⫷ συστατική επιστολή⫸

Σε όλη μου τη ζωή υπήρξα κατά βάθος σιωπηλή 

κι όντας στιγμές τρικύμιζαν τα στήθη μου

 εφάνταζα συχνά στα μάτια των ανίδεων..

..δεινή πολυλογούσα..

ίσως και να 'ναι η αυτοάμυνά μου η πολυλογία μου αυτή..το πένθος κρύβει  το εντός...

τ' ανείπωτα βαθειά και τα κρυμμένα..

ίσως και πάλιν μιαν απάντησιν επιζητεί..

εις την του κόσμου άρνησιν

στα αρχέγονα τα λόγια του Χριστού..τα διαχρονικά.....στο ''αγαπάτε αλλήλους''

Γιατί αν λογαριάζεις.. αν θαρρείς ..

πως είχαμε στ' αλήθεια και στα σοβαρά αγαπηθεί

θα γίνονταν πολέμοι..σκοτωμοί

θα 'ταν στου όρους την κορφή η σημαία της διχόνοιας καρφωμένη?

Πένθος αόρατον βαθύ..

την σκέψιν..την ψυχή μου κυβερνάει

παλινδρομώ..τις νύχτες αποσύρομαι 

ψάχνω στο σκότος φως να μην αναλωθώ

απελπισίας οι κρουνοί ποτίζουνε την άνομβρη τη γη μου.. γιατί πικρά τ' ομολογώ

οι ανθρώποι δε φορέθηκαν ανθρώπινο μανδύα..

γιατί επάψαν πια να 'ναι δεντριά

τους καταντήσαν φρόκαλα των συμφερόντων οι ανέμοι..

Λιγόψυχη κι αν με θωρείς..διόλου δε μου ταιριάζει 

στο βάθος τα ανείπωτα κρατώ

που καίνε σαν κεράκια αναμμένα..

⫷ συστατική επιστολή ⫸   -  Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,