⫷τα δυό δεντριά του γένους μου⫸

Rafal Olbinski

Τα δυό δεντριά του γένους μου
εκείνα που με φύτρωσαν
καρπούς κουβάλαγαν στους κλώνους τους
γυναίκες της αφοσίωσης
και άντρες της θυσίας..
κείνα τα ηλιοφανή μου τα δεντριά
στα μέσα μου βαθειά εφυτέψανε
των οριζόντων μου τις οριογραμμές
το ύφος της ζωής μου.

Το alter ego μου με κυνηγά
ερήμην μου με παίρνει στο κατόπι
πότε με βγάζει στης εφηβείας τα ορμητικά νερά
με την σοφίαν της κλεψύδρας άλλοτε
στης ενηλικίωσης στα φουσκωμένα μου ποτάμια.

Το έρεβος του θανάτου ανελέητον
η μακροζωία των ονείρων λιγοστεύει
τρέχω για να προφτάσω
οι περιπέτειες αλλόκοτες..οδυνηρές
και οι χαρές του κόσμου λιγοστές
τα δυό δεντριά του γένους μου που έπεσαν
γινήκαν λίπασμα και καρτερούν
παραφυάδα να γεννώ στο χρόνο να αντέξω.

⫷ τα δυό δεντριά του γένους μου⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷του άνω θρώσκειν τ' ανεκτίμητα⫸

Μυστήριο άλυτο..κρυμμένο σε καταπακτή
το πως αποκαλύπτεται
εις την ψυχήν του κάθε ανθρώπου ο Θεός..
εκείνο που γνωρίζουμε
δεν είναι πλάνη της φαντασίας μας του νου
είναι πως νιώσαμε το άγγιγμα της χάρης Του
σε μια μικρή στιγμή..στιγμή που εγονατίζαμε
κι η άκρη των φτερών του μας επήρε στο ταξίδι Του
ουχί ταξίδι απελπισίας..οργής
ταξίδι ανατάσεως..πίστεως..προσμονής
Συχνά προς το ξημέρωμα..αναμεσίς στο γλυκοχάραμα
στο φέγγος της σελήνης και των άστρων
στην ανεμόσκαλα αναρριχάται η ψυχή
αναζητώντας το αναπάντητον
ζητά την ύψιστη αλήθεια της ν' αφουγκραστεί
γεννιέται ήλιος λαμπερός αχτιδωτό στεφάνι..
πόθος διακαής στην κεφαλήν
της νύχτας της το σκότος ν' απαρνιέται.
Ακολουθεί τον ήχο του νερού
ψηλώνει στο άκουσμα του αηδονιού
του άνω θρώσκειν τ' ανεκτίμητα επιζητεί
αγλαϊσμένη η ψυχή το βλέμμα του Θεού να ανταμώσει..
Τα σκιάχτρα πια δε την τρομάζουνε
δε βρίσκουν χώμα στο λιβάδι της καρδιάς .
Παράτολμα με τα σπασμένα της φτερά ακροβατεί..
στην ένγεια ζωή το διακύβευμα μεγάλο
κάποια μετάξινη κλωστή
τον όρκος της γερά κρατεί
τρανός σαν τάμα σ' εκκλησιά
το γόνυ εις το χώμα μην λασπώσει..

⫷ του άνω θρώσκειν τ' ανεκτίμητα⫸ - σε ποίηση  Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷μέσα στο άγριο πορφυρό - σονέτο πολέμου⫸

                                                               

Παντού να καταστρέφονται τ' αχάλαστα τα κάστρα
μέσα στο άγριο πορφυρό..ματοβαμμένων κοσμοσυρροές
ως δροσουλίτες οι οπτασίες των ανθρώποι ποθαμένοι
δεν είν' αντικατοπτρισμός του πρωινού μηδέ οφθαλμαπάτη.

Φίλος μου ήταν παιδιόθεν η αλλαγή
και σύμμαχός μου οι αδιάσειστες αλήθειες
δε θα 'μαστε για πάντα οι χαμένοι των καιρών
καιρός..ας κάμωμεν τους κραταιούς μηδαμινούς.

 Όσοι την πλάνην τους δεν απαρνούνται στους καιρούς
γεμίζουνε στα ρήγματα το χώμα αιμάτινους σταυρούς
της Οικουμένης τον Σταυρόν οι ευλαβείς τον κουβαλούν.

Σ' απρόσβατου βουνού την κορυφή στο κάλεσμα σηματωροί
άνθρωποι απέλπιδες κι αν φοβισμένοι..εμείς οι κραταιοί
σε άτακτην ας τρέψωμεν φυγήν φατρίες βρυκολάκων.

⫷ μέσα στο άγριο πορφυρό -  σονέτο πολέμου⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷εν καταφύγιον αθέατον⫸

όρος Πεντελικόν - 18 / 3 /2022

 

 

Πάντα λοιπόν θα ψάχνουμε

έν' καταφύγιον αθέατον

στου βράχου στων πλευρών του στις σχισμάδες

να φέρνει ο αγέρας απ' τα βάθη του

τραγούδια αρμονισμένα.

Οι ώρες λιθάρια που κατρακυλούν

όλα είν' ένα όνειρο..όλα είναι μια πλάνη

σ' ένα τοπίο αφιλόξενο

όταν σε δέρνει ο σίφουνας

στις κακοτράχαλες χαράδρες σου

γίνε αυτούσιος γκρεμιστής

μάθε να  την κατρακυλίζεις τη φθορά..

εις το μουρμούρισμα  του αντίλαλου

το μάταιον της προσωρινότητας το λάλημα

απασφαλίζει τα όνειρα τα κλειδωμένα σου

γεννάει την ζωήν.

 φέρνει στα χείλη μίαν προσευχήν

το άνω θρώσκω ευδοκιμεί

 σέβου το μεγαλείον Του..

σέβου τον μέγιστον Θεόν σου.

 

⫷ εν καταφύγιον αθέατον⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷μονόλογος σε ''εσωτερικόν'' χώρον⫸

Κι αν χίμαιρες βρεθώ να κυνηγώ στην άλλη μου ζωή
εις τις κερκίδες τ' ουρανού
ας κάθομαι εις το μαρμάρινον εδώλιον
να ξεδιψώ με νάμματα παραμυθιών...
ετούτην την πεζότην της ζωής στη γης
να απολησμονήσω........
δραπέτισσα εδήλωνα στα γήινα καιρό
τα σχόλια για τα εγκόσμια περιττεύουν.

Περίοδος των απολογισμών..μικρή εγώ
κάτω απ' το μάτι του Θεού..
αναμειγνύοντας............
συσωρρευμένην χρόνων την οδύνην μου
με την μακρόσυρτην ανέλπιστην χαράν
μιαν ελπίδαν θρέφω αμυδράν..
αιφνίδιαν καλοσύνην αναμένω στο Έλεός Του
για να με κατατάξει εις τον Παράδεισον..
γιατί ετόλμησα κι εγεύθηκα
χωρίς υποκρισίαν καμιάν
τις ηδονές του κόσμου
γιατί εργάσθηκα ως όφειλα συλλογικά
γιατί έκαμα αγώναν άνισον και διαρκή
κι ανέβασα το μπόι μου θαρρώ
πέρα απ' τη μπορεσή μου..

Με παίρνει αλά - μπρατσέτα η νιότη μου
δεν ξέρω πως να τα χωρέσω εις τις λέξεις μου
επαναστάσεις..αντιθέσεις ..πεπραγμένα
ο φόβος για το γήρας μου απών
ήρθε ο καιρός του θερισμού
είν' η συγκομιδή μεστή ..ακριβή..
τ' αμπάρια μου γεμάτα...
παράπονο δεν ανεβαίνει εις τα χείλη μου
μακριά διαγράφονται κορφές
αθώες παιδικές φωνές
πως μετατρέπουν τ' όνειρο που εγίνηκε εφιάλτης.. 

Μέσα από τον οίστρον της ποιήσεως
εγνώρισα τα ανθρώπινα
καρβέλια της ζωής σε πεινασμένων στόματα
εγνώρισα τη μάνα μου
μ' ένα μπουκέτο μενεξέδες μες στα ροζιασμένα δάχτυλα
κι ήρθες εσύ στην άνθιση της νιότης μου
για ιστορίες με μαγιοβότανα
τα βράδια μας τα έναστρα εμίλαες
οι μοίρες μου το χρώσταγαν
με πλάνεψαν..μαγεύτηκα κι αφέθηκα σ' εσένα.

 ⫷ μονόλογος σε ''εσωτερικόν'' χώρον⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷το τέρας εβρυχάτο⫸

Στο σκοτεινό το ζοφερό λημέρι του

το τέρας εβρυχάτο

άπλωνε χάρτες εσχεδίαζε

σύλλεγε φίδια απ' τις ζούγκλες τις τρανές

εις τα παζάρια εσκόρπαε στις αγορές

δηλητήριο κρυμμένο στο κεντρί 

κόσμο να φαρμακώσει

στο σκοταδιστικό το παρελθόν 

τον κόσμο επέστρεφε ανηλεώς

το βλέμμα εις το μέλλον λαβωμένο

εσκύλευαν τ' αρπαχτικά την άμωμη ελπίδα

κυνηγημένη εγνώριζε που να βρει καταφύγιο

είχε ακόμα τέρατα πολλά να καταστρέψει

το διακύβευμα τρανόν

ν'αντέξει τόσον δηλητήριον η σαρξ

ή για φαρμακωμένη ν' αποθάνει?

 

⫷ το τέρας εβρυχάτο⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷μορφές- σκιες τα πρόσωπα - αέναα καθορίζουνε της πολιτείας τις σελίδες⫸

φωτο : από το διαδίκτυο

 

 

Καθώς αόρατα πλανώνται απάνω απ' τις πολιτείες μας.
μας κυνηγούν σκιές βουβές- μορφές ματοβαμμένες..
τυραγνισμένα πρόσωπα μας οριοθετούν..μας καθορίζουνε..
ως και τις ίδιες..καθαυτές τις πολιτείες.............
η σύναξη ετούτων των ψυχών γεννά
αγγέλους και φαντάσματα ηρώων αγαπημένων
της προδοσίας άλλοτες Εφιάλτες απεχθείς.
Κι άλλες μορφές που επεράσανε αδιάφορα
δεν εκρεμάστηκαν στο κάδρο της καρδιάς μας.

Τα Πρόσωπα..
Εκείνα που τα αυλάκωσε ο κάματος..ο ίδρωτας
εστάλαξε στις αυλακιές..σοφία των αιώνων
Πρόσωπα των αισθήσεων..τα αγάπησα παράφορα
τα πρόσωπα που εγράψανε τη δική τους Ιστορία.
Τη μάνα μου..τον κύρη μου..τον πάππο μου τη νόνα μου τη γραία..που εκουβάλησαν μίλια μακριά
τον πέτρινο σταυρό τους..
που Ανάσταση εγύρευαν..εφύτευαν στις λασπογειτονιές
ρόδα εκατόφυλλα απ' της Ανατολής..να τις μοσχοβολήσουν .
Τις νύχτες όταν ξενυχτώ κι ο ύπνος δε με παίρνει
στις ποταμιές..στις όχθες τριγυρνώ
κι έρχονται απρόσμενα καραδοκούσες οι σκιές
σηκώνουν το σορόκο της ψυχής μου.

 

Σκιές..
Που δεν εμπόρεσαν ενόσω ήσαντε στη γης
την άνθιση μιας Άνοιξης να την εσυναντήσουν.
Κάτω στις πολιτείες τις μενεξεδιές
τα πεζοδρόμια του κόσμου γέμισαν νεκρούς
νεκροί της πείνας κι άλλοι νεκροί..εκείνοι του πολέμου.
Γι αυτό σου λέγω σιωπηλά αγαπώ τα πρόσωπα βαθειά
εκείνα  που η ζωή των είχε λόφους ανισόπεδους
οι άνθρωποι που αγωνίστηκαν να ξεπεράσουνε
κι αυτήν την ίδια μπορεσή τους..κι εγίνανε οι ήρωες
της σύντομης ζωής τους..

 Τα άλλα πρόσωπα τα αδιάφορα...με τις τρωτές τους επιφάνειες
μου είναι αδιάφορα..αόρατα στα μάτια μου τολμώ να πω
δεν αγωνίστηκαν για να κρατήσουν εν επίπεδον αξιοπρέπειας
πάνω από του φόβου τους τα σκοτεινά λαγούμια..
καθώς αδυνατούν να ακουμπήσουν το δικό μου το συναίσθημα
μένει αξόδευτη η αγάπη μου γι αυτούς..και ας με συγχωρούνε.
στέρφα η ζωή..στέρφα και η ψυχή τους..αδιάφορη
σαν τα ζιζάνια σε στάχυα που φυτρώνουν μεστωμένα.
Οι λέξεις μου εις το σημείωμα αυτό είναι οι σταθμοί μου
μιας ολάκερης ζωής..στο αποστακτήριο ο μούστος της ζωής μου.

Εδώ που έλαχε να κατοικώ
στης παρακμής εις το λυκόφως των ανθρώπων
υπνοβατώ..κρατάω ζωντανούς τους ήρωές μου
φοβούμαι την οργή των ουρανών
μην τους σκεπάσει θυμωμένα το λυκόφως .

Κρατώ τα πρόσωπα που αγάπησα
ρίχνω άπλετο το φως και τα φωτίζω..
κρατώ τον κήπο της δικής μου της Εδέμ..κι ίσως μπορέσω
μέσα από τον κήπο μου αυτό..
την υποχρέωση που μέσα μου βαθειά την κουβαλώ..
ευελπιστώ να την βλαστήσω
για να φωτίσω όσο μπορώ τα γύρω μου σκοτάδια..
Μέσα από τους ήρωές μου τους μικρούς και τους τρανούς..
τα πρόσωπα που αγάπησα καθάρια...αντλώ το φως
αντλώ και την προσωπική μου ευθύνη και συνείδηση
τον κόσμο ομορφότερο να αφήσω.

⫷ μορφές- σκιες τα πρόσωπα - αέναα καθορίζουνε της πολιτείας τις σελίδες⫸  

Δοκίμιον Λυρικόν - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,