''στη σκόνη του χρόνου''

Θυμάμαι ήτανε Άνοιξη που κίνησες να έβρεις τη γιαγιά..

Σ' ένα παλιό τετράδιο με γραμμές..

χρόνους εμένανε στ' αζήτητα τα λόγια σου παπού..

μα απόψε εφύσηξε βοριάς

και έδιωξεν τη στοιβαγμένη απάνω σκόνη.. 

Kι αν έρθουνε κι οι φίλοι σου μαζί μ' εσέ από τους ουρανούς

και με καθίσουνε εις το σκαμνί

σαν με ρωτήσουνε τι έκαμα στις μάχες της ζωής

θα τους αποκριθώ πως επολέμησα χωρίς σπαθιά

μονάχα όπλα μου ακριβά εις τη φαρέτρα μου

οι λέξεις σας οι καρδιακές

που εστοχεύανε ολημερίς κι ολονυχτίς

αλλες καρδιές να ''σημαδέψουν''

να τις εκάμουν να χτυπούνε ρυθμικά

την αρμονία του κόσμου στο σφυγμό ν' αφουγκραστούνε.

Αναίμακτα ποτές δεν κέρδισε κανείς..

τραχύ το χνάρι των πολεμοκάπηλων

στις σκοτεινές διαδρομές  ..

Τούτο θα ειπώ στους φίλους σου..σ' εσέ  παπού ψιθυριστά :

Θυμάμαι ακόμα την αυλή με την κληματαριά..

τη σκάλα που μας έβγαζε απάνω στην ταράτσα..

τα λόγια που μιλήσαμε καθώς ετρώγαμε 

τις ρόγες σταφυλιών..

τα λόγια τα σοφά..που κουβαλάγανε μαζί τους 

χρόνους απ' τα ποτάμια της αρχαιότης τα πλωτά

κι ήσαν κρασί σ' αποστακτήριο..μεθάγαν την ψυχή..

Όσο αλαργεύω απ' τη ζωή..στου λύχνου τ' αντιφέγγισμα..

τα λόγια στο τετράδιο θα ψάχνω τα σβησμένα..

''στη σκόνη του χρόνου'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

Φίλιον κάλεσμα''

EYΧΑΡΙΣΤΩ από καρδιάς και αληθινά τον αξιόλογο κατά γενικήν ομολογίαν 

και τ΄εμέ.. ποιητή κ. Δημήτριον Γκόγκα για την ευγενική χειρονομία του 

να μου αποστείλει το βιβλίο του.Εύχομαι να 'ναι καλοτάξιδο

 και να ακουμπήσει τις ψυχές όσων θα σταθούν στις λέξεις του..'

 

 

 

'ΤΕΣΣΕΡΑ ΤΕΤΑΡΤΑ'' ο τίτλος..ως οφείλει η ίδια η ζωή να μοιράζεται..

Δεν δηλώνω εξεταστής..δεν το 'καμα ούτε και τότες που διόρθωνα 

τα γραπτά των μαθητών μου..είμαι αναγνώστης ..αναζητητής των λέξεων 

που κρύβουν την αλήθεια..την πεμπτουσία της ζωής μας..

Έσκυψα και με προσοχή εδιάβασα..κι έκαμα μίαν ''στάσιν''  ..

''ΣΤΑΣΕΙς''- Δημητρίου Γκόγκα.

Σας το παραθέτω αυτούσιον

η φίλη σας Σοφία..... 

 

''ΣΤΑΣΕΙς''

Κίνησαν από μέρη όπου ανέτειλε ο ήλιος

Νέοι και γέροι τολμηροί. 

« Στη Δύση θέλουμε να πάμε » λέγανε

και δεν περίμεναν ποτέ τον ήλιο να σιωπήσει.

Στον πρώτο ποταμό,

έπλυναν τα πόδια τους.

Οι γυναίκες τα σκούπιζαν με τα μακριά μαλλιά τους.

Στη λίμνη που συνάντησαν

Λούστηκαν στην απόγνωση,

χτενίστηκαν με δυο τσάκνα της γης.

Κρύωσαν λιγάκι τα παιδιά.

Στην πρώτη νοικιαζόμενη θάλασσα

χάσανε τη ζωή τους.

Τους έλειψε η μοίρα.

Εμείς πάλι, απωλέσαμε το αρνητικότερο προσόν.

Το μεταχειρισμένο προσωπείο.

Συνθήκη Ζωής,συνθήκη Θανάτου.

Δημήτριος Γκόγκας.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

 ΦΙΛΟΞΕΝΩ  ΕΠΊΣΗς!!! Με ιδιαίτερη αγάπη και θέρμη στο ιστολόγιό μου..

γιατί με άγγιξε βαθιά η σελίδα 42 στο ποίημα ''ΑΡΤΟΠΟΙΕΙΑ'' Δημητρίου Γκόγκα..

απόσταγμα αληθινής ζωής.. Ένα διαμάντι ποιήσεως!

 

''ΑΡΤΟΠΟΙΕΙΑ''

Σκυφτοί με τις άσπρες ποδιές,τα αξύριστα πρόσωπα.

Έπλαθαν το ζυμάρι και την ακυβέρνητη ζωή τους.

Στο βάθος η πινακωτή.

Οι ώρες τους σιωπηλές.

Οίκτος τις περιέλουζε, χολή και ξύδι.

Οι μέρες καημένες και σιωπηλές,

βηματίζουν μέσα στα φορτισμένα χρόνια,

θωρώντας δεξιά και αριστερά τις στέρφες σταγόνες

ζωής.

Αλευρωμένες,ξεσκόνιστες.

Θλιβερές,κυρτωμένες από κούραση.

Τα χέρια στραγγαλίζουν τη μαγιά

αναπηδά κι ανεμίζει η κόρα,

έτοιμη να ξυπνήσει ένα όνειρο,

τυχαία σωσμένο απ' το μεθύσι

που σκορπά το άρωμα του φρέσκου.

Στην καλημέρα η κούραση.

Στη ρυτίδα ο σπόρος.

Ο άνθρωπος βρε συ,

σαν μπει μες στη φωτιά,καίγεται.

Το ψωμί φουσκώνει.

Δημήτριος Γκόγκας

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ μικροί φυγάδες ⫸

 

''Μικροί φυγάδες'' μου ψυχές ευγενικές

που επιδέξια δραπετεύετε καθημερνά

από τη φρίκη που γεννά η στέρφα Γης

όμοια του δάσους μου εσείς τα ξωτικά

μικροί..τρανοί μου ήρωες..

σ' αλλοπαρμένες εποχές

αλλόκοτο το λιακωτό που σας εφύτρωσε

στην κολυμβήθρα της η ίδια η ζωή

εμύρωσεν το μέτωπον κι εχάραξε σταυρούς

ν' ανηφορίζετε μοναχικά δύσβατα μονοπάτια..

στους πρωινούς τους δροσουλίτες κάστρα άπαρτα 

σεργιάνιζαν στων ομματιών σκιές αγριεμένες

μα εσείς τα βράδια τα έναστρα

ληστές φωτός εντύνοσταν

τη μέρα εφυτεύατε στην έρημο ανθούς.

 

Ανέντιμα σας φέρθηκε η ζωή

μα δεν εμπόρεσε σκάρτους για να σας κάμει.

με το κεφάλι αψηλά κι όχι γυρτούς τους ώμους

εφυγαδεύσατε τη σκέψη σας στην αναζήτησιν

σε άλλους τόπους να φυτέψετε αρτόδεντρα

για να γεμίζουν τα περβάζια πεινασμένων

Αλάνια αλύγιστα οι ψυχές..αδείλιαγα

ξυπόλητες εβγαίνανε εις τους δρόμους

στους βράχους εξαπόσταιναν για να τις ξεδιψάσουν

έσταζαν οι αμάραντοι..εστάζαν τα λιθάρια

εδρόσιζαν τις κουρσεμένες των φυγάδων τις ψυχές

κι έπειτα έπαιρναν το δρόμο για τη θάλασσα

για να ξεπλύνουν αμαρτίες και πομπές

να πέσουνε απ' τα χέρια τα καρφιά

να 'χει ένα νόημα και το φευγιό

στις κακοτράχαλες τις στράτες των φυγάδων...

 

⫷ μικροί φυγάδες ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη. 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

ΣΥΝΤΟΜΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η Σοφία Θεοδοσιάδη, απόφοιτος της Αρσακείου Ακαδημίας, υπήρξε εκπαιδευτικός από το 1972 έως το 2005. Εργάσθηκε επί σειρά ετών στο Λύκειον Φιλοθέης, στην Ελληνοελβετική Σχολή, κατόπιν στην Ειδική Αγωγή ως μεταπτυχιακή παιδαγωγός σε παιδιά με σύνδρομο Down και επί μια εικοσαετία σε σχολεία δημόσιας εκπαίδευσης της Πάτρας.

⫷ εις την καρδίαν εμφωλεύουν αλμπατρός ⫸

φωτο : από το διαδίκτυο

Στα μελιχρά τα δειλινά όντας στενεύει η ψυχή

κανένα ακρογιάλι εις την αγκάλην του δε με χωρεί

τη θάλασσα παρακαλώ..μοιάζει το γιατρικό μου..

να στέλνει μου στα ωκεάνια πουλιά 

φτερά να μου κολλούν τα αλμπατρός

μαζί τους φτερογώντας να πετάω...

να χάνομαι απ' την οχλοβοή

 να γεύομαι της ευτυχίας τους το πέταγμα

κι αν θα με βρει εις το φτερό

το βέλος του Θανάτου..ένα τραγούδι 

ξεψυχώντας ν' αρχινώ εις τον ανάριο ουρανό

φτάνει που εβρεθήκαμε για μια στιγμή

στο διάλειμμα της Γης του απάνου κόσμου

κι όταν πεσμένη θε να βρίσκομαι στην κόλαση

να παίρνω τις παλέτες μου τις ακριβές

να επιστρέφω στα μελίχροα  δειλινά

σε γαλαζοαίματες να βρέχομαι αμμουδιές

την υγρασία ν' ακουμπούν τα ακροδάχτυλα

αβούλιαχτη η υγρασία της ψυχής

αίωρο το συναίσθημα..μετέωρο το βήμα ..

Χρόνους στο ερώτημα εγκυμονούσα η ψυχή

αν είν' κατάρα ή ευχή

αν είναι ευλογία για σαράκι απολυτρωτικόν

εις την καρδίαν να εμφωλεύουν αλμπατρός

εις τα κατάρτια πάντα την ψυχή

όμοια μ' αγέρωχο πουλί

να την κρατούν ανεβασμένη..

⫷ εις την καρδίαν εμφωλεύουν αλμπατρός ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''στην άβατον διάβασιν''

φωτο : από το διαδίκτυο

Κι αν όπως λεν οι ιερές γραφές στις εκκλησιές

υπάρχει η ζωή η μεταθάνατον..στείλε σημάδι να χαρείς

ποτές μου δε με σκιάζαν των αποθαμένων τα φαντάσματα

παρά εξόν των ζωντανών..

θα 'χω την πόρτα μου μισάνοιχτη και θα το περιμένω

την οπτασία σου ν' αγγίξω τρυφερά.

Η μνήμη σκάβει ανελέητα στα έγκατα..

ζηλεύω το το κυπαρίσσι που εφύτεψα στα πόδια σου

γιατί έρχονται οι ρίζες του..χαϊδεύουν τα οστά σου

ήθελα να 'μαι ρίζα του να 'ρθω να σ' ακουμπήσω

Το πιο γλυκό και τρυφερό μου λείψανο

στέκεις εκεί ταριχευμένο στη θυρίδα της ψυχής μου

Είναι ετούτη η αρχέγονη ανάγκη μας συμβίωσης

αποθαμένων ζωντανών

που απαλύνει και το μάταιον

ξεμακρυσμένες μαλακώνει αναμνήσεις.

Αναρωτιέμαι τι θα έγραφε στον τάφο σου ο ποιητής

μα σε κοιτώ πως μειδιάς και χάνεσαι

στην άβατο διάβασιν..στο άγνωρον του σκότους.. 

αδιαφορούνε οι νεκροί  για τούτες δω τις πολυτέλειες

οι ζωντανοί μονάχα νοιάζονται

από ατέρμονη τρανή ματαιοδοξία.

''στην άβατον διάβασιν'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''εβγήκα στο μπαλκόνι ''

Εβγήκα στο μπαλκόνι κι εσεργιάνισα

ίλιγγο εφέρνανε..την παραζάλη εις το νου

των ορέων τα μπαλκόνια τα υψιπετή

τα ρηξικέλευθα των ωκεανών ταξίδια..

μα το αποφάσισα να κρατηθώ γερά 

μην καταγκρημνισθώ..μη βυθιστώ πριχού

τον άνθρωπο πολύ να αγαπήσω..

για να μπορεσω ν' αγαπήσω κι εμέ

να εναγκαλιστώ τα πάθη και τα λάθη μου

το Θείον ιχνηλατώντας μες στα άδυτα..

στα καταγώγια της ψυχής μου..συγχώρεση και έλεος

στις προσευχές μου να ζητήσω..

αποσταμένη ευρέθηκα στο μπαλκονάκι το μικρό

που εκατοίκει εντός μου..

κει που εφύτρωναν τα άγρια κυκλάμινα

στο φιδωτό δρομάκι..

πότε στ' αλήθεια εβράδιασεν..

τι γρήγορα επέρασαν τα χρόνια

σεργιάνισα..ετραγούδησα..αφουγκράστηκα

θαρρούσα πως ο χρόνος θα 'τανε ατελείωτος

τα χρώματα ως το τέλος θ' ατενίζαμε 

στο λιμανάκι αντάμα....

μία παράξενη με εκυρίευσε σιωπή

εξύπνησα κι εθώρησα τον σύντομόν μας βίον

τα μύρα ήσαν δυνατά..εράντιζαν τη σκέψη

κι η θέα του ονείρεμα στου κόσμου τα μπαλκόνια..

''εβγήκα στο μπαλκόνι '' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

« αναστοχασμοί » - Δοκίμιον

Καθώς εμέστωναν τα χρόνια της ωρίμανσης 

ματαιωμένες προσδοκίες μου εσφίγγαν το ζωνάρι..

τα πικραμένα μάτια μου σκοτείνιαζαν..

μες στο σκοτάδι αναλαμπές

εντύνονταν ονείρατα που δεν ευδοκιμήσαν..  

Καθώς η φτώχεια γύρω μας απλώνεται καθημερινά

σφαδάζει η σιωπή μου μες στους χαλεπούς καιρούς

Nαι.. είμαι '''παλιομοδίτισσα'' εγώ..με τόση θλίψη αναπολώ

τα λόγια των γονιών μου..που απ' τα μικράτα μου εμάθανε

σχολείο ζωής και σεβασμό εις την ανθρώπινη ζωή

να μελετώ..να την μεταλαβαίνω..

Ναι..είμαι ''παλιομοδίτισσα'' και το δηλώνω ευθαρσώς

δεν δέχομαι ν' ακολουθώ ορδές χωρίς καμμία κρίση..

να συμμετάσχω στο χορό αυτόν του παραλόγου..

Έπαψε εντός μου χρόνους τώρα πια το ψέμα σας το βρωμερό 

πραμάτεια να στιβάζει..

Τα πολυκαιρισμένα διαβασμένα τα βιβλία μου...

μου λέγαν για ισότητα στη μάθηση...για ισονομία στο φαγητό.. 

στη δίψα και στην πείνα...

ωσάν φακίρης τσίρκου περιφέρεσαι εξουσιαστή

εμπαίζεις συνειδήσεις.

Παλιομοδίτισσα δηλώνω απερίφραστα

τα ψίχουλα ως μάνα εξ ουρανού διόλου δε μου ταιριάζουν.

Την ουτοπία μου την γκρέμισες...και πάλι με καλείς στην αγορά...

''φανφάρες''  και λογίδρια με στόμφο να μου ψάλλεις.

Παλιομοδίτισσα λοιπόν εγώ...και έτσι θα σε κρίνω...

Χρήζεσαι αρχηγός επίδοξος ψυχών απελπισμένων.

τελάλης γίνεσαι του ψέμματος..σκορπάς τα τρύπια σου καπίκια.

 

Τώρα εβεβαιώθηκα πως οι παλιομοδίτες μου οι γονείς...

καλύτερα απ' όλα τα αρπαχτικά..συστημικών και τσαρλατάνων

εγνώριζαν και μου 'μαθαν..ΙΣΟΤΗς τι σημαίνει..

Κράτα τα γκέμια μου 'λεγαν γερά..κι αν πέσεις απ' το άλογο μη φοβηθείς

καταφερτζήδες..αδαείς δρόμο μετ' εμποδίων θα σου φράζουν

ξανακαβάλα τ' άλογο..τράβα τα γκέμια δυνατά  απ' την αρχή προχώρα.. 

Μη μας καλείς λοιπόν στο σκηνικό...που έστησες το θέατρο να παίξεις...

Παλιομοδίτες είμαστε εμείς και από θέατρα δεν ξέρουμε της Χαλιμάς...

 είμαστε θιασώτες της γενιάς του Θέσπι του Νικήρατου

 που με τον αραμπά τους εταξίδευαν ''ορίτζιναλ'' πολιτισμό

γι αυτό σου λέω σε γλώσσα παλιομοδίτικη..

γνωρίζουμε καλά και μοναχά τα λαϊκά ''μπουλούκια''.

( Λυρικον Δοκίμιον - Σοφίας Θεοδοσιάδη )

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,