199 χρόνια Ελεύθερης Ζωής +1

Τρίτη, 24 Μαρτίου 2020

199 χρόνια Ελεύθερης Ζωής +1 (αφιέρωμα στην Ελληνική Επανάσταση του 1821)

 

> > Κατεβάστε ολόκληρο το βιβλίο κάνοντας κλικ εδώ <<

Ευχαριστώ θερμά τον κ. Δημήτριο Γκόγκα
για την σπουδαία ιδέα να συγκεντρώσει τις σκέψεις μας
σε τούτο το ηλεκτρονικό βιβλίο και να το διαθέσει 
στην Κεντρική Κυπριακή Βιβλιοθήκη της Λευκωσίας. 

Ποτέ μου δεν αγάπησα τη λέξη διαγωνισμός..
γιατί θαρρώ πως οι σκέψεις και οι ιδέες μας 
δεν είναι πρέπον να ανταγωνίζονται..
απλά να κατατίθενται με ευγένεια ψυχής..

Η λέξη που με μάγευε από τα μικράτα μου 
κι ακόμα ως τώρα είναι η λέξη ''συμμετοχή''..
γι αυτό κι ανταποκρίθηκα...με την ελπίδα
πως κάποιος αναγνώστης ίσως θα κοινωνήσει 
τη σκέψη του με τη δική μου..

''ΤΟ ΥΨΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ''
είναι η ταπεινή μου συμμετοχή..
για τα 199 χρόνια από την επανάσταση του 1821.
η μοιρασιά είναι το ζητούμενο και το μέγα κέρδος..

 Σας ευχαριστώ από καρδιάς..

Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός

ΤΟ ΥΨΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Θυμήθηκα και συλλογιέμαι και παραληρώ.
Τι κι αν το «άλμα» μέσα μας ακόμα εκκρεμεί.
Τι κι αν εις την αντίπερα την όχθη  κολυμπώντας
βαθέος ποταμού δεν ελιαστήκαμε.
Ελευθερίας στέγνωμα άγευστοι.
Ανίκανοι θηριοδαμαστές, δυνάστες πολεμούντες των καιρών.
Μια επανάσταση εδιδάχθηκα εγώ εις το σχολειό.
Στους χρόνους με οδήγησε εις τους αλλοτινούς, στα 1821.

Όταν ο ήλιος εβασίλεψε, εβράδιασε.
Απά στις σκέπες και στο νου,  
την Οθωμανική Αυτοκρατορία που εξεδίωξε,   
που εταλάνιζε τη χώρα μου για τέσσερεις αιώνες.
Σήμερα αιώνες πάλι και μετά, σε μια πατρίδα επιμένω.

Θα σταθώ..εκείνη την πατρίδα που μου φύτεψαν αληθινά,
βαθιά μέσα στα σπλάχνα.
Γι αυτήν αξίζουν οι γιορτές.
Γι αυτήν και η περηφάνια.
Για εκείνη που μου δίδαξε,
σαν βράχος να αντιστέκομαι.
Σαν κύμα να διεκδικώ,

σαν βράχος να υπομένω.
Δε θα σταθώ στο ιστορικό.
Καλώς.

Κακέκτυπα άλλοτε, είν' χιλιοειπωμένο..
Μονάχα να.
Θα σε παρακινήσω νοερά να δυνηθείς,
την ύπαρξή σου όλη αν το μπορείς,
εκεί

εις την όχθη την αντίπερα.
Αβούλιαχτα αν μπορείς να την περάσεις,
εκεί

για λίγο να βρεθείς.
Στην Ύψιστη του αγώνα τη στιγμή… στην Έξοδο.

Στο Ύψος του ανθρώπου.
Εκεί που οι ήρωες δεν πέθαναν.
Δεν επουλήθηκαν σε σκλαβοπάζαρα,
δεν γίναν παρανάλωμα πυρός,
στην πυριτιδαποθήκη αντάμα με τον τολμηρό,
ηρωικά στην Έξοδο…  τον ήρωα Καψάλη.
Σ' αυτήν την όχθη να σταθείς,
μαζί τους να μπορέσεις να βραχείς..
να το λουστείς το αιώνιο.

Της δόξας τους το φως.
Όχι να μην τους φοβηθείς.
Δεν είν' φαντάσματα οι ήρωες,
τις νύχτες που στοιχειώνουνε τους ζωντανούς.
Είναι οδηγοί και δάσκαλοι.

Σου τείνουνε το χέρι.
Για να σε βοηθήσουν καρτερούν, οι μύστες σου να γίνουν.
Να ομορφύνουν τη δική σου τη συνείδηση.
Να δώσουν νόημα ακριβό, στην ίδια τη ζωή σου.
Δε σου ζητούν να ζεις σαν ήρωας,
μα να αντιστέκεσαι σαν ήρωας.
Με άνθρωπο να μοιάζεις.

Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός.

ISBN : 978-99257392-8-8

https://dimitriosgogas.blogspot.com/2020/03/199-1-1821.html
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΛΕΙΣΤΗ ΤΗΝ ΚΑΜΑΡΑ''

Στην ακριβήν την ρέμβην μας 
τα έγκλειστα τα βράδια μας στην κάμαρα
πνοή στο όραμα οι κραυγές αναζητούν
ο απόηχος τους τοίχους ταλανίζει....
οι φράχτες στο ονείρεμα αδιαπέραστοι
οι συνειδήσεις μας σε σύγχυση
τα ξόρκια στο κενό σακατεμένα.. 
Μαχόμαστε ακίνητοι
τις τύχες μας στα άθελα ενώσαμε
απειθάρχητες οι σκέψεις μας
φυγαδεύουν στα σοκάκια τις ελπίδες..
Από την κλειστή την κάμαρα
τι κι αν ο θάνατος θρασύς
χτυπά την πόρτα μας ζητώντας μερτικό
κυοφορούσα η ζωή
πνοή ζωής γυρεύει..

''ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΛΕΙΣΤΗ ΤΗΝ ΚΑΜΑΡΑ'' 
 Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΜΟΥΣΩΝΩΝ''

by tomasz alen

Έτσι θα ζεις....
σε πρόλαβαν οι ανέμοι
τα ξεριζώνουνε τα γέρικα δεντριά
οι δυνατοί Μουσώνες...
θα στροβιλίζεται η ψυχή
τις φοβικές επιστροφές σου στην ομαδικότητα
δεν θα  χαϊδεύεις ασυλλόγιστα..
στον ίσκιο των μεγάλων δέντρων της ζωής
αργά τα βήματα στο ζύγι σου
σελίδα τη σελίδα της το διάβασμα
το χρόνο θα εμπλουταίνεις..
το αλαζονικό σου το συναίσθημα
θέλεις δε θες θα τ' αρνηθείς
στο λιγοστό το φως ενός κεριού
τη λάμπα της ψυχής σου θα φωτίζεις..
μη νίπτεις πια τας χείρας σου
σαν Πόντιος Πιλάτος
κάτι καινούριο πάει να γεννηθεί
απ' τα συντρίμια της καταστροφής
ποιος ξέρει τάχα ο παλιωμένος σου εαυτός
ο τρόμος που σε κυβερνά για τον αόρατο εχθρό
αν δεν μετατραπεί σε ευλογία..
Εμείς οι Νεοέλληνες
απόγονοι γενιάς ιστορικής
κρατήσαμε μονάχα το τομάρι μας
ήταν οι λέξεις του σοφού μου δάσκαλου 
ίσως να είναι το σημείο της καμπής
να κάμουμε απότομα στροφή..
μαζί μ' εμάς..ηθελημένα άθελα
κι εσύ..........
καινούρια να διατρέξεις λεωφόρο..
την αρχαία φράση μην τη λησμονάς
''ουδέν κακόν αμιγές καλού''
η εσωτερική σου αναζήτηση
στο Θείον θα σε βγάλει..

''ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΜΟΥΣΩΝΩΝ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,


 

''ΤΟ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ''

Γλυκές ανάσες πνεύμονα βαθιές..
οι μικρές οι εκδρομούλες της ψυχής
σε γραφικά σοκάκια..
Όμορφος τόπος είν' η χώρα μου..
σαν κάδρο ζωγραφιάς τα όμορφα χωριά της..
Χρόνια το κουβαλάω αυτό το κάδρο στα εντός
σπίτια μικρά και χαμηλά..
αυλές ολάνθιστες..κόκκινα κεραμίδια..
Πρασίνισαν τριγύρω οι κάμποι και οι αγροί
γεμίσανε κατάλευκες ..
ασήμαντες κι ας μοιάζουν μαργαρίτες..
δέσμια λάτρης και αγνωστικίστρια
ενός Θεού που λάτρεψα
ενός Θεού που στέλνω προσευχές
την Πλάση του να σώσει.. 
Αλλάζουνε οι εποχές..αλλάζουμε κι εμείς
ημέρα ποίησης κι εγώ
στο καταφύγιό της τρέχω να κρυφτώ..
στους λατρεμένους στίχους του Καβάφη θα σταθώ
«Μάρτιαι Ειδοί» με αγωνιούν
 << τα μεγαλεία να φοβάσαι ω ψυχή
και τας φιλοδοξίας σου να υπερνικήσεις..>>

κι αν ήχοι αλλόκοτοι και μακρινοί
μου τραγουδούν
 « μία χελιδών έαρ ου ποιεί».
την πρόσμενα την Άνοιξη στα μέσα μου
την έχτιζα καιρό
να την γκρεμίσω αδυνατώ..
γεμίζουν από δάκρυα τα μάτια μου
ποτάμι είναι η ζωή
και ρίζα της εγώ..

''ΤΟ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

''ΜΕ ΦΩΛΙΑΣΜΕΝΟ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ''

Όταν στο μύθο της γλυκά αφεθείς
η αγάπη αν πλημμυρίσει την καρδιά σου
τα μάτια σαν ψιχαλιστούν
το πάθος της ζωής σαν το φορέσεις..
στείλε λαμπρίτσα να την πάει την ευχή
να την κομίσει ελεύθερα
σε αγαπημένα πρόσωπα
στ' ανέλπιδο το τάσι της ψυχής
την τύχη να κεράσει.... 
Σημάδι μου 'φερε στη χαραυγή
ετύλιξε μ' αγάπη τον καρπό μου
στο μίσχο εσκαρφάλωσε 
στο άνθος της ψυχής..
είν' οιωνός λένε τρανός
να σε κοντεύουνε οι λαμπρίτσες 
να ζυγώνουν.......
Τις έννοιες ασπάζομαι 
και τους συμβολισμούς λατρεύω..
αρνούμαι να το διώξω εκείνο το παιδί
που με αφήνει να ονειρεύομαι
με ορθάνοιχτα τα μάτια...
Μύθοι πολλοί..ατέλειωτοι
ευφραίνουν την καρδία του ανθρώπου
μα όπου γύρω κι αν σταθείς
λόγο κακό δε θε να βρεις
για τούτο το μικρό..ασήμαντο
της ''Παναγίας το σκαθάρι''
έτσι το βάφτισαν οι εύελπεις
εκείνοι που αγάπησαν την Άνοιξη
εκείνοι που εκράτησαν στα μυστικά
το φωλιασμένο όνειρο..
εκειοί που την κακία πολεμάνε..
τι κι αν αδιαφορούνε τα αρπαχτικά
μπουκιά για να την κάμουν
είναι που εφρόντισε μονάχη της
αυτοσυντήρησης το δηλητήριο να σκορπά
είναι που εφρόντισε μονάχη της 
τα πράσινα τα ενοχλητικά
τα έντομα να βόσκει
να καθαρίζει το τοπίο μονομιάς
στα άνθια της ροδακινιάς
ελεύθερη να στέκει...

 ''ΜΕ ΦΩΛΙΑΣΜΕΝΟ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΙ ΣΤ' ΑΠΕΡΑΝΤΟ''

by Alla Tsank

Στης μάνας έτρεχα ξωπίσω την ποδιά
βοτάνια γιατρικά να μου μαζεύει
να με ποτίζει αποβραδίς
σαν μεγαλώσω κι αντρειωθώ
αθάνατα περάσματα..να σκίζω μοναχή μου
να 'χω κρυμμένο το αντίδοτο
να ξεχωρίζω τις φαρμακερές τις δρακοντιές
να θεραπεύω τις πομφόλυγες
να αφουγκράζομαι τους ήχους της ψυχής.. 
άτρωτη να λογιέμαι...
Οι μέρες διαδέχονταν τις νύχτες μου
οι Άνοιξες τους Χειμώνες 
όλα έρχονταν στην ώρα τους
αόρατο ένα χέρι τα κινούσε
δεν ξέρω αν υπάρχει αφετηρία για τα μας
στο άτρωτο δεν ξέρω αν θα καυχιέμαι..
το θρόνο απαρνιέμαι πια των νιάτων μου
στο  Κύκνειο το άσμα μου
ο χρόνος λιγοστεύει..
τα χελιδόνια δε γνωρίζω αν χτίσουνε φωλιές
σε παραθύρια μου που ενδίδουν..
Στα ροζιασμένα χέρια της
έπλεκε το υφάδι  της ψυχής
βελόνι το βελόνι...
της μάνας μου απόμακρη η φωνή
τ' αυτιά μου τα χαϊδεύει:
Μην αρνηθείς ψυχή μου της δια βίου Άνοιξες
ως χτες ακόμα ονειρεύοσουν
περπάτησες στα αισθήματα πολύ
ελουλούδιασες..εκάρπισες
μην αφεθείς..πρόβαλλε αντίσταση
να μη σε παρασύρει το ποτάμι..
Κλείσε τα μάτια..χόρεψε
στου φόβου το ανώφελο μη μου σταθείς..
πρόσφυγας είσαι της ζωής
περαστικός στ' απέραντο
και σαν το εννοήσεις..
μην ηττηθείς κι ας κλάψεις..
δεν το 'μαθες τόσον καιρό
της μοίρας το γρανάζι σου
ως την τελευταία μας πνοή
ασταμάτητα γυρίζει
κοίτα εμέ..καύσιμο έγινα
το εφόδιο είμαι..η διδαχή..
σου έπλεξα ζακέτα να φορείς
να την ζεσταίνεις την ψυχή
τ' αγιάζι του καιρού να το αντέχεις..
σκέψου εμέ..
έγινα ο σπόρος που στο χώμα του επιστρέφει..

''ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΙ ΣΤ' ΑΠΕΡΑΝΤΟ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΔΕ ΓΥΡΙΣΑΝ ΟΙ ΚΟΤΣΥΦΕς''

Χρόνια μου τα 'στελνες στις λεύκες μας
να μου γλυκαίνουν τον καημό
του πρώιμου φευγιού σου..
γλυκόλαλα..αγγελικά πουλιά
το πένθος αψηφούσαν..
δε γύρισαν οι κότσυφες στα δέντρα μας
δεν γλυκοκελαηδούνε τα πρωϊνά
μείναν αλάλητα..ξερά κλαδιά
αφώλιαγα και τα πουλιά
λες και γροικούν το πένθος της 
της ανθρωπότης σιωπηλά π' αργοπεθαίνει..
μα σήμερα έσπασε η σιωπή
ένα μικρό κοτσύφι απ' το πρωί
τον δρόμο μου γλυκαίνει..
λες και το έστειλε ο Θεός
να σπάσει τη σιωπή μας..
άνοιξε ελπίδας ποταμούς
τ' αγγελικού πουλιού η λαλιά του..
εβγήκα στο μπαλκόνι μου
τόσο μου επιτρεπόταν..
άπλωσα και τις χούφτες μου
στο μπαλκόνι της ψυχής να το φωλιάσω
σάμπως θαρρείς και ένας κότσυφας
το τέλεμα του πένθους μας μηνάει
εδάκρυσαν τα μάτια μου
αναθάρρησε η καρδιά μου
πλημμύρισαν ύμνους χερουβικούς
τα φοβισμένα σωθικά μου..
στις έρημες τις λεύκες μας
στις λιγοστές πρασιές μας
την ελπίδα εσυλλάβισα 
στην άγνωρη για μένανε
στη γλώσσα των πουλιών...

''ΔΕ ΓΥΡΙΣΑΝ ΟΙ ΚΟΤΣΥΦΕς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,