⫷θάλλουσες μνήμες⫸

                                                                                                                                                                              

Επίστευα πως ήμουνα ευλογημένη απ' το Θεό

                       ασπαίρουσα της νιότης η καρδιά σε συναντούσε..

                    ήταν η αγάπη μας που τα 'κανε να μοιάζουνε χρωματιστά.

                                       Ένιωθα ασφαλής..προστατευμένη

                                       ώσπου λαβώθηκαν τα γήινα φτερά.

                       Νόμιζα που ο χρόνος είν' μακρύς..είν ατελεύτητος

                                         θάνατο δε λογάριασα

                               η αγάπη μας μονάχα τη ζωή υποσχόταν .

                                          Κι ύστερα πίστεψα

                                  μάτι κακό πως έπεσε απάνω μας

                         βρήκε έναν τρόπο η μοίρα να καταραστεί

                          περασμένα μεσάνυχτα ημισέληνα

                      θάλλουσες μνήμες με σιμώνουν των νεκρών

                             στα σιωπηλά σεντόνια κατοικούνε.. 

                        δακρύων ροές..λυγμών κραυγές κατρακυλά

                             τώρα δεν ξέρω τι να διαλέξω απ' τα δυό

                     την ήττα να διαλέξω την ανθρώπινη στο μάταιον

              ή την αέναη αγάπη μας που μ' έφερνε στον κήπο της Εδέμ?

        ⫷θάλλουσες μνήμες ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

         ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,  

         

⫷ το ταβερνείον της Ροδένιας ⫸

Το ταβερνείον της Ροδένιας 

κόσμον εμάζευεν τις νύχτες εκλεκτόν

τόπος συνάντησις απόμαχων ταξιδευτών

των αφανών των ποιητών..των τροβαδούρων..

οίνον παλαιάς ωρίμανσης ετράταρε

ως άλλος ηνοχόος η Ροδένια

δεν πούλαε τον μούστον για κρασί..

ψητή πατάτα..ολίγας ελαίας..το μεζεδάκι πενιχρόν

τα βράδια του νοτιά τα βροχερά

στα μάτια εζωγραφίζονταν μια κάποια ευτυχία..

τα γιασεμιά..ο βασιλικός..τ' αγιόκλημα

ανάδευαν μοσχοβολιές

 των χρόνων ξεχασμένες στα τραπέζια..

Ο κόσμος ήταν λιγοστός μέσα στο ταβερνείον

φωνές αισθαντικές ακούγονταν στα σιγανά

κι ήταν ετούτος των φωνών ο λυρισμός

 απρόσμενα ένα μεγαλείον...

Μόνος εκεί σε μια γωνιά ο Νικολής καθόταν

εφόραε μια χλαίνη απ' το στρατό

απομεινάρι ηρωικό..δεμένο με τις θύμησες

αγκάθι στην ψυχή του..

κι αν κάποτες  σε ευτελή κραιπάλη

όρισεν η μοίρα του..έκλυτον βίον να διάγει

σήμερον η ζωή άλλα του επεφύλασσεν

μέσα απ' τα φαράγγια που εδιάβηκε

ελυτρώθη η ψυχή του.... 

στιχάκια καρδιακά εσκάρωνε

επάνω στο πακέτο του με τα στριφτά τσιγάρα

έμοιαζαν να 'ν λυπητερά

ως η ζωή η μεστή ζωή..μα θλιβερή του.

Τραγουδιστάδες έρχονταν τα παίρνανε

αηδόνια που λαλούνε να τα κάμουν

και η Ροδένια τον ερώταε συχνά πυκνά:

γιατί έκλαιες πάλιν εψές καλέ μου..

μα εκειός λόγια πολλά δεν έλεγεν..έμενε σιωπηλός

κάθε που εσκοτείνιαζε έψαχνε την ψυχή του..

⫷ το ταβερνείον της Ροδένιας ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷ μικρή μπαλάντα ⫸

Φεγγαρινό μου κάλεσμα και της ψυχής σαγήνη

τούτη η μαγεία με ξεπερνά και γέφυρες μου ρίχνει

να τις διαβώ στα σιωπηλά..

πριν άστρα σε τυλίξουνε σε κρύψουν στη σελήνη..

κατέβα κάτω να χαρείς

τ' ανήλιαγα με φέγγος να ποτίσεις

για δε μ' αφήνεις μια στιγμή

το λάμπος σου να φορεθώ

για ν' αντηχήσεις μέσα μου..

στην άρπα μου.. 

μικρή μπαλάντα να γραφεί φεγγαρινή

πριν ο βυθός με καταπιεί καθώς

τα φύκια τα λυσίκομα στα σκοτεινά

εμέ πολύ φοβίζουν..

Στην τραγική απάτη μου δοσμένη αποβραδίς

στέκομαι αλύγιστη κι ωχρή

π' όξω στο παραθύρι μου

έν' άγρυπνο φεγγάρι καρτερεί

απόψε να μην κοιμηθείς γλυκά μου παραγγέλνει

κι όσο θα σκάει το κύμα ρουμπινί

στην έρημη ακτή μου..

μέσα εις την κάμαρη τη σκοτεινή

με τρεμοσβήνουσες αναλαμπές ένα κερί

το έρεβος..την ατελεύτητη ερημία της ψυχής

νοσταλγικά..ευλαβικά θε να φωτίζει..

⫷  μικρή μπαλάντα ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷μες σ' ένα δείλι στο μουρμούρι μιας σκιας ⫸

Mες σ' ένα δείλι στο μουρμούρι μιας σκιας

ένας χορός αισθήσεων χορεύει την ψυχή..

στ' αγνάντεμα αποσύρεται μονάχη της

κάνει σινιάλα στις ροδόχροες σκιες

καλπάζει η αγάπη της για σε

καίγεται στων χρωμάτων τις αναλαμπές

λες και σε υψικάμινον ζεστήν

φλέγεται η καρδιά της..

στο σούρουπο καθένας κρύβει ένα μυστικό

μίαν ανάμνησιν οδυνηρήν

που σαν φιτίλι σιγοκαίει τα σωθικά του.

Σε κάθε δείλι ο ουρανός
στα ανερμήνευτα..τ' αξήγητα
φορεί του απείρου τη θωριά
ανοίγουνε της νοσταλγίας οι κρουνοί
των κορασίδων ραίνουνε τα χείλη..
στέλνουν χοές εις των ερώτων τους Θεούς
κι έπειτα χάνονται..βουλιάζουνε
μέσα στο δείλι στο μουρμούρι μιας σκιας.
Φως... στην ψυχή μου
οι σκιες ..

 

⫷μες σ' ένα δείλι στο μουρμούρι μιας σκιας  ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ συστατική επιστολή⫸

Σε όλη μου τη ζωή υπήρξα κατά βάθος σιωπηλή 

κι όντας στιγμές τρικύμιζαν τα στήθη μου

 εφάνταζα συχνά στα μάτια των ανίδεων..

..δεινή πολυλογούσα..

ίσως και να 'ναι η αυτοάμυνά μου η πολυλογία μου αυτή..το πένθος κρύβει  το εντός...

τ' ανείπωτα βαθειά και τα κρυμμένα..

ίσως και πάλιν μιαν απάντησιν επιζητεί..

εις την του κόσμου άρνησιν

στα αρχέγονα τα λόγια του Χριστού..τα διαχρονικά.....στο ''αγαπάτε αλλήλους''

Γιατί αν λογαριάζεις.. αν θαρρείς ..

πως είχαμε στ' αλήθεια και στα σοβαρά αγαπηθεί

θα γίνονταν πολέμοι..σκοτωμοί

θα 'ταν στου όρους την κορφή η σημαία της διχόνοιας καρφωμένη?

Πένθος αόρατον βαθύ..

την σκέψιν..την ψυχή μου κυβερνάει

παλινδρομώ..τις νύχτες αποσύρομαι 

ψάχνω στο σκότος φως να μην αναλωθώ

απελπισίας οι κρουνοί ποτίζουνε την άνομβρη τη γη μου.. γιατί πικρά τ' ομολογώ

οι ανθρώποι δε φορέθηκαν ανθρώπινο μανδύα..

γιατί επάψαν πια να 'ναι δεντριά

τους καταντήσαν φρόκαλα των συμφερόντων οι ανέμοι..

Λιγόψυχη κι αν με θωρείς..διόλου δε μου ταιριάζει 

στο βάθος τα ανείπωτα κρατώ

που καίνε σαν κεράκια αναμμένα..

⫷ συστατική επιστολή ⫸   -  Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ ΟΝΕΙΡΟΘΗΚΗ ⫸

Catrin Welz- Stein

Μίαν ονειροθήκην μου αγόρασεν ο κύρης μου

από την παλαιάν την αγοράν του Τελ - Αβίβ

λίγο προτού να γεννηθώ

εξαίσιο του πολέμου σουβενίρ

στην Μέση Ανατολήν.

μου την εχάρισε στα εικοστά μου τα γενέθλια

μαζί με την φθαρμένη καρτ- ποστάλ

απομεινάρι διηγήσεων πολεμικών..

των εξαιρέτων πράξεων..

στην χώραν εις τα μάτια μου την ξωτικήν...

να την εκλείσω αεροστεγώς εις την Ονειροθήκην μου 

μήπως.. και την προφτάσω την ειρήνη των λαών

στην καταμέτρησιν..............

στο τέλος της μικράς μου διαδρομής επάνω εις την Γην

έκρυψα ένα εισιτήριο τρένου ακριβόν

απεριορίστων διαδρομών..

μην τύχει και χαθεί στον ίλιγγο της επιτάχυνσης

η μύηση του πατρός εις το υψιπετές

στο σκοτεινό το τούνελ της ζωής μου μη βρεθώ..

Έκρυψα όνειρα της νιότης ακριβά

για να με θάλπουνε στους κρύους τους Χειμώνες..

φυλλομετρώντας τα στα ύστερα..

φαντάσματα της νύχτας να μη μένουνε

οι στόχοι οι εκπληρωμένοι να βαραίνουν στο καντάρι.

Κράτησα την Ονειροθήκην του ευλαβικά

στα φυλαγμένα λόγια τ' ακριβά

κράτησα την  στιγμήν.

⫷ ΟΝΕΙΡΟΘΗΚΗ ⫸ -  Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷ μέθη της νιότης μ' έθρεφες⫸

 

Χιλιάδες χρόνια με φωτιές..μ' εγκλήματα

κι εσύ μου λες 

στιχάκια για τραγούδια να σου γράψω

τις νύχτες πριν μερώσει αλείφω τις πληγές

παίρνω την ουτοπία μου αγκαλιά

και πάω να πλαγιάσω...

Χρόνους πολλούς αφήνομουν

στης νιότης μου τη μέθη

εδήλωνα του ονείρου εραστής

απ' το κρασί της έπινα τα βράδια μου

το μέρωμα στις πικραλίθρες της ζωής

τα μεθυσμένα μου όνειρα

εγιάτρευα..άφθαστα εκυνηγούσα.

 

Μέθη της νιότης μ' έθρεφες

έφερνες παραζάλη

αρώματα από γιασεμιά

στους φράχτες της ψυχής μου..

τώρα ετράνεψα πολύ..

γέννες θυμού αναπαύονται μες στις ξερολιθιές

μονάχη περπατώ στα καλντερίμια τους

ζητάω δυνατά κρασιά

τον πόνο της Οικουμένης να μεθύσω..

 

⫷ μέθη της νιότης μ' έθρεφες ⫸  - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,