''η πρώτη αχτίδα της αυγής''

Η πρώτη αχτίδα της αυγής..αφήνει πίσω τις ουλές..σκορπάει απλόχερα νιογέννητο το φως..στου κόσμου τις αιώρες..στο χάραμα μιας Κυριακής..ανείπωτη η λαχτάρα..κατηφορίζοντας..στις εκδρομούλες της ψυχής..στα σμαραγδένια της νερά..η θάλασσα είν' το γιατρικό..επιμηκύνεται ο χρόνος μας..στο πρώτο συναπάντημα..πληθαίνουν οι ανάσες μας..ξυπνούν την εφηβεία..

Τι θα μπορούσε τάχατες κανείς ν' ανακαλύψει μες στα βράχια τα αιχμηρά..στης θάλασσας τα βράχια τα ηφαιστειογενή που κείτονται υγρά μες στις απότομες ακτές της..στα μαγικά τα νεραϊδένια της νερά..εκεί μες στις κρυφές σπηλιές που κατοικούνε οι γοργόνες?

 

Μέσα λοιπόν εις τις θαλασσινές σπηλιές..κρύβονται διψασμένες οι αγάπες μας..μας τραγουδούνε απ' τα βάθη τους..πίνουν με έκσταση θαλασσινό νερό..καίγονται στην αλμύρα..κοχύλια γίνονται σκληρά.. απολιθώματα του χρόνου ακριβά..τρυπούν τα ακροδάχτυλα.. βουλιάζουν τους μικρούς ταξιδευτές..στη μνήμης τους τη βάρκα..

Είν' της ψυχής μου τ' ανεμίσματα φορές..με φέρνουνε στου Ιονίου 

τα νερά..φυσούνε και δροσολογούν τα βράχια μου..σκόρπιες οι σκέψεις μου γεννούνε συναισθήματα..αγκυροβόλια γίνονται οι στιγμές..στα πρωινά της Κυριακής..

για να αντέχω τους Χειμώνες..

Δοκίμιον Λυρικόν - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,