⫷μονόλογος σε ''εσωτερικόν'' χώρον⫸

Κι αν χίμαιρες βρεθώ να κυνηγώ στην άλλη μου ζωή
εις τις κερκίδες τ' ουρανού
ας κάθομαι εις το μαρμάρινον εδώλιον
να ξεδιψώ με νάμματα παραμυθιών...
ετούτην την πεζότην της ζωής στη γης
να απολησμονήσω........
δραπέτισσα εδήλωνα στα γήινα καιρό
τα σχόλια για τα εγκόσμια περιττεύουν.

Περίοδος των απολογισμών..μικρή εγώ
κάτω απ' το μάτι του Θεού..
αναμειγνύοντας............
συσωρρευμένην χρόνων την οδύνην μου
με την μακρόσυρτην ανέλπιστην χαράν
μιαν ελπίδαν θρέφω αμυδράν..
αιφνίδιαν καλοσύνην αναμένω στο Έλεός Του
για να με κατατάξει εις τον Παράδεισον..
γιατί ετόλμησα κι εγεύθηκα
χωρίς υποκρισίαν καμιάν
τις ηδονές του κόσμου
γιατί εργάσθηκα ως όφειλα συλλογικά
γιατί έκαμα αγώναν άνισον και διαρκή
κι ανέβασα το μπόι μου θαρρώ
πέρα απ' τη μπορεσή μου..

Με παίρνει αλά - μπρατσέτα η νιότη μου
δεν ξέρω πως να τα χωρέσω εις τις λέξεις μου
επαναστάσεις..αντιθέσεις ..πεπραγμένα
ο φόβος για το γήρας μου απών
ήρθε ο καιρός του θερισμού
είν' η συγκομιδή μεστή ..ακριβή..
τ' αμπάρια μου γεμάτα...
παράπονο δεν ανεβαίνει εις τα χείλη μου
μακριά διαγράφονται κορφές
αθώες παιδικές φωνές
πως μετατρέπουν τ' όνειρο που εγίνηκε εφιάλτης.. 

Μέσα από τον οίστρον της ποιήσεως
εγνώρισα τα ανθρώπινα
καρβέλια της ζωής σε πεινασμένων στόματα
εγνώρισα τη μάνα μου
μ' ένα μπουκέτο μενεξέδες μες στα ροζιασμένα δάχτυλα
κι ήρθες εσύ στην άνθιση της νιότης μου
για ιστορίες με μαγιοβότανα
τα βράδια μας τα έναστρα εμίλαες
οι μοίρες μου το χρώσταγαν
με πλάνεψαν..μαγεύτηκα κι αφέθηκα σ' εσένα.

 ⫷ μονόλογος σε ''εσωτερικόν'' χώρον⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,