⫷μες σ' ένα δείλι στο μουρμούρι μιας σκιας ⫸

Mες σ' ένα δείλι στο μουρμούρι μιας σκιας

ένας χορός αισθήσεων χορεύει την ψυχή..

στ' αγνάντεμα αποσύρεται μονάχη της

κάνει σινιάλα στις ροδόχροες σκιες

καλπάζει η αγάπη της για σε

καίγεται στων χρωμάτων τις αναλαμπές

λες και σε υψικάμινον ζεστήν

φλέγεται η καρδιά της..

στο σούρουπο καθένας κρύβει ένα μυστικό

μίαν ανάμνησιν οδυνηρήν

που σαν φιτίλι σιγοκαίει τα σωθικά του.

Σε κάθε δείλι ο ουρανός
στα ανερμήνευτα..τ' αξήγητα
φορεί του απείρου τη θωριά
ανοίγουνε της νοσταλγίας οι κρουνοί
των κορασίδων ραίνουνε τα χείλη..
στέλνουν χοές εις των ερώτων τους Θεούς
κι έπειτα χάνονται..βουλιάζουνε
μέσα στο δείλι στο μουρμούρι μιας σκιας.
Φως... στην ψυχή μου
οι σκιες ..

 

⫷μες σ' ένα δείλι στο μουρμούρι μιας σκιας  ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,