''μη λυπηθείς''

φωτο : από το διαδίκτυο

Μη λυπηθείς εκείνους που πονούν

για της αγάπης τον καημό.. 

που στήνουνε καρτέρι

νύχτες και αξημέρωτα  βουβά

μπροστά σε παραθύρια..

 είν' ο καημός τους ρόδον Δαμασκού..

στον κήπο της Εδέμ τους..

Λυπήσου τον ανέραστο..

 που χέρσο μονοπάτι επερπάτησε

σε παραθύρι γιασεμιού περαστικός..

δε στάθη..δ' εμυρίσθη.. 

ένα αίνιγμα άλυτο..βαθύ..

για τη θλιμμένη του ύπαρξη ..

θα καίει τα σωθικά του.

Κι έλα μαζί να τραγουδήσουμε

τ' όμορφο μονοπάτι που επήραμε

και με φτερά επετούσαμε..εκεί στα περασμένα..

μη μας λυγάει ο θάνατος που καρτερεί..

τις ώρες της σιωπής..

 

Μη λυπηθείς για τη ζωή 

βυζαίνοντας τις φλέβες της

 που ταξιδεύοντας σου εγλίστρησε..

γυρεύοντας το μυστικό σε παγωμένες λίμνες.. 

ετούτο μονάχα να κρατείς..

τα νερολούλουδα της αγάπης που εχάϊδεψες 

και τη ζωή σου άνθισες..

τριγύρω από βουβά ερημοκλήσσια..

''μη λυπηθείς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''κρυμμένα γιασεμιά''

 

Περνούν τα χρόνια μας και βιάζονται

μα τα καθυστερούμε εμείς γεμίζοντας σελίδες..

Τα βράδια που εσιγούσαν οι φωνές..

ο νους εγύρναε νοσταλγικά

σ' αγαπημένους που εφύγανε από παλιούς καιρούς

κι εθήλαζε τις λέξεις..

τραγούδια - μοιρολόγια της γιαγιάς

δεν έμοιαζαν τραγούδια αυτολύπησης

στιχάκια ήτανε παρηγορίας της ψυχής

τ' αφουγκραζότανε η κόρη εις τα σιωπηλά

κι έδινε όρκο απαράβατο..να μην τα λησμονήσει...

τις λέξεις να κρατήσει ζωντανές 

στη μνήμη δαχτυλίδι των παιδιών της

για να γνωρίζουνε τις ρίζες του δεντριού

να βλέπουνε το δέντρο..γιατί

άλλοι είναι θάλασσες πλατιές 

με τα πανιά τους τα λευκά μαζί..μας ταξιδεύουν 

κι άλλοι .................

τις νύχτες ζωγραφίζουν λέξεις γιασεμιά

και άλλοτες  μαχαίρια 

μα το συνταίριασμα είναι το μαγικό

εις τον μαγευτικό τον τόπο των ανθρώπων..

 

''κρυμμένα γιασεμιά'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

''στις στράτες της αραθυμιάς''

artist Francois Fressinier

Κλεισμένη από την κάμαρα

εκεί..όσο κρατεί τ' ανάμεσα

της νύχτας με του δειλινού

πριν ο σορόκος της καρδιάς με καταπιεί

βγαίνω γυμνή..ξυπόλητη..

χωρίς την πανοπλία  μου του καθωσπρεπισμού..

στις στράτες της αραθυμιάς κινώ..

στης άρνης τα ποτάμια κολυμπώ..

για να σε συναντήσω..

να ψιχαλίζει αρώματα παρακαλώ και το Θεό ..

στης πόρτας σου την κλίνη..να ραίνει με ροδόνερο..

το ωραίον κάλλος της αγάπης μας ν' ανθεί

μελισσοπούλια..πεταλούδες να μου στήνουνε χορό

στις άκριες στης ψυχής μου τις βραγιές..

να 'ρχομαι να μυρίζουμαι..

την ακριβή μας μέθεξη να κοινωνώ..

κι όταν θα ροδοστάζει η αυγή..ο ύπνος να με παίρνει

σαν σε όνειρο γλυκό του πρωινού..κοντά μου να σε φέρνει

να μην το πιεις της άρνης το νερό

είναι πικρό..είν' δηλητήριο.. για όσους αγαπήθηκαν πολύ

να 'ρχεσαι πότε - πότε μες στο όνειρο

μη ξεμακραίνει η μορφή..το χρώμα της φωνής σου

κι όταν ο ήλιος κρύβεται και πέφτει το σκοτάδι..

τη σκάλα να μου ρίχνει το φεγγάρι  για χατήρι σου..

να γίνεται η αγάπη αφορμή..

στο τελευταίο ν' ανεβαίνω το σκαλί 

να λέω από κει ψηλά..ζήσε γι αυτά που αγάπησες

γιατί πολύ επίστεψα στης νιότης μας

τ' όμορφο παραμύθι..

''στις στράτες της αραθυμιάς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''σαν μια αναλαμπή''

Στέκομαι υπομονετικά στην αποβάθρα της ζωής

κρότοι βαθείς χτυπούν τις ράγες της ψυχής

συλλογισμοί κατακλυσμοί..

πλημμύρες γίνονται του νου

και η ζωή μου κατοικεί

σε λίμνες άλλοτες γαλήνιες..πότε σε σκοτεινές

προβάλλει αναμεσίς σαν φωτεινή αναλαμπή

φωτίζει φόβους..αγωνίες και χαρές

φλερτάρει φευγαλέα με τον Θάνατο

μα κλείει το μάτι στη ζωή..στη φιλία στην αγάπη

στέλνει χοές στον έρωτα

μερεύει τα αχόρταγα τα ''θέλω'' μου

γυμνώνεις τις αλήθειες μου

φωτίζει τη βαλίτσα της υπερβολής

κρατάει τα απαραίτητα τ' ασπρόρουχα

με οδηγεί το εναπομείναν φως στις ρεματιές

π' εδρόσισα τα πόδια σαν παιδί

κλέβω δροσοσταλιές και ζω..και είμαι ακόμα εδώ..

και τι με νοιάζει κι αν χαθώ κάποια στιγμή

για τον καθένα μοιάζει διαφορετικό

μα εγώ για με φιλοσοφώ............

σαν καύσιμο αεροπλάνου κοντινής διαδρομής

εις τον αιθέρα θα σκορπίσω..θα χαθώ..

''σαν μια αναλαμπή'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη...

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ζητούνται φάροι στη στεριά .''

Δε χτίζουν φάρους στη στεριά

οι ονειροπόλοι μοναχά

υψώνουν το κατάρτι τους

σε χρόνους χαλεπούς

πέλαα ζωγραφίζουν..θάλασσες

ταξιδευτές της μοίρας σ' άγριους καιρούς

για στέρεα ψάχνουν υλικά.

Καημοί ανομολόγητοι τους οδηγούν

σε τούτη τη μικρή μεριά της Γης

καταμεσίς της πόλης..βγαίνουνε στα παζάρια

στις λαϊκές τις αγορές

καινούρια να 'βρουνε αβύθιστα υλικά

να τους αναστηλώσουν

μα τ' άλλο πρωινό από νωρίς

τους βρίσκουνε και μισογκρεμισμένους.

Στη νιότη μου συνάντησα ένα γέροντα

ορμήνειες μου εχάρισε..χαραματιές στη μνήμη

μην το βιαστείς..μην πτοηθείς

αγάλι- αγάλι χτίσε τον το φάρο το δικό σου

είναι μαλακά τα χέρια σου..

τα χέρια τα μικρά σου θα ροζιάσουν..

να 'χουνε δύναμη..αντοχή..

τα τούβλα και τις λάσπες να αντέχουν..

θα 'ρθει μια μέρα θα τελέψει ο φάρος σου..

το φως του τη σοφίτα της ψυχής σου θα φωτίσει...

Θαρρείς πως στήνονται οι ''φάροι'' μονομιάς..

στις ακτές του νου και της καρδιάς μας?

Ερόζιασαν τα χέρια μου..ασπρίσαν τα μαλλιά μου..

ακόμα ψάχνω στέρεα υλικά..

στου ξεπεσμού τις αγορές..και της ανηθικότης..

οι φαροφύλακες εχάθηκαν..ραγίσανε κι οι λάμπες..

τις ξέρες να φωτίσουνε..ζητούνται επειγόντως..

              

''ζητούνται φάροι στη στεριά..'' -  Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

''αυτοπαγίδευσις''

φωτο : από το διαδίκτυο

Στο πρωινό του εγκλεισμού και του χιονιά

το τίλιο μου ζεστή μου συντροφιά

με άρωμα φλισκούνι κι άγριας μέντας

τα μάτια μου αναζητούσανε

αρώματα σε αναγνώσματα ποιήσεως βαθιάς

έτσι διαλαλούσε ο τελάλης της κυράς

του ελιτισμού του πνεύματος ο πειρασμός

τρανά ανελέητος..της διαπλοκής σαρωτικός

ραδιόφωνα..τηλεοράσεις περιοδικά

πουλάγαν την πραμάτεια όσο- όσο...

και της αλαζονείας ο χορός μαγευτικός

σε χρόνο ανύποπτο στα βήματά του να χορέψεις σε καλεί

αυτοπαγίδευση..η εικόνα σου του Νάρκισσου

 στη λίμνης το βυθό σε οδηγεί

 

Κι εγώ ...........

που εθήλασα τις λέξεις τις βαθιές των χωρικών

εδώ στου πρωινού την ώρα της σιωπής

ω! τι αντίκρυσαν τα μάτια μου ευθύς

έμπλεξε η νύχτα τη φτελιά με την τριανταφυλλιά

και μοιάζαν μες στη μέρα με αχτένιστα μαλλιά

έφτιαχνε λέει μία μπούκλα στης αλόγας τα μαλλιά

και πάνω που έπαιρνα 

για ν' αναγνώσω την επόμενη στροφή..

στο σαλεμένο της μυαλό

κτυπούσε η κόκκινη κλωστή

σε παραμύθι ανάκατο της Χαλιμάς

και στα μεγάλα ευχαριστώ της ξερολιάς

και μα τον Άγιο που προσκυνώ..θλίψις με εκυρίεψε

συμπόνια για τον ξεπεσμό.

 

Αχ! η αγωνία της να χριστεί ποιήτρια τρανή

παγίδες έστηνε..οφθαλμαπάτες στους περαστικούς

της ταπεινότης έκλεψαν τη φορεσιά

γυμνή χωρίς το μεσοφόρι το λευκό

χωρίς σανδάλια στην πηγή να φτάσει για νερό

στης Ιστορίας τα κιτάπια να καταγραφεί

απελπισμένη..δύστυχη ψυχή

το υπερφίαλον την κατοικεί

αναμειγνύει πάσης φύσεως υλικά

κάμνουν παρέλαση οι ήρωες οι μυθικοί

Βαβυλωνίες  χτίζει η ποίηση στο λυκαυγές 

λύτρωση και σωσμός πια δεν υπάρχει για αυτήν..

αυτοπαγίδευσις ασθένεια βαριά την κατοικεί...  

μα ο χρόνος αμείλικτος ως δικαστής

σβήει..καίει τις λάμπες για το πρόσκαιρον 

εις τις αιώρες του χρόνου το φίλντισι φωτίζει και κρατεί.

Αμετανόητα θα ψάχνω εις τους αμμόλοφους

το φίλντισι θαμμένο για να βρω..

''αυτοπαγίδευσις'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''σονάτα για δύο''

* * Τι κι αν θεριεύει ο Χειμώνας πα στη στέγη μου

με στίξη Ανοιξιάτικη..

το παραμύθι μας θα σου ταχυδρομήσω.

''Κάθε που πιάνει λιόγερμα

γλυκά μου μέλλει να γυρνάς

αγαπημένη αίσθησις την κάμαρη γιομίζει

στου έρωτα πλανιέμαι τα σοκάκια να σε βρω

μες στης αγάπης τη γιορτή και την οχλαγοή

στην εποχή των Υακίνθων μας..στα χνάρια σου εμμένω..

Έτσι ήρθες στο ονείρεμα αγάπη μου..

σ' αγκάλιασε το ρίγος της ψυχής μου

σαν μπόρα Ανοιξιάτικη εκατέβηκα στο χώμα σου ..

να σε δροσίσω με τα χείλη μου

δροσοσταλιές πα στο κορμί σου να σταλάξω..

τον έρωτά μας να ιστορήσω στα πουλιά τ' αποδημητικά

κι αν στην κοιλάδα των ψυχών σε συναντήσουν στα κρυφά

της λήθης τα γρανάζια να προκάνουν....

να σου θυμίσουνε τον τρόπο που σ' αγάπησα

σε μιας σονάτας μοναχά για δυο..μες στο παλιό γραμμόφωνο

λες κι ήσουν όνειρο γλυκό..σε νύχτα αγριεμένη'' * *

''σονάτα για δύο'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,