''ευάγκαλος η μνήμη ανθεί''

φωτο: από το διαδίκτυο

Μόνη στον ξεχασμένο αυλόγυρο
ευάγκαλος η μνήμη ανθεί

το νοτισμένο χώμα απ' την τελευταία βροχή
χωράει ζεστά τους θρύλους και τους μύθους
της μικρής μου Επικράτειας
χωράει τα περασμένα και τα αλλοτινά
τα πέτρινα τα χρόνια μας τα αλλαργινά
που εμοιάζαν στα στερνά μας βλογημένα..
χωράει  ψυχές  σε γαϊτανάκι με τα χρώματα
ίσκιους που με τυλίγουνε χορεύοντας.. 
απόκριση στο νόστο μου
στο σπίτι της γαλήνης μου
που πάντα θα επιστρέφω..

"ένα ταξίδι"..μια πρόσκαιρη φυγή

όταν για κήπους σου μιλώ

στης μάνας μου γυρνώ στους μενεξέδες

στα άη- δημητριάτικα τα χρυσαφιά

στους κρίνους τους λευκούς της Παναγιάς

στα μανουσάκια που εφύτευε τα αρωματικά

να ραίνει τις ψυχές ''των'' που 'χαν φύγει.

ταξιδεμένη κι αταξίδευτη μαζί εγώ

παρασυρμένη..ριζωμένη απ' τις μνήμες μου..

ανάμεσα απ' τα βασιλικά τολμώ

να στοχαστώ..να ροδαμίσω τις ψυχές

στην έρημη..την αδειανή αυλή..

που αφήσανε το μόχθο και τον ίδρωτα

ψυχές της προσφυγιάς και του ξεριζωμού
ψυχές φρυγμένες απ' την κάψα του Καλοκαιριού
ψυχές του κάμπου αγέρωχες

δαρμένες απ' ανέμους και λιοπύρια..

''ευάγκαλος η  μνήμη ανθεί'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη...
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ατάκτως ερριμμένοι''

Δεν σου προσθέτουν..σου αφαιρούν..αν τους το επιτρέψεις αφελώς

στη σκέψη σου να μπούν και να θρονιάσουν..πλάνην οικτράν πλανάσαι

ή πανικόν..της μοναξιάς σου τον κουβά απ' αδειανό πηγάδι να γιομίζεις.

Τρέχουν ξοπίσω σου,κρυμμένοι ..σκεπασμένοι με μανδύα ιδανικό

κουκουλωμένοι ..της ''φιλίας''..λυκοφιλίας το φουστάνι...

πατούν το πέλμα εις τη Γης επιφανειακά..τα χνάρια ανύπαρκτα στο διάβα..

Ανούσιοι με άδεια τη φαρέτρα τους..αγωνιούνε καιροσκοπικά..

ανίκανοι να κοινωνήσουν της δικής τους ''της μετάλλαξης''

ως λίθοι πλίνθοι κέραμοι ατάκτως ερριμμένοι..στερούμενοι ταυτότητας

απεγνωσμένοι γυρολόγοι προβολής..του άδειου τους  σαρκίου..

μέμφονται όσους προσπαθούν..απαίδευτοι..ζηλοφθονούν τους κοπιάζοντες

καθώς γνωρίζουνε ενδόμυχα πως υπερέχουνε εαυτών..

Χαμένοι στη ''μικρή'' προσωπική ανελευθερία τους

σκορπούν το μαύρο τους μελάνι ωσάν ''σουπιές'' για να θολώσουν τα νερά.

Μα το μελάνι πάντα απορροφάται ''..διαλύεται απ' τις θάλασσες

και πάντα οι θάλασσες οι ανοιχτές..γαλάζιες παραμένουν.

Κρεμιούνται σε πορτοπαράθυρα μοιρολογίτρες λες..χωρίς περίσκεψιν καθώς

από μικρό παιδί μαθαίνεις πρώτα απ' όλα πως να λύνεις και να δένεις

τα κορδόνια σου μονάχος σου ..δεν κλαψουρίζεις συνεχώς,

γιατί σου αγοράσανε παπούτσια με κορδόνια.

Μιλούν επί παντός επιστητού..είναι όλοι τους πολύ τρανά ''πολιτικά κεφάλια''...

Ούτε που άκουσαν θαρρείς ποτέ..οι ασυγκρότητοι

πως η καθημερινότητα παράγει την πολιτική..οι απόψεις ..οι προτάσεις..

Όλα τα άλλα είναι λόγια της πεντάρας εκ του περισσού

εις την αντίπερα την όχθη του μεγάλου ποταμού δεν έλιασαν ποτές

τ' ασπρόρουχα περιφερόμενοι ανοήτως σε παράθυρα φανταχτερά..άνθρωποι

''τοξικοί'' κρεμούνε μπιχλιμπίδια γιαλαντζί..αντικατοπτρισμός της κοινωνίας της λερής

και επειγόντως από εσέ ''αποφευκταίοι''.

Κι εσύ πιστός στις ρήσεις των παλαιών..πως αν φερόμαστε στους ανθρώπους

ωσάν να ήσαντε καλοί..μπορεί και να συμβεί να γίνουνε καλοί..αδιαλείπτως προσπαθείς

στη χώρα της συγκρότησης..της γνώσης και της μάθησης του εγώ τους να τους φέρεις..

Κι έρχονται ύστερα οι στιγμές σου της διάψευσης των ρήσεων..οι στιγμές απογοήτευσης ..

οι χαμένες προσδοκίες..Και τότε έρχεται η ώρα να ταχθείς στον πόλεμο..

ρισκάροντας την ασφάλεια της κρυψώνας σου..ν' αντιταχθείς στο επιφανειακόν.
με χάρη ν' απελευθερωθείς..απ' όσα σε βαραίνανε..αθόρυβα και σιωπηλά έρχεται
η ώρα σου της αποχώρησης..ψάχνοντας για τη λύτρωση για εαυτούς και αλλήλους.!!!

''ατάκτως ερριμμένοι'' ( δοκίμιον) - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''πρελούδιον στης σελήνης''...

Είναι νυχτιές που τα λυγίζω τα κλαριά..

στο φως σου ν' ακουμπήσω..

σινιάλο στείλε να σε καρτερώ..

σίμωσε αργά στο μαξιλάρι μου..

πάρε με στο βαγόνι σου

σελήνη μου............

γυναίκα είμαι που τολμά

στους σκοτεινούς τους ουρανούς

να ζωγραφίζει τα φεγγάρια πανσελήνου.

νυχτός πρελούδιον ξεχωριστόν

πεντάγραμμο μονάχα για τα 'με

με πένα στρογγυλή για να συνθέσεις..

εσύ κι εγώ..τη νύχτα να νικήσουμε..

να τα φωτίσεις τα κελιά..

τ' ανήλιαγα που καρτερούν..

στους μαυρισμένους κήπους..

να τραγουδήσεις της καρδιάς..

να την γλυκοφιλήσεις..

Όλοι θαρρούν..

πολλά θαρρούν..σκληρά θαρρούν..

δεντρί νομίζουνε ατσάκιγο..

στο δάσος πως φυτρώνω..

Τις ώρες που ησυχάζει η σκέψη μου

ετούτο με παρηγορεί

πως με τυλίγει η  λάμψη σου

διόλου δεν την αρνιέμαι

κατέβα..κατηφόρισε..απ' την ουράνια σκάλα..

μόν' αλαφροπερπάτα τα..σηματοδότης φωτεινός..

τα απροστάτευτα..της Γης τα χωματένια μου

τα ολισθηρά μου  μονοπάτια..

μη μένουνε στου σκοταδιού..σβηστά..

στα μαγισσάκια να παραδοθώ..
στο άγγιγμα..γλυκός ο αναπαμός μου!!!

''  πρελούδιον στης σελήνης'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

'' παιδιά μιας χελιδόνας''

Μυρίζουν οι βασιλικοί..μυρίζει το αρισμαρί

απ' τ' ανοιχτά πορτοπαράθυρα

της ρέουσας αγάπης της ψυχής μου

ένα φτερούγισμα  χελιδονιού

τις ευωδιές σας τις σκορπά

μες στη ζεστή φωλιά μου..

παιδιά μιας χελιδόνας

που αποδημούσε κάθε λίγο εντός

και στα συρματοπλέγματα καθότανε

στις μπόρες των καιρών..

στις καταιγίδες εφορέσατε  αδιάβροχα φτερά..

τις διδαχές σας εκρατήσατε..

είναι που οσμιστήκατε

του λόγου των γονιών σας το αληθές..
Eγίνατε η κολυμβήθρα μου του Σιλωάμ

εξεκλειδώσατε τη φυλακή μου της ψυχής
ελάτρεψα..συγχώρεσα..
αγάπησα τον κόσμο στα σημεία..
γιατί κουρνιάξατε ψηλά
κοιτάξατε το βλέμμα μου..
σας φόρεσα κατάματα κι εγώ..
Eυλογημένοι όσοι αξιώθηκαν
φυτώριο να γίνουν της αγάπης...
φυτώριο ηλιόλουστο το βιος
το βιος μας το αληθινό
στ' αμπάρια της καρδιάς μας φυλαγμένο..
φυτώριο που ανθούν..καρπίζουν τα παιδιά..
λίπασμα στις ψυχές των..των γερόντων..
Όμορφη που ναι η σπορά...
οι φύτρες μας της γέννας

η μοίρα μας..η δικαίωση στη Γης

το φτέρωμα των άδολων ψυχών..

το δώρο του Ύψιστου στον άνθρωπο

η άρπα των κελαηδητών μες στις λαλιές

πιο αρμονική κι απ' των αγγέλων..!!!

'' παιδιά μιας χελιδόνας'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
...........................................................................................................

'' Συνομωσίες Θεών οι έρωτες''

Συνωμοσίες Θεών οι έρωτες
οι παρεκκλίνοντες των γήινων
έρωτες φεγγοβόλοι..
εσύ βοριάς..και ο νοτιάς εγώ
εσυναπαντηθήκαμε..πάει καιρός
στου φεγγαριού το γιόμισμα
που φέρνει μαϊστράλια..

πλοίο τρικάταρτο οι ψυχές

αέρινα ερωτεύτηκαν..αέρινα πλανιώνται..

σ' άγνωρες

αυτοσχέδιες θαλασσοδιαδρομές
έναστρης φωτεινότητας 

στην ίδια βάρκα τη μικρή..

αδίσταχτα..με δυο κουπιά σπασμένα..

νιάτων θαρρείς μιας τόλμη μας..

στην απεραντοσύνη οριζόντων πειρατές..

κατακτητές της ίδιας της μικρής..

πεπερασμένης του παράλογου ζωής..
''μαγειρευτές'' και γευσιγνώστες'' παθιασμένοι..

ξόρκι στην τρισκατάρατη φθορά..
τα μύρα τα ελιξήρια
των τρανών των ηδονών μας..

λουσμένοι στη φεγγοβολή
εγίναν ψίθυροι συμπαντικοί


τραγούδι γίνανε συναιωρούμενο

οι όρκοι οι αιώνιοι
πλανούμενον οπίσω από αμμόλοφους
π' ανθίζουνε λευκόκρινα
οι ψυχές ερωτευμένων..
στα στενοσόκακα της θύμησης ταξιδευτής
μετρώ τις έναστρες διαδρομές
στη δύση του ηλίου και της ψυχής  μου... 
 
''Συνομωσίες Θεών οι έρωτες ''- Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''γύρω απ' τις μοσκιές''

Στων ομματιών των φίλων μου
αλλόκοτη λογίζεται η καρδιά

σαν τρέχει γύρω απ' τις μοσκιές

και στα γρανάζια τους δεν μπαίνει..

θηλιά σφιχτή ο συνωστισμός

εις τις πλατείες των πανηγυριών

οι μικροπωλητές των λουλουδιών

φορούν καπέλα με φτερά..

με γείσο που το βλέμα το κονταίνει..

φορούνε και λουστρίνια πέδιλα

ανυποψίαστοι συχνά ..

πως τα λουστρίνια είναι παπούτσια  γλιστερά

εγκυμονούν κατάγματα σκοτώνουν την ελπίδα.

Αγαπάνε οι άνθρωποι απ' την αρχή

το ..που γυαλίζει αυτό..και λαμπερό φαντάζει.

μα μένει εκεί ξεσκέπαστο.

αν με του λόγου του πνευματικού.

φόρεμα δεν κατόρθωσε

τη γύμνια του κορμιού του να σκεπάσει...

Ο σαλτιμπάγκος της ψυχής επαναστατεί

τους κόμπους ξαναλύνει.

η φαντασία σύμμαχος πιστός

το λογισμό μου κατευθύνει..

Πίσω απ' τα χαμηλά..τα γήινα τα φώτα της αυλής

μ' αρέσει να δημιουργώ..μ' αρέσει να φυτεύω

και με το φως της μέρας τα ανθισμένα μου

''παρτέρια'' ν' αγναντεύω..

και.. σαν αγκάθια κάθε που φυτρώνουνε

στον κήπο της καρδιάς

ραντίζω τα με της αγάπης μου το φάρμακο

μήπως και μαραθούνε..

να μείνει το παρτέρι της ψυχής

στ' άνθια παραδομένο. 

''γύρω απ' τις μοσκιές'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Ενέδρες''

Θέλει ταλέντο..μαεστρία περισσή
να μπορείς να παραδίνεσαι
είν' χάρισμα να εμπιστεύεσαι
να πέφτεις ενσυνείδητα
στο τσίμπημα της κόμπρας να αντέχεις.
Είναι εκείνη η επιθυμία σου η κρυφή
να κατεβαίνεις στα κατώϊα της ψυχής
κι ας σε κατέτρωγε η έγνοια σου
ανθρώπων..χαραχτήρων που φορούσανε
Χλαμύδα του Ιούδα.. 
Πως ν' αρνηθείς την ομορφιά
στα θέλγητρά της πως ν' αντισταθείς
της προδοσίας τη γεύση ν' αρνηθείς
δεν έχει ιδιοκτήτη η ομορφιά
το μήλον το χρυσόμηλον
ανήκει εις το σύμπαν..εις το όλον..

Γελάει καυχιέται ίδιος ένας σίφουνας..
άνεμος και ανεμοστρόβιλος
που όλα τα σαρώνει
ο Ιούδας που τον κατοικεί

πότε γυναίκας παίρνει τη μορφή

με χείλη κατακόκκινα

ιέρειας της καλοσύνης άλλοτε

κι άλλοτε αρσενικού το είδωλο..
κρατάει ιππότη το σπαθί
πλείστες φορές ο άσπονδος..ο άφρων..
ο ζηλότυπος..ο άθλιος..ο όφις Ισκαριώτης..

Ανάγκη σου μεγάλη.. επιτακτική 
χωρίς κραυγές..
με δίχως δικαστήρια ''ποινικά''...
χωρίς ''σταυρώματα''' σε ξύλινους σταυρούς...
στο όρος πια των Ελαιών
η προδοσία σαν συντελεσθεί..
διαλέγεις δρόμο και πλευρά

σ' ενέδρες μην παγιδευτείς..της αντεκδίκησης 
εις το τρωτόν σημείον μη σταθείς 
μα με τα μάτια της ψυχής...
στα μάτια της δικής του της ψυχής..
του Ιούδα του Προδότη..
ν' ανταποδώσεις το φιλί  σου τ' ακριβό
να σκύψεις γενναιόδωρα 
στην ταραγμένη του ψυχή..
με γιατρικό σου την αλήθεια μοναχά
στης ταπεινότης το λημέρι το ερημικό
η πεμπτουσία της ζωής σου η συγχώρεση

ελεήμων..ανεξίκακος
λύτρωση να γεννήσεις..να ευοδωθείς..

''Ενέδρες'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,