''Οι ζοφερές του Νοεμβρίου ημέρες''

φωτο : από το διαδίκτυο

Στην μελιχρήν της μοναξιάς της την σπηλιάν

έξω από τα χαλάσματα αμίλητοι περνούν

ίσκιοι βουβοί..ανάλαφροι χωρίς πατημασιές

κι όσο νυχτώνει την κυκλώνουνε ..

της γνέφουν απειλητικά

τα χνάρια τους σαν ψάξει ν' ακουλθήσει

στην κόλασιν ευθύς θα οδηγηθεί..

μέρες αργόσυρτες..ημέρες συλημένες

ετρύπωσε ο φόβος στο πετσί

ετρόμαξε στ' αλήθεια η ψυχή

εκρύφθη στο καβούκι της

εκεί..απ' τ' ανήλιαγα τον κόσμο πάλι να θωρεί

μα είχε παιδιά..την κοίταξαν στα μάτια τα παιδιά

δεν άντεχαν μες στην κρυψώνα τους να ζουν

την τράβαγαν στο φως..

Στις ζοφερές του Νοεμβρίου ημέρες 

μπρος στο παραθύρι της..

ζωγράφιζε το μάτι του Θεού..

τις νύχτες σκότωνε τις αυταπάτες της

αντίδωρο δεν είχε να μοιράσει

δεν είχε το δικαίωμα να ζει σαν τρομαγμένο

ένα λιοντάρι στο κλουβί

από τη στέππα έπρεπε ταχειά να δραπετεύσει. 

Η επίγνωσις αβυσσαλέα σκληρή

πορείες χαραγμένες όλοι οι δρόμοι εξ άνωθεν

την αυταπάτη της ανέτρεπαν της εξουσίας της

ψηλαφητά οι ακοές

μέσα απ' τους δαιδαλώδεις διαδρόμους της ζωής

ψιθύρους κραυγαλέους κουβαλούσαν..

αδύναμος τ' ανθρώπου ο νους

το απρόβλεπτον να ελέγξει..

 

'' Οι ζοφερές του Νοεμβρίου ημέρες '' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''για ολίγα χερσοχώραφα''

φωτο : από το διαδίκτυο

Στην προδοσίαν την επαίσχυντον

στον αφανισμόν εις τον αγώνα σου τον άδικον 

για ολίγα χερσοχώραφα..λοιμοκτονών..

αντάλλαξες στης άγνοιας..την δύστυχη ψυχή σου

εταϊσες με κάρβουνο την υψικάμινον

στης ερημίας σου την περιπλάνησιν στην γην

στης Πολιτείας σου την ψευδήν υπόσχεσιν

την δουλική σου καταξίωση εγεύθης.

Περιπλανώμενος αιώνες πια μονάχος σου

χωρίς χλαμύδες πορφυρές του βασιλέα 

τις νοτισμένες των δημοκρατίες κατανοών

των λιγοστών τους καρβελίων επληρώθης....

Έσωσες κάστρα..χαμοκέλες που τις παίρναν τα νερά..

κοιμητήρια εσεβάστηκες σε χώματα αγιασμένα

τα σιδερένια έλιωσες σχοινιά

που εκράταγαν δεμένο το φεγγάρι των φτωχών

στις θάλασσες να πέφτει..

χρυσόν αντίτιμον..χρυσά βαλάντια

στον εξοφλητικόν λογαριασμόν

οι στάλες που εστάξαν  εις το μέτωπον

οι άκανθες που επλήγωσαν το νάμμα της ζωής

η πλημμυρίδα της θυσίας σου

τον θάνατόν σου αγίασε..εργάτη.....

 

''για ολίγα χερσοχώραφα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''μυρωμένες αγάπες''

Ζωγράφος :  Λιουμπιν Πασκούλσκι

Βρύσες που στάζουνε τα μάτια μου

κρουνοί αγάπης είν' τα δάκρυα τα πικρά

ποτάμι γίνονται και παίρνουνε το δρόμο για τις θάλασσες

να τραγουδούνε τους καημούς και να τους αλατίζουν

να τις εψήνουν τις πληγές π' άνοιξε το φευγιό σου..

δεν ξέρω αν τα χρόνια μας σου φάνηκαν πολλά

μα εγώ στο μέτρημα τα βγάνω πάντα λίγα

δεν ξέρω αν πρόλαβα να σου το πω

πόσο πολύ με φόρεσε η αγάπη σου

που εκούμπωσε μεταξωτά απάνω στην ψυχή μου.

Κρυφά τις νύχτες μου για σένα τραγουδώ

γιατί τις μέρες έρχονται γλυκά και με μαλώνουν

μου λένε άλλη αγάπη για να βρω

είναι η ζωή μονάχα μια φορά και πρέπει να γλεντούμε

μα εγώ τις νύχτες στα ποτάμια τριγυρνώ

στις ρεματιές σε ψάχνω..

οι μυρωμένες οι αγάπες είν' τραγούδια μαγικά

εισβάλλουνε για πάντα στην ψυχή μας.

Κι όσες αγάπες εμπροστά μου κι αν εστάθηκαν

δε με ξελύσανε απ' τα δικά σου τα σχοινιά

είναι οι κόμποι άλυτοι ..ο γόρδιος δεσμό μας..

κι αν η ζωή όπως λεν είναι μονάχα μιά

μ' αρέσει που την έζησα μ' εσέ

γιατί εχώρεσε στο χρόνο της δύο ζωές συνάμα....

 

''μυρωμένες αγάπες'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

...........................................................................................................................................................

''Σοφές βραδύνσεις''

art : Quint Buchholz

Εμέστωσεν ο χρόνος σου..

βρες έναν τρόπο άλλο τη ζωή να περπατάς

βραδέως να πλανιέσαι..

γαλήνεψες στου χρόνου τις καταπακτές

σοφές βραδύνσεις εσκεμμένα σε ακολουθούν

της πεμπτουσίας σου τα βήματα καρπίζουν..

Συλλαβιστά να μελετάς τ' αρχαία ρητά

να ψάχνεις τις ορμήνειες στης ζωής τα λεξικά

επί χάρτου η αγωνία σου μη μένει

να περπατάς αργά..

να ισορροπείς στου χρόνου τις κλωστές

φανατικός θιασώτης..ζηλωτής του ''σπεύδω αργά''

τα σαλιγκάρια να οράς..να τα'χεις κατά νου όταν κινούν

τη χειμερία νάρκη προτιμούν στης ανομβρίας τον καιρό

στάλα τη στάλα πως δροσίζονται σοφά στα πρωτοβρόχια

στις ξηρασίες τις ασπίδες τους φορούν..δεν αποθνήσκουν.

Στη συνοικία σου τη μικρή όλα είναι βιαστικά..πεπιεσμένα

φυλάξου..μην παρασυρθείς

μην μπλέκεις σε στρεβλούς ανεμοδείχτες

κι αν γύρω σου στέρφοι λογιούνται

όσοι βραδέως εγχειρούσιν εις τα σιωπηλά..

μη πικραθείς..

στους αδαείς..της ενοχής των η ευγλωτία παραποιεί

παραμορφώνει της ζωής των τον καθρέφτη.

 

''Σοφές βραδύνσεις'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''έρμος ο ξετροχάρης''

φωτο : από το διαδίκτυο

Έναν Δον - Κιχώτη αναζητώ

στους ανεμόμυλους ξανά για να με βγάλει..

όχι πως θα κονταροχτυπηθώ με όπλα και με σφήνες..

μα με ένα λόγο πύρινο..που αγέρας ίσως να γενεί..

συνθέμελα τ' ανεμολόγια του ξετροχάρη να γυρίσει..

Οι Δον - Κιχώτες χάθηκαν του Μιχαήλ Θερβάντες..

τους καταπίνει η απελπισία των καιρών..

έρμοι οι ανεμόμυλοι πιστά τους καρτερούνε..

μιλούν..ξεσπούν ..καυτηριάζουν ..χαίρονται..αγαπούν..

δηλώνουνε άνθρωποι ευάλωτοι..

και κουβαλούν πα στο πετσί τραύματα και πληγές.. 

γυρνούν στα στενοσόκακα τα παλαιά..λημέρια αξιών...

η ούγια τους εξέφτισε..μαντάρισμα γυρεύει..

ή μήπως πάλι ψάχνουν χίμαιρες και χάνονται σ' αυτές ? 

Μπαίνω μες στην παρέα τους..

κινώ να βρω τη γη που τους κρατεί..να την ξαναφιλήσω..

μονολογώ..παραμιλώ..θα σταματήσει αυτό το ξέφτισμα..

θα τελειώσει στο ξεδίπλωμα ετούτο το κουβάρι..

της φτώχειας της πνευματικής..της απαξίας το κουβάρι...

Μια χαραμάδα φως θα μπει και πάλι απ' το παράθυρο..

θα 'ρθει και θα τρυπώσει στα θαμπά..

θα τα φωτοσκιάσει τα άσχημα..

κάπου εγκυμονεί η εποχή κάτι καινούριο να γεννήσει..

αργεί..δύσκολη μοιάζει η γέννα αυτή..

μα είναι γραμμένο απ' τα παλιά..εις τους πυργόμυλους

στους πάπυρους..στα ημερολόγια..στα χαρτιά

η κάθε γέννα η νια..να αλέθει ελπίδα..προσδοκία ..

προσμονή..

 

''έρμος ο ξετροχάρης'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ''

φωτο: από το διαδίκτυο

''αγαπημένε''

''Η συγχορδία πένθιμη στον αποχωρισμό..

μ' έχρισε αχθοφόρο σου..

της μελαγχολίας το πένθος μου

στους ώμους μου γερά να κουβαλάω..

το εγχείρημα επίπονο και βασανιστικό

ξυπόλητη να περπατώ στο καθαρτήριο..

και τη ζωή εν τάφω σου ν' αποδεχτώ

και με τη γνώση τούτη τη σοφή

στον κόσμο να πλανιέμαι..

μα ήταν ο τίτλος μου βαρύς..

τα δώρατα του πένθους λιγοστά

καθένας κλαίει μονάχος και θρηνεί εγωιστικά 

για το δικό του το νεκρό..

κι ας είν' οι τάφοι και μυριάδες εκεί έξω..

Τα κρυφά δώρα του πένθους είν' κολώνες δωρικές

 έδωσα όρκο να τις συντηρώ..

μέσα από τη σιωπή μου να πενθώ

να μην αφήνομαι στα δίχτυα της

πένθους αράχνης που τυλίγει τη ζωή..

κι ύστερα ερχόταν η βροχή

εξέπλενε τη λύπη τη βαθιά μου..

το κλάμα ενός μωρού παιδιού

που διαπερνά το παραθύρι μου

το κελαηδητό ενός πουλιού την Άνοιξη

οι αγκαλιές ζεστές των βλασταριών

που άφησες ενθύμια στη Γης..δώρα ακριβά

το μάτι που μου κλείνει ανελέητα η ζωή

νικούν το Θάνατο..

ανθίζουν τη ζωή απ' την αρχή της''.

''ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

'' δόλιχοι δρόμοι''

by Edward Hopper

Είδα ένα βράδυ ένα όνειρο

από τα έγκατα εφύτρωναν γήλοφοι και χορτάρια

μα ένας δράκος στέκονταν στην κορυφή

εβούλιαζε τους γήλοφους..έκαιγε τα χορτάρια

και απόμενα στην άκρη τους..βουλιάζοντας στους βάλτους..

υψώνονταν μπροστά μου ευθύς οι τύμβοι της ψυχής..

της γης το πνεύμα απλώνονταν στα πόδια μου ..

ζητούσανε να τους διαβώ..ξυπόλητη κι ας ήμουν..

να εξηγήσω εθέλησα  το 'ονειρο

μη μένει βαλτωμένη η ψυχή

στης νύχτας του ονείρου μου τα δίχτυα..

Ένα τραγούδι αρχίνισα  στον ύπνο μου

για να ξορκίσω το κακό..τον πόνο μου να διώξω

μου το 'μαθεν η μάνα μου πατρίδα να υφαίνω..

''πέρνα σαϊτα μου καλή μετάξι να ν' το υφάδι

και ύφανε στον αργαλειό τους γήλοφους τους τύμβους

στήστους ξανά απ' την αρχή..να μην τους ονειρεύομαι

στης ενδοχώρας μου ανάγλυφοι να φανερώνονται τις χαραυγές

κι αν μοιάζουν δόλιχοι οι δρόμοι τους

έχουν κρυμμένα μες στο χώμα τους

λείψανα αγιασμένα''..

 

 '' δόλιχοι δρόμοι'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,