⫷ θάλασσας αλμύρα η ψυχή⫸

 

 

 

Ω! ψυχή μου ατίθαση
πάνω απ' το αγιάζι των λειμώνων των καιρών
στα ύψη όντας πετάς...............
τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες
παύεις εις την ψυχήν να κουβαλάς
ραντίζεις με μυρσίνες την ψυχήν
και με το λύχνο του άστρου ταξιδεύοντας
γυρεύεις στο κατάρτι να δεθείς
μαζί ..σαν άλλος Οδυσσέας κι εσύ
υψώνεις το κατάρτι σου στους χαλεπούς καιρούς
αυτή η στεριά σε λάβωσε..σε γέμισε σκουριές
αλμύρα θάλασσας εγέμισε η ψυχή
μα πάλιν θάλασσαν να σε ξεπλύνει αποζητάς
και κολυμπώντας στα νερά κείνης της θάλασσας
εις την πατρίδαν της Ιθάκης σου επιζητείς
ιδανικές σκιες να φέρουν στο αντηλάρισμα
ψυχής τραγούδια για να γράφουνε
σε κήπους μαγεμένους με αυλούς!

⫷  θάλασσας αλμύρα η ψυχή ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# Τα σύννεφα π' αγάπησα #

N.Mάκρη 6/4/2023

 

Τα σύννεφα π' αγάπησα παίζουν κρυφτό
μακρείς και δύσκολοι καιροί
τα παραδέρνουν άνεμοι Χειμώνα Καλοκαίρι
φορεί η σελήνη απόψε φερετζέ
βροχή και άνεμος..βουή και αγριοκαίρι.
Το μέρωμα της απογείωσης η ώρα μυστική
θεόσταλτος συνεπιβάτης της απογειώσεως
εύελπις της Ανοίξεως ταγός
μονολογεί αγναντεύοντας τον γκρίζον ουρανόν.

 Ω σύννεφα!!!
κρεμιέστε στα αιώνια παραθύρια τ' ουρανού
για κοίτα εκεί..
''έσκασε επιτέλους σήμερον ολίγον γαλανόν ουρανόν''
χιόνι τα σύννεφα στον ουρανόν
ονειρολάμνοντας διαβαίνουν εμπροστά μας
μαγευτική η αιώρησις
χώρες αφήνουν σε χώρες παν
τις πτήσεις των να αγαπάς..
αφήνουν τα δεινά σου καταγής
σε παίρνουνε ψηλά..σε ταξιδεύουν!

 ##Τα σύννεφα π' αγάπησα ! ## - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ Εαρινή απόδρασις εις τόπον μυθικόν⫸

 

 

 Τις απλωσιές της Άνοιξης
χρόνους ελαχτάραε η ψυχή
με σπόρους να γεμίζει το κελάρι..
με ψίχουλα χορταίνουν τα σπουργίτια στις αυλές..
τον εύγεστον καρπόν αποζητά η αληθινή ζωή
εστένευε ο εγκλεισμός στα παραθύρια της..
οι πόρτες της γεμίζαν αγριάδα..
Ο δρόμος της της βούλησης
το φιδωτό της το δρομάκι ακολούθαε
την έφερνε εις το μετόχι της..
ξορκίζοντας της πολιτείας τους δαίμονες
ισορροπώντας το ταξίδι της ζωής της..
ποδηλατώντας..
εις τόπον μυθικόν την εξεπέζευεν
κωπάζαν οι αγέρηδες στα όρεα
έδενε τα πένθη των χαμένων ημερών
εφύτευε βολβούς σε ρίζες ασπαλάθων..
Σε τούτη την απανεμιά..αποσταμένος περιπατητής..
έκλεβε αλκυονίδες ζεστασιές..
μες στα χειρόγραφα της σύντομης ζωής
εστάλαζε σταγόνες ευτυχίας.

⫷ Εαρινή απόδρασις εις τόπον μυθικόν⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

#Αταχυδρόμητες αρχέγονες περγαμηνές #

Αταχυδρόμητες αρχέγονες περγαμηνές
π' αλήτευσαν σε στράτες των ονείρων
κρυμμένα έχουνε φεγγάρια στου Μάη τις αστροφεγγιές
και μες στις έναστρες σιωπές
έρχονται απρόσκλητες τα βράδια στις αυλές
για να θερίσουν των ονείρων μας το θάμα
κι ύστερα χάνονται πίσω από τις σκιές
μες στις φθαρμένες απ' τα χρόνια τις περγαμηνές
πυρετικά γεννιούνται οι ψίθυροι
'' της ποίησης του έρωτα''
μα σαν βρεθούνε στις ατέρμονες τις προσμονές
μένουν για πάντα τυλιγμένες
δεν φτάνουν ως στης Γης τα χαμηλά..
των αστεριών τα χάδια......
δεν ξετυλίγεται στων ομματιών
της Άνοιξης το θάμα!

 # Αταχυδρόμητες αρχέγονες περγαμηνές #  - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

« Γεννάει η φύση ποίηση »

Γεννάει η φύση ποίηση
ανοίγουν οι κρουνοί του ουρανού
χείμμαροι στάζουν στα λιβάδια της
φυτρώνουν ταπεινά τα χαμομήλια
με τα λευκά τσεμπέρια τους
με κίτρινα σκουφιά..
Στη χλόη ξαπλώνω ψάχνω την Ανάσταση
μα η Ανάσταση δεν είναι εκεί
παραμονεύει εντός μου..
εις τα κελάρια μου τα σκοτεινά
ρίχνει απ' τις γρίλλιες τρεμοπαίζον φως
στα φυλλοκάρδια της ψυχής μου..
Κι εγώ φτωχή μες στο ''λουλούδιασμα''
στης αρμονίας στης φύσης το απαύγασμα..
αρνούμαι να ασπαστώ το φόβο μου της γήρανσης
και αυτοπαγιδεύομαι απ' των χαμομηλιών το άρωμα
κρεμώντας την ελπίδα στα χλωρά τους βλασταράκια.

 « Γεννάει η φύση ποίηση » - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Aυτοπροσώπως - Περί υποκρισίας το ανάγνωσμα'' - Δοκίμιον

 

 

''Περί υποκρισίας το ανάγνωσμα''...

 " Ουαί υμίν, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές''..

Και τώρα εγώ σε ποιόν ν' αποταθώ τούτες τις γκρίζες μέρες..που αρνούμαι εις την υποκρισίαν να υποκλιθώ..και τα ανόητα τα ψεύτικα χαμόγελα να εισπράξω..που προωθούν μονάχα τον κακό τους..τον ξετσίπωτο εαυτό?Και με το χέρι στην καρδιά..πίστεψε άραγε κανείς αυτόν που διατείνεται πως μπόρεσε της σάρκας του τα ''θέλω''να νικήσει? Σαφώς και ψεύδεται ασύστολα..σαφώς και είναι μέγας υποκριτής του φαίνεσθαι του καθωσπρεσπισμού και της ''αγιοσύνης''..

Κατηγορήθηκαν πολλές φορές οι άνθρωποι..όταν συζήτηση ανοίξανε βαθιά.. πως δεν πιστεύουν πως μπορούνε να υπάρχουν ''άγιοι''..με κείνη εκεί βεβαίως τη στενή την έννοια.. που ευρέως στους κύκλους των ''θεούσηδων'' των ''γιαλαντζί'' ηθικολόγων της δεκάρας και της συμφοράς..γονυπετούντων με τους μεγαλόσταυρους  δογματιστές.. που πρώτιστα να πείσουν θέλουν εαυτόν και μετέπειτα τους άλλους.

Μπερδεύουν την  πνευματική ''ανύψωση'' με τις ανάγκες της σαρκός..Πως να αρνηθείς τάχα τη φύση σου..αφού σου εχαρίσθη άνωθεν..και να πορεύεσαι με αυτήν αρμονικά ετάχθης?.. Συμπαθάτε με λοιπόν εσείς οι αδέκαστοι που κατορθώνετε να ακουμπάτε την ''αγιοσύνη''.. 

Δύσκολο να διαβείς τον ''ποταμό''..της ''αμαρτίας τα νερά''.. έστω και νοερά να μη σε βρέξουν..Μα γέμισε ο κόσμος ελαφρείς και υποκριτές .. φτηνούς..που το ''σκουπιδαριό'' της σκέψης διακινούν..και ενοχές μοιράζουν στους ανθρώπους..Και πως να διανοηθείς τον κόσμο για να σώσεις απ' το ψέμμα του..εσύ μονάχος σου.. που καθημερινά βλέμματα εισπράττεις ''διαφορετικά''..καθώς καθένας τους σερβίρεται μονάχος τούτο  το ψέμμα του ..σαν καραμέλλα που την ''πιπιλάει'' γλυκά..για να αισθάνεται καλά ? ''Ψεύδονται'' μάτια μου οι άνθρωποι..τι κρίμα ..ψεύδονται εσκεμμένα και συχνά..η αυτοκριτική είναι πάντοτε η ''ζόρικη''και η μεγάλη ''απούσα''..

Είμαι σαν όλους τους κοινούς θνητούς..ποτέ μου δεν διανοήθηκα ότι έχω τη δύναμη να ανυψωθώ..να φτάσω στα σκαλιά μίας αγίας..και εδήλωσα απροκάλυπτα πως είμαι ''έμπλεη'' παθών..κι όποιος είν' αναμάρτητος..και άγιος συνάμα..ας τα μαζέψει τα βότσαλα απ' τη θάλασσα.. τους αμαρτωλούς του κόσμου τούτου να 'χει τη δύναμη την ψυχική..να τους πετροβολήσει....

''Περί υποκρισίας το ανάγνωσμα..'' -Δοκίμιον της Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# Η Φτώχεια Γύρω μας Απλώνεται Καθημερινά #

 

Pablo Picasso

Μπερδεύεσαι στιγμές - στιγμές....δύσκολο το κουβάρι...που η ζωή σου ξετυλίγει..Είσαι γεμάτος ενοχές...αν καθημερινά σωστά ετοποθετήθηκες ...αν τα κατάφερες...μικρός κι αν φάνταζες εσύ ...το χρέος σου να κάνεις...Θα αναρωτιέσαι για ποιό χρέος σας μιλώ...και την ταχτοποιημένη σας ζωή...άξαφνα σας ταράζω...

Θεός δεν είμαι μάτια μου...δικαιοσύνη να μοιράζω...μα ένας άνθρωπος απλός και ταπεινός...που τη δική μου τη ζωή...μα και των γύρω μου εκτιμώ...και στα σκουπίδια αυτήν δεν την πετώ...και δεν την ευτελίζω...
Δεν νιώθεις τάχα ενοχές...μέσα στον τόπο σου...ξεριζωμένες τις καρδιές ανθρώπων να αντικρύζεις ?

Έρχονται μέρες μπρος στα μάτια σου η αγανάχτηση επίσκεψη σου κάνει...Όσο κι αν εσύ εμπόρεσες την καθημερινότητά σου να παλεύεις....εκεί έξω ...εκεί δίπλα σου...χέρια απλωμένα σου ζητούν το μερτικό τους για να πάρουν..Ποιό άραγε απ' τα δυο τα συναισθήματα μπορώ να καταγράψω....του απλωμένου του χεριού...που ελεημοσύνη μου γυρεύει... απαίσιο ..λυπητερό θαρρώ συναίσθημα ...για τον αναγκασμένο ...έτσι εκεί με το κεφάλι της ντροπης ή το δικό σου το συναίσθημα...που αδιαφορία άλλοτε στη μνήμη μου μου φέρνει...

 

Κι έτσι το δρόμο παίρνω αυτόν τον δύσκολο και τον μοναχικό...στην αμμουδιά για να με βγάλει...
τη σκέψη μου να συγκροτήσω ...να σκεφτώ ...να αναρωτηθώ....πολλές φορές...Άραγε εσύ ο ένας... ο μόνος ...ο αδύναμος ...μα τόσο δυνατός με τους άλλους σαν ενωθείς...αν καταφέρεις το αχόρταγο δικό σου το εγώ...στην άκρη εκεί για λίγο να παραμερίσεις..άραγε θα λογίζεσαι άνθρωπος για τάχατες θα παραμείνεις ένα αρπαχτικό?

Πάντα μες στη ζωή μου πίστευα ...πως τις ζωές των πολιτών η οργανωμένη Πολιτεία οφείλει να φροντίζει...
Μα ήρθανε δύσκολοι καιροί...και προδοθήκαμε πολύ...και η πολιτεία ανίκανη πια για τους ανθρώπους της συνολικά δε νοιάζεται...και το συμφέρον των ολίγων πια φροντίζει...Και παρατάς τις θεωρίες σου τις κοινωνιολογικές,τις δίκαιες που αξιοπρέπεια εφαρμοσμένες θα 'πρεπε να μοιράζουν...και σκέφτεσαι ανθρώπινα και απλά....το χρέος σου εσύ ο ταπεινός και από το υστέρημά σου..όσο αντέχεις και μπορείς για την καρδιά σου να το κάνεις...

Και πάντα μες στο νου μου έρχονται κείμενα και μυθιστορήματα της κλασσικής Λογοτεχνίας...ένα αριστούργημα είναι αυτό του Λέοντα Τολστόι....Μιλά για την Ανάσταση...αυτής της Κοινωνίας...ανά τους αιώνες...Υπέροχοι οι στοχασμοί του συγγραφέα για την έννοια Κράτος....Να κάτι που θά 'πρεπε φίλοι μου να διαβάσετε και να μη θεωρηθεί ο χρόνος σας χαμένος...

Τι νόημα έχει στη ζωή...αν δίπλα σου κι εκεί που περπατάς...
την ασχήμια κάθε σου πρωινό.... μπροστά σου αντικρύζεις?

 # Η Φτώχεια Γύρω μας Απλώνεται Καθημερινά # - Δοκίμιον

( Σοφίας Θεοδοσιάδη )

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,