''Δραπέτευαν οι λέξεις μου''

Μενεξεδένια μου ακριβή
το' λαβες το μαντάτο που σου ταχυδρόμησα
απ' το Μεγαλοχώρι μας..
στης επαιτείας τον καιρό
βγήκε ο τελάλης μες στις γειτονιές 
διαλαλεί απ' τα μερώματα.......
κάνανε λέει διαγωνισμό γραφής
εστήσανε χορό των λέξεων..απά στην πασαρέλλα
κι ύστερα μαζευτήκανε από κάτω οι χειροκροτητές
ουρλιάζανε λες λύκοι εις το φως του φεγγαριού
κι εσύ παράμερα με βλέμμα εκστατικό..απορημένο
ελογάριαζες..εμέτραγες του χτύπους της καρδιάς
που εγένναγαν τις λέξεις της ψυχής σου..
Αναρωτήθηκες στ' αλήθεια άνθρωπε ποτές
αν τα άυλα σταλάγματα ψυχών..
είχαν τη δύναμη να περπατούν
απάνω στις σαθρές..συστημικές τους πασαρέλλες
να γίνονται βορά σε κάθε πεινασμένο..αδαή
για τάχα εμοίραζες τις λέξεις σου για πρόσφορο
να κοινωνάνε τις ψυχές σας?..
Είν' δύσκολη ετούτη η μυστική μεταλαβιά
χωρίς τα πετραχείλια τα χρυσά και τις καμπάνες
του μύστη η μεταλαβιά
μέγα μυστήριο Θεοσύστατο
χαμηλωμένους στήνει λυχνοστάτες...
Παραπονέθηκαν οι λέξεις στον διοργανωτή
δε θέλανε βηματισμούς σε γόβες ψηλοτάκουνες
τους αστραγάλους του μυαλού που εστρεβλώναν
δε θέλαν μουσικές και κλαριντζή
φώτα δε θέλαν εκτυφλωτικά
τον τονισμό  που ξεθωριάζαν..
μονάχα μουσικές από τους ουρανούς
σα χάδι τρυφερά να αγκαλιάζουν
τις λέξεις που εστάλαξαν ψυχές
που γίνανε αγγέλλοι κι επετάξαν..
έχουν φτερά κι οι λέξεις όταν ειπωθούν
απ' της καρδιάς τα βάθη
πετούν ψηλά σαν αετοί..
κοτάζουνε τη γης με μια συμπόνοια..
μια σοφία όσο να πεις.
Να αγαπάς τις λέξεις..να τις σέβεσαι
καθώς και τους ανθρώπους
σπινθήρες είν' που ανάβουν τις καρδιές
σαν δραπετεύουν απ' το νου
παίρνουνε σάρκα και οστά
σκορπίζουν αρμονία..

'' Δραπέτευαν οι λέξεις μου'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,