''Ενέδρες''

Θέλει ταλέντο..μαεστρία περισσή
να μπορείς να παραδίνεσαι
είν' χάρισμα να εμπιστεύεσαι
να πέφτεις ενσυνείδητα
στο τσίμπημα της κόμπρας να αντέχεις.
Είναι εκείνη η επιθυμία σου η κρυφή
να κατεβαίνεις στα κατώϊα της ψυχής
κι ας σε κατέτρωγε η έγνοια σου
ανθρώπων..χαραχτήρων που φορούσανε
Χλαμύδα του Ιούδα.. 
Πως ν' αρνηθείς την ομορφιά
στα θέλγητρά της πως ν' αντισταθείς
της προδοσίας τη γεύση ν' αρνηθείς
δεν έχει ιδιοκτήτη η ομορφιά
το μήλον το χρυσόμηλον
ανήκει εις το σύμπαν..εις το όλον..

Γελάει καυχιέται ίδιος ένας σίφουνας..
άνεμος και ανεμοστρόβιλος
που όλα τα σαρώνει
ο Ιούδας που τον κατοικεί

πότε γυναίκας παίρνει τη μορφή

με χείλη κατακόκκινα

ιέρειας της καλοσύνης άλλοτε

κι άλλοτε αρσενικού το είδωλο..
κρατάει ιππότη το σπαθί
πλείστες φορές ο άσπονδος..ο άφρων..
ο ζηλότυπος..ο άθλιος..ο όφις Ισκαριώτης..

Ανάγκη σου μεγάλη.. επιτακτική 
χωρίς κραυγές..
με δίχως δικαστήρια ''ποινικά''...
χωρίς ''σταυρώματα''' σε ξύλινους σταυρούς...
στο όρος πια των Ελαιών
η προδοσία σαν συντελεσθεί..
διαλέγεις δρόμο και πλευρά

σ' ενέδρες μην παγιδευτείς..της αντεκδίκησης 
εις το τρωτόν σημείον μη σταθείς 
μα με τα μάτια της ψυχής...
στα μάτια της δικής του της ψυχής..
του Ιούδα του Προδότη..
ν' ανταποδώσεις το φιλί  σου τ' ακριβό
να σκύψεις γενναιόδωρα 
στην ταραγμένη του ψυχή..
με γιατρικό σου την αλήθεια μοναχά
στης ταπεινότης το λημέρι το ερημικό
η πεμπτουσία της ζωής σου η συγχώρεση

ελεήμων..ανεξίκακος
λύτρωση να γεννήσεις..να ευοδωθείς..

''Ενέδρες'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,