''στη σκόνη του χρόνου''

Θυμάμαι ήτανε Άνοιξη που κίνησες να έβρεις τη γιαγιά..

Σ' ένα παλιό τετράδιο με γραμμές..

χρόνους εμένανε στ' αζήτητα τα λόγια σου παπού..

μα απόψε εφύσηξε βοριάς

και έδιωξεν τη στοιβαγμένη απάνω σκόνη.. 

Kι αν έρθουνε κι οι φίλοι σου μαζί μ' εσέ από τους ουρανούς

και με καθίσουνε εις το σκαμνί

σαν με ρωτήσουνε τι έκαμα στις μάχες της ζωής

θα τους αποκριθώ πως επολέμησα χωρίς σπαθιά

μονάχα όπλα μου ακριβά εις τη φαρέτρα μου

οι λέξεις σας οι καρδιακές

που εστοχεύανε ολημερίς κι ολονυχτίς

αλλες καρδιές να ''σημαδέψουν''

να τις εκάμουν να χτυπούνε ρυθμικά

την αρμονία του κόσμου στο σφυγμό ν' αφουγκραστούνε.

Αναίμακτα ποτές δεν κέρδισε κανείς..

τραχύ το χνάρι των πολεμοκάπηλων

στις σκοτεινές διαδρομές  ..

Τούτο θα ειπώ στους φίλους σου..σ' εσέ  παπού ψιθυριστά :

Θυμάμαι ακόμα την αυλή με την κληματαριά..

τη σκάλα που μας έβγαζε απάνω στην ταράτσα..

τα λόγια που μιλήσαμε καθώς ετρώγαμε 

τις ρόγες σταφυλιών..

τα λόγια τα σοφά..που κουβαλάγανε μαζί τους 

χρόνους απ' τα ποτάμια της αρχαιότης τα πλωτά

κι ήσαν κρασί σ' αποστακτήριο..μεθάγαν την ψυχή..

Όσο αλαργεύω απ' τη ζωή..στου λύχνου τ' αντιφέγγισμα..

τα λόγια στο τετράδιο θα ψάχνω τα σβησμένα..

''στη σκόνη του χρόνου'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,