''κει που οι ασφόδελοι ανθίσαν''

φωτο : από το διαδίκτυο

Το αγεράκι τ' αυγινό πως με καλεί

των σοκακιών τη λοιμική πίσω ν' αφήσω

ν' αυτοπαγιδευθώ ντυμένη αερικό

τη σάρκα τη φθαρτή μου ν' αποποιηθώ

κι όντας το πέτρινο γιοφύρι  το διαβώ

εις την πηγή Του να καθίσω αποσταμένη

να ξεδιψάσω με το κρύο Του νερό

κάθε μου πάτημα κραυγή και με καλεί

στου Παραδείσου Του τις πύλες να με φέρει

με τ' άνθια τα λευκά Του

άγριων ρόδων  να στεφανωθώ

για..των ανθρώπων η απονιά

πολύ μ' έχει πληγώσει..

Πάμε μαζί αγαπημένε μου....

στις παρυφές του δάσους ν' ανταμώσουμε

κει που οι ασφόδελοι ανθίσαν για χατίρι μας..

γιατί..αν δεν ερθείς εσύ..δεν πάω εγώ

ποιός θα πιαστεί εις των Μουσών του το χορό

θα μένουνε τα ζόμπυ  μοναχά..

να ροκανίζουνε τα δέντρα

Έλα μαζί μου..σαν Ιούδας μη φερθείς

τους εφιάλτες να τσακίσουμε εις τους γκρεμνούς

να μη δειλιάζουν τα όνειρα

μαζί τους να κοιμόμαστε αγκαλιά

τις νύχτες που θα ουρλιάζουνε οι λύκοι..

''κει που οι ασφόδελοι ανθίσαν'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,