''κλάσμα ετερώνυμον''

φωτο : από το διαδίκτυο

Κλάσμα ετερώνυμον ενίοτε και καταχρηστικόν

ο άνθρωπος φορές.....

στου ξυραφιού την κόψη της ψυχής ασχημονεί

κι ένα τρανό παράπονο επιστρέφει

στης διαπίστωσης στα βάθη του μυαλού..

Ψάχνεις να βρεις το λάθος που έκαμες

στην αποτίμηση οι προσπάθειες φαντάζουν ελλειπείς

ένα μακρινό σινιάλο επερίμενες από τη θάλασσα

σ' ανθρώπινο μανδύα να ομοιάζει

να κατεβαίνει στις αστροφεγγιές το φέγγος εις το νου

το έρεβος της σκοτεινής σου της ψυχής

με το γλυκόχροο π' εγένα φως να αναθεματίζει..

μα των ανθρώπων οι βουλές άλλα είχαν κρατημένα

στης ματαιοδοξίας των τα κελιά..δεν έφτανε το φως...

μα αν θέλεις στων ανθρώπων το βασίλειο να κατοικείς

μην κουραστείς μηνάει ψιθυριστά η φωνή

με τον κονδυλοφόρο..το μελάνι της καρδιάς

γλυκά τα ετερώνυμα..τα καταχρηστικά

αργά - αργά μεθοδικά..της ματαιότης αρνητής

συλλογικότης οραματιστής..σε ομώνυμα να τρέπεις..

Γιατί να μην το λησμονείς.........

σου τ' ορμηνεύει κι ο Θεός

πως είναι η λύσις άκρως σαγηνευτική

ετερωνύμων των κλασμάτων η μετατροπή

δεινούς τους λύτες καθώς απαιτεί

χτίζει τον άνθρωπον του λύοντος η πράξις..

''κλάσμα ετερώνυμον'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

''το πρώτο τρένο''- Δοκίμιον λυρικόν

Να με καλείτε πάψετε..στα σκουριασμένα τα βαγόνια σας..εις τους ανήλιαγους σταθμούς σας να επιστρέψω. Το πρώτο τρένο μου είχε εισιτήριο ακριβό..Κομοτηνή - Σουφλί με επιστροφή..και στης ζωής μου το τετράδιο σελίδα  γνώσης ταξιδίου μου του 1ου ..βαγόνι 7..και θέσης γ'..και με μπαγκάζια στους διαδρόμους αχταρμά ..ανθρώπους κοτερά και ζωντανά..

Το περιθώριο ακόμα αδειανό..με μια φύση ανήσυχη..ορθή..τα ονείρατα ακόμα μένουνε δίχως βολή..Και το πρώτο τρένο μου αργά..με τα γρανάζια μίας άλλης εποχής.. αμάραντους..μύρτους θροϊζει και δαδιές..θυμιάματα λες οι ευωδιές τους..συμπαραστάτες..αρωγοί θυμιατίζουνε του εγκλεισμού και της φυγής μου τη λαχτάρα..φυτεμένα δεντριά στο πρωινό  τραγούδι της λεβέντισσας της μάνας μου..το τζάμι στο βαγόνι προσπερνούν..που εσκόρπαε ζωή..Μου σπουδάζει εσαεί..ακόμα τη ζωή..μαγικό το λαρύγγι της στ' αυτιά μου ηχεί..παρασυρμένη.. λουσμένη εις τις σκέψεις μου αργά..το βαγόνι χαιρετάει τους φάρους λιμανιών.. στα κρυφά ταξίδια που χαράσσουν. Κοιμητήρια..φευγαλέες εικόνες ταράζουνε το βλέμμα μου..το νου.. μα η ζωή με καλεί..επιβάτης φευγάτος ο θάνατος αργεί στην παιδική μου την ψυχή..

 Πράξις Α'..τα μάτια διαδρομές ρουφούν..θεατράλε η ζωή μου  ομοιάζει..
σε βαγόνι κουπέ βελουδένιο.. λιγοστό..σκοτεινιάζει στο τούνελ το φως.. 
μα το χέρι σφιχτά της μητρός..διαλύει το θάμπος..σταθμούς προσδοκά..
είναι τόσο μικρή η ζωή..αντηχούνε στο σοφρά μας τα λόγια της νόνας..
Το ταξίδι μετρά..απ' τα τούνελ ποτέ μη σκιαχτείς.. 

 Βολεμένο σε μια θέση ακόμα στη θέαση εμπρός..στην ποδιά της μαμάς μου σιμά..
άμαθο..αμούστακο..ξεπεταρούδι..παιδί..η συνήθεια γλυκειά τρυφερή.. 
με καθίζει εκεί..στο παραθύρι μεριά..τη μαγεία του κόσμου θωρώντας γλυκά....
να ''ληστεύω'' εικόνες..τη γνώση να κλέβω..το μαγικό των ανθρώπων απ' το τζάμι γλυκά να θωρώ..φευγαλέες εικόνες και οι σκέψεις καρτ- ποστάλ στη στιγμή..Στη μεθόριο η ταχεία διαβαίνει αργά..Κομοτηνή - Σουφλί και οι σταθμοί της μνήμης ολοένα εκεί λιγοστοί..

Σιωπηλή στον υπαίθριο σταθμό μου του Τραμ..σκέψεις ράβω.. ξηλώνω..με βελόνι μαντάρω..συναρμολογήσεις τολμώ..μα ο νους μου χαμίνι του δρόμου..αλάνι παλιό..στο πρώτο τρένο..στης ζωής μου το παρθενικό ταξίδι  ο συρμός του  οδηγεί..τους ρυθμούς του ακούω ..τους ρυθμούς μου ρουφώ καθαρά..χρόνους τώρα απ' το σταθμούς δεν περνώ..μόν' στα τρένα της πόλης μες στα μάτια των ξένων κοιτώ..το χαμένο της νιότης μου πρόσωπο ψάχνω..και ρουφώ την τελευταία του καφέ μου γουλιά..η τρυφερότης ζεστά μ' αγκαλιάζει στ' αγιάζι..

''το πρώτο τρένο'' - Δοκίμιον λυρικόν -  Σοφίας Θεοδοσιάδη..

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

''θρηνοποιός αθλιότης''

 

 

art : Pablo Picasso

Πάσχεις από αθεράπευτο ρομαντισμό

μιλάς για την ανθρώπινη αθλιότητα..

κι εγώ..που χρόνια σε γνωρίζω απ' όλους πιο καλά

το ξέρω..δεν σε διακατέχει ελαφρύνοια άμμετρη

ο ηθικός σου δείχτης σε κρατεί απ' τον πηχτό τον παραλογισμό..

αδημονείς για την αυτοβελτίωση..τον εξευγενισμό..

με πλήρην ενσυναίσθηση σου μολογώ..

Δε φταίνε πάντα μάτια μου οι λαοί για την κακομοιριά..

τι κι αν στα σύμβολα της αδικίας

εις τα σκήπτρα της δεν γίνονται αρωγοί..

καθώς οι άλλοι την επιχρυσωμένη μάσκα τους φορούν

σημαιοφόροι να γενούν του κανιβαλισμού..

οφθαλμαπάτη ευθύς τους κυβερνά..

εντός γεννιέται απροσκάλεστη

η απευκταία θρηνοποιός τους  η αθλιότης..

Πάει καιρός που εσκούριασαν του κόσμου τα μπαλκόνια

αλλαξοδρόμησαν και τα όνειρα..μα εγώ πλανιέμαι ευγνώμων..

Ευγνωμονώ τον άνθρωπο που επλάσθηκε με τέτοια υλικά

με δύναμη και μ' αυτοσαρκασμό που δεν κυλά

που αντιστέκεται στο επίμονο το κύλισμα του χείμαρρου

που τον κρατεί αψηλά απ' τον άπατο βυθό..

Ευγνωμονώ κι Εσέ..που με εμύησες

στον χτίστη και στον γκρεμιστή  του Παλαμά...

αμετανόητα προσδοκούσα..............

''θρηνοποιός αθλιότης'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ρομαντικόν μου ιδεώδες''

Εις την χειμερινήν μελαγχολίαν της σιωπής

στα χείλη ανεβαίνει μία προσευχή

''ρομαντικόν μου ιδεώδες μη χαθείς

μείνε άφθαρτο για πάντα στις αιώρες

για να μου τραμπαλίζεις την ψυχή

για να κατρακυλούν τα κατακάθια''.

Λυπήθηκα τόσο αγαπημένε μου που σ' έχασα

μα εχάρηκα που εσμίξαν οι ανάσες μας

κι εχτίσανε φωλιά μες στα λαγόνια

μας έκαψε εκείνος ο βαθύτερος καημός

ίχνη στα ραγισμένα χρόνια μου μιλούν 

κι απόμεινα μονάχη ν' αγιογραφώ

στα βράχια της αγάπης μας το κάλλος..

Απρόβλεπτη μα ωραία η ζωή

φέρνει ανθρώπους μας γεμίζει φως

σε μιας ισορροπίας το σχοινί ακροβατεί

κι ύστερα μας βυθίζει στο σκοτάδι..

εις αναζήτησιν της ουτοπίας αέναης ευτυχίας μας ωθεί

κι ας ναυαγούς μας ρίχνει σ' έρημα λιμάνια..

''ρομαντικόν μου ιδεώδες'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Χωρίς βοηθητικές'

Όταν μιλάω για τη ζωή

ένα τρέμουλο στα χείλη ανεβαίνει

παλέτα  παίρνω με τα χίλια χρώματα

την κάθε της γωνιά μην αδικήσω

πλάσμα Θεού  κι εγώ..αλλόκοτο..ιδιότροπο..

παράξενο..αμαρτωλό..έμπλεο παθών και πόθων

όπως κι εσείς μοναδικό ..

ξεχωριστό απάνω εις τη Γης..

αγαπημένα δημιουργήματα του Πλάστη του τρανού

στο παζλ και στην ορχήστρα του σημαντικό ο καθείς

βρίσκω φωνή..τολμώ..

φλέγομαι και φιλοδοξώ..σπίθες της φλόγας που με καίει..απερίσκεπτος αλχημιστής η φορεσιά..

τον κόσμο να αλλάξει

μα έχω δυο χέρια μοναχά ..δυο πόδια κι ένα νου

πολέμιος ο χρόνος..συνάμα φίλος και αδελφός

η ημερομηνία λήξεως αφόρητα δεσμευτική

άραγε θα προκάνω με επιδέξιες ορθοπεταλιές

καθώς μανούλα μου ακούς.....

το παιδικό ποδήλατο απέμεινε χωρίς βοηθητικές

τις αρτηρίες της νιότης μου τις υποσχόμενες 

πριν τις συντρίψει ο άνεμος του γήρατος

ελεύθερη και άυλη για να τις διασχίσω?

 

''χωρίς βοηθητικές'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

«φίλτρο ψυχής η Ομορφιά...»

Την αναζήτησα ..την έψαξα..την γύρεψα παντού..

πάνω στα ροδοκόκκινα τα μάγουλα ενός μικρού παιδιού....

στα τριανταφυλλένια χείλια αγαπημένου...

στη μυρωδιά ενός ζεστού ψωμιού...

μες στα χαμόκλαδα ..με ασήμαντη που έμοιαζε ανεμώνη..

την εσυνάντησα..στα κελαηδήματα των αηδονιών...

την αφουγκράστηκα εις τα θροϊσματα των φύλλων...

στον παφλασμό του κύματος της αγριεμένης θάλασσας....

στον μακρινό τον ήχο του σφυρίγματος του καραβιού....

στου τρένου αυτού το κάλεσμα στου ταξιδιού τον ήχο ...

Ονειροπόλα ηρωίδα  Δον - Κιχωτισμού

της εσυστήθηκα..τη γνώρισα..της μίλησα..τη γεύτηκα ...

πότε χαρούμενα και πότε εκεί λυπητερά.

στων σκουπιδιών τη θέα και τη μυρωδιά

και ώρες -ώρες αφημένη.....

Ελπίδα μου αυτή μοναδική

κόρη δροσερή και λυγερή..εκπάγλου ωραιότητας

μου εκράταε το χέρι στοργικά

έσβηνε της μουτζούρας την ασχήμια..

Με όποια φορεσιά ,από μπροστά μου κι αν επέρναε....

ήταν εκεί..παρούσα..αναζωογονητική..φίλτρο ψυχής..

αέναος αναζητητής στα μέσα μου τα εντός..

και το λερό της το φουστάνι εξέπλενα

τον κόσμο να ξεπλένει η μυρουδιά του..

Ναι..ήταν εκεί η Ομορφιά...

Συνεπιβάτης της καρδιάς και μιας ψυχής π' ετόλμαε

με τέμπερες σε κάδρα εκστατικά για να τη ζωγραφίζει...

Τώρα εβεβαιώθηκα..έτσι που ετράνεψα πολύ ..

αναμεσίς στ' αγκάθια που επερπάτησα

κρυμμένη είναι κι εκεί η ομορφιά.

στα απλά ..τα ήσυχα..τα καθημερινά...

ασήμαντα για άλλους κι αν φαντάζουν...

 

«φίλτρο ψυχής η Ομορφιά...» - Της Σοφίας Θεοδοσιάδη..

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''κάτω από τις αλέες''

Σακατεμένος  ο καιρός..ποτάμι αφρισμένο η ζωή

γλείφει..διαβρώνει συνειδήσεις.

Mα εκεί στις άκριες ''αφρισμένων'' ποταμών  ..

ανάμεσα στις πέτρες και στις καλαμιές..

τολμάνε και φυτρώνουνε ''άγριες'' μαργαρίτες..

έρχονταν και τις άνθιζε η ζωή..

κάτω από τις αλέες......

τις φόραγαν στιχάκια οι ποιητές

τις έντυναν το χρώμα της αθωότης ..

στο φυλλομέτρημα τις έβρισκαν λειψές

στο ''μ' αγαπά δε μ' αγαπάει''..ξεμαδημένες.

τολμούνε τάχατες να λένε την αλήθεια τους

είν' απορίας άξιον..εις τους ερωτευμένους?

Θόρυβοι υπόκωφοι σκορπούν θλίψη και πανικό

μα υπάρχουν οι αποδέκτες οι σοφοί..

που απορροφούν ωσάν κεραίες τα σήματα..

το μεγαλείο..στο απαύγασμα της φύσης..

δεν είναι όλοι βιαστικοί ..περαστικοί

αδιάφοροι επιβάτες λεωφορείου ..

λεωφορείου που από καιρό σπασμένα έχει τα φρένα..

Δεν είναι Μάης και Πρωτομαγιά..ούτε και μπήκε η Άνοιξη..

κάτω από τις δεντροσκιές δεν κελαηδούν τ' αηδόνια ..

μα ο κόσμος είναι απλός..πολύ απλός

χτίζει το σχόλη της ψυχής..με λίγα πέταλα μικρά

φυλλομετράει το κράτημα εις της αγάπης τα λαγόνια..

στο πρώτο αχνοσάλεμα μες στους αγρούς

οι μαργαρίτες οι λευκές ανέτειλαν τους ήλιους σου

που εκρύβησαν στη δύση του φευγιού σου αγαπημένε..

 

''κάτω από τις αλέες'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,