''ψάχνοντας χαμομήλια''

φωτο : από το διαδίκτυο

Την ευφωνία της φύσης ασπάσθηκα νωρίς

το χαϊδεψαν το χαμομήλι το αμόλυντο

τα δυο γυμνά μου πόδια..

κρυστάλλινες σταγόνες της νεροποντής

εδρόσισαν το σώμα της ψυχής μου..

και από τότες και μετά

έταξα εις την ίριδα..εις το δικό μου ουράνιο τόξο

τον ουρανό στον άνεμο να τον γεμίζω με πουλιά

μες σε χιλιάδες λούλουδα να ψάχνω για να βρω..

εκείνο το μικρούλι σου το πέταλο..

αναμεσίς στα αγριόχορτα που αγέρας το σκορπά..

να επιστρέφω να κοιτώ χαμαί..σ' ερειπωμένα κάστρα

σε ξεχασμένες λαγκαδιές..ψάχνοντας χαμομήλια..

κι έπειτα εις την κάμαρά μου να γυρνώ

ολίγον κίτρινο ολίγον και μπλαβί

τις χίμαιρες να ζωγραφίζω..να μη σταματώ

της ταπεινότης τ' άνθια για στεφάνι να φορώ

δε φύονται σε βούρκους..λασπονέρια..σε χωματερές

δεν κατοικούν στις ξεραμένες γούρνες των ψυχών

πως ομορφαίνουν τις γωνιές της γης

τα καταφρονεμένα χαμομήλια!

 

''ψάχνοντας χαμομήλια'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,