον καμβά των λέξεων
για να τη ζωγραφίσω...
Είσαι καλό παιδί..
μιας μάνας .................
που θα 'ηθελε παιδί της για να σ' έχει..!!!

Για σένα Γιάννη μου - Σοφία Θεοδοσιάδη.. 
( η μάμμυ σου )
...........................................................................................................

'' ΣΤΑ ΘΥΡΑΝΟΙΞΙΑ ΑΝΕΒΑΙΝΕ ΨΗΛΟΤΕΡΑ''

Και αν ανοίξουν αίφνης οι ουρανοί..και τα αφανέρωτα προβάλλουνε
στων ομματιών σου εμπρός..
ανέβα..φτάσε εις τα ύψη τους
μια καλημέρα στο Ιωβηλαίο της καρδιάς..
διάχυτη από φως πνευματικό..ύδωρ καθαγιασμένο
να αφήσεις να διασκορπιστεί..
και εν είδει πια περιστεράς.. 
εις την ψυχή σου να φωλιάσει..
και τα ''μαρτυρικά'' της Βάπτισης
μιας ανάβαπτισης του πνεύματος  
πόθος σου ακριβός
τον καθαρόν εξαγνισμόν
την φώτισιν να φέρουν..
και μια ευχή από καρδιάς:
"οι συναντήσεις με ανθρώπους εις το διάβα σου
να 'ναι γεμάτες με μακρόθυμους ψυχής..
και πλούσιων διανοίας''

'' ΣΤΑ ΘΥΡΑΝΟΙΞΙΑ ΑΝΕΒΑΙΝΕ ΨΗΛΟΤΕΡΑ''- Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Δραπέτευαν οι λέξεις μου''

Μενεξεδένια μου ακριβή
το' λαβες το μαντάτο που σου ταχυδρόμησα
απ' το Μεγαλοχώρι μας..
στης επαιτείας τον καιρό
βγήκε ο τελάλης μες στις γειτονιές 
διαλαλεί απ' τα μερώματα.......
κάνανε λέει διαγωνισμό γραφής
εστήσανε χορό των λέξεων..απά στην πασαρέλλα
κι ύστερα μαζευτήκανε από κάτω οι χειροκροτητές
ουρλιάζανε λες λύκοι εις το φως του φεγγαριού
κι εσύ παράμερα με βλέμμα εκστατικό..απορημένο
ελογάριαζες..εμέτραγες του χτύπους της καρδιάς
που εγένναγαν τις λέξεις της ψυχής σου..
Αναρωτήθηκες στ' αλήθεια άνθρωπε ποτές
αν τα άυλα σταλάγματα ψυχών..
είχαν τη δύναμη να περπατούν
απάνω στις σαθρές..συστημικές τους πασαρέλλες
να γίνονται βορά σε κάθε πεινασμένο..αδαή
για τάχα εμοίραζες τις λέξεις σου για πρόσφορο
να κοινωνάνε τις ψυχές σας?..
Είν' δύσκολη ετούτη η μυστική μεταλαβιά
χωρίς τα πετραχείλια τα χρυσά και τις καμπάνες
του μύστη η μεταλαβιά
μέγα μυστήριο Θεοσύστατο
χαμηλωμένους στήνει λυχνοστάτες...
Παραπονέθηκαν οι λέξεις στον διοργανωτή
δε θέλανε βηματισμούς σε γόβες ψηλοτάκουνες
τους αστραγάλους του μυαλού που εστρεβλώναν
δε θέλαν μουσικές και κλαριντζή
φώτα δε θέλαν εκτυφλωτικά
τον τονισμό  που ξεθωριάζαν..
μονάχα μουσικές από τους ουρανούς
σα χάδι τρυφερά να αγκαλιάζουν
τις λέξεις που εστάλαξαν ψυχές
που γίνανε αγγέλλοι κι επετάξαν..
έχουν φτερά κι οι λέξεις όταν ειπωθούν
απ' της καρδιάς τα βάθη
πετούν ψηλά σαν αετοί..
κοτάζουνε τη γης με μια συμπόνοια..
μια σοφία όσο να πεις.
Να αγαπάς τις λέξεις..να τις σέβεσαι
καθώς και τους ανθρώπους
σπινθήρες είν' που ανάβουν τις καρδιές
σαν δραπετεύουν απ' το νου
παίρνουνε σάρκα και οστά
σκορπίζουν αρμονία..

'' Δραπέτευαν οι λέξεις μου'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Επιθυμίες αξόδευτες''

Χάθηκες ώρες..μέρες
χρόνια μέσα σε περγαμηνές
κυνήγησες το άπιαστο..
τα 'βαλες με τις χίμαιρες..
σταυρώθηκες..υπέμενες..λυτρώθηκες
σε γονατίσανε τα συναισθήματα ..
στης ταπεινότης σε κρατήσανε 
ρήσεις σοφές των περιπατητών..
Περιπλανήθηκες στις λατρεμένες σου σκιές
ανέπτυξες ταχύτητες τρελλές
στης νιότης σου τα ράλλυ
αναρωτήθηκες αν χάνονται
όσες εφόρεσες..εντύθηκες στιγμές..
στιγμές μιας χούφτας χιόνι άλλοτε οι μέρες σου
κι άλλοτε ηλιολουσμένες στις λιακάδες..
καρτερικά απόκριση ανάμενες
σάμπως να γίναν τρόπαιο 
στων ελλειπών τα μέρη?..
Μια αγωνία την ψυχή σου κυβερνά
μια κόπωση το νου σου ταλανίζει..
στο τέλος του μεγάλου ταξιδιού
κρατάς σαν άγιο φυλαχτό
εκειά που έζησες..κι εκείνα που σ' ανήκουν...
Τους ελαφρείς οικτίρεσαι..
τους ψεύτες τους υποκριτές..
και την αμορφωσιά την περισσή..
με νύχια και με δόντια την παλεύεις..
Μα θα μου πεις είναι εύκολο 
το τίποτα να αντέχεις ? 
Ανεπεξέργαστο το τίποτα 
το ιλουστρασιόν ολόγυμνο
στα μέρη της κενότης ταξιδεύει.
Άνισος μοιάζει ο αγώνας σου
με όπλο τον γυμνό κονδυλοφόρο σου
την ομορφιά να σώσεις μπρος στα μάτια σου..
κι οι άφρονες με την ασχήμια τους.
το ευτελές..το εύπεπτο να το μασούν..
ανηλεώς να σου ''σερβίρουν''..
έγινε μόδα ο ευτελισμός..
τέρας που συνειδήσεις ''κυβερνάει''.. 
Πώς εσκεπάστηκε στ' αλήθεια 
ο κόσμος μ' ένα πέπλο μέτριο..
πως η ομορφιά εκρύφθηκε
μες στο λαγούμι απ' τον ήλιο ?
Τα χρόνια σου πολύτιμα
επιθυμίες αξόδευτες καραδοκούν
στο σάπιο οισοφάγο τους δε χάνονται
καθώς η αθωότης σου εσαεί
αμέτοχη σε βρίσκει εις παρωδίας...

  '' Επιθυμίες αξόδευτες'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Και στης γρίλιας το φως με σιμώνουν''

Κι όσο αναπνέω..ορώ βαθειά
ζω..φωτίζομαι απ' τις χαραυγές
τρανεύει η γραμμή των οριζόντων μου
παίζοντας σαν μικρό παιδί κρυφτό
στου σύμπαντος τη δίνη..
κι απάνω της κουκίδες φωτεινές..αχνές
οι άνθρωποι π' αγάπησα..που γεύτηκα..
π' αποχωρίστηκα άθελα..
ξερίζωσαν ρίζες απ' την καρδιά μου...
κι όλο κουνιόταν το δεντρί..
λιγόστευε το στέρεο το έδαφος
κλωνίζονταν η στερεότης..η ματιά..
για τον ντουνιά τον ψεύτη...
κι όσο εδέχομουν το ράπισμα
του φευγιού και του θανάτου
εφύτρωνε στο χάσμα μου αλλόκοτα
το ρόδον το αμάραντον
το ρόδον της αξίας της συνέχειας 
της ζωής μου το λευκόν...
Κι ο θάνατος.....
ο μέγας εξουσιαστής..ο μέγας πλειοδότης
εις τα σημεία ανίκητος
στη μάχη καστροβόλος..
μα η διδαχή ανέγγιχτη..
στο ύψος και στο μπόι του ανθρώπου
είν' το ταξίδι Οδυσσέα μου να λες
εκειό
που στην ψηλότερη αιώρα θα σε βγάλει..
Κι όσο σιμώνουνε τις νύχτες εις τις γρίλιες μου
οι λατρεμένοι αποδημήσαντες εις Κύριον..
τ' αλλαργεμένο βλέμμα τους γλυκά μου το μηνάει...
μην πτοηθείς..μη μου σκιαχτείς
μη μου λιγοψυχήσεις..
ρίχνε κλωστίτσες και σχοινιά
να πιάνονται εις το κατόπι σου
οι άλλοι..οι νιοί..οι επερχόμενοι
οι άφθαρτοι της ύλης μας
η συνέχεια του ανθρώπου..
μη δένεσαι άρρηκτα..εγωιστικά με τη ζωή
το εφήμερο κρυφά καραδοκείσαι..

''Και στης γρίλιας το φως με σιμώνουν''- Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΒΑΣΩ ΜΟΥ''

Ζωγράφος : Χρήστος Μποκόρος

Ξεμάκραινες στων αστεριών
ανήμερα Χριστούγεννα
εζήλεψες τ' αστέρι της Βηθλεέμ
επέταξες ψηλά για να το φτάσεις..
Είναι στιγμές..
που ο φτωχός κονδυλοφόρος μου
μελάνι δε βουτά γιατί στεγνώνει
ο νους δε βρίσκει λόγια αντάξια και τρυφερά
τα συναισθήματα 
απάνω στο χαρτί να ζωγραφίσει..
φωνές που μας κατοίκησαν..
φωνές που γράψαν στο βινύλλιο της ψυχής ..
τι άδικο να σιωπούν
τι κρίμα να βουβαίνουν..
πόσο μικρή μου φαίνεται η ζωή
τι γρήγορα τα χρόνια που περνάνε..
ήμασταν νιες που συναπαντηθήκαμε
ήσουνα Βάσω μου δασκάλα όλο φως
και φίλη αληθινή..
φλογίτσα που έσβησε νωρίς
μα τον αγώνα τον καλόν εδικαιώθης..
ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΦΙΛΗ ΜΟΥ !!!

(Να πας τα χαιρετίσματα στο Βασίλη και στο Γιώργο) 
η φίλη σου Σοφία.................
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΧΟΡΟς ΖΩΗς ΛΟΓΙΕΤΑΙ''

Στις χαραμάδες του φωτός
λιάζω το παραμύθι μου
στους καλαμιώνες χτίζω το τσαρδάκι μου
στον ήλιο το στεγνώνω..
Κυλάει ανελέητα
ο λιγοστός μας χρόνος..
τα όνειρα είναι ακριβά
τις νύχτες μου στοιχειώνουν
λιποταχτώ τα βράδια μου
τους φράχτες μου γκρεμίζω
στήνω χορό..ακροβατώ
ανάσες της ζωής ρουφώ..
της χαραυγής ελπίδες να προκάνω..
Άφρονες οι υποθηκεύσαντες
του χρόνου οι πλειοδότες
στη λίστα της απογραφής
τα ημερολόγια αθετούν
σαν αστραπή..στις μακρινές βροντές
μας παραδίδουν στο λυκόφως
στα περιθώρια των σελίδων μου
αποτυπώματα διαμπερή
τα χρόνια τα χαμένα..
στο κέντρο μου το εκρεμμές
πάλλεται στα σημάδια σου
χορός ζωής λογιέται.......


''ΧΟΡΟς ΖΩΗς ΛΟΓΙΕΤΑΙ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,