⫷ Μάγια μου ρίχνουνε οι θάλασσες⫸

Έρχονται πάντα απ' τη μεριά της θάλασσας 

σημεία των καιρών λογιούνται οι ''Χάρυβδες''

κι όσο απειλούνε να μας καταπιούν

μάγια μου ρίχνουνε οι θάλασσες οι εντός

μες στην αιθάλη των καιρών

φορούν το πρόσωπο αερικών

και με καλούνε στα νερά τους.. 

ταξίδια μακρινά μου τάζουνε

σε ξεχασμένες με οδηγούν Ιθάκες..

μακρόθυμη που είναι η καρδιά

έρχεται η Όστρια και της γεννά

του Έρωτα για τη ζωή ολόδροσα λιβάδια....

Κι όσο πλανιέστε χάνεστε εις την οχλαγοή 

αναχωρήσεις σχεδιάζει ο δικός μου νους..

Φεύγω και πάλι για ταξίδια θερινά..

στην επιφάνειά σας αρνούμαι για να κολυμπώ

κρατώ ανεβασμένη την ελκυστικήν

υποσχόμενην διάθεσίν μου εμπιστευτικά...

τους φόβους μου κατρακυλάω στο βυθό

σαν γλιτωμό απ' την πεζότης..

ωσάν σωσμό απ' την ρηχότης την καθημερνή

ο χρυσαφένιος ο καιρός  μου ανελέητα

δε με ρωτάει τι κουβαλώ εις την ψυχή

τις τρυφερές μου αποδράσεις υδατογραφεί...

αναμοσχεύουν την ψυχή

για το κυνήγι το ουτοπικό

 σταγόνων ευτυχίας.. 

 

⫷ Μάγια μου ρίχνουνε οι θάλασσες ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,