''Ένας ευαίσθητος δραπέτης''

Ένας ευαίσθητος δραπέτης αντοχής

ελαχταρούσες χρόνους να γενείς

εμελέταες αποδράσεις...

απ' τους παλιούς ακόμα τους καιρούς

άφηνες το κρεβάτι που επλάγιαζες

πλανιόσουνα στις γειτονιές με δυο φτηνές γαλότσες

κι άμποτες αναρριχητής στα άνθια μιας αλήθειας

μία ζωή σκιαζόταν η ψυχή..εσμίλευε τις σχέσεις

Τώρα μεγάλωσες πολύ..

τις ερωταπαντήσεις κρίσεως επέρασες επιτυχώς..

σε αγκαλιάζουνε σφιχτά σαν το κισσό..

μονάχα οι γλυκειές επιλογές σου..

Kλείνεις τ' αυτιά στο μέτριο..στο ευτελές..

αδειάζεις απ' τα αμπάρια σου το συρφετό..

χαράζεις πορεία μόνο εμπρός..

ακούς τους ήχους απ' τα βάθη του νερού

ο χρόνος σου αδιάκριτα στενεύει..

γλυκά εστιάζεις..τραγουδάς..τα ηχοχρώματα

που τα μπουρού ως τ' αυτιά σου ταξιδεύουν..

μύρια στιχάκια χαρακιές λαβώσαν την ψυχή

αιώνες τώρα τα ετραγούδησε ετούτος ο απλός λαός...

στα νανουρίσματα της μάνας σου ...

μύρια στιχάκια γίναν γιατρικό

στων ''Παραδείσων'' της αλήθειας σου των αξιών

την πλήρωση εζητούσες.

''Ένας ευαίσθητος δραπέτης'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,