''γύρω απ' τις μοσκιές''

Στων ομματιών των φίλων μου
αλλόκοτη λογίζεται η καρδιά

σαν τρέχει γύρω απ' τις μοσκιές

και στα γρανάζια τους δεν μπαίνει..

θηλιά σφιχτή ο συνωστισμός

εις τις πλατείες των πανηγυριών

οι μικροπωλητές των λουλουδιών

φορούν καπέλα με φτερά..

με γείσο που το βλέμα το κονταίνει..

φορούνε και λουστρίνια πέδιλα

ανυποψίαστοι συχνά ..

πως τα λουστρίνια είναι παπούτσια  γλιστερά

εγκυμονούν κατάγματα σκοτώνουν την ελπίδα.

Αγαπάνε οι άνθρωποι απ' την αρχή

το ..που γυαλίζει αυτό..και λαμπερό φαντάζει.

μα μένει εκεί ξεσκέπαστο.

αν με του λόγου του πνευματικού.

φόρεμα δεν κατόρθωσε

τη γύμνια του κορμιού του να σκεπάσει...

Ο σαλτιμπάγκος της ψυχής επαναστατεί

τους κόμπους ξαναλύνει.

η φαντασία σύμμαχος πιστός

το λογισμό μου κατευθύνει..

Πίσω απ' τα χαμηλά..τα γήινα τα φώτα της αυλής

μ' αρέσει να δημιουργώ..μ' αρέσει να φυτεύω

και με το φως της μέρας τα ανθισμένα μου

''παρτέρια'' ν' αγναντεύω..

και.. σαν αγκάθια κάθε που φυτρώνουνε

στον κήπο της καρδιάς

ραντίζω τα με της αγάπης μου το φάρμακο

μήπως και μαραθούνε..

να μείνει το παρτέρι της ψυχής

στ' άνθια παραδομένο. 

''γύρω απ' τις μοσκιές'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,