''βαλίτσα ταξιδίων''

Στο πατρικό..σε μια ντουλάπα κάρινη

χρόνους πολλούς κάτω από τα ασπρόρουχα

με επιμέλεια και μη λησμονημένα αφημένη

μία βαλίτσα ταξιδίων μακρινών 

την ιστορία των χρόνων μου των άγουρων

το αγαπημένο σου άρωμα

ακριβό το μοσχοβόλημα λεβάντας απ' τον κήπο σου

μες στα λευκά πουγκάκια σου..

τα πουγκάκια της ψυχής μου προστατεύουν..  

κατά καιρούς..........

την ξεσκονίζω απαλά μ ' ένα μεταξωτό πανί

φοβάμαι να την εσηκώσω από τη θέση της

είναι παλαιά..μη διαλυθεί..

μη τα ταξίδια μου ματαιωθούν

στων αναμνήσεων τη γλυκειά μου παραζάλη..

Ο πόνος θέλει εκπαίδευση το λένε χρόνια οι ειδικοί

μου το 'πανε κι οι φίλοι

τα χέρια αγγίζουνε το κουρτινάκι το δαντελωτό

δεν το εκρέμασα ποτές..δεν ήτανε στη μόδα

μα αυτά μου είπες κόρη μου είναι διαχρονικά

όπως και η αγάπη μας..όπως και οι πληγές μας..

''βαλίτσα ταξιδίων'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''λιποτάκτης ναυαγίων''

Κει..που σε συναντούσαν οι αρχέγονες φωνές

για ένα ναυάγιο εν επιγνώσει μέγα και παράδοξον

λιποτάκτες ναυαγίων οι σκέψεις ψηλαφίζοντας

σ' ερημονήσι σ' έφτασαν αλαργινό

σπασμένα τα κατάρτια.. τα κουπιά

στους βράχους ξεβρασμένα

προχώρησαν στην ενδοχώρα τους

κι αγόρασαν μια γης

που δεν την ανακάλυψε ποτές κανείς ακόμα..

ιδιωτική οδός..απόχτημα προσωπικό

για υγιείς ..εύρωστους ναυαγούς..ψηλαφιστάδες

με δίχως σύνορα..χωρίς τους φράχτες περιττούς

με δίχως τρόμο για της απληστίας τους ταγούς

χωρίς το φόβο για ονείρων κλαδευτές

ίσως γι αυτό σ 'αρέσουν τα παράξενα ναυάγια

τα μάτια σου.........

χτίζουνε το τσαρδάκι τους σε μια γωνιά

το Θείον μέσα τους..η αλλοκοτιά

την ευτυχία..την ομορφιά να χορτασθούνε..

'' λιποτάκτης ναυαγίων'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

''κει που οι ασφόδελοι ανθίσαν''

φωτο : από το διαδίκτυο

Το αγεράκι τ' αυγινό πως με καλεί

των σοκακιών τη λοιμική πίσω ν' αφήσω

ν' αυτοπαγιδευθώ ντυμένη αερικό

τη σάρκα τη φθαρτή μου ν' αποποιηθώ

κι όντας το πέτρινο γιοφύρι  το διαβώ

εις την πηγή Του να καθίσω αποσταμένη

να ξεδιψάσω με το κρύο Του νερό

κάθε μου πάτημα κραυγή και με καλεί

στου Παραδείσου Του τις πύλες να με φέρει

με τ' άνθια τα λευκά Του

άγριων ρόδων  να στεφανωθώ

για..των ανθρώπων η απονιά

πολύ μ' έχει πληγώσει..

Πάμε μαζί αγαπημένε μου....

στις παρυφές του δάσους ν' ανταμώσουμε

κει που οι ασφόδελοι ανθίσαν για χατίρι μας..

γιατί..αν δεν ερθείς εσύ..δεν πάω εγώ

ποιός θα πιαστεί εις των Μουσών του το χορό

θα μένουνε τα ζόμπυ  μοναχά..

να ροκανίζουνε τα δέντρα

Έλα μαζί μου..σαν Ιούδας μη φερθείς

τους εφιάλτες να τσακίσουμε εις τους γκρεμνούς

να μη δειλιάζουν τα όνειρα

μαζί τους να κοιμόμαστε αγκαλιά

τις νύχτες που θα ουρλιάζουνε οι λύκοι..

''κει που οι ασφόδελοι ανθίσαν'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Οδός Εσπερίδων''

φωτο : από το διαδίκτυο

Η θλίψη της επίγνωσης

στο μπούστο σου γιορντάνι κρεμασμένο

θρηνείς το θάνατο του εφικτού..

μες στον μπαχτσέ των Εσπερίδων..

στου εικονικού της άψυχης οθόνη σου

στις Νύμφες και τις μάγισσες της Νύχτας..

στέκεται αντίκρυ σου ασάλευτα νεκρός..

με λέξεις άηχες ..με στεγνωμένο το μελάνι..

Φοράει κάθε βράδυ παγωμένο το χαμόγελο..

ανύπαρκτο αποτύπωμα ευελπιστών..

θα 'θελε να 'ναι και να μοιάζει φύλακας..

των ''μήλων των χρυσών'' των Εσπερίδων.

Ετόλμησες..

εκοίταξες βαθιά πίσω απ' το προσωπείο του

ήτανε οι καιροί σκληροί κι ο Μάρτης αλλοπρόσαλλος

επρόσμενε την ελευθερία του κήπου της Εδέμ

μέσα σε τοίχους σκοτεινούς..στην κάμαρη κλεισμένος

έκλεισες το παράθυρο στο βραδινό τ' αγιάζι

δεν ήταν καν ο Λάδωνας..για να τον προστατέψεις. 

αδύναμος..ζιζάνιο εφύετο στου κήπου το παρτέρι..

ο ''ελιτισμός'' του πνεύματος τον είχε κυριεύσει

απέβη η αντοχή σοφή..έκαμες πρόοδο..προκοπή

επορεύτηκες με την αδυναμία του..

η μόνη αδυναμία σου..να του φανερωθείς..

αναπάντεχα εμάντευες τη λύπη της ψυχής του.

''Οδός Εσπερίδων'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

''Ένας ευαίσθητος δραπέτης''

Ένας ευαίσθητος δραπέτης αντοχής

ελαχταρούσες χρόνους να γενείς

εμελέταες αποδράσεις...

απ' τους παλιούς ακόμα τους καιρούς

άφηνες το κρεβάτι που επλάγιαζες

πλανιόσουνα στις γειτονιές με δυο φτηνές γαλότσες

κι άμποτες αναρριχητής στα άνθια μιας αλήθειας

μία ζωή σκιαζόταν η ψυχή..εσμίλευε τις σχέσεις

Τώρα μεγάλωσες πολύ..

τις ερωταπαντήσεις κρίσεως επέρασες επιτυχώς..

σε αγκαλιάζουνε σφιχτά σαν το κισσό..

μονάχα οι γλυκειές επιλογές σου..

Kλείνεις τ' αυτιά στο μέτριο..στο ευτελές..

αδειάζεις απ' τα αμπάρια σου το συρφετό..

χαράζεις πορεία μόνο εμπρός..

ακούς τους ήχους απ' τα βάθη του νερού

ο χρόνος σου αδιάκριτα στενεύει..

γλυκά εστιάζεις..τραγουδάς..τα ηχοχρώματα

που τα μπουρού ως τ' αυτιά σου ταξιδεύουν..

μύρια στιχάκια χαρακιές λαβώσαν την ψυχή

αιώνες τώρα τα ετραγούδησε ετούτος ο απλός λαός...

στα νανουρίσματα της μάνας σου ...

μύρια στιχάκια γίναν γιατρικό

στων ''Παραδείσων'' της αλήθειας σου των αξιών

την πλήρωση εζητούσες.

''Ένας ευαίσθητος δραπέτης'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

Απαγγελίες ποιημάτων από τους δημιουργούς τους..

ΤΟ ΡΑΔΙΟ ΥΔΡΑΝΗ ΣΑΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ:

*ΔΥΟ ΝΕΕΣ ΑΠΑΓΓΕΛΙΕΣ ΠΟΙΗΜΑΤΩΝ ΤΟΥΣ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΟΦΙΑ ΘΕΟΔΟΣΙΑΔΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΥΛΙΑ ΧΑΔΟΥΛΗ https://online.fliphtml5.com/lrfj/mqgy/?1615641934661#p=72

 https://online.fliphtml5.com/lrfj/pqsl/?1613588017634#p=12

 

ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΑΠΟΛΑΥΣΗ!

........................................

''Χαμόγελο -Ροδένια και παλιάτσος''

Στις φτωχογειτονιές..μες σε σαλόνια αρχοντικά..

εύμορφα κρεμασμένες...

ακουαρέλλας χρώματα φορούν..μάσκες πολλές

μάσκες τρανές..άλλες μικρές..χρώματα προσωπεία.

Απομεινάρια μιας ολάκερης ζωής

μέσα στους πάπυρους για χρόνια στοιβαγμένα

πεσίματα ...πληγές...γδαρσίματα

κραγιόνια ανεξίτηλα ...μολύβια αυτά κερένια 

στης μασκαράτας της γενικευμένης τον καιρό

στην ενδελέχεια της ψυχής γεννούν ακουαρέλλες..

κατηφορίζει ως τον καθρέφτη σου 

ο ξεχασμένος χρόνια γελαστός

παλιάτσος σου με την αλλόκοτη μορφή..

το μάτι κλείει περιπαιχτικά......

μιας μεταμφίεσης προσωρινής  

χαρά για να τρυγήσεις σου γυρεύει..

φορείς το καπελλάκι σου το ασορτί

βάζεις στα μάγουλα ολίγον ροζ

εκείνο ροδοζάχαρη που σ' έκανε  να μοιάζεις.

Ροδένια ντύνεσαι τανάπαλιν

στην αγοραία μέθη των συντρόφων σου αναμεσίς

το δάκρυ το απόκρυφον σταλάζεις κατά γης

καθώς περσόνες γέμισαν οι γκαλερί

μένεις κρυμμένη μες στο δάσος σου και ντύνεσαι

Χαμόγελο - Ροδένια και Παλιάτσος..

'' Χαμόγελο - Ροδένια και παλιάτσος'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,