⫷μορφές- σκιες τα πρόσωπα - αέναα καθορίζουνε της πολιτείας τις σελίδες⫸

φωτο : από το διαδίκτυο

 

 

Καθώς αόρατα πλανώνται απάνω απ' τις πολιτείες μας.
μας κυνηγούν σκιές βουβές- μορφές ματοβαμμένες..
τυραγνισμένα πρόσωπα μας οριοθετούν..μας καθορίζουνε..
ως και τις ίδιες..καθαυτές τις πολιτείες.............
η σύναξη ετούτων των ψυχών γεννά
αγγέλους και φαντάσματα ηρώων αγαπημένων
της προδοσίας άλλοτες Εφιάλτες απεχθείς.
Κι άλλες μορφές που επεράσανε αδιάφορα
δεν εκρεμάστηκαν στο κάδρο της καρδιάς μας.

Τα Πρόσωπα..
Εκείνα που τα αυλάκωσε ο κάματος..ο ίδρωτας
εστάλαξε στις αυλακιές..σοφία των αιώνων
Πρόσωπα των αισθήσεων..τα αγάπησα παράφορα
τα πρόσωπα που εγράψανε τη δική τους Ιστορία.
Τη μάνα μου..τον κύρη μου..τον πάππο μου τη νόνα μου τη γραία..που εκουβάλησαν μίλια μακριά
τον πέτρινο σταυρό τους..
που Ανάσταση εγύρευαν..εφύτευαν στις λασπογειτονιές
ρόδα εκατόφυλλα απ' της Ανατολής..να τις μοσχοβολήσουν .
Τις νύχτες όταν ξενυχτώ κι ο ύπνος δε με παίρνει
στις ποταμιές..στις όχθες τριγυρνώ
κι έρχονται απρόσμενα καραδοκούσες οι σκιές
σηκώνουν το σορόκο της ψυχής μου.

 

Σκιές..
Που δεν εμπόρεσαν ενόσω ήσαντε στη γης
την άνθιση μιας Άνοιξης να την εσυναντήσουν.
Κάτω στις πολιτείες τις μενεξεδιές
τα πεζοδρόμια του κόσμου γέμισαν νεκρούς
νεκροί της πείνας κι άλλοι νεκροί..εκείνοι του πολέμου.
Γι αυτό σου λέγω σιωπηλά αγαπώ τα πρόσωπα βαθειά
εκείνα  που η ζωή των είχε λόφους ανισόπεδους
οι άνθρωποι που αγωνίστηκαν να ξεπεράσουνε
κι αυτήν την ίδια μπορεσή τους..κι εγίνανε οι ήρωες
της σύντομης ζωής τους..

 Τα άλλα πρόσωπα τα αδιάφορα...με τις τρωτές τους επιφάνειες
μου είναι αδιάφορα..αόρατα στα μάτια μου τολμώ να πω
δεν αγωνίστηκαν για να κρατήσουν εν επίπεδον αξιοπρέπειας
πάνω από του φόβου τους τα σκοτεινά λαγούμια..
καθώς αδυνατούν να ακουμπήσουν το δικό μου το συναίσθημα
μένει αξόδευτη η αγάπη μου γι αυτούς..και ας με συγχωρούνε.
στέρφα η ζωή..στέρφα και η ψυχή τους..αδιάφορη
σαν τα ζιζάνια σε στάχυα που φυτρώνουν μεστωμένα.
Οι λέξεις μου εις το σημείωμα αυτό είναι οι σταθμοί μου
μιας ολάκερης ζωής..στο αποστακτήριο ο μούστος της ζωής μου.

Εδώ που έλαχε να κατοικώ
στης παρακμής εις το λυκόφως των ανθρώπων
υπνοβατώ..κρατάω ζωντανούς τους ήρωές μου
φοβούμαι την οργή των ουρανών
μην τους σκεπάσει θυμωμένα το λυκόφως .

Κρατώ τα πρόσωπα που αγάπησα
ρίχνω άπλετο το φως και τα φωτίζω..
κρατώ τον κήπο της δικής μου της Εδέμ..κι ίσως μπορέσω
μέσα από τον κήπο μου αυτό..
την υποχρέωση που μέσα μου βαθειά την κουβαλώ..
ευελπιστώ να την βλαστήσω
για να φωτίσω όσο μπορώ τα γύρω μου σκοτάδια..
Μέσα από τους ήρωές μου τους μικρούς και τους τρανούς..
τα πρόσωπα που αγάπησα καθάρια...αντλώ το φως
αντλώ και την προσωπική μου ευθύνη και συνείδηση
τον κόσμο ομορφότερο να αφήσω.

⫷ μορφές- σκιες τα πρόσωπα - αέναα καθορίζουνε της πολιτείας τις σελίδες⫸  

Δοκίμιον Λυρικόν - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,