''στράλια της μνήμης''

Απόγευμα του θέρους στο κατάστρωμα θερμόν..

το πλοίο παλαιό..σκαρί αλμύρας γεμισμένο

'ερχεται ένα μαϊστράλι στου Ιονίου τη θάλασσα

κάποτε οι γοργόνες εσιμώναν επικίνδυνα..

ετραγουδάγαν πως αγαπηθήκαμε παράφορα..

τώρα το σκίτσο σου

ξέθωρο ο αγέρας αναδεύει ..

ουχί και το γεννόν συναίσθημα π' ανθεί

ανθίζει εμορφότερα από άλλοτες..νοσταλγικά

πιάνουνε βάρδια και τα στράλια μονομιάς

στεριώνουν της καρδιάς μου τον ατρόμητο ιστό..

Μορφή μου φευγαλέα σε φορώ

φαντάζει μακρινό και το καράβι μας

όλα πλέον είναι μακρινά

το σκίτσο σου θαμπό.

''στράλια της μνήμης'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,