⫷ στο μαγεμένο αλωνάκι ⫸

art by Ana Munoz Reyes

Στο μαγεμένο αλωνάκι του μικρού χωριού
αυτό το ρέμα που κυλάει
αναμεσίς στα βότανα και στ' άνθια της ψυχής σου
γλυκά σε παρασέρνει και σε πάει
στο δροσερό περιβολάκι σου στην άκρια στο ποτάμι
είναι καθάριο το νερό σε τούτο εδώ το ρέμα
μη φοβηθείς σαν είναι διάφανο..κακό δε θα σου κάμει
τους πόθους σου θε να ποτίσει απαρχής
θα κόψεις τα λευκά τα γιασεμιά
όπως σου εδίδαξαν οι παλαιοί γραμματισμένοι..

Πριν η ψυχή σου αύριο ανοίξει τα πανιά
μια χάρη απ' το Θεό ν' αποζητείς
να σε αφήσει με μαλάματα στο πρόσωπο
να του την παραδώσεις...
κι αν πάλι δεν το δυνηθείς
ας λογαριάσει σαν Θεός....
ανθρώπινα τα λάθη και τα πάθη.
ας σου αφήσει μία χαραμάδα εις την Κόλαση
στο παραθύρι του Παράδεισου την θέα ν'αγναντεύεις.  

⫷ στο μαγεμένο αλωνάκι ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# τα ιστία που μας πάνε#

 

Λες και σε σκούνα η ζωή..πριν σκότος πέσει δειλινού
τα ιστία που την πήγαιναν..με αλυσίδες εστερέωνε
μήπως προκάνει να σωθεί..να φύγουν τα τελώνια..
κι απόμενε εις την κρύα της κουβέρτα μοναχή
τα κουρέλια στα κατάρτια να μαντάρει ..
θραύσματα βράχων ν'αποφεύγει την αυγή
την ώρα που η ψυχή της θα βυθίζεται
να στρίβει το τιμόνι της ζωής προς το ανέφικτον
το μοιραίον μη συμβεί.
Κι όσο λάγνα αρμένιζεν εις τις γλυκές αστροφεγγιές..
απροσδόκητα εξύπναγαν οι μνήμες
εκείνες του αισθησιασμού της οι πλατωνικές...
σε παλαιά την ξημερώνανε λιμάνια μαγεμένα..
και οι κρυμμένες οι παλιές των οι φωνές οι ιδανικές
εις τα αμπάρια της ψυχής της επιστρέφανε ξανά
χρόνο επροσπάθααν να κλέψουν μια στιγμούλα για να ζήσουν...
να τα ξυπνήσουνε τα μόρια του κορμιού
για μια στιγμή ονειρικά ηδονική και φευγαλέα να ριγήσουν...
ακόμα ψάχνει στο ονείρεμα της νύχτας φεγγαρόπετρες
πλανάροντας στους κύκλους της ζωής........
το 'ξερε πως οι φεγγαρόπετρες μύθους ζωής σκαρώνουνε
και τα ιστία της ζωής της απάνω κει..
αποτυπώματα αφήνουν!

# τα ιστία που μας πάνε # -Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ στο περβολάκι της Ροδένιας ⫸

 Μικρή παιδίσκη ονειρεύονταν
με την φιλοδοξίαν της επορεύονταν
δεν το 'βρισκεν κακό
στο μέρωμα προσεύχονταν
οι φρυκτωρίες το δρόμο της εφώτιζαν
να αληθέψει το όνειρο..στην ακροποταμιά..
ωραίο να σκάψει περβολάκι .
με δίχως φράχτες..μηδέ συρματοπλέγματα
μονάχα να το εκύκλωναν
γραμμές των οριζόντων
χορό να στήνουνε στην πόρτα του
τρελλές οι πεταλούδες...
μα ήρθαν χρόνοι δίσεχτοι
μισέψανε και τα πουλιά
και πια δεν κελαηδούσαν
κι εκείνη τ' αποφάσισεν
την τύχην της στα χέρια της να πάρει
να σπαταλιέται αγόγγυστα
ξύνοντας τη σκουριά
μονάχη της να γίνει ο φυτευτής
μονάχη και η αφέντρα της ζωής της..

Εχέρσωνεν το περιβόλι της μικρής
χορταριασμένα τα λιθάρια
επιμονές την εκυρίευαν......
εφύτευεν ..ξεχέρσωνε..βοτάνιζε
μην μείνουν χέρσες της ψυχής οι λεμονιές
ετοίμαζε τα άνθη απά στις λεμονιές
γαμήλια να φτιάξει ανθοδέσμη..
κι όλο η φυλοξήρα έκαιγε τις κορυφές
κι όλο επάλευε να στήσει το περβόλι.
τη μάγευαν τ 'ανθρώπινα
έριχνε μύρα στο περβόλι της
τα ξωτικά να διώξει
έβαζε σκιάχτρα στο περβόλι της
να διώξει το κακό.

δε δείλιασε ..δεν κιότεψε..έσκαβε όλο πιο βαθιά
οι ιστορίες με μαγιοβότανα αγάπης την εθρέφαν
ήθελε να κληροδοτήσει στα δικά της τα παιδιά
εκειό το περβολάκι που εκληρονόμησεν
απ' τον δικό της κύρη.
Ονειροπόλα η μικρή..ρομαντική η Ροδένια.
μικρή παιδούλα ταπεινή..βάδιζε στο πλευρό της.

⫷ στο περβολάκι της Ροδένιας ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ μαλάματα τα λόγια ⫸

Θαρρείς και ψάχνουν στα σκοτάδια να σε βρούν
λόγια γλυκά..λόγια πικρά..λέξεις απελπισμένες...
στα χείλη σου να κάτσουνε σαν έρωτας
γλυκά να φιληθούνε..
Ω ! λέξεις μου συντροφικές!
στοιχίζεσθε εις τις σελίδες μου..
χρώματα..μουσικές ..αρώματα
παίρνετε υπόσταση με τον κονδυλοφόρο μου
τα λόγια σας..οι ρίμες σας..στιχάκια για τραγούδια..
γεννάτε μέσα μου έναν έρωτα πρωτόγνωρο
με παρασέρνετε σε κήπους της Εδέμ..
στο τέλεμα μου κλείνετε το μάτι ευτυχισμένες..
στα χρόνια απάνω π' επερπάτησα στη Γης
σας αποθήκευσα αθόρυβα
εις της ψυχής μου το πυθάρι..

Μοναχικέ διαβάτη..ποιητή μου αφανή......
Μην τα πετάς τα λόγια σου..
οι λέξεις σου..το κάμα της ψυχής σου..
μαχαίρια είν' που σε καρφώσανε
λεπίδια που τρυπήσανε..κι ακόμα αιμορραγούνε.
αγάπα τα..τα αποσταγμένα λόγια σου
μαλάματα σταλάξανε στο χώμα σου....
γίναν του ήλιου αχτίνες..γίναν φως
φυτρώσανε στα χέρια γιασεμιά
δε σ' άφησαν κι απόμεινες..άχυρο στο αλώνι.

 ⫷  μαλάματα τα λόγια ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
 

# είναι στιγμές...#

Catrin Welz-Stein

O άνεμος φέρνει ακόμα τις φωνές
να μην αλησμονάς...
στης αθωότης σου τα χρόνια τα άγουρα
επεριπλέχτηκες να τριγυρνάς
σε κήπους άνομβρους..ανυποψίαστα..
μάταιες ανασκαφές να κάμνεις
στα χέρσα χώματά των τα αλίπαστα
κουράστηκες χάρτινα άνθια να φυτεύεις......
Είναι στιγμές που θα 'θελες
στον κήπο της Εδέμ σας για να γείρεις
να ' χεις τα δέντρα συντροφιά
το κάλεσμα του γκιώνη.

Κι άλλες στιγμές,πόσες στιγμές
νιώθεις να είσαι μόνη
ένα σημάδι γύρεψες να κρατηθείς
και ψηλαφείς μες στο σκοτάδι
γύρω σου πλήθος άνθρωποι
λερό.. άδειανό μένει τ' αλώνι.

Κι άλλες στιγμές,αλλαργινές στιγμές
η μοίρα σου το έταξεν
μαζί ο χρόνος να σας συναντά
για να συλλέγετε λευκές αμαρυλλίδες..
στην αμμουδιά της νιότης σας
στο γνώριμο ακρογιάλι.

Βρίσκει έναν τρόπο πάντα η καρδιά
μικρή νοσταλγημένη ανάπαυσιν αποζητεί.....
σ' ένα συρτάρι εβένινον
τις αναμνήσεις της φυλάσσει
φέρνουν για ολίγον πάλιν Άνοιξη
κι ύστερα πια της δύσης τις σκιές..

 

# είναι στιγμές...# - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

# τυλίχτηκες τους μύθους σου#

Κόρη του μύθου διάφανη
της Ηώς η θυγατέρα
με την κορδέλλα στα μαλλιά
με τ' άσπρο γιακαδάκι
μικρή Ροδένια της αυγής
τα πράσινα λιβάδια..οι ρεματιές
ήσαν το σπιτικό σου..
για τις πυκνές ομίχλες του
μην τ' απαρνιέσαι το λιβάδι.....
Νωρίς κατάλαβες τα όρτσα της ζωής
ξανοίχτηκες σε θάλασσες
το παραμύθι για να ζήσεις..
επέρασεν ταχιά από εμπροστά σου ο καιρός
στο μελαγχολικόν Φθινόπωρον ευρέθης
στης μοίρας τα μελλούμενα αγόγγυστα
δε γκρίνιαξες για την καλή..
για την κακή σου τύχη.
αγκυροβόλησες στα ύστερα
σε υπήνεμα λιμάνια..
τώρα το ένιωσες βαθιά.........
πυρήνας του ανθρώπου ο χαραχτήρας του
σπόρος του η σιωπή..σ' αρέσει να φιλοσοφείς
κι ο νους να ξεδιψάει με την σκέψιν
τάχατες ολοκλήρωσες την ιστορία σου
για απόμεινε μισή?
τυλίχτηκες τους μύθους σου
στα πράσινα λιβάδια
φωνές σου μήναγαν ιδανικές
στης Βαβυλώνας στην χώραν της
οδοιπορίαν να τολμήσεις...

έτσι που εγυρολόγαες στις γειτονιές
το εκατάλαβες νωρίς
της Βαβυλώνας σου η χώρα είσαι Εσύ
αν εδυνήθης εις το διάβα σου
το πνεύμα του ανθρώπου ν 'ακουμπήσεις.

# τυλίχτηκες τους μύθους σου # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
 

# μιας λιβελούλας φτερουγίσματα#

φωτο : από το διαδίκτυο

Πάντα η ζωή μου αρμένιζε προς το ανέφικτον
μιας λιβελούλας φτερουγίσματα
με παίρνανε στο πέταγμα μαζί τους.
μια ευκαιρία εζήταγα απ' τις μοίρες μου
να κολυμπήσουμε για ύστερη φορά
στη λίμνη τη δική μας.

Κι ήλθεν ο χρόνος.. αλιεύοντας.....
είδα στο δάσος και τον λύκο τον κακό
είδα άγρια θηρία...
σπαρμένες είδα συμφορές στων δέντρων τα κλαριά
σε μιας λιβελούλας διάλεξα να κάτσω στα φτερά
την απεραντοσύνη του ονείρου μου
να την εκάμω κοινωνό στης ευτυχίας τη στράτα.

... στης λιβελούλας μας τα φτερουγίσματα
καθώς ο χρόνος προχωρά κι η αγάπη μας ανθίζει..
στο θλιβερό μας βράχο που εκρεμάστηκα
τα μάγια που μας κάμαν θα λυθούνε
το φως της αρνησιάς θα γίνει ξάστερο
.ένα διάδρομο θα έβρω ανοιχτό..
προσγείωσιν να κάμω.

στα φύλλα της καρδιάς σου απάνω να σταθώ
δε θέλω τα φτερά της λιβελούλας μου
εις της ψυχής μου τον υγρό υδροβιότοπο
να γίνουνε μια νύχτα οφθαλμαπάτη.
Πέρασαν χρόνια απήλθεν ο καιρός
φόβοι κρυφοί στους πόρους μου
μη γίνει χώρα μακρινή η χαρά μου της νεότης!

# μιας λιβελούλας φτερουγίσματα # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,