''η πρώτη αχτίδα της αυγής''

Η πρώτη αχτίδα της αυγής..αφήνει πίσω τις ουλές..σκορπάει απλόχερα νιογέννητο το φως..στου κόσμου τις αιώρες..στο χάραμα μιας Κυριακής..ανείπωτη η λαχτάρα..κατηφορίζοντας..στις εκδρομούλες της ψυχής..στα σμαραγδένια της νερά..η θάλασσα είν' το γιατρικό..επιμηκύνεται ο χρόνος μας..στο πρώτο συναπάντημα..πληθαίνουν οι ανάσες μας..ξυπνούν την εφηβεία..

Τι θα μπορούσε τάχατες κανείς ν' ανακαλύψει μες στα βράχια τα αιχμηρά..στης θάλασσας τα βράχια τα ηφαιστειογενή που κείτονται υγρά μες στις απότομες ακτές της..στα μαγικά τα νεραϊδένια της νερά..εκεί μες στις κρυφές σπηλιές που κατοικούνε οι γοργόνες?

 

Μέσα λοιπόν εις τις θαλασσινές σπηλιές..κρύβονται διψασμένες οι αγάπες μας..μας τραγουδούνε απ' τα βάθη τους..πίνουν με έκσταση θαλασσινό νερό..καίγονται στην αλμύρα..κοχύλια γίνονται σκληρά.. απολιθώματα του χρόνου ακριβά..τρυπούν τα ακροδάχτυλα.. βουλιάζουν τους μικρούς ταξιδευτές..στη μνήμης τους τη βάρκα..

Είν' της ψυχής μου τ' ανεμίσματα φορές..με φέρνουνε στου Ιονίου 

τα νερά..φυσούνε και δροσολογούν τα βράχια μου..σκόρπιες οι σκέψεις μου γεννούνε συναισθήματα..αγκυροβόλια γίνονται οι στιγμές..στα πρωινά της Κυριακής..

για να αντέχω τους Χειμώνες..

Δοκίμιον Λυρικόν - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Ήτανε τότε ένα τούμπι ''

art : Chakvetadze Nino

...Ἤτανε τότε ένα τούμπι μαγικό..πίσω απ' τα μικρά μας σπίτια στο χωριό..τόσο σιμά..έξω από τα παραθύρια μας..

φρεσκοκομμένο εμύριζε το σπίτι μας τριφύλλι ..κι ο ήλιος στοργικός έμπαινε στην κουζίνα της μητέρας..

Η μάνα έφτιαχνε καφέ ..ανάμεσα στην αχνιστή τη μυρουδιά..τα γυαλισμένα μπρίκια εκρέμαε στου τοίχου τα καρφιά..όλα σε τάξη τα λουλούδια σε μπουκέτα μες στις γυάλες..Ήταν και κείνος ο μικρός αγελαδάρης του χωριού, που εσαλάγαγε τα ζώα στα λιβάδια για βοσκή..παίζοντας τη φλογέρα..Αυτό ήταν το σύνθημα..το ξέραμε..αφήναμε το γάλα μας και τρέχαμε στο τούμπι..Μια καστροπολιτεία αραδιασμένα τα λιθάρια τα λευκά..και ο τσοπάνης πρόθυμος φλογέρα να μας μάθει..

 

Μα η μάνα μας εβιάζονταν..ξωμάχος ήταν..μάνα και νοικοκυρά..και πως να τα προκάνει. Έκανε πως δεν άκουγε το σφύριγμα..τους ήχους της φλογέρας..μα στα κρυφά πρωί- πρωί..έβγαινε μες στον κήπο με τα κατσαρά της τα μαλλιά..να κόψει από την εκατόφυλλη τριαντάφυλλα ..να κόψει το φεγγάρι..κι ύστερα εγύρναε στα γήινα..''πιέστε λοιπόν το γάλα σας'' εφώναζε..μα ήταν ο δίσκος μοναχός..δίπλα απ' τα πετσετάκια της τα κεντητά..κι εκείνη με το βλέμμα της χαμένο..Αναπολούσε τα μικράτα της..αμάραντους που αφήκε διψασμένους..

 

''Δοκίμιον Λυρικόν'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

''ψάχνοντας χαμομήλια''

φωτο : από το διαδίκτυο

Την ευφωνία της φύσης ασπάσθηκα νωρίς

το χαϊδεψαν το χαμομήλι το αμόλυντο

τα δυο γυμνά μου πόδια..

κρυστάλλινες σταγόνες της νεροποντής

εδρόσισαν το σώμα της ψυχής μου..

και από τότες και μετά

έταξα εις την ίριδα..εις το δικό μου ουράνιο τόξο

τον ουρανό στον άνεμο να τον γεμίζω με πουλιά

μες σε χιλιάδες λούλουδα να ψάχνω για να βρω..

εκείνο το μικρούλι σου το πέταλο..

αναμεσίς στα αγριόχορτα που αγέρας το σκορπά..

να επιστρέφω να κοιτώ χαμαί..σ' ερειπωμένα κάστρα

σε ξεχασμένες λαγκαδιές..ψάχνοντας χαμομήλια..

κι έπειτα εις την κάμαρά μου να γυρνώ

ολίγον κίτρινο ολίγον και μπλαβί

τις χίμαιρες να ζωγραφίζω..να μη σταματώ

της ταπεινότης τ' άνθια για στεφάνι να φορώ

δε φύονται σε βούρκους..λασπονέρια..σε χωματερές

δεν κατοικούν στις ξεραμένες γούρνες των ψυχών

πως ομορφαίνουν τις γωνιές της γης

τα καταφρονεμένα χαμομήλια!

 

''ψάχνοντας χαμομήλια'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

''Στο θεωρείο της ψυχής''

φωτο :από το διαδίκτυο

Συνάντησα ανθρώπους που με μάγεψαν..ίσως επιθυμία μου διακαής  να μαγευτώ..για να 'χω ένα λόγο να υπάρχω..Ανάγκη μου εσωτερική να τους τοποθετήσω αψηλά..για να 'χω ένα λόγο να με οδηγεί..τη σκάλα ν' ανεβαίνω..μα εκείνοι επαθαίναν ίλιγγο εκεί εις τ' αψηλά.  Οι βασανιστικές οι εσωτερικές μου οι φωνές μου το μηνάγανε ανηλεώς..πως δεν υπάρχουνε άνθρωποι που επιθυμούν να σώσεις..γιατί δεν ψάχνουν να σωθούν..παρά την πεινασμένη τους ψυχή αναζητούν για να χορτάσουν.. Εγωισμοί..μικρότητες και πάθη.. όλα στη βάση του ανεκπλήρωτου εγώ..ενός εγώ που δεν το 'χε σκοπό να εξελίσσεται ..να κυνηγά το τέλειον με όποιο κάθε κόστος.

Στο θεωρείο της ψυχής..ανέβηκα..εστάθηκα..εκοίταξα..απέραντη η θωριά μου..φοβήθηκα..είμαι από αίμα σάρκα και οστά..μονάχα εσύ είσαι άυλος Θεέ..και πως να σ' ανταμώσω..κι όταν το οικοδόμημα της ουτοπίας μου κατέρρευσε..κοίταξα γύρω μου ένα πρωινό.. κοίταξα την αλήθεια τους..των ανθρώπων την αλήθεια τους και ψέμα μου φαινόταν..δεν άντεχα να βλέπω την κατάντια τους ..να τρέχουνε για να πιαστούν..από όπου βρουν ..αρκεί να 'ναι δεμένοι από κάπου..Άνθρωποι ενδεδυμένοι ευπρεπώς..ουχί και αναλόγως   εσωτερικώς.. κάναν εκπτώσεις εξωφρενικές..κι εκεί που φτύναν  προσκυνήσαν. Μιλούσανε για φιλοσοφία..για ποίηση..για μακρινά ταξίδια ναυτικά..που δεν τα εχώραε ο νους..στου θαυμασμού τη χώρα..

Οποία ουτοπία! Ω!..πόσο λυπήθηκα σαν έβλεπα την κατρακύλα τους ..γιατί δεν άντεχαν τη μοναξιά ..εδάκρυσαν τα μάτια μου καθώς εκοίταγα να σέρνονται.. πίσω από λόγια ανούσια..και άδειες καλημέρες. Κι αν με ρωτήσεις να σου πω..τι είναι εκείνο που με λύπησε απ' όλα πιότερο εμέ?

Είναι η ώρα που ξεσκίστηκε η φασκιά..κρέμονταν σαν κουρέλια καταγής και τα κορδόνια..Μα δε λυγοψυχώ..δε σκιάζομαι..γιατί συνάντησα στο διάβα μου κι ''Ανθρώπους'' γνήσιους απλώς..Αν γράψω κάποτε ένα παραμύθι αληθινό βγαλμένο απ' της ζωής μου τα κιτάπια..εκεί μέσα θα αναγνωρίσετε ήρωες που γνωρίσατε κι εσείς..γιατί οι άνθρωποι στην οικουμένη όλοι μοιάζουν.. Περιπατητής..μοναχικός και αγνωστικιστής μες στο ταξίδι της ζωής κι ερευνητής των όμορφων ψυχών τολμάω ακόμα να δηλώνω..

 Δοκίμιον Λυρικόν'' -  Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

''εξαγνισμοί φωτός''

Εκεί στα μέρη που ανταμώνουμε

εκεί ανεμίζουν οι εξαγνισμοί φωτός

στα παθιασμένα αγκαλιάσματα

κι εκεί ξοδεύονται οι υποσχέσεις οι βαθειές

στης αγιοσύνης τις ανοιχτές..παλάμες της αγάπης

έλα λοιπόν στο καθαρτήριο του έρωτα

τις τραγωδίες να λούσουμε

μια γέννηση απ' την αρχή του καθαρμού

η ελπίδα η ακριβή μας..

κι ας περπατήσουμε τα πρωινά μες στους αγρούς

που θάλλει η αγάπη..

η αλήθεια κρύβεται εκεί όπου ξεπλένεται η ψυχή μας!

 

Σοφίας Θεοδοσιάδη  

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

''αγνοί κι ωραίοι''

by Alex Alemany

Έτσι σε βρίσκουν οι μεγάλοι Έρωτες

και σε τυλίγουνε σφιχτά στο μεταξένιο πέπλο τους

σπάζουν το ρόδι στο κατώφλι σου

σταλάζουν το ροδόνερο στις στράτες σου

αγνοί κι ωραίοι..ημίθεοι..καίγονται στου Έρωτα

στα καυτερά λιοπύρια του..

αγνοί κι ωραίοι γεύονται τους σπόρους της ζωής

πότε φυτρώνουνε σε κήπια ανθηρά

και άλλοτες σέπονται αφύτρωτοι στο χώμα..

οι εραστές......

Στέλνεις χοές εις τους θεούς..παρακαλάς..

προσεύχεσαι στα σκοτεινά..να σε αντέχουν τα σχοινιά

της σκούνας που εσάλπαρες του Έρωτα

να μη σε κατεβάζουν  καταγής

πονεί στο χώμα η ύλη της αγάπης  μοναχή

ξεραίνονται κι οι σπόροι...

λίγοι ..ελάχιστοι οι τυχεροί

π' αντέξανε τις καταιγίδες των καιρών

καρπίσανε σε οπωροφόρα χώματα

επρόλαβαν..αρδέψαν ως το τέλος τις ψυχές

επότισαν τα διψασμένα πάθη..

Σοφίας Θεοδοσιάδη..

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''στη μέθη της αιωνιότητας''

Όταν εμίλαες στο Θεό μες στη σιωπή..τον συναντούσες στης ψυχής το μυστικό σου το μετόχι το βαθύ ..έδινες όρκο τα μικρά ν' απαρνηθείς..να τα αφήσεις ξεχασμένα στη φαρέτρα σου..αυτογνωσίας διδαχές καρτερικές..μονάχα να φροντίσεις στων ματιών το ημερολόγιο..αναμμένο το καντήλι να κρατείς..ως..εις το αιώνιον να αποκοιμηθείς..να αλαφροπερπατείς στα μονοπάτια..στις κοιλάδες που αντίκρυσες τις Άνοιξες..στα χρυσαφένια χρώματα των Φθινοπώρων που σε μάγεψαν..στης ροδομάγουλης της Μούσας ..που σου ταχυδρόμησε τα ερωτικά κοιτάγματα.. που σε πλανέψανε και κάνανε τη λογική να δραπετεύσει..

 

Ναι..ορκίστηκες.. μπρος την εικόνα Του.. σε εκοίταε συμπονετικά..θα άφηνες ξεχασμένα στη φαρέτρα σου τα λόγια τα ασυλλόγιστα όσων μαζεύαν συλλογές της αυτοπροβολής του άπληστου εγώ..συγχώρεση θα έδινες ειλικρινή..όσων ανύποπτοι γερνούσανε βουλιάζοντας σε έλη..σε ανοήμονα λιμνάζοντα λιβάδια..ορκίστηκες..κι ό,τι σε άγγιξε αρνητικά..και κάθετα σε σόκαρε..στον Καιάδα μία νύχτα θα πετούσες..Στων ομματιών το ημερολόγιο θα εκράταες γερά τους προβολείς..για να φωτίζουν το ευγενές..το καλοσυνάτο..τη γαλήνη..τη γοητεία των ανθρώπων που αγάπησες ..εκκολαπτόμενος βλαστός καρδίας ν' ανθοφορεί..εκείνη τη μαγεία των θα κρατούσες..

Στη μέθη της αιωνιότητας..στην παραζάλη της βαθειάς σου της κατάνυξης..αφέθηκες..το ένιωσες..πως δε χρειάζεσαι να κουβαλάς..τίποτα από τον κόσμο τους τον ευτελή..

ροές αδίσταχτες φυκιών σαρώναν τις ακτές τους..

χωρίς κραυγές..αθόρυβα οι ύστερες εξόδου σου σοφές διαδρομές..εις το λυκόφως των Θεών σε οδηγούσαν..

 

''Λυρικόν Δοκίμιον'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,