⫷ κάτω από το μάτι του Θεού ⫸

Δε θέλω πια  μάτια αδειανά να με κοιτούν  τα λόγια τα παχιά τα δίχως νόημα τ' αυτιά μου να αγγίζουν. Θέλω μονάχη παραδίπλα απ'  τις σιωπές μου να κουρνιάζω. Θέλω να ανεβαίνω όλο πιο  αψηλά.. κοντά σιμά να κατοικώ στον ουρανό κάτω  από το  μάτι  του Θεού να 'χω ένα αντίσκηνο να με κοιτά σαν ήλιος τα πρωινά..να με ξομολογά.. 'Ολα τα μυστικά σε Αυτόν να τα ομολογώ κι όλες τις τρυφερές π' εγίνηκαν φωλιές πουλιών στιγμές οι πίκρες που εφώλιασαν κι εκρύφθηκαν χνούδι π' αφήσαν πούπουλο στης μνήμης το μετάξι να κεντάω.. Πίκρες που δεν τις ομολόγησα ποτές έσκαψα μέσα στα βαθιά τις  έθαψα στα έγκατα για να τρυπώνω τις νυχτιές.. ζεστά να  τις τυλίγουνε τα βλέφαρα του Πλάστη μου συγχώρεσης μεταλαβιές.. Τώρα εδώ στην κορυφή  θε να σταθώ στο μάτι του Θεου να  ευλογηθώ να κοινωνήσω του σωσμού Του το έλεος. Εκεί που κατοικεί το φως να τους φωτίσω τους κρυμμένους πάπυρους να τους διαβάσω απ' την αρχή Συμφιλιώνομαι αργά αργά το μάταιον δεν με αγγίζει πλέον..δεν με κυβερνά η λύτρωσις εξάρχουσα με θρέφει... εγγύτερα με φέρνει εις το μάτι του Θεού αναζητώ του ελέους τη θωριά Του. Τα υλικά μου μάτια αδυνατούν να Τον θωρούν Τα μάτια της ψυχής στιγμές- φορές Τον βλέπουν λάτρης δηλώνω τω αγνώστω μου Θεώ Μύστης..προσκυνητής στη δυναμή Του πηγαίνω με το ρεύμα του δικού Του ποταμού είν άσκοπο αντίθετα να κολυμπάς σε θάλασσες δε βγαίνεις. ⫷ κάτω από το μάτι του Θεού ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''στράλια της μνήμης''

Απόγευμα του θέρους στο κατάστρωμα θερμόν..

το πλοίο παλαιό..σκαρί αλμύρας γεμισμένο

'ερχεται ένα μαϊστράλι στου Ιονίου τη θάλασσα

κάποτε οι γοργόνες εσιμώναν επικίνδυνα..

ετραγουδάγαν πως αγαπηθήκαμε παράφορα..

τώρα το σκίτσο σου

ξέθωρο ο αγέρας αναδεύει ..

ουχί και το γεννόν συναίσθημα π' ανθεί

ανθίζει εμορφότερα από άλλοτες..νοσταλγικά

πιάνουνε βάρδια και τα στράλια μονομιάς

στεριώνουν της καρδιάς μου τον ατρόμητο ιστό..

Μορφή μου φευγαλέα σε φορώ

φαντάζει μακρινό και το καράβι μας

όλα πλέον είναι μακρινά

το σκίτσο σου θαμπό.

''στράλια της μνήμης'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ Μάγια μου ρίχνουνε οι θάλασσες⫸

Έρχονται πάντα απ' τη μεριά της θάλασσας 

σημεία των καιρών λογιούνται οι ''Χάρυβδες''

κι όσο απειλούνε να μας καταπιούν

μάγια μου ρίχνουνε οι θάλασσες οι εντός

μες στην αιθάλη των καιρών

φορούν το πρόσωπο αερικών

και με καλούνε στα νερά τους.. 

ταξίδια μακρινά μου τάζουνε

σε ξεχασμένες με οδηγούν Ιθάκες..

μακρόθυμη που είναι η καρδιά

έρχεται η Όστρια και της γεννά

του Έρωτα για τη ζωή ολόδροσα λιβάδια....

Κι όσο πλανιέστε χάνεστε εις την οχλαγοή 

αναχωρήσεις σχεδιάζει ο δικός μου νους..

Φεύγω και πάλι για ταξίδια θερινά..

στην επιφάνειά σας αρνούμαι για να κολυμπώ

κρατώ ανεβασμένη την ελκυστικήν

υποσχόμενην διάθεσίν μου εμπιστευτικά...

τους φόβους μου κατρακυλάω στο βυθό

σαν γλιτωμό απ' την πεζότης..

ωσάν σωσμό απ' την ρηχότης την καθημερνή

ο χρυσαφένιος ο καιρός  μου ανελέητα

δε με ρωτάει τι κουβαλώ εις την ψυχή

τις τρυφερές μου αποδράσεις υδατογραφεί...

αναμοσχεύουν την ψυχή

για το κυνήγι το ουτοπικό

 σταγόνων ευτυχίας.. 

 

⫷ Μάγια μου ρίχνουνε οι θάλασσες ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ ένα κορίτσι ολόδροσο ⫸

Ένα κορίτσι άνοιξε στον ήλιο τα φτερά

στο κάρμα της..............

γραμμένο μ' ανεξίτηλα μελάνια φωτισμένες οι γραφές

Ηλιανή  την είπανε..όνομα ακριβό

λουσμένο στου ηλίου το φως...

να πιεί και να μεθύσει της ζωής το κόκκινο κρασί

τι κι αν η φθορά παραμονεύει εις τα ύπουλα σκαλιά

είν' διαβατήριο ακριβό της νιότης η ομορφιά

ανοίγει θάλασσες πλατιές..

αγγίζει τις οριογραμμές της των παθών

ελεύθερη πλανάται στους αιθέρες.. 

Εις το πλατύσκαλο εφύτρωσε στου κόσμου τα σκαλιά

ένα κορίτσι ολόδροσο τις χαραυγές για να φωτίζει..

 

 ⫷ ένα κορίτσι ολόδροσο ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη 

( στην Ηλιανή μου)

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷εσπερινές καντρίλλιες⫸

Σου άρεσαν τα ηλιοβασιλέματα

Το αγνάντεμα του απέραντου

ζωγραφιστό στα δυο σου μάτια.

Έψαχνα ένα λόγο να το εξηγήσω..να σκεφτώ

κι ο σιωπηρός μου εαυτός

ψιθυριστά μου απαντούσε:

μήνυμα άγραφο αιωρούνταν στη ματιά

το πίστευες στα μέσα σου

πως το σκοτάδι δεν είν' ποτέ παντοτινό

γιατί ο ήλιος επιστρέφει το πρωί

μοιράζει ευγνωμοσύνη..

Γι' αυτό όταν θα λείπεις μες στα δειλινά

θα κοιτάζω ένα ηλιοβασίλεμα

γιατί θαρρώ κάπου από ψηλά

θα το κοιτάς κι εσύ..

θα κρεμιέσαι απ' τη σκάλα τ' ουρανού

θα στήνεις χορό στου δειλινού

θα γεννάς ροδόχροου φωτός

μαγευτικές καντρίλλιες....

 ⫷εσπερινές καντρίλλιες ⫸  Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ της πεθυμιάς μου μπουγαρίνι⫸

by : Dorina Costras

Κάποτε και τα λόγια μας

ξέφτια θα μοιάζουνε σε μεσοφόρι παλαιό

γιατί δε θα 'μαι εδώ να σου τα τραγουδώ

μα θα 'ρθω μάτια μου γλυκα για να σε βρω..

για να τα τραγουδήσουμε απ' την αρχή μαζί

στη γειτονιά του Παραδείσου θα βρεθώ.

που σ ' έκλεισε νωρίς στην αγκαλιά του.

Το μπουγαρίνι άνθισε στο φράχτη μας..

πάντα τα βράδια ανθεί

μεθυστικά με τυραγνεί

σε φέρνει μέσα στη σιωπή

δεν σε ξεχνάω κι ας κυλούν

οι μέρες στην αιθάλη τυλιγμένες.

Ανάβω όλα τα κεριά

το φέγγος τους να ανέβει ως τους ουρανούς

η άυλη μορφή σου αστέρι να φαντάζει

να σ' έβρει τ' άρωμά τους ως εκεί

της πεθυμιάς μου μπουγαρίνι μου ακριβό

τις νύχτες με φοράει και σε φορώ

αλλάργεψε ο καιρός..μας απειλεί

πριν με φιλήσει η λησμονιά εις το στόμα..

 

⫷ της πεθυμιάς μου μπουγαρίνι ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ καταβυθίσεων πόθοι ⫸

Καταβυθίσεων πόθοι ξεδιψούνε την ψυχή

ένα ταξίδεμα αποζητάει ο νους..η σαρξ αδημονεί

καταμεσίς που ο κόσμος αργοσβήνει

στων ξεχασμένων της ζωής του  ηδονών

εις των ανηρημένων του παθών

στου πανικού και στης οχλαγοής το βουητό..

γαλάζια τρικυμία ταλανίζει το κορμί

πριν τα φθαρμένα όνειρα των γυναικών

σκορπίσουνε στη δίνη του ανέμου..

 

Τις αναμνήσεις μου μαζεύω απ' την καταπακτή

τη βάρκα μου ναυλώνω κι αποπλέω..

δεινός καραβοκύρης θαλασσίων ταραχών

η διαπίστωσις σαφής...........

είν' η ζωή μικρή..μαγευτική

και οι σταγόνες της δροσιάς της..είν' ανασεμιές

γίνεται η ψυχή μου ωκεανός

και ο βυθός της ένα λαγούμι ανεξερεύνητο

τις νύχτες πάντα επιστρέφει μοναχή

στις ξεμοναχιασμένες τις ακτές

οι  πόθοι μου απέθαντα διακαείς

καταβυθίσεις νιότης παρελθούσης ζωντανεύουν.

 

⫷ καταβυθίσεων πόθοι ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,