''ΤΟ ΜΙΣΘΩΤΗΡΙΟ''

Πάντα λοιπόν σε μάγευαν
τα ευρύχωρα..γεμάτα φως..
τα σπίτια τα μεγάλα..
να μπάζουνε τον ήλιο από παντού
να φτάνουν στα τρανά τους τα παράθυρα 
τραγούδια των σειρήνων..
τσιγγάνα είχες την καρδιά
ασύνορα..τα διψασμένα μάτια...
Στο μισθωτήριο της ζωής σου το στερνό
το μίσθωμα αφειδώλευτα..
αγόραζε τους μήνες ακριβά..
ημερομηνία λήξεως ανοιχτή
εις την αδιάκοπη ροή
του χρόνου του απέθαντου εξουσιαστή..
μην καρτεράς με σκουριασμένα τα κατάρτια σου
σε παλαιά..μην περιμένεις πια λιμάνια..
για καινούριες άνοιξε πανιά γι' ακτές.....
Σπίτι να ψάξεις για να βρεις
να διαθέτει κήπο μ' άνθια σπάνια
Βοτανικός να μοιάζει
ωσάν και τα πουλιά τα ξωτικά
σε μυροβόλους ουρανούς..
σε υποσχόμενα φεγγάρια να σε βγάζει.
Αντίκρυ απ' τον κήπο σου
στη θέα του..λίμνες και θάλασσες
στα παραθύρια των ματιών
μπροστά σου να τα φέρνει..
Ψάξε ακρογιάλια άγνωστα
στης ποίησης στιχάκια για να μοιάζουν..
το ένα..το κοχύλι το ξεχωριστό
να το 'βρεις ένα δειλινό
τη συλλογή σου να πλουτίσει..
να 'χει του ήχους της ζωής
τα ανεκπλήρωτα ακόμα να υμνεί
σαν τηλεβόας της ψυχής σου το μπουρού
στους ήχους των σειρήνων να σαλπάρει.. 
όνομα να του δώσεις στη λεζάντα της ψυχής
σφραγίδα της αγάπης να θυμίζει..
Κι όσο περνούν οι Ανοιξες
κι ο χρόνος σου μοιραία ξεθωριάζει
μελάνι στάζε σινικό
τα γράμματα ανεξίτηλα στο μίσθωμα
το χρόνο ν' αγοράζουν.. 

''ΤΟ ΜΙΣΘΩΤΗΡΙΟ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
............................................................................................................. 

''ΑΛΑΜΠΗ ΣΤΟΑ''

 Συνταξιδιώτες έψαχνες από παιδί
στο μακρινό σου το ταξίδι
μοναχική η πορεία σου..μοναδική
καθώς τα λόγια σου ακούμπαγες
στο γέλιο και στο κλάμα..
Τραγούδια..θρήνους έγραφες
άλλοτε οι στίχοι να γελούν
και άλλοτε να κλαίνε
ήθελες πάντοτε την αθωότητα να υμνούν
την κάθαρση..εξαγνισμό να φέρνουν..
τον έρωτα για τη ζωή να τραγουδούν
να απαρνούνται το εφήμερο
στης ελπίδας το περβάζι να γαντζώνονται
να μη μελαγχολούν..μηδέ να κλαίνε
Ερχότανε η ζωή..τις λέξεις εσημάδευε
επλήθαιναν τα δάκρυα
τις νύχτες..τα σκοτάδια
λιγόστευαν τα χρόνια σου του μέλλοντος
ασφυχτιόν το τρένο σου στα ύστερα
σε ράγες άλαμπης στοάς
οι λιγοστοί συνεπιβάτες στο φορτίο προδομένοι..
τις λέξεις δεν ερμήνευσαν..εξέφυγαν 
δεν φύτεψαν..δεν ρίζωσαν
δεν σπάραξαν στα μέσα τους
τις άφησαν μονάχες να πλανιούνται...

''ΑΛΑΜΠΗ ΣΤΟΑ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,


 

''ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΡΥΑΤΙΔΕς ΓΕΡΝΟΥΝ''

Στην κολυμβήθρα της ζωής
εβάφτισες..άγιασες τα όνειρά σου.. 
Αόρατο το περιτύλιγμα της θλίψης σου...
μιας διαπίστωσης το επισκίασμα
σε μια φωτογραφία της στιγμής
σταμάτησε το χρόνο μ' ένα κλικ
στης νιότης σου τα χρόνια..
Όμορφα χρόνια..άγουρα όνειρα..
στο βράχο της ψυχής σου λαξευμένα 
στην κολυμβήθρα λες του Σιλωάμ
εμοιάζαν βουτηγμένα..λυτρωμένα..
Σαν άλλη Καρυάτιδα..
αψήφησες το εύθραστον..
το 'σκασες απ' τη θέση τους
ξέφυγες απ' το βράχο τους
μπερδεύτηκες στο πλήθος
για να σκορπίσεις άθελα..ανύποπτα
αναπάντεχα..ερήμην σου
την εμορφάδα στους ανθρώπους..
Είναι η ομορφιά το ελιξήριο
αντίδοτο στης ασχημίας το φαρμάκι..
Σκόνη του χρόνου επικάθεται
δίνει αξία αρχαϊκή..στα πεπαλαιωμένα
κι όσο η ικμάδα χάνεται
στο θρόνο της τον ακριβό κάθεται η σοφία..
Ένας ψίθυρος γλυκός και τρυφερός
το νου..τη λογική σου ταλανίζει
''και οι Καρυάτιδες γερνούν''
μη θλίβεσαι μικρή μου..
της ύλης της φθαρτής τους η οξείδωση
νόμος της φύσης απαράβατος
μα λίγο πριν το θάνατο γευτούν
αθάνατη μονάχα η εμορφάδα τους
στις λαϊκές τις γειτονιές..
που η ομορφιά επωάζεται..
στους βράχους στα λαγκάδια αιωρείται 
έρχονται και παρέρχονται οι καιροί
κι αναμεσίς απ' τη ζωή σου τη μικρή
γράφονται απέθαντα εμορφάδας παραμύθια...

''ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΡΥΑΤΙΔΕς ΓΕΡΝΟΥΝ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

  

''ΓΕΡΜΕΝΟ ΓΙΑΣΕΜΙ''

Στη μεσιανή την κάμαρα
στης μάνας τον οντά τον ξεχασμένο
που η άχνα της αόρατα ακόμα τον ζεσταίνει...
κάθε μου πέρασμα απ' το γερμένο γιασεμί
δίπλα στο παραθύρι της το σφραγιστό..
που επιμένει χρόνια μοναχό του να ανθεί
εικόνες φέρνει στη λουλουδιασμένη μου αυλή
γέρνει η σκέψη μου στο χτες
στους πρώτους στοχασμούς μου
στις γειτονιές των γιασεμιών..
αναμεσίς στης τρυφερής
της παγωμένης στο Χειμώνα ανεμώνας
γοργά τα βήματα με οδηγούν
στων παιδικών στα Καλοκαίρια χρόνων...
Αρώματα των γιασεμιών..
σκορπάγανε έρωτες κρυφούς
ακουαρέλες..χρώματα..στιχάκια ποιητών
στο ξύλινο φτωχό μου για γραφείο τραπεζάκι.
Τ' αγέρι απαλοχάϊδεψε τη χαραυγή
το ώριμο..ρυτιδιασμένο μάγουλο
έφερε τις μοσχοβολιές τις πρωινές
εχάρισε με μίας την ικμάδα...
Πως με τρελλαίνουνε εκειές οι μυρουδιές
των γιασεμιών από χεράκια λατρευτά
εις τα περβάζια της ψυχής τα φυτεμένα.. 
Έρχεται απρόσκλητο..ανάκατο στο άρωμα
εκειό το απλό κορίτσι μου ξανασυστήνεται
στο όνειρο με γυρνάει..
στο θερινό το σινεμά
στου καφενείου τον τοίχο το λευκό...
Κάθε μου πέρασμα από τότες  και μετά
από παραθύρι τυλιγμένο γιασεμί 
είτε Χειμώνας έξω τριγυρνάει
είτε είναι Καλοκαίρι..
ξυπνάει τις αισθήσεις μου..
αποζητούν νοσταλγικά
τα Καλοκαίρια που εντός μου σιωπούνε..  

''ΓΕΡΜΕΝΟ ΓΙΑΣΕΜΙ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

  

''ΦΟΡΑΓΑ ΤΙς ΓΑΛΟΤΣΕς ΜΟΥ'' - ( Παραμυθοποίημα)

Έτρεχα στα ποτάμια και στις ρεματιές
τις μοίρες και τις μάγισσες
που τραγουδούσαν στα τραγούδια τους
οι απλοί ξωμάχοι και οι λιοψημένες κοπελλιές
μήπως και συναντήσω..
Εκεί στου βάλτου τη γωνιά περνούσε ένα ποτάμι
έμοιαζε ήρεμο πολύ..τα Καλοκάιρια τα ζεστά μας
σαν βγαίναμε παγάνα οι λιλιπούτειοι 
βουτώντας τη δροσιά για να γευτούμε..
Μα το Χειμώνα αγρίευε..εφούσκωνε..
επλημμύραγε τα στάρια του πατέρα μου
κι έτρεχε η μάνα μου αυλάκια για να σκάψει
να ξεθυμάνει το κακό..την αγριάδα του να διώξει..
Φόραγα τις γαλότσες μου την έπαιρνα κατόπι..
έψαχνα εκεί στα αυλάκια μέσα για να δω..
μήπως και οι μάγισσες και οι μοίρες περπατούσαν..
Έλεγα δεν μπορεί..δεν γίνεται αυτές..
οι μάγισσες..οι άλλες..οι καλές να μην υπάρχουν.. 
να 'ρθουν να προστατέψουνε τη μάνα μου..
που τα χωράφια της κοιτούσε για να σώσει.. 
Τα παραμύθια που μας διάβαζαν.. 
θαρρούσανε οι γιαγιάδες πως μας ενανουρίζανε
για να κοιμόμαστε ελαφρά..ονειρευάμενα τα βραδια
μα είχανε κρυμμένη μια σοφία περισσή..
είναι εκείνα που γεννήσανε
μες στης ψυχής μας τα κατάστιχα..
τους ήρωες που γίνανε οι στόχοι μας 
και τα σημεία αναφοράς μας..
Γιατί στ' αλήθεια ποιός μπορεί να μου αρνηθεί.. 
πως πάντα στη ζωή του δεν περίμενε ..
τη μάγισσα εκείνη την καλή..
που σαν μια ''Θεία Δίκη'' θα 'ρχονταν 
το άδικο και το σκληρό να τιμωρήσει..
΄Ετσι εγίνονταν η πάλη με τις μάγισσες 
στο παιδικό μυαλό μου..
Μαζί μου ακόμα τώρα κουβαλώ
τις μοίρες..τις νεράϊδες και τις μάγισσες
που μου 'μαθαν τον κόσμο ν' αντικρύζω ..
καθώς τα βράδια μου 'στηναν χορό..
και με χαμόγελο μου γνέφαν..με καλούσαν..
για να μαθαίνω με υπομονή..να καρτερώ..
μου ψιθυρίζαν την ελπίδα..
Στην πάλη μου θα υπερνικάει πάντοτε..
εκείνη εκεί.. η μάγισσα η όμορφη
που μοιάζει με Νεράϊδα.
Φταίνε οι διδαχές απ' τους δασκάλους μου 
πως η καλοσύνη ανταμείβεται ..
η εργατικότης..η ευγένεια εκτιμάται..
το όμορφο μπορεί να μετατρέψει το άσχημο..
κι ο δράκος μας να μεταμορφωθεί
με κόπο και ίδρωτα πολύ..
να γίνει πριγκηπόπουλο..
σαν η αγάπη η αληθινή την καρδιά του κυριεύσει..
και να μοιράσει απλόχερα το δίκαιο στους ανθρώπους...
Της φαντασίας μου τα δίχτυα 
ήσαν απέναντι στα δίχτυα της ζωής..μικρά..
δεν έφταναν..δε φτάνουνε 
για να σκεπάσουνε τα όνειρα 
που πλάθουνε οι ανθρώποι εις τη Γης.

''ΦΟΡΑΓΑ ΤΙς ΓΑΛΟΤΣΕς ΜΟΥ'' ( ΠΑΡΑΜΥΘΟΠΟΙΗΜΑ)
 - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΦΡΕΓΑΤΕς ΟΙ ΣΕΛΙΔΕς ΜΕ ΤΑΞΙΔΕΨΑΝ''

Στων βιβλίων τα ταξίδια εχάθηκα

επόνεσα τα μάτια μου
το νου επροσπάθησα απ' τα μικράτα μου
καθώς ετράνευα σε τάξη να τον βάζω...
τις λέξεις όλες να χωρεί

μα αυτό που εκατάφερα θαρρώ 
ήταν να κρύψω μέσα μου ένα παιδί
φρεγάτες με πανιά να ζωγραφίζει..
στις τρικυμίες να ξανοίγεται..
στον πόλεμο για τη ζωή
αντίσταση σε μάχες να προβάλλει..

να αντιλαμβάνεται χωρίς θολούρα
δίχως συννεφιά τη σκόνη μες στα χρόνια..
να μελετά σοφά..να προσπερνά
στο βόγκο της ασχήμιας να κωφεύει
στης ματαιοδοξίας της αλόγιστης
στης νόησης στης φτώχειας την κακομοιριά
των κούφιων ντενεκέδων με κατράμι..

Σκληρό πράγμα να αντιλαμβάνεσαι
το πήγαινε και το έλα των ανθρώπων..
σκληρό πολύ να αντιλαμβάνεσαι
το ανούσιο αλισβερίσι τους 
τα βρώμικα τα βράδια..
μα είναι θεϊκό να αντιλάμβάνεσαι
το μαγικό στο βλέμμα τους..
μία σπίθα..μία αναλαμπή..
μία ανεξάντλητη προοπτική φωτός..
στο άρωμα αγάπης των ανθρώπων...
Είν'  τα βιβλία μου οι δάσκαλοι
της ψυχής μου επαναστάτες..γητευτές..
μες στις κιτρινισμένες τις σελίδες τους
απάγκιασα σε Ειρήνης αγκαλιά...

''Φρεγάτες οι σελίδες με ταξίδεψαν'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη 
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΤΑΞΙΜΙΑ ΜΑΓΕΜΕΝΑ ΟΙ ΑΓΑΠΕς ΜΑς''''

Ταξίμια που τις νύχτες μας εμάγεψαν
οι αγάπες που μας εσημάδεψαν
παιγμένες παρτιτούρες αυτοσχέδια
πίσω απ' τα παραθύρια τα κλειστά
σαν τρεμοπαίζουνε στις γρίλλιες τους
ολόγιωμες τις κάμαρες φαντάζουν..
Ψηλά εστάθη τ' άστρο τ' ασημόφωτο
μου γνέφει και μου κρένει..
όλα είναι πλάνη ένα ξεγέλασμα..
η μόνη αλήθεια η αγάπη μας
η κορωνίδα των πηγών
η αγάπη που μας άνθισε
όντας συνέταιρο στα εύρετρα 
έχριζε την ψυχή σου....
Αγάπη..αρρώστεια είν' και γιατρικό
στα έγκατα του βράχου της καρδιάς
στάλα τη στάλα το λαγήνι της γιομίζει
δροσοσταλιές..
στα άνυδρα τα βράχια της κατρακυλά..
πηγάδια..λίμνες..θάλασσες
λατρείας μας γιομίζει.
Η εσωτερική μας μοναξιά
αντλεί..πηγάζει ύδωρ γιατρικό
αγάπης ύδωρ το βαφτίζει
λούζεται ..εξαγνίζεται..
φορεί φουστάνι χασεδένιο..καθαρό..
φουστάνι λουλουδάτο
στολίζει και την κεφαλή
κορώνα λες βασιλική
στεφάνι γιασεμένιο ..
Τα λύτρα ακριβά του αναζητητή
στης εύρεσης του κλέφτη της αγάπης..
πληρώνει όσο- όσο στην τιμή
στη φυλακή της..της αγάπης να κλειστεί
σαν κάκτος μια φορά για να ανθίσει...

''ΤΑΞΙΜΙΑ ΜΑΓΕΜΕΝΑ ΟΙ ΑΓΑΠΕς ΜΑς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,