Φίλιον κάλεσμα''

EYΧΑΡΙΣΤΩ από καρδιάς και αληθινά τον αξιόλογο κατά γενικήν ομολογίαν 

και τ΄εμέ.. ποιητή κ. Δημήτριον Γκόγκα για την ευγενική χειρονομία του 

να μου αποστείλει το βιβλίο του.Εύχομαι να 'ναι καλοτάξιδο

 και να ακουμπήσει τις ψυχές όσων θα σταθούν στις λέξεις του..'

 

 

 

'ΤΕΣΣΕΡΑ ΤΕΤΑΡΤΑ'' ο τίτλος..ως οφείλει η ίδια η ζωή να μοιράζεται..

Δεν δηλώνω εξεταστής..δεν το 'καμα ούτε και τότες που διόρθωνα 

τα γραπτά των μαθητών μου..είμαι αναγνώστης ..αναζητητής των λέξεων 

που κρύβουν την αλήθεια..την πεμπτουσία της ζωής μας..

Έσκυψα και με προσοχή εδιάβασα..κι έκαμα μίαν ''στάσιν''  ..

''ΣΤΑΣΕΙς''- Δημητρίου Γκόγκα.

Σας το παραθέτω αυτούσιον

η φίλη σας Σοφία..... 

 

''ΣΤΑΣΕΙς''

Κίνησαν από μέρη όπου ανέτειλε ο ήλιος

Νέοι και γέροι τολμηροί. 

« Στη Δύση θέλουμε να πάμε » λέγανε

και δεν περίμεναν ποτέ τον ήλιο να σιωπήσει.

Στον πρώτο ποταμό,

έπλυναν τα πόδια τους.

Οι γυναίκες τα σκούπιζαν με τα μακριά μαλλιά τους.

Στη λίμνη που συνάντησαν

Λούστηκαν στην απόγνωση,

χτενίστηκαν με δυο τσάκνα της γης.

Κρύωσαν λιγάκι τα παιδιά.

Στην πρώτη νοικιαζόμενη θάλασσα

χάσανε τη ζωή τους.

Τους έλειψε η μοίρα.

Εμείς πάλι, απωλέσαμε το αρνητικότερο προσόν.

Το μεταχειρισμένο προσωπείο.

Συνθήκη Ζωής,συνθήκη Θανάτου.

Δημήτριος Γκόγκας.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

 ΦΙΛΟΞΕΝΩ  ΕΠΊΣΗς!!! Με ιδιαίτερη αγάπη και θέρμη στο ιστολόγιό μου..

γιατί με άγγιξε βαθιά η σελίδα 42 στο ποίημα ''ΑΡΤΟΠΟΙΕΙΑ'' Δημητρίου Γκόγκα..

απόσταγμα αληθινής ζωής.. Ένα διαμάντι ποιήσεως!

 

''ΑΡΤΟΠΟΙΕΙΑ''

Σκυφτοί με τις άσπρες ποδιές,τα αξύριστα πρόσωπα.

Έπλαθαν το ζυμάρι και την ακυβέρνητη ζωή τους.

Στο βάθος η πινακωτή.

Οι ώρες τους σιωπηλές.

Οίκτος τις περιέλουζε, χολή και ξύδι.

Οι μέρες καημένες και σιωπηλές,

βηματίζουν μέσα στα φορτισμένα χρόνια,

θωρώντας δεξιά και αριστερά τις στέρφες σταγόνες

ζωής.

Αλευρωμένες,ξεσκόνιστες.

Θλιβερές,κυρτωμένες από κούραση.

Τα χέρια στραγγαλίζουν τη μαγιά

αναπηδά κι ανεμίζει η κόρα,

έτοιμη να ξυπνήσει ένα όνειρο,

τυχαία σωσμένο απ' το μεθύσι

που σκορπά το άρωμα του φρέσκου.

Στην καλημέρα η κούραση.

Στη ρυτίδα ο σπόρος.

Ο άνθρωπος βρε συ,

σαν μπει μες στη φωτιά,καίγεται.

Το ψωμί φουσκώνει.

Δημήτριος Γκόγκας

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,